ตอนที่ 271 เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ

ตอนที่ 271 เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ ทั้งขับรถไป ทั้งมองกระจกหลังเป็นระยะๆ ข้างหลังยังไม่มีรถขับตามมา ทำให้เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก ขอแค่ปุริมไม่ตามมา เธอก็มีโอกาสหนีไปจากที่นี่ได้ ขอแค่ไปถึงบริษัทของนภนต์ได้ เธอก็ไม่กลัวอะไรปุริมอีกแล้ว รถยังคงขับด้วยความเร็วบนถนน ทำให้คนที่เดินอยู่ข้างถนนตกใจหลีกทางกันหมด ใช่แล้ว เธอขับเร็วมาก ทันใดนั้น ร้านขายยาร้านหนึ่งก็สะท้อนสู่สายตา มองเห็นร้านขายยาร้านนั้น เพ็ญนีติ์ก็ค่อยๆผ่อนความเร็วรถลง ลูก ตกลงเธอท้องหรือเปล่านะ? ในใจขบคิด จากนั้นเพ็ญนีติ์ก็จอดรถไว้ข้างถนน แล้วก็รีบลงจากรถเดินเข้าไปในร้านขายยา เจอเข้ากับคนขายยาในร้าน “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าต้องการอะไรไหมคะ?” “ที่ตรวจครรภ์ เอามาทุกแบบ” “ได้ค่ะ กรุณารอสักครู่นะคะ” คนขายเห็นผู้หญิงมาซื้อสิ่งนี้บ่อยจนชินแล้ว ไปเอาของที่ต้องการมาให้เธออย่างคล่องแคล่ว เพ็ญนีติ์คอยมองข้างหลังอย่างระแวง ยังดี ที่ยังไม่มีรถขับตามมา แป๊บเดียว คนขายก็เอาที่ตรวจครรภ์สองสามแบบมาให้เธอ เมื่อจ่ายตังค์ เพ็ญนีติ์ก็ถือกุญแจรถขึ้นรถไป มองข้ามสายตาอยากรู้อยากเห็นของผู้คนรอบข้าง ในเวลากลางคืน เริ่มที่จะเงียบลง คนบนถนนก็ยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ มองไปก็ใกล้จะถึงบริษัทเพ็ญภนต์แล้ว ในที่สุดเธอก็เห็นรถปุริมจากกระจกหลัง เขาตามมา แต่ก็ไม่จำเป็น ยังไงก็ต้องหนี ไม่อยากกลับไปจริงๆ ตัวเธอในตอนนี้ไม่มีทางกลับไปเด็ดขาด เพ็ญนีติ์โทรหาหมายเลข 110 เพื่อแจ้งความ “สวัสดีค่ะ ฉันอยากแจ้งความ” “ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยไหมครับ?” “ฉันโดนสะกดรอยตาม ฉันไปที่ไหนก็เจอเขาที่นั่น ตอนนี้ยังตามฉันมาถึงที่พักอีก” “ไม่ทราบว่าตอนพักอยู่ที่ไหนครับ?” เพ็ญนีติ์บอกที่อยู่ไป ปุริม อย่าหาว่าเธอใจร้ายเลย ตอนนี้เธอไม่อยากเจอใครทั้งนั้น ตอนที่ยังจัดการเรื่องรอยยิ้มของนางฟ้าไม่ได้ เธอทำได้แค่กำจัดเขาออกไปจากโลกของเธอ ยาชนิดนี้ คนรู้น้อยยิ่งดี นภนต์ส่งคนไปศึกษาและวิเคราะห์ส่วนประกอบของรอยยิ้มของนางฟ้าแล้ว เชื่อว่าไม่นานก็คงจะมีวิธี เธอต้องเชื่อนภนต์ เชื่อตัวเอง “ได้ครับ เดี๋ยวเราจะส่งคนไปตรวจสอบ” เพ็ญนีติ์บอกลักษณะรถของปุริมไปในสาย เมื่อรถจอดสนิท ก็รีบวิ่งตรงไปยังประตู “นภนต์ เปิดประตู” เธอทุบประตูไปพลางหันกลับไปมองรถของปุริมอย่างร้อนรน รถของปุริมกำลังจอด ให้ตาย ปุริมลงจากรถแล้ว อีกทั้งยังเดินตรงมาทางเธอด้วย “นภนต์ เปิดประตู” เปิดประตูสิ ไม่อย่างนั้น เธอต้องบ้าแน่ๆ นึกไปถึงทุกสิ่งที่ปุริมทำกับนภนต์ ในสายตาของเธอ ตอนนี้เขาก็คือซาตาน เธอเกลียดสิ่งที่เขาเคยทำกับเธอก่อนหน้า เกลียด เกลียดมากๆ นภนต์อยู่ในห้อง เมื่อได้ยินเสียงเพ็ญนีติ์เคาะประตู ก็รีบร้อนวิ่งลงบันไดผ่านห้องโถงไปเปิดประตู “เพ็ญนีติ์ เข้ามาเร็ว” ในตามีแต่ความดีใจ ไม่ได้คิดเลยว่าเธอจะกลับมาเร็วอย่างนี้ เร็วจริงๆ เขายังคิดอยู่เลยว่าต้องทำยังไงถึงจะพาเพ็ญนีติ์หนีมาจากปุริมได้ ไม่รอให้เขาพูด เพ็ญนีติ์ก็หลบเข้ามาข้างโดยเร็ว “ปิดประตูเร็ว ปุริมอยู่ข้างนอก เขาตามมาแล้ว” เธอเหนื่อยจนทั้งร่างปวดไปหมด ไม่เข้าใจจริงๆว่าผู้ชายคนนั้นจะตามมาทำไม ในช่วงที่เพ็ญนีติ์หลบเข้ามาข้างในแล้ว นภนต์ถึงได้เห็นปุริมที่อยู่นอกประตูไม่กี่ก้าว ก็เร่งรีบปิดประตูลง แล้วก็ล็อกจากข้างในด้วย จากนั้นก็ฉุดดึงมือของเพ็ญนีติ์ กวาดตามองเธอขึ้นลงอย่างตั้งใจ “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เพ็ญนีติ์ส่ายหัว “ฉันไม่เป็นอะไร” แต่ว่าเมื่อพูดคำนี้แล้ว หน้าของเธอก็ฉาบไปด้วยริ้วแดง เธอก้มหน้าลงไม่กล้ามองนภนต์ เป็นเพราะปุริม ที่โทรหานภนต์เพื่อให้เขาได้ยินเสียง....เสียงนั้น.....เสียงของเธอ คิดๆไป เธอก็อยากจะบ้า วิ่งตรงไปข้างหน้าอย่างไว “ฉันขึ้นข้างบนก่อนนะ” “เดี๋ยวก่อน.....” ตามองเธอที่ใกล้จะห่างไปจากเขา นภนต์เขกหัวตัวเอง เขาลืมปัณฑาไปได้ยังไง เพ็ญนีต์หยุดชะงัก ยืนหันหลังให้นภนต์เงียบๆที่มุมมืดๆ เธอไม่รู้ว่าเขาจะพูดอะไร ตอนที่ความเงียบลอยอยู่เต็มอากาศ ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น “เพ็ญนีติ์ เปิดประตู ออกมาหาฉัน” เสียงนั้นทำให้เพ็ญนีติ์และนภนต์สะดุ้งพร้อมกัน ต่อมา นภนต์ก็พูดขึ้น “ปุริม ที่นี่คือบริษัทของฉัน เชิญนายกลับไปได้แล้ว ไม่อย่างนั้น ฉันจะแจ้งความ” เพ็ญนีติ์กัดริมฝีปาก เปิดปากพูดออกไปว่า “นภนต์ ไม่ต้องแจ้ง เมื่อกี้ตอนที่อยู่บนรถฉันโทรแจ้ง110แล้ว ฉันอยากนอนแล้ว คุณยังมีเรื่องอะไรอีกไหม?” อยากหนีไป เพราะไม่อยากอยู่ในระยะสายตาของนภนต์แล้ว เธอไม่กล้ามองตาเขาจริงๆ นภนต์มองข้ามเสียงเคาะประตูของปุริมไป รู้สึกกลุ้มใจขึ้นมา เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับปัณฑา ถ้าให้เพ็ญนีติ์เห็นว่าปัณฑานอนอยู่บนเตียงของเธอคงไม่ดีแน่ แต่ว่าปัณฑาก็อยู่ในห้องนั้นแล้ว ซ่อนยังไงก็ซ่อนไม่ทันแล้ว “เพ็ญนีติ์ ในห้องคุณมีคนอยู่ เอาอย่างนี้ คุณไปนอนห้องผมก่อนก็ได้” เพ็ญนีติ์อ้าปากค้าง อยากถามนภนต์ว่าใครที่อยู่ในห้องของเธอ แต่ก็รู้สึกว่าไม่ควร เลยพูดขึ้น “แล้วคุณล่ะ?” “ผมเป็นผู้ชาย ผมนอนห้องโถงก็ได้” เพ็ญนีติ์ก้มหน้าปรายตามองถุงที่ตัวเองถืออยู่ ข้างในนั้นคือที่ตรวจครรภ์ทั้งหมด ตลอดทางเธอไม่สบายใจเกี่ยวกับสิ่งนี้มาตลอด ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจสิ่งใดแล้ว “โอเค งั้นฉันขอไปพักก่อน ฉันเหนื่อยแล้ว”