ตอนที่ 274 รู้สึกผิด

ตอนที่ 274 รู้สึกผิด มิน่าล่ะสีหน้าตอนที่เธอเดินลงมาถึงได้ซีดขนาดนั้น ที่แท้ ก็เพราะเรื่องนี้นี่เอง ตบบ่าเธอเบาๆ “ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวผมจะหาหมอให้ พรุ่งนี้เช้าผมจะพาคุณไป เชื่อผมนะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป” การที่เพ็ญนีติ์เลือกทำแท้งในครั้งนี้มันถูกต้องแล้ว ผู้หญิงติดยาทางที่ดีไม่ควรตั้งครรภ์ ไม่อย่างนั้น เด็กที่เกิดมาอาจจะมีปัญหาได้ “นภนต์....”เธอปัดจมูก เสียใจจนพูดไม่ออก ทำไมทุกครั้งคนที่นำปัญหามาให้เธอต้องเป็นปุริมและคนที่คอยอยู่เคียงข้างเธอแก้ไขปัญหาเหล่านั้นกลับเป็นนภนต์เสมอเลยล่ะ? มือใหญ่ที่วางอยู่บนหลังของเธอเริ่มตบหลังของเธอเบาๆ “เอาล่ะ ไปนอนได้แล้ว ทำใจดีๆไว้ พรุ่งนี้ผ่าตัดจะได้ง่ายๆ ไม่อย่างนั้น หมอคงไม่ผ่าตัดให้หรอกนะ” “อื้อ” เขาตบหลังเธอเบาๆอีกครั้งก็ต้องไปแล้ว การยืดเวลาไว้หนึ่งวันก็คือการที่ต้องทรมานหนึ่งวัน อาจจะทำให้เธอไม่กล้าจะทำ แต่อย่างไรซะ การเอาเด็กออกก็เป็นเพียงตัวเลือกเดียวของเธอ เพ็ญนีต์ตื่นเร็วมาก เธอหลับไม่สนิทเลย เธอฝันอยู่ทั้งคืน ในความฝันเต็มไปด้วยเลือด เธอฆ่าเด็กในท้องด้วยมือเธอเอง ภาพเลือดที่หยดติ๋งๆฉายเข้ามาในความฝันซ้ำๆ ทำให้เธอตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว นอกหน้าต่าง แสงอาทิตย์เริ่มสว่าง เป็นวันที่แจ่มใสวันหนึ่ง ลุกขึ้นนั่งช้าๆ วางมือลงบนช่วงท้อง ถ้าไม่ถูกณภัทรวางยา เธอคงจะเก็บเด็กคนนี้เอาไว้ เพาะเธอชอบเด็ก ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเรียบร้อย เธออยากจะไปจัดการกับความเจ็บปวดของเธอให้ไว เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น คนที่โชคร้ายที่สุดก็คือผู้หญิง การต้องอดทนครั้งหนึ่ง ก็ทำร้ายร่างกายเธอไปครั้งหนึ่งเหมือนกัน เปิดประตูออกไป ยากที่จะปกปิดความหดหู่บนหน้าของเธอ ยังคงกลัวอยู่ เธอกลัวการทำแท้ง ตอนที่กำลังจะก้าวออกจากห้อง ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งก้าวออกมาจากห้องตรงข้าม เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้น เพ็ญนีติ์นิ่งอึ่งไป ผู้หญิงคนนี้หน้าคุ้นๆ ที่แท้ก็เป็นเธอที่เองที่อยู่ในห้องของตัวเอง “คุณคือ....” “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อปัณฑา” ปัณฑาก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าวยิ้มกว้างและยืดมือออกมาตรงหน้า เมื่อเห็นเธอไม่ตอบอะไร ปัณฑาจึงถามขึ้น “คุณคงคือคุณเพ็ญนีติ์ใช่ไหมคะ?” เพ็ญนีติ์งุนงง เธอไม่เคยบอกชื่อกับผู้หญิงคนนี้มาก่อน เมื่อเห็นใบหน้าที่งุนงงของเธอ ปัณฑาก็หัวเราะขึ้นมา “ฮ่าๆ ฉันเดาเอาน่ะค่ะ เพราะว่าเมื่อวานคุณนภนต์เอาแต่จับมือฉันแล้วก็เอาแต่เรียกฉันว่าเพ็ญนีติ์ คงเพราะฉันเหมือนคุณมั้ง อีกอย่างตอนนี้คุณก็ออกมาจากห้องของเขา เพราะงั้นฉันเลยคิดว่าคุณก็คือเพ็ญนีต์ เขาเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคุณแน่ๆ” ประโยคที่ว่า ‘ตอนนี้คุณก็ออกมาจากห้องของเขา’ ทำให้เพ็ญนีติ์หน้าแดง “นภนต์บอกว่าในห้องฉันมีคนอยู่ ฉันนึกว่าจะเป็นผู้ชาย ถ้ารู้ว่าเป็นคุณ เมื่อคืนฉันคงกลับไปนอนเบียดบนเตียงกับคุณแล้ว และคงไม่ให้นภนต์ต้องไปนอนที่ห้องโถง” ไม่รู้ทำไม มองสีหน้าของปัณฑาแล้ว เขาถึงกับต้องอธิบายอย่างไม่ลังเลสักนิด ก็แค่ไม่อยากถูกปัณฑาเข้าใจผิด “ขอโษด้วยจริงๆนะคะ เมื่อวานฉันก็ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน นภนต์เขาเมาหนักมาก ดูแล้วเหมือนจะเสียใจและเจ็บปวดมาก เขาเอาหัวโขกกำแพงด้วยนะ ตอนฉันเห็นตกใจแทบแย่แหนะ ก็เลยวิ่งเข้าไปกอดเขาไม่ให้ทำอย่างนั้น แล้วเขาก็หยุด แต่ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าหลับไปตอนไหน อาจเป็นเพราะสองสามวันมานี้นั่งรถไฟมาตลอด ตอนอยู่บนรถไฟนอนไม่หลับ เมื่อวานก็เลยง่วงเป็นพิเศษหน่อย” เพ็ญนีติ์นึกไปถึงตอนที่ปัณฑาเรียกปุริมว่า “พี่ปุริม” ที่ร้านอาหาร ทำให้เธอระวังตัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “คุณกับปุริมเป็นอะไรกัน?” “เพื่อนบ้านค่ะ แล้วก็ยังเป็น....” ปัณฑาก้มหน้าลง จ้องมองปลายเท้าของตัวเองอย่างเขินอาย รู้จักกันจริงๆด้วย เพ็ญนีติ์เพิ่มความระวังตัวขึ้นทันที ถ้าหากปัณฑาคือคนภายในที่ปุริมส่งมาล่ะก็คงยุ่งยากแล้ว เมื่อเห็นแววตาที่คลางแคลงใจของเพ็ญนีติ์ ปัณฑาจึงพูดขึ้น “แต่ว่ามันก็เป็นแค่เรื่องในวัยเด็กของฉันน่ะค่ะ ส่วนเรื่องราวตอนเป็นผู้ใหญ่ สมัยนี้การแต่งงานมันอิสระมาก การหมั้นกันตั้งแต่อยู่ในท้องอะไรเทือกๆนั้นไม่ถูกต้องตามกฎหมายสักหน่อย” ในที่สุดเพ็ญนีติ์ก็เข้าใจสิ่งที่เธออยากจะพูด “คุณกับปุริมหมั้นหมายกันตั้งแต่ยังเด็ก?” ปัณฑาพยักหน้าอายๆ คิดไปถึงภาพที่ปุริมอุ้มเพ็ญนีติ์ในร้านอาหาร ไม่รู้ทำไม เธอถึงได้รู้สึกเหมือนได้ปลอดปล่อยขึ้นมาทันที ในเมื่อผู้ชายคนนั้นไม่เหลือบตามามองเธอสักนิด แล้วทำไมเธอต้องเอาตัวเองไปผูกมัดปุริมไว้ล่ะ ความสุขเป็นของตัวเอง เธอไม่อยากฝืนแล้ว “ใช่ค่ะ จริงๆแล้วฉันคิดว่าคุณกับพี่เพ็ญภัทร์เหมือนกันยิ่งกว่าอีก” “เธอรู้จักเพ็ญภัทร?” เพ็ญนีติ์งงงวย “ใช่ค่ะ พี่เพ็ญภัทร์เป็นลูกสาวของป้าฉันเอง” ปัณฑาไม่ได้ปกปิดอะไรสักนิด เพ็ญนีติ์ถามอะไร เธอก็ตอบเพ็ญนีติ์หมด “แล้วนาราล่ะ?” เมื่อพูดถึงเพ็ญภัทร์ เพ็ญนีติ์ก็พูดถึงนาราโดยอัตโนมัติ คิดไปถึงทุกเรื่องที่นาราทำกับอ้อยและส้มเอาไว้ เธอยิ่งไม่ชอบนารา “นาราหรอ เธอเป็นลูกสาวที่เกิดมาจากชู้ของลุงน่ะค่ะ ดังนั้น เธอเลยไม่คล้ายฉันเลยสักนิด” ปัณฑาพูดมาแบบนี้ เพ็ญนีติ์ถึงได้รู้ว่านารากับเพ็ญภัทร์ไม่ใช่พี่น้องที่เกิดจากพ่อแม่เดียวกัน มิน่าล่ะนาราถึงได้อยากได้ปุริมโดยไม่สนสิ่งใดทั่งนั้น ที่แท้ เธอก็ไม่ได้แคร์อะไรพี่สาวของเธอเลย