ตอนที่ 273 รู้สึกผิด

ตอนที่ 273 รู้สึกผิด เขาทนมองใบหน้าที่ขาวซีดและดวงตาที่บวมแดงของเธอไม่ได้ และทนมองไหล่บอบบางของเธอที่เอาแต่สั่นเทาไม่ได้เหมือนกัน เธอต้องพักผ่อน งั้นเขาจะปล่อยเธอไปสักครั้ง คิดถึงที่เกิดขึ้นตอนบ่าย ในใจของปุริมก็รู้สึกผิดขึ้นมา แต่กับนภนต์แล้ว เขาไม่เสียใจเลยที่ทำแบบนั้นลงไป “เอ่อ.....”ตำรวจเพิ่งจะเคยเจอเรื่องอะไรแบบนี้ คนที่โดนแจ้งความพูดประนีประนอมแทนคนที่แจ้งความจับตัวเอง ช่างเหนือความคาดหมายของพวกเขาจริงๆ “ผมยอมรับข้อกล่าวหาทั้งหมดที่เธอกล่าวมา แล้วก็ ทุกประโยคที่เธอพูดไปเมื่อครู่ผมอัดเสียงไว้หมดแล้ว นี่ครับ ผมคิดว่า แบบนี้แล้ว พวกคุณควรปล่อยเธอไปได้แล้ว”ปุริมยกโทรศัพท์ขึ้นโชว์ ใจเย็นราวกับไม่ได้โดนแจ้งความเองแต่ราวกับเป็นคนเห็นเหตุการณ์ “คุณเพ็ญนีติ์ คุณมีข้อขัดแย้งไหม?” ตำรวจหมดคำจะพูดแล้วจริงๆ แต่จะว่าไปแล้ว นอกจากเรื่องที่ปุริมสะกดรอยตามคุณผู้หญิงคนนี้แล้ว ก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรอื่นอีก จากการแอบคาดเดาความสัมพันธ์ของทั้งคู่แล้ว บางทีอาจะเป็นคู่รักกันก็ได้ คู่รักข้าวใหม่ปลามันอาจแค่ทะเลาะกันเล็กๆน้อยๆ ดังนั้นฝ่ายชายเลยเอาแต่ตามเฝ้าฝ่ายหญิงยังไงล่ะ ความจริงแล้ว เรื่องนี้ไม่มีอะไรเลย ไม่เพียงพอที่จะเป็นคดีได้ด้วยซ้ำ เรื่องขี้ปะติ๋วแบบนี้ “ไม่ค่ะ พวกคุณจับเขาไปได้เลย ฝากสั่งสอนเขาด้วยว่าต่อไปอย่ามารบกวนฉันอีก” เพ็ญนีติ์พูดประโยคนี้จบโดยไม่มองหน้าปุริม จากนั้นก็เดินเข้าบริษัทเพ็ญภนต์ไป แผ่นหลังที่เดินไกลออกไปทำให้ปุริมยืนมองอย่างเหม่อลอย ทำไมเธอถึงได้เกลียดตัวเขาขนาดนั้นนะ? “คุณปุริม เชิญคุณไปกับพวกเราด้วยครับ” ตำรวจเริ่มเร่งเร้าอย่างไม่เกรงใจแล้ว ปุริมปิดประตูรถ ตามตำรวจเข้าไปนั่งในรถตำรวจ เสียงหวอรถตำรวจดังขึ้น ดังเข้ามาในหูของเพ็ญนีติ์ ในที่สุดเธอก็หนีเขาพ้น แต่ว่า เท้าทั้งสองกลับเดินตรงไปยังหน้าต่างราวกับกำลังสับสน นอกหน้าต่าง รถตำรวจกำลังจะเลี้ยวผ่านมุมถนน เธอจ้องมองอยู่อย่างนั้น นัยน์ตามีแต่น้ำตา เธอรู้สึกโง่ นับวันเธอยิ่งไม่เข้าใจในตัวเขา แต่ที่เธอทำแบบนี้กับเขา มันถูกแล้วใช่ไหม? เธอยังยืนอยู่ตรงหน้าต่างทางเดินยืนมองนอกหน้าต่างอยู่อย่างนั้น ราวกับเขายังอยู่ในระยะสายตาของเธอ “เพ็ญนีติ์ ไปนอนเถอะนะ” ไม่รู้ว่าตอนไหน ที่นภนต์เดินมาอยู่ข้างหลังเธอ เสียงอ่อนโยนของชายหนุ่มดังขึ้น อารมณ์ของนภนต์ซับซ้อนมาก การที่เพ็ญนีติ์ยืนอยู่ตรงนี้แสดงว่าในใจของเธอยังคงมีปุริมอยู่ แต่ว่า เธอกลับเลือกที่จะกลับมา สีหน้าเมื่อครู่ของเธอก่อนที่จะขึ้นชั้นบนมา ยังไม่ได้ดูแย่ขนาดนี้ แต่ตอนที่เธอลงมาสีหน้าก็เปลี่ยนไปหมด เพราะความเป็นห่วง เขาอยากถามเธอว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่คำที่อยากถามกลับถามออกไปไม่ได้ เขาไม่อาจรับรู้หัวใจของเธอเลยสักนิด “นภนต์ ขอโทษนะ” เธอไม่กล้าหันกลับมา เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นค่อยๆปรากฏขึ้นมา เธอถึงขนาดที่จินตนการสีหน้าอันเจ็บปวดของนภนต์ออกตอนที่ได้ยินเสียงพวกนั้นของเธอ เพราะแบบนั้น เขาเลยดื่มหนัก ร่างกายเธอสั่นไหว จนทำให้เขารู้สึกสงสาร เขาเดินไปหยุดอยู่ด้านหลังของเธอโดยไม่รู้ตัว นภนต์ค่อยๆสวมกอดเอวของเธอไว้ ความรู้สึกเจ็บปวดที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เอ่อล้นออกมาในหัวใจ เขาคิดว่าเขารักเธอ รักมากจนจะตายอยู่แล้ว ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไร เขาก็รักเธอ อีกทั้งยังไม่อยากให้เธอรู้สึกเป็นทุกข์ “มันผ่านไปแล้ว” เพียงแค่สี่คำ ก็เปลี่ยนเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้าให้กลายเป็นอดีต แต่เขากลับไม่รู้ ว่าเพ็ญนีติ์เอาแต่ไม่กล้ามองตาของเขา “นภนต์ อย่าตามหาทิพย์อีกเลยนะ ได้ไหม?” เธอยังจำท่าทางของทิพย์ตอนที่พูดถึงณภัทรได้ ทิพย์เกลียดณภัทร ทิพย์คือผู้บริสุทธิ์ การที่เธอติดยาควรเป็นเธอที่ต้องแก้ไขเอง ไม่อยากให้ดึงทิพย์เข้ามาเกี่ยวอีกแล้ว “ได้สิ” ตอนนี้เขาเองก็ลองเสพดูแล้ว ถึงตอนนั้นก็เอาเขาไปทดลองก็น่าจะได้ ส่วนประกอบบางส่วนที่ตรวจสอบได้แล้วตอนนี้ยืนยันได้ในระดับเบื้องต้นแล้ว ณภัทรเชี่ยวชาญทางด้านนี้ เรื่องนี้เขาต้องยอมรับจริงๆ แต่ถึงอย่างไร ขอแค่สามารถผลิตสูตรยาได้ยังไงก็ต้องมีทางออกแน่ๆ เสียงของเขาทั้งนุ่มทั้งเบา มือที่โอบกอดอยู่บนเอวของเธอไม่หนักไม่เบา กอดรัดเธอให้อยู่ข้างหน้าของเขาอย่างพอเหมาะพอดี “นภนต์ พรุ่งนี้ช่วยพาฉันไปคลินิกหน่อยนะ” เรื่องที่เธอท้องเธอจะไม่ปิดบังนภนต์ เรื่องตั้งมากมาย ถ้าเธอจัดการเองคนเดียวอาจจะบ้าตายได้ อย่างน้อยมีเพิ่มอีกสักคนก็คงช่วยเธอแบ่งเบาความเจ็บปวดเหล่านี้ได้ คิดไปถึงอดีต ตอนที่อ้อยและส้มเกิดมาครั้งแรกก็มีนภนต์นี่แหละที่อยู่กับเธอ ตอนนี้ กลับไม่คิดเลยว่าการที่เธอจะเอาเด็กออกก็ต้องให้เขาอยู่ข้างๆเธอด้วย จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองอ่อนแอมากกว่าใครเป็นที่สุด “คุณเป็นอะไรหรอ?” นภนต์ได้ยินคำว่าคลินิกก็แตกตื่น คลายมือที่กอดเอวเธอไว้อยู่ออก เขาหมุนร่างของเธอให้หันมาแล้วมองตาเธอ “บอกผมมา ทำไมต้องไปคลินิก?” ถ้าไม่ใช่ว่าป่วยหนัก เพ็ญนีติ์ไม่ยอมไปหาหมอแน่ๆ เพราะว่า เธอกำลังติดยา ถ้าไปหาหมอคงไม่ปลอดภัยแน่ แบบนั้นจะถูกคนรู้เข้าได้ง่ายมากๆ เพ็ญนีติ์ก้มหน้าลง นภนต์กำลังมองเธอ แต่เธอ กลับไม่กล้ามองเขา เธอกัดริมฝีปาก สักพักถึงได้พูดขึ้นในความเงียบว่า “ฉันท้อง” “รู้ว่าท้องเมื่อไหร่?” หัวใจของนภนต์ราวกับถูกปืนใหญ่ยิง แหลกสลายเป็นชิ้นๆ “เมื่อกี้”