已经是第一章了
ตอนที่ 275 เด็กคนนี้เอาไว้ไม่ได้แล้ว
ตอนที่ 275 เด็กคนนี้เอาไว้ไม่ได้แล้ว
“คุณรู้ไหมว่าตอนนี้เพ็ญภัทร์อยู่ที่ไหน?” เพ็ญภัทร์หลอกปุริม หลอกเชิดเงินแล้วหนีไป ถ้าหากไม่ได้นภนต์ เกรงว่าบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดคงจะล้มลงไปแล้ว
“ไม่รู้ค่ะ แต่แม่ฉันบอกว่าอีกสองสามวันคุณน้าของฉันจะไปหาเธอ คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะรู้จักกับพี่สาวลูกพี่ลูกน้องของฉัน”
เพ็ญนีติ์หัวเราะ “ก็แค่รู้จักเท่านั้น เราไม่ได้สนิทกันนัก”
“ใช่แล้ว เลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ ไม่รู้ว่าตอนนี้อาการบาดเจ็บที่หน้าผากของนภนต์จะเป็นอย่างไรบ้าง?”
เพ็ญนีติ์รู้สึกว่าตัวเองนั่นเชื่องช้า เมื่อคืนวานหลังจากกลับมาจากข้างนอกก็ไม่พบความผิดปกติของนภนต์จริงๆ พอนึกย้อนกลับไปในตอนนี้ เมื่อวานตอนที่เห็นนภนต์ ผมของเขาปรกหน้าลงมายาวมาก น่าจะเพราะต้องการปกปิดบาดแผลของเขา “คงจะไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวเราไปเยี่ยมเขาด้วยกัน” รู้สึกได้ว่าเพ็ญนีติ์เองก็ไม่ได้รังเกียจปัณฑา คิดไม่ถึงเลยว่าเธอกับเพ็ญภัทร์จะเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ทั้งสองคนถึงได้คล้ายคลึงกันเช่นนี้ แต่ทำไมตัวเองถึงได้เหมือนกับพวกเธอทั้งสองด้วยล่ะ?
“กริ๊งกริ๊ง...” กำลังเดินลงไปบันไดมา มือถือของปัณฑาก็ดังขึ้น “อรุณสวัสดิ์จ้ะแม่”
“ตื่นแล้วเหรอ?”
“แม่นี่มันกี่โมงแล้ว ฟ้าสว่างแล้วนะ”
“เจอปุริมหรือเปล่า...”
“ยังไม่เจอเลยแม่”
“โกหก เธอมาถึงตั้งหนึ่งวันเต็มๆ แล้ว อย่าบอกนะว่าแค่คนๆ เดียวยังหาไม่เจอ”
ปัณฑาสูดหายใจลึก เหมือนกำลังคิดว่าจะตอบมารดาอย่างไรดี
“พูดสิ เจอหรือไม่กันแน่?”
“แม่ ฉันกับเขาอาจจะไม่เหมาะสมกัน ดังนั้น...”
“ไม่เหมาะสมอะไรกัน หาคนให้เจอก่อน ถ้าเขาไม่ยอมอีกวันสองวันแม่จะไปพบเธอเอง เธอก็โตจนป่านนี้แล้ว ถ้ายังไม่แต่งออกไปอีกจะกลายเป็นสาวทึนทึกแล้วนะ”
ปัณฑาขมวดคิ้ว “แม่ ฉันแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ? ถ้าฉันแก่แล้วแม่ล่ะ?”
“เอาล่ะๆๆ แม่ไม่พูดแล้ว เธอจัดการเอาเองก็แล้วกัน อันที่จริงตอนนี้แม่ก็แค่หวังให้เธอพบกับผู้ชายที่ถูกใจ และทำให้แม่สบายใจได้”
“เพ็ญนีติ์ หาเจอแล้ว พวกเราไปกันเถอะ” ปัณฑากำลังโทรศัพท์อยู่ นภนต์ก็เดินขึ้นบันไดมา แต่สายตานั้นไม่มองเธอเลย เอาแต่จ้องเพ็ญนีติ์ ราวกับว่ามีเพียงเพ็ญนีติ์เท่านั้นที่อยู่ในโลกของเขา
“นี่ คุณนภนต์ ไม่เห็นเหรอว่าฉันก็อยู่ด้วย?” ปัณฑาวางมือถือลง ศักดิ์ศรีของเธอถูกเหยียบย่ำ เธอยืนอยู่ข้างๆ เพ็ญนีติ์ แต่นภนต์ไม่สนใจเหมือนมองไม่เห็นเธอเลย
“คุณปัณฑาครับ ถ้าไม่มีปัญหาอะไรล่ะก็ ขอเชิญคุณออกไปจากที่นี่ดีกว่า ผมยุ่งมาก วันนี้ไม่อยู่ทั้งวันและไม่ว่างอยู่เป็นเพื่อนคุณด้วย”
เห็นได้ชัดว่าเขาปฏิเสธราวกับอยู่ห่างเป็นพันลี้ เมื่อคืนตอนที่เขาเมายังคิดว่าเธอคือเพ็ญนีติ์ พอตอนนี้สร่างเมาแล้ว เขาก็ไม่เห็นเธออยู่ในสายตาอีกเลย ทั้งๆ ที่ใบหน้าทั้งสองนั้นเหมือนกันมาก แต่ทำไมถึงมีความแตกต่างกันมากมายมหาศาลเช่นนี้ “นภนต์ ฉันเป็นแขกของคุณนะ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามเมื่อคืนฉันช่วยคุณ แถมยังส่งคุณกลับบ้านอีก อ้อใช่ ไหนให้ฉันดูหน่อยซิว่าแผลของคุณเป็นยังไงบ้าง?” ว่าแล้วปัณฑาก็เอื้อมมือแหวกผมที่ปรกหน้านภนต์ออกเพื่อดูบาดแผลของเขา
“อย่ามาแตะต้องผม” นภนต์หลบมือของปัณฑาราวกับถูกเข็มทิ่มแทง จากนั้นก็ตะคอกใส่อย่างเย็นชา เขาไม่อยากจะมีความเกี่ยวข้องกับปัณฑาอีก เมื่อคืนวานเรื่องที่เขามีอาการเสี้ยนยาได้เผยแพร่ออกไปข้างนอก จึงกลัวว่าจะทำให้เกิดเหตุยุ่งยากขึ้นมา แต่ดูเหมือนปัณฑาจะไม่รู้ว่าพฤติกรรมของเขาในตอนนั้นคืออาการเสี้ยนยา ยังนึกว่าเขาเมาสุรา ถ้าเช่นนั้นก็ให้เธอไปจากตนเองเสียแต่ในตอนนี้ เพื่อไม่ให้ชักช้าเนิ่นนานจนเกิดปัญหาแทรกซ้อนขึ้นมาอีก
น้ำตาปัณฑาไหลเอ่อออกมาทันที คิดไม่ถึงเลยว่านภนต์จะกระทำตอบเธอเช่นนี้หลังจากตื่นขึ้นมา ช่างเย็นชาเหลือเกิน เธอร้องไห้พลางปาดน้ำตา ทำไมผู้ชายที่เธอได้พบถึงได้รังเกียจเธอเช่นนี้ “ฮือฮือ ฉันมันเป็นที่น่ารังเกียจขนาดนี้เลยเหรอ?”
คำพูดแบบเด็กขี้น้อยใจของปัณฑาทำให้เพ็ญนีติ์กับนภนต์ต่างชะงักไป เพ็ญนีติ์เองก็รู้สึกว่าการแสดงออกของนภนต์เมื่อครู่มันเย็นชาเกินไป จึงยื่นมือเข้าไปกุมมือปัณฑาไว้ พร้อมกับยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันไม่รังเกียจคุณ ถ้าคุณพอใจ วันหลังก็มาที่นี่บ่อยๆ สิ แต่ว่าวันนี้ฉันกับนภนต์มีธุระต้องออกไปจัดการจริงๆ และตอนนี้ก็ต้องออกไปแล้ว มิฉะนั้นจะไม่ทันแล้ว”
“พวกคุณมีธุระข้างนอกจริงๆ เหรอ?” เมื่อได้ยินเพ็ญนีติ์พูดเช่นนั้น ปัณฑาก็ปาดน้ำตา ยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว
“อืม มีธุระจริงๆ”
“โอเค งั้นพวกคุณล็อคประตูเถอะ เดี๋ยวฉันนั่งรอพวกคุณกลับมาตรงบันไดหน้าประตูก็ได้”
“คุณมีธุระอะไรเหรอ?” นภนต์ขมวดคิ้ว ไม่อยากให้ปัณฑาตามเกาะแบบนี้ เขาไม่ชอบเลย
เขานี่หล่อจริงๆ โดยเฉพาะตอนที่เย็นชาจะหล่อเป็นพิเศษ เมื่อคิดๆ ดูแล้ว ปัณฑาก็รู้สึกว่าตนเองควรพูดไปตรงๆ ดีกว่า อ้อมค้อมไปมามันเหนื่อยเหลือเกิน “ใช่แล้ว ผู้จัดการนภนต์ คุณกำลังเปิดรับสมัครพนักงานอยู่ไม่ใช่เหรอ ฉันต้องการสมัครงาน”
“พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่” นภนต์รู้สึกรำคาญ วันนี้เขาอารมณ์ไม่ดี พูดตามตรง เขาไม่ชอบพาเพ็ญนีติ์ไปโรงพยาบาลเลย คืนนั้นที่อูข่านตัวเขาอดโมโหไม่ได้ที่ตัวเองผลักไสเพ็ญนีติ์ไปให้ปุริม
已经是最新一章了
加载中
