ตอนที่ 270 นับวันยิ่งไม่เข้าใจ

ตอนที่ 270 นับวันยิ่งไม่เข้าใจ เธอเดินเข้าไป ยืนอยู่ข้างเตียงและเขย่าไหล่ของทิพย์ “ทิพย์ ตื่น ตื่นเร็ว” ผู้ชายที่ตามเธอมายืนอยู่หน้าประตูไม่ได้เดินเข้ามา และไม่ได้เดินจากไปไหน เพ็ญนีติ์ไม่สนแล้ว เขาจะอยู่หรือไม่อยู่ก็ไม่สำคัญ เธอก็แค่อยากจะถามอะไรทิพย์สักหน่อยก็พอ จริงๆแล้ว ทิพย์ก็น่าสงสาร ที่ถูกปุริมขังไว้ที่นี่ เธอเขย่าไหล่ทิพย์ ทำให้ทิพย์เปิดตาที่ง่วงซึมขึ้น ครั้งแรกที่เห็นเธอปฏิกิริยาแรกก็คือขยี้ตาอย่างแรง ราวกับไม่เชื่อว่าเธอมา ในเวลาต่อมา เมื่อเห็นชัดๆแล้วว่าเป็นเธอจริงๆ ทิพย์ก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที “พี่เพ็ญนีติ์ พี่สบายดีไหม? เป็นไงบ้าง? ในที่สุดหนูก็ได้เจอพี่” เธอสามารถบอกว่าเป็นเพราะสารในร่างกายของเธอเลยไม่ได้มาพบเธอได้ไหม? เธอบอกออกไปไม่ได้จริงๆ ยิ้มออกมาเบาๆ “ยุ่งนิดหน่อยน่ะ แต่ว่าดูสิ ตอนนี้พี่ก็มาหาเธอแล้วไง” พูดประโยคนี้เสร็จ เธอก็ลดเสียงให้เบาลง “เธออยากหนีไปจากที่นี่ไหม?” ไม่มีใครอยากจะโดนกักขังอยู่แบบนี้หรอก เธอคิดว่าเมื่อเธอถามแบบนี้ทิพย์ต้องบอกว่าอยากหนีไปจากที่นี่แน่ๆ แต่ว่า กลับผิดคาด ทิพย์ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่อยากค่ะ” “ทำไมล่ะ?” เธอยิ้มออกมาน้อยๆ ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย “ทั้งชีวิตนี้ หนูไม่อยากจะเจอเขาอีกแล้ว” ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง เกมของณภัทรทำให้ทิพย์เจ็บปวดอย่างถึงที่สุด เธอกลัวว่าถ้าเธอออกไปแล้วจะถูกคนของนภัทรจับตัวไปอีก ยอมอยู่ที่นี่ยังจะปลอดภัยมากกว่าอีก แต่ว่า ตอนที่ทิพย์พูดแบบนั้นออกมา เพ็ญนีติ์เห็นได้ชัดว่าในดวงตาของเธออ้างว้างและเจ็บปวด ความเจ็บปวดนั้นก็อธิบายได้ทุกอย่างว่าทิพย์ยังรักผู้ชายคนนั้นอยู่ เพราะว่า ไม่ได้รักก็ไม่แคร์แล้ว ในเมื่อไม่แคร์แล้ว แล้วทำไมถึงได้เจ็บปวดล่ะ? บนโลกใบนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่จะเดินไปตามทางที่ตัวเองอยากจะไปได้ รักและไม่รัก บางคราก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ เพราะว่าพวกเราทุกคน เมื่ออยู่ในเกมเกมนั้น ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากการเป็นคนในเกมที่มองอะไรก็ไม่ทะลุ......... ช่างเถอะ รู้แค่เธอสบายดีก็พอแล้ว กุมมือของเธอไว้เบาๆ “ทิพย์ งั้นก็อยู่ที่นี่ต่อไป อย่าไปไหนเด็ดขาด” อย่างน้อยถ้าอยู่ที่นี่ทิพย์ก็จะไม่ถูกณภัทรนำตัวไปได้ง่ายๆ “พี่เพ็ญนีติ์ พี่มีอะไรในใจหรือเปล่า?” ทิพย์เงยหน้า เพ็ญนีติ์ที่อยู่ตรงหน้ามีสีหน้าที่ดูกังวลอย่างบอกไม่ถูก ความกังวลเล็กๆนั้นทำให้เธออดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง หลายวันมานี้ เธอคิดได้ขึ้นเยอะเลย ว่าการรักผู้ชายคนหนึ่งก็คือคนโง่ดีๆนี่เอง เธอจะไม่ยอมกลับไปโง่อีกครั้ง แต่ว่า เมื่อรักมา จะมีใครต้านทานได้หรอ เพ็ญนีติ์ส่ายหน้า “ไม่หรอก ฉันสบายดีมากๆ” เธอคิดว่าเธอควรหนีไปจริงๆ ทิพย์อยู่ที่นี่อย่างสุขสบาย เพราะไม่มีณภัทร ถึงแม้เธอจะดูไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ แต่อย่างน้อย เธอก็ใช้ชีวิตอยู่ในพื้นที่ของเธอ ไม่ต้องถูกใครบังคับให้ทำอะไรเหมือนเธอเป็นท่อนไม้อีก ทิพย์ค่อยๆละมือออกจากมือของเธอ “บอกปุริม ว่าถ้าเขามีวิธีขัดขวางไม่ให้คนนั้นตามหาหนูได้จริงๆ หนูจะไม่หนีไปจากที่นี่แน่นอน เขาไม่จำเป็นต้องสั่งคนให้มาดูแลหนูเยอะแยะก็ได้” ยิ้มออกมาอย่างสดใส แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับซ่อนความเป็นห่วงเอาไว้ เพ็ญนีติ์พยักหน้า ตั้งแต่นี้ เธอจะไม่ให้นภนต์วางแผนจับตัวทิพย์อีก ส่งทิพย์ให้ณภัทร ก็เท่ากับทำลายความสุขของทิพย์ไปด้วย ชีวิตของเธอเธอก็ต้องจัดการเอง ต้องมีทางเลิกใช้รอยยิ้มของนางฟ้าแน่ ถ้านภนต์ทำได้ เธอก็ต้องทำได้ ตั้งแต่ออกมาจากห้องของทิพย์ แสงจันทร์ก็ส่องแสงเป็นครั้งแรก ราวกับคืนนี้เพิ่งจะเริ่มขึ้น เพ็ญนีติ์เดินอยู่ในอาณาเขตของปุริมอย่างมั่นใจ ไม่หลบไม่ซ่อน อย่างกับว่าเป็นนายหญิงของที่นี่ “คุณเพ็ญนีติ์ ขอทราบได้ไหมครับคุณจะ....” “ออกรถ พาฉันไปเอาของแล้วค่อยกลับมา” ออกคำสั่งอย่างสงบเยือกเย็น เพ็ญนีติ์ไม่ตื่นตระหนกและลนลาน เธอต้องหนีไปจากปุริมให้ได้ คิดไปถึงเรื่องที่เธออาเจียนก่อนหน้า ไหนจะประจำเดือนเดือนนี้ที่ยังไม่มา ใจของเธอก็สับสนวุ่นวายไปหมด “คือว่า ผมขอไปถาม.....” “ได้ ไปเถอะ ฉันจะรออยู่บนรถ” มองคนตรงหน้าที่กำลังลังเล เพ็ญนีติ์จึงยิ้มออกมาน้อยๆพร้อมกับตอบออกไป จากนั้นก็เปิดประตูรถ ขึ้นไปนั่งรอ ชายคนนั้นไม่ได้สังสัยอะไร เพียงแค่อยากไปถามปุริม พยักหน้าแล้วก็หันหลังเดินเข้าไปในตึกอย่างไว เพ็ญนีติ์นั่งอยู่บนรถแล้ว รีบย้ายที่ไปยังที่นั่งคนขับอย่างรวดเร็ว โอกาสแบบนี้ ตอนที่เขายังหลับอยู่แบบนี้แหละ ถ้าเวลานี้เธอไม่หนี แล้วต้องรอเวลาไหนอีก มือกำพวงมาลัยรถไว้อย่างมั่น จากนั้นก็เหยียบคันเร่ง รถออกตัวพุ่งไปยังประตูทางออกทันที ตอนมาเธอสังเกตได้แล้วว่าที่นี่อาจจะเป็นที่อยู่ชั่วคราวของปุริม ดังนั้น ต่อให้คุณคุ้มกันจะเยอะ แต่สิ่งอำนวยความสะดวกของที่นี่ก็ไม่ได้สมบูรณ์ขนาดนั้น อย่างประตูบานนั้น ก็แค่ประตูไม้ธรรมดา แค่เธอขับรถชน เชื่อว่ายังไงก็ต้องขับผ่านออกไปได้ เสียดายก็แต่ประตูที่ดูงดงามและโบราณบานนั้น แต่เธอก็ไม่มีทางเลือก เธอขับเร็วมากกว่าปกติ สายตาจ้องทางตรงหน้าเขม็ง คนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูยังคิดว่ารถเสียการควบคุม ตะโกนขึ้นอย่างตกใจ “รีบหยุดรถเร็ว.....” เหยียดยิ้มออกมานิดๆ เธอจะหยุดทำไมกัน “ปึง” รถขับชนประตูอย่างจัง เสียงที่ดังขึ้นอย่างกึกก้องสะเทือนถึงหูจนรู้สึกปวด แต่คิดเรื่องอื่นไม่ทันแล้ว ทำได้แค่ขับไปข้างหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย หนีจากที่นี่ได้ต่อให้ไกลแค่ไหนก็ต้องไป ทิพย์ช่วยอะไรเธอไม่ได้ เธอก็ไม่ได้อยากให้ทิพย์เข้ามายุ่งด้วย เด็กหญิงที่น่ารักขนาดนั้น เธอไม่อยากรบกวนหรอก