已经是第一章了
ตอนที่ 268อดไม่ได้ที่จะสงสาร
ตอนที่ 268อดไม่ได้ที่จะสงสาร
“จู๋ตบอกว่าคนของปุริมรับโทรศัพท์ใครสักคน จากนั้นก็ปล่อยเขาออกมาค่ะ”
“ประมาณช่วงกี่โมง?” นภนต์คำนวณเวลา เริ่มที่จะเดาอะไรออกแล้ว ต้องเป็นเพ็ญนีติ์แน่ๆ นอกจากเพ็ญนีติ์ก็ไม่มีใครบอกให้ปุริมปล่อยตัวจู๋ตได้แน่ๆ
เมื่อฉาราบอกเวลามา ก็ใกล้เคียงกับที่เขาคำนวณไว้ เป็นเพ็ญนีติ์จริงๆ
วางโทรศัพท์ลงด้วยความผิดหวัง เขาเพิ่งจะเข้าใจจุดประสงค์ที่เพ็ญนีติ์ไปเจอปุริม ที่แท้ก็เป็นเพราะเขาเพราะจู๋ต
ชกหมัดเข้ากับกำแพงด้วยความเสียใจและเจ็บปวด เขามันไม่มีประโยชน์จริงๆ
ครั้งนี้ให้จู๋ตไปนำตัวทิพย์มาก็ทำไม่ได้ ดูเหมือนว่า ปุริมได้ทำการเพิ่มการคุ้มกันไว้ตั้งนานแล้ว เพราะปุริมรู้ดีว่าเมื่อจู๋ตเริ่มลงมือแล้วมีโอกาสที่จะผิดพลาดน้อยมาก
นภนต์กำลังคิดว่าต้องทำอย่างไรถึงจะทำให้เพ็ญนีติ์หลุดพ้นจากเงื้อมมือของปุริมกลับมาหาเขาได้ ตอนนั้นเอง ปุริมก็โทรมาพอดี
จดจ้องหมายเลขโทรศัพท์นั้น นภนต์ลังเลเล็กน้อยก่อนจะกดรับสาย “ปุริม เมื่อไหร่นายจะปล่อยเพ็ญนีติ์กลับมา?”
“โอ้ นายก็เห็นแล้วไม่ใช่หรอ เธอไม่สบาย เพราะงั้นก็เลยต้องอยู่ที่นี่กับฉันไปพลางๆก่อน เดี๋ยวฉันจะดูแลเธอเอง”
“โทรมาหาฉันก็เพื่อจะบอกเรื่องนี้ใช่ไหม?” นึกว่าจะพาเพ็ญนีติ์กลับมา ที่แท้ก็ไม่ใช่
“อือ มันก็ใช่อะนะ แต่ยังมีอีกเรื่อง” ปุริมพูดแล้วก็หยุดไปชั่วขณะ
“อีกเรื่องคืออะไร รีบพูดมา อย่ามาอ้อมค้อม ปุริม ไม่ช้าก็เร็วยังไงฉันก็ต้องพาเพ็ญนีติ์กลับมาให้ได้”
“ตามสบายเลย” เขาเพิ่มการคุ้มกันแล้ว ต่อให้จู๋ตกลับมาอีกครั้ง เกรงว่าแค่รั้วกำแพงก็ข้ามเข้ามาไม่ได้ เขาไม่ได้แค่กันจู๋ต แต่รวมถึงณภัทรด้วย แต่ว่า เมื่อพูดคำว่าตามสบายจบ เขากลับมีความรู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมา ก่อนหน้าก็เป็นเพ็ญนีติ์ที่พูดกับเขาในลักษณะนี้ ทำให้เขาพาเธอออกไปแต่ไม่ได้กินอะไรเลยจนกลับมา เมื่อถึงที่พัก เพ็ญนีติ์ก็ยังไม่ได้กินอะไร เอนตัวลงนอนก็หลับเลย เธอบอกเพียงแค่เธอเหนื่อย เธออยากนอน
“ในเมื่อนายไม่มีอะไรแล้ว งั้นก็ แค่นี้นะ” นภนต์เริ่มจะทนไม่ไหวจนอยากกดวางสาย ไม่อยากจะพูดอะไรกับปุริมให้มากความอีกแล้ว
“ช้าก่อน มีคนบอกว่าปัณฑาอยู่ที่บริษัทนาย ใช่ไหม?” แม้ว่าตอนที่ปุริมอยู่ที่ร้านอาหารจะไม่มีเวลาจะไปสนใจปัณฑาเพราะเพ็ญนีติ์ แต่ว่า เมื่อกลับมาจากร้านอาหารแล้ว ถึงได้สั่งคนให้ไปตามหาปัณฑา ถึงอย่างไรซะ ปัณฑาก็มาหาเขา ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เขาคงไม่มีคำอธิบายให้กับแม่ของปัณฑา
“ใช่” นภนต์ตอบอย่างรวดเร็ว ที่แท้ ปุริมก็แค่อยากถามเรื่องปัณฑา ดูท่าแล้ว ปุริมคงจะเป็นห่วงปัณฑาอยู่มาก ในเมื่อเขากักขังเพ็ญนีติ์ไว้ แล้วทำไมตัวนภนต์เองจะไม่เก็บปัณฑาไว้ล่ะ แบบนี้ถึงจะทำให้ปุริมพะว้าพะวง อย่างน้อยก็น่าจะรู้สึกกระวนกระวายใจ
“เธอหลับ?”
“หลับอยู่ ในห้องของเพ็ญนีติ์นั่นแหละ ให้ฉันไปปลุกเธอให้มารับสายนายไหม?” พยายามลองเชิงดูต่อไปว่าปุริมเป็นห่วงปัณฑามากแค่ไหน
“ไม่ต้อง เธออยู่กับนายฉันจะได้วางใจ พรุ่งนี้ตอนเช้า บอกเธอให้มาหาฉันด้วย แค่นี้ล่ะ ฉันจะวางละ” พูดจบ โดยไม่รอให้นภนต์พูดอะไร ปุริมก็วางสายไปเองแล้ว
แค่ฟังเสียงในโทรศัพท์ นภนต์ก็คิดว่าไม่เหมือนกำลังคุยโทรศัพท์ แต่เหมือนปุริมมายืนพูดอยู่ตรงหน้า อยากจะต่อยสักหมัดจริงๆ ต่อให้ตัวเขาจะแพ้ เขาก็ยินยอม อย่างน้อย เขาก็เคยต้านปุริมมาแล้ว
เขาค่อยๆทายาและปิดแผลบนหน้าผากจนเสร็จ เขาปิดแผลเอง มันเลยไม่น่าดูสักนิด แต่ว่าดึกขนาดนี้แล้ว โทรเรียกฉารามาไม่ได้หรอก ส่วนผู้หญิงที่กำลังนอนอยู่อีกห้อง เขายิ่งไม่อยากรบกวน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้มีปัญหา ที่ปุริมโทรมาหาเขาถึงเข้าใจ ดูท่าแล้ว เธอคงจะมีความสัมพันธ์ที่สนิทชิดเชื้อกับเขาอยู่พอสมควร
นภนต์นอนไม่หลับ เขาคิดถึงเพ็ญนีติ์ และเขาก็กำลังคิดเรื่องรอยยิ้มของนางฟ้า เขาต้องหาทางช่วยเพ็ญนีติ์เลิกยานั้นให้ได้
เขาพลิกตัวไปพลิกตัวมา เพ็ญนีติ์ก็เหมือนกัน ทันทีที่ถูกปุริมพามายังที่พักของเขา หัวถึงหมอนเธอก็หลับเลย คงโดนเขาทำให้อ่อนเพลีย ก็เขากวนเธอตั้งนานขนาดนั้น แต่ว่า ฟ้ายังไม่สว่างเพ็ญนีติ์ก็ตื่นแล้ว
รอยยิ้มของนางฟ้าในตัวของเธอทำให้ในกลางคืนจะรู้สึกว่าไม่ปลอดภัย ปกติจะเป็นช่วงระหว่างกึ่งตื่นกึ่งฝัน ลืมตามองรอบๆ ไม่คุ้นที่นี่เลย แต่ว่าผู้ชายที่อยู่ข้างกายไม่ใช่คนแปลกหน้า แม้จะมองไม่เห็นใบหน้าของเขา แต่กลิ่นบนตัวของเขาไม่มีใครจะคุ้นเคยไปมากกว่าเธอแล้ว ปุริม เป็นเขา มือของเขาวางทาบไว้บนเอวของเธอ กอดเธอไว้แน่นมาก ราวกับกลัวว่าเมื่อเธอตื่นแล้วจะหนีไปอย่างไรอย่างนั้น
แต่เธอก็อยากจะหนีไปจริงๆ
เมื่อคิดไปถึงหัวใจที่บาดเจ็บของนภนต์และท่าทางที่เมามายเสียการควบคุมแล้ว เธอก็อดที่จะรู้สึกสงสารขึ้นมาไม่ได้
已经是最新一章了
加载中
