已经是第一章了
ตอนที่7 คนร้ายผู้สำเร็จ
ตอนที่7 คนร้ายผู้สำเร็จ
ชูเซี่ยมองเห็นรองเท้าที่สวยงามของตัวเองเปื้อนไป พูดอย่างโมโห“รองเท้าของข้าสกปรกไปหมดแล้ว”
มี่เหอไม่โกรธ แค่ยิ้มเบาๆและลุกขึ้นว่า“น้องเข้าใจความหมายของพี่แล้ว”จากนั้นก็ไหว้ชูเซี่ย พูดเพิ่มเติมว่า“ในเมื่อพี่สาวไม่ชอบน้องมาไหว้กับพี่ งั้นน้องขอตัวก่อน”พูดจบก็พาบ่าวออกไป
มามากับเสี่ยวจี๋เห็นนางไม่ก่อเรื่องก็ออกไปแล้ว รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก มามาพูดว่า“ยังนึกอยู่ว่านางจะมาทำอะไรที่นี่ ที่แท้ก็แค่นี้เอง”
ชูเซี่ยยิ้มขื่นขมว่า“เดิมยังคิดจะออกไปเดินเล่น แต่ตอนนี้น่าจะไม่ได้แล้ว”
เสี่ยวจี๋เปิดผ้าม่านประตูขึ้น สั่งให้บ่าวที่อยู่นอกห้องเข้ามาทำความสะอาด เมื่อได้ยินชูเซี่ยพูดอย่างนี้จึงถามว่า“ทำไมออกไปเดินเล่นไม่ได้ ท่านหญิงไม่สบายตรงไหนอีกหรือเจ้าค่ะ”
ชูเซี่ยถอดรองเท้าออก ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดจุดที่มีน้ำยาอย่างละเอียด รองเท้าคู่นี้เธอชอบตั้งแต่มองเห็น ฝีมือเย็บปักยอดเยี่ยม ปักสายแน่นด้วย ดอกกุหลาบสีสันสดใสนั้นโผล่ออกขึ้นเล็กน้อย เมื่อใช้นิ้วมือสัมผัสจะมีความสัมผัสแปลกๆ พลางเช็ดพลางพูดว่า“แล้วเจ้าว่าล่ะ นางพาคนมาเยอะขนาดนี้ ยังมาขู่ขวัญว่าถ้าข้าไม่ดื่มจะเกิดเรื่อง บังคับให้ข้าทิ้งยาชามนั้นไปให้แตก แสดงว่านางต้องแผนลับหลัง อีกทั้งเมื่อกี้นางก็บอกแล้วว่า แม้ข้าจะเป็นพระชายาเอก แต่อำนาจอยู่ที่นาง ส่วนคนที่ให้อำนาจนี้ต้องเป็นท่านอ๋องแน่นอน เมื่อกี้นางได้รับความน้อยใจไปและมีบ่าวเป็นพยาน นางต้องไปฟ้องกับท่านอ๋องแน่ ท่านอ๋องรักนางและเกลียดข้า ดังนั้นท่านอ๋องต้องมาหาเรื่องข้าแน่นอน”
เสี่ยวจี๋กับมามาได้ยินดังนั้นก็ตกใจมาก สามวันก่อนตอนที่ท่านหญิงโดนส่งกลับมาก็ใกล้จะเสียชีวิตไป โชคดีที่หมอเทพจูกัดฝีมือเก่ง ถึงจะช่วยชีวิตกลับมาได้ ตอนนี้เพิ่งตื่นมาถ้าโดนทำร้ายอีก ถึงจะเปฌนคนเหล็กก็ยังทนไม่ไหว
“แล้วจะทำไงดีเจ้าค่ะ”เสี่ยวจี๋เม้มริมฝีปาก และถามกับชูเซี่ยที่กำลังเช็ดรองเท้าอยู่
ชูเซี่ยขมวดนิ้ว“รอให้ท่านอ๋องมาแล้วค่อยว่ากัน มาช่วยดูให้หน่อยว่าน้ำยานี้สามารถล้างออกได้หรืไม่”
มามาเข้าใกล้มาดูแล้วบอกว่า“โอ๊ย ท่านหญิงยังสนใจรองเท้าอยู่ทำไม ถ้าท่านหญิงอยากได้ เดี๋ยวให้ช่างเย็บปักมาทำให้ แต่ท่านอ๋องจะมาถึงแล้ว ท่านหญิงรีบขึ้นบนเตียงนอนแกล้งเป็นป่วย ตอนที่ท่านอ๋องมาถึงมองเห็นเข้าอาจจะเมตตาท่านก็ไม่แน่”
ชูเซี่ยส่ายหัว พูดว่า“ถึงแม้ข้าเสียชีวิต เขาก็ไม่มีวันปล่อยข้าหรอก”เพราะคิดว่าข้า“ทำร้าย”กับคนที่ชื่อฉ่ายเวินไป แต่ไม่ทราบว่าฉ่ายเวินเป็นใครของท่านอ๋อง เพื่อฉ่ายเวินเขาโกรธแค้นเธอเข้ากระดูกดำ น่าจะไม่ใช่คู่รักของเขา เพราะคู่รักของเขาเป็นมี่เหอไม่ใช่หรือ หรือเป็นน้องสาวของเขา
เมื่อยังดาวอยู่ก็ได้ยินข้างนอกมีเสียงฝีเท้า ชูเซี่ยสวมรองเท้าไว้ ถอนหายใจและพูดว่า“เรื่องที่จะเกิดขึ้นยังไงก็ต้องเกิด หนีไม่พ้นหรอก”
ชูเซี่ยเงยหน้าขึ้น ผ้าม่านประตูก็ถูกดึงขึ้นมา แสงแดดที่สว่งส่องเข้ามาสามารถมองเห็นฝุ่นกระจายอยู่ในแสงแดด แสงแดดส่องบนหลังเขา ทำให้เห็นแต่โครงร่างของเขาเท่านั้น
ข้างหลังเขา เป็นมี่เหอที่ตามมาด้วย มี่เหอเงยหน้าจ้องมองยังใบหน้าของนางพร้อมยิ้มเย็นชา
เขาเดินมาถึงข้างหน้าชูเซี่ยและจับที่คางของนางยกขึ้นเล็กน้อย เพื่อบังคังให้นางสบตากับเขา ชูเซี่ยมองดูเขา ดวงตาที่แคบยาวของเขาก้หรี่ลงเล็กน้อย สายตายังคงเย็นชา มุมปากโค้งลงแสดงถึงความโกรธของเขาที่รุนแรงในตอนนี้ ริมฝีปากที่สวยบางของเธอเปิดออก มีเสียงดุดาลส่งออกมา“เจ้าต้องก่อเรื่องจนให้มีคนตายถึงยอมอยู่นิ่งใช่ไหม วันนั้นข้ายังว่าเจ้าตั้งใจกลับใจแล้ว ที่แท้ข้าคิดผิดไป”พูดจบก็ยกมืออยากจะตบนาง
ตบคนโดยยังไม่รู้สาเหตุ ถึงแม้นิสัยของนางจะดีแต่ก็ทนไม่ได้ ชูเซี่ยก้มตัวลง และวิ่งผ่านจากใต้แขนเขาอย่างราบรื่น หันตัวกลับไปพูดว่า“ถ้าท่านอ๋องอยากตบข้า ก็ได้ แต่ต้องชี้แจงสาเหตุที่จำเป็นต้องตบข้ามาให้ก่อน”
หลี่เฉินเย่นเห็นว่านางหลบหนีได้อย่างคล่องแคล่วและยังกล้าโต้เถียงกับเขา จึงตะลึงไปเล็กน้อย แต่ไม่นานก็เก็บความรู้สึกไว้ ยิ้มเย็นชาและพูดว่า“ดี เจ้าอยากทราบสาเหตุงั้นข้าก็บอกให้ มี่เหอกับเจ้าเป็นพี่น้องกันเมื่ออยู่ที่บ้านพ่อแม่ แต่พวกเจ้าเข้ากันไม่ได้ตั้งแต่เด็กๆ ตอนนั้นพวกเจ้าอยู่บ้านตนเอง ข้ายุ่งไม่ได้ แต่ที่นี่เป็นตำหนักข้า ทุกอย่างต้องทำตามกฏระเบียบของตำหนัก มี่เหอมาส่งน้ำยาให้เจ้าเพื่อซ่อมแซมความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องกันและรักษาความเงียบสงบของตำหนัก แต่เจ้าตั้งใจจะหาเรื่อง ทิ้งน้ำยาที่นางส่งมาแถมยังตบหน้านางด้วย แค่ข้อที่เจ้าตั้งใจทำให้ตำหนักข้าไม่สงบข้อนี้ ข้าก็สามารถลงโทษเจ้าได้”
ชูเซี่ยมองไปยังมี่เหอ มี่เหอทำตัวเหมือนหวาดกลัวและพูดว่า“พี่สาวอย่าเข้าใจผิด น้องไม่ใช่ได้ไปฟ้องกับท่านอ๋อง เพียงแค่พวกบ่าวที่ปากมากพบเจอท่านอ๋อง รู้สึกเห็นใจน้อง จึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ท่านอ๋องฟัง”
ชูเซี่ยยิ้มแย้มในแสงแดดเบาบาง“ข้าเข้าใจว่าน้องไม่ใช่เป็นคนพูด เพราะว่ายังไงน้องก็จะไม่พูดเรื่องไร้สาระ เพื่อใส่ร้ายพี่หรอก”
หลี่เฉินเย่นยิ้มแบบเย็นชา“ใส้ร้าย เป็นการใส่ร้ายหรือไม่เจ้ารู้อยู่แก่ใจ”
ชูเซี่ยเงยหน้าขึ้นมองไปยังหลี่เฉินเย่น“ถ้าท่านอ๋องจะลงโทษข้า ข้าก็มีแต่รับไว้อย่างเดียว แต่ข้าไม่อยากให้บ่าวที่ปากมากทำร้ายความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับน้องสาวกัน ”เธอเดินไปถึงข้างหน้าบ่าวพวกนั้น และพูดด้วยรอยยิ้มสดใส“เมื่อกี้พวกหล่อนบอกว่าข้าตั้งใจเทน้ำยาของพระชายารอง และยังตบหน้าพระชายารองด้วยใช่หรือไม่”
已经是最新一章了
加载中
