ตอนที่ 272เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ

ตอนที่ 272เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ “อืม ไปเถอะ เรื่องปุริมผมจัดการเอง คุณนอนให้สบายใจเถอะ” เพ็ญนีติ์พยักหน้า จากนั้นก็วิ่งไปยังห้องของนภนต์ ปิดประตู ลงกลอน ในใจเครียดอยู่ตลอดใจเต้นจนแทบบ้า ตกลงท้องหรือเปล่านะ แต่ว่า เซนส์มันบอกว่าน่าจะท้อง เดินเข้าไปในห้องน้ำ ใช้แก้วกระดาษที่เอาเข้ามาด้วยรองฉี่ เพ็ญนีติ์เอาที่ตรวจครรภ์วางลงไปในฉี่อย่างเครียดๆ ความเร็วของสีที่เปลี่ยนไปทำให้หัวใจเต้นแทบหลุด ลองที่ตรวจครรภ์อันใหม่ ก็ยังเป็นสีเดิม ไม่ว่าจะที่ตรวจครรภ์อันไหนก็ลองหมดแล้ว เพ็ญนีติ์พิงกำแพงอย่างรู้สึกผิดหวังร่างกายไถลลงขดตัวอยู่กับมุมกำแพง ทำไมเป็นแบบนี้? ทำไมต้องเป็นแบบนี้?” เธอกับปุริมไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งนาน แต่กลับไม่คิดว่าหลังจากที่ออกจากเมืองดรัลในคืนแรกจะทำให้เธอได้รับผลแบบนี้ วางมือลงบนช่วงท้อง เหมือนกับกำลังมีสิ่งมีชีวิตเล็กๆกำลังเติบโตอยู่ในนี้ สิ่งมีชีวิตเล็กๆงั้นหรอ เธอคือผู้หญิงคนหนึ่งที่รักเด็กมาก แต่เธอรู้ดีว่าเด็กคนนี้ยังไงก็เกิดมาไม่ได้ เธอจำคืนนั้นที่มีเด็กคนนี้ได้ต่อมาไม่กี่วันเธอก็ได้รับยาที่ชื่อรอยยิ้มของนางฟ้าเข้ามาในร่างกาย น้ำตา ไหลออกมาเงียบๆ ถ้าต้องเอาออก เธอคงต้องทนเจ็บมาก แต่ว่าใจก็บอกเธอว่า เธอต้องเอาออก เธอจะให้เด็กที่ยังไม่เกิดมาได้รับเชื้อยานั้นเด็ดขาด ดังนั้นเด็กคนนั้นคงต้องทรมานตลอดชีวิต ไม่รู้ว่านั่งอยู่นานแค่ไหน นานจนขาทั้งสองข้ารู้สึกชาขึ้นมา นอกหน้าต่างมีเสียงเอะอะลอยมา มีเสียงนภนต์ เสียงปุริม แล้วก็เสียงรถตำรวจ “ไม่ทราบว่าใครคือคนที่แจ้งความครับ?” ตำรวจนายหนึ่งถามขึ้น “ผม” “ไม่ใช่แล้ว คนที่โทรมาเป็นผู้หญิง รบกวนเชิญเธอออกมาหน่อยครับ เราต้องสอบปากคำ” “เธอ.....หลับไปแล้ว ผมพูดแทนเธอได้ไหม?” นภนต์รู้ว่าเพ็ญนีติ์ตั้งใจโทรเรียกตำรวจมา แบบนี้ถึงจะทำให้ปุริมไม่กล้ามาที่นี่อีก แต่ว่า ตอนที่อยู่ต่อหน้าตำรวจ เขาก็ยังกังวลอยู่บ้าง เขาทำอะไรอยู่ตัวเขารู้ดีที่สุด “ไม่ได้ครับ เราต้องการพบผู้เสียหายจริงๆ แล้วก็ ผู้ต้องสงสัยต้องไปสอบปากคำที่สถานีกับพวกเราด้วยนะครับ” “คนนี้มาเฝ้าอยู่ที่ด้านนอกบริษัทเราตลอด พวกคุณจับตัวเขาไปได้เลยครับ” นภนต์ชี้ไปยังปุริม ความเย็นเยือกในสายตาทิ่มแทงยั่วยุออกมา เขาไม่กลัวปุริมแล้ว เพื่อเพ็ญนีติ์เขาไม่กลัวอะไรทั้งนั้น เพ็ญนีติ์อยู่เฉยไม่ได้ เธอจะให้นภนต์มารับมือกับสิ่งเหล่านี้แทนเธอไม่ได้ “ฉันกำลังลงไป” เธอไม่ได้หลับ ที่เธอรีบพูดว่าอยากพักผ่อนเมื่อกี้ก็แค่อยากจะตรวจครรภ์ ตอนนี้ผลออกมาแล้ว และเธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว นอกจากทำแท้งอย่างเดียว “เพ็ญนีติ์ คุณนอนไปเถอะ ไม่ต้องลงมา” นภนต์ตะโกนบอกเธอทางหน้าต่าง ไม่อยากให้เธอกับปุริมเผชิญหน้ากันอีก “ตึงตึงตึง” เพ็ญนีติ์วิ่งลงมาจากชั้นบน จนถึงหน้าประตู ด้านนอก ปุริมกำลังเอนหลังพิงกับรถของเขา ตำรวจสองสามนายล้อมตัวเขาไว้ตรงกลาง เขากลับไม่ได้รู้สึกกลัวหรือกังวลแต่อย่างใด แถมยังเผยรอยยิ้มออกมาอีก เพ็ญนีติ์มองยังไงก็ดูว่าน่าหมั่นไส้ นิ้วชี้ไปทางเขา แล้วพูดขึ้นว่า “เขานั่นแหละค่ะ ที่สะกดรอยตามฉัน” “เหอๆ นี่คุณแจ้งความจับผมจริงๆหรอเนี่ย?” รอยยิ้มของปุริมยังคงดูอบอุ่นเหมือนตอนที่เธอเดินออกมา แต่ว่า ในแววตากลับปกปิดความผิดหวังไม่มิด แววตาที่ผิดหวังนั้นทำให้หัวใจของเพ็ญนีติ์ไขว้เขว แต่แค่พริบตาเดียว ก็พูดกับตำรวจที่อยู่ข้างเขาอย่างเอาจริงเอาจังว่า “เป็นเขาค่ะ เขาสะกดรอยตามฉันมาตลอด รบกวนจนฉันรู้สึกระแวงทั้งวัน” ปุริมมองเพ็ญนีติ์ สีหน้าของเธอไม่ดี ใบหน้าที่ซีดขาวราวกับกระดาษทำให้เขารู้สึกปวดใจทันที ทั้งหมดเป็นเพราะเขาหรอ? ไหนจะ ดวงตาที่แดงก่ำของเธอ เหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มา เขาทำให้เธอเกลียดเขามากขนาดนั้นเลยหรอ? จ้องมองเพ็ญนีติ์เงียบๆ ปุริมรู้สึกอ่อนแอเป็นครั้งแรก ทั้งสองอยู่ใกล้กันถึงขนาดนี้ แต่เขากลับรู้สึกว่าเขาอยู่ห่างจากเธอไกลแสนไกล ไกลกันเกินเอื้อม “เชิญคุณเพ็ญนีติ์ตามพวกเราไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจด้วยครับ” “ฉัน......” เพ็ญนีติ์ลังเลขึ้นมา ถ้าเกิดสารเสพติดในร่างกายเธอออกฤทธิ์ที่สถานีตำรวจแล้วจะทำอย่างไร? ตอนนี้สารที่อยู่ในตัวเธอเริ่มควบคุมยากขึ้นแล้ว เพราะเสพมาประมาณเดือนกว่าๆแล้ว แบบนั้นคงไม่ตลกแน่ “ฉันไม่สบาย ถ้าจะ..” “ขอโทษจริงๆครับ แต่เราปฏิบัติงานกันแบบนี้ประจำ” เพ็ญนีติ์เริ่มขมวดคิ้ว เธอไม่อยากไปจริงๆ เธอกลัว ตอนนี้เธอเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ ตำรวจคนนั้นยังคงเร่งรัดให้เธอไป อีกด้าน ปุริมแค่นยิ้มจางๆออกมา จากนั้นก็เหยียดกายจากการพิงรถยืนขึ้นตรงๆพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องให้เธอไปหรอก ผมไปคนเดียวได้ ผมยอมสารภาพผิด ผมสะกดรอยตามเธอจริง”