ตอนที่ 278ผู้หญิงของเขา

ตอนที่ 278 ผู้หญิงของเขา ทันใดนั้นเอง ความโกรธของปะทุมาจากก้นบึ้งหัวใจของปุริม เขาโกรธมาก เขาต่อยกำแพงอีกหมัด จนมีรอยเลือดซึมออกมาตามข้อนิ้ว หยดแหมะลงบนพื้น คนที่สูบบุหรี่อยู่ข้างๆ สะดุ้งตกใจ จนต้องรีบดับบุหรี่ในมือแล้ววิ่งออกไปข้างนอก วิ่งออกไปพลางมองกลับมายังปุริม พร้อมกับพึมพำเสียงเบา “ไอ้บ้าเอ๊ย” ปุริมค่อยๆ หันกลับมา เขาพยายามข่มความโกรธภายในใจ เพ็ญนีติ์กำลังตั้งครรภ์ลูกของเขา แต่เธอต้องการทำแท้งเพราะเขา เขานั้นแย่มากในความคิดของเธองั้นหรือ? เขาเดินไปหาเพ็ญนีติ์อย่างเกลียดชัง ในเวลานั้นเขาอยากจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ “เพ็ญนีติ์ คุณไม่ต้องการลูกของผมถึงขนาดนี้เชียวหรือ?” เขากระชากคอเสื้อของเพ็ญนีติ์ให้เธอยืนขึ้นมาอย่างรุนแรง เมื่อครู่เพ็ญนีติ์กับนภนต์ต่างก็ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเขามา เมื่อถูกเขาจู่โจมอย่างกะทันหันเช่นนี้ เห็นเพ็ญนีติ์ถูกปุริมกระชากขึ้นมาอย่างเจ็บปวด นภนต์ก็เหวี่ยงหมัดเข้าที่แขนของปุริม “ปล่อยเธอ” ขอบตาล่างของปุริมเต็มไปด้วยเส้นเลือด “ไม่ปล่อย” เขาตะโกนอย่างเย็นชา “เพ็ญนีติ์ เด็กคนนี้เป็นลูกของผม ผมจะไม่ยอมให้คุณเอาเด็กออก” ว่าแล้วเขาก็ลากตัวเธอ พยายามพาเธอออกไป บนทางเดินเกิดความโกลาหลขึ้นมา ทุกคนที่ผ่านไปมาต่างมองมาที่เพ็ญนีติ์ เธอไม่คิดมาก่อนว่าจะดึงดูดความสนใจของคนอื่น แต่ในตอนนี้ ไม่ว่าเธอจะต้องการหรือไม่ เธอก็กลายเป็นคนหลายใจและประหลาดในสายตาคนอื่นไปแล้ว ชายหนุ่มทั้งสองยืนเฝ้าอยู่ข้างเธอ คนหนึ่งก็มาทำแท้งเป็นเพื่อนเธอ ส่วนอีกคนก็จะพาเธอไป ภาพที่หายากนี้เหมือนสะพานในภาพยนตร์ที่ดึงดูดสายตาของผู้คนจำนวนมาก “ปล่อยฉัน ใครบอกว่าเด็กคนนี้เป็นลูกคุณ ไม่ใช่ ไม่ใช่ลูกของคุณ” เพ็ญนีติ์โกรธมาก ผู้ชายคนนี้มักจะตัดสินใจทำเรื่องที่เธอไม่ชอบโดยพลการ ทำให้เธอโกรธจัดจนพูดไม่ออก ต่อให้เด็กคนนี้เป็นลูกของเขาแล้วยังไง เธอไม่ได้แต่งงานกับเขา เธอมีสิทธิโดยชอบธรรมที่จะทำแท้ง “ฮ่าฮ่า เพ็ญนีติ์ คุณจะหลอกผมใช่ไหม?” เขาพูดพร้อมกับกวาดสายตามองไปที่กระเป๋าใบเล็กในมือเธอ ในกระเป๋าใบเล็กนั้นมีรายงานการตรวจโผล่ออกมาด้านนอกมุมหนึ่ง จึงยื่นมือไปคว้ามันมา ก่อนจะเปิดอ่านอย่างรวดเร็วด้วยมือข้างเดียว เพ็ญนีติ์ต้องการแย่งมันกลับมา แต่เขามีสายตาที่ฉับไว ถึงแม้จะกำลังกวาดสายตามองผลการตรวจ แต่ก็สังเกตเห็นว่าเธอกำลังจะแย่งผลการตรวจในมือเขาจึงเบี่ยงตัวหลบทันที ก่อนจะอ่านและคำนวณเวลาอย่างรวดเร็ว ช่วงเวลานั้นสอดคล้องกับเวลาที่เขาอยู่กับเธอที่อูข่าน เด็กคนนี้ต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น “เพ็ญนีติ์ ผลการตรวจก็อยู่ตรงนี้แล้ว คุณอย่าบอกกับผมว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของนภนต์ ครั้งนี้ ผมไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด” นภนต์ไม่มีโอกาสที่จะทำเธอท้องได้เลย เขาไม่หลงกลเธออีกต่อไป ผู้หญิงคนนี้ บางครั้งความสามารถในการหลอกคนของเธอนั้นอยู่ในระดับมืออาชีพ จนทำให้บางคนไม่สามารถรับมือได้ เพ็ญนีติ์พูดไม่ออก ผลการตรวจในมือปุริมทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้ แต่ว่า เด็กคนนี้เอาไว้ไม่ได้จริงๆ “ปุริม ถึงแม้เด็กจะเป็นลูกของคุณ แต่ก็เกิดมาในสถานการณ์ที่ไม่ปกติ ฉันไม่ต้องการ ยังไงฉันต้องเอาออก” “ไม่ได้ นี่คือลูกของผม คือเลือดเนื้อเชื้อไขของผมเหมือนกัน คุณไม่ต้องการแต่ผมต้องการ คลอดเขาออกมา ผมจะเลี้ยงดูเขาเอง” เขาคำรามอย่างเหนือกว่า ไม่ยอมให้เธอปฏิเสธได้เลย “คุณ...” เพ็ญนีติ์ปากสั่นด้วยความเดือดดาล พูดอะไรไม่ออกทั้งสิ้น นภนต์เหวี่ยงหมัดไปที่ปุริม “นายปุริม ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้ นายไม่เหมาะสมที่จะเป็นพ่อของลูกเธอ” “เหมาะหรือไม่เหมาะมันคือเรื่องของฉัน นภนต์ นายนึกว่านายเป็นใคร ถ้าไม่ใช่เพราะนาย เพ็ญนีติ์จะต้องอยู่ในสถานที่แย่ๆ แบบนี้ไหม? นายยังทำร้ายเธอไม่พออีกเหรอ? เธอเกือบจะตายในอูข่านแล้ว” สีหน้าของนภนต์ค่อนข้างซีดเผือด แต่กลับเผชิญหน้ากับปุริมอย่างไม่กลัวเกรง “นายปุริม หนี้ที่ติดนายไว้ฉันได้ชดใช้จนหมดตั้งนานแล้ว นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ถ้านายไม่ให้เกียรติเพ็ญนีติ์อีก อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจก็แล้วกัน” เสียงอันเย็นชาทำให้ปุริมชะงักไป จากนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่เอวของเขา เขาล้มลงไปโดยไม่รู้ตัวภายใต้แสงอันรุ่งโรจน์ในดวงตาของเขา รู้เพียงว่ามันคือปากกระบอกที่ดำมืด แต่ลำตัวปืนซ่อนอยู่ภายใต้แขนเสื้อของนภนต์ “ฮ่าฮ่า นภนต์ โชคดีที่มีนายอยู่ คิดไม่ถึงเลยว่านายจะมีความกล้าและเป็นลูกผู้ชายพอ แต่ว่า ตั้งแต่วินาทีที่ฉันตัดสินใจจะพาตัวเธอกลับไปด้วยกัน ฉันก็ไม่เคยคิดยอมแพ้มาก่อน แล้วแต่นายเลย จะยิงหรือไม่ยิงก็เรื่องของนาย ยังไงฉันก็ต้องพาเพ็ญนีติ์กลับไป” พอเอี้ยวตัว ปืนกระบอกนั้นก็เคลื่อนตัวตามส่วนโค้งเว้าของร่างกาย ปุริมพูดอย่างไม่รับประกัน ก่อนจะโอบกอดเพ็ญนีติ์ขึ้นมาต่อหน้านภนต์อย่างเปิดเผย “พวกเราไปกันเถอะ” ใบหน้าที่ขาวซีดของนภนต์แดงระเรื่อขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขาถือปืนจ่อไปที่ปุริม แต่ปุริมก็ไม่ถอยหนีและพยายามลากเพ็ญนีติ์ออกไป “เพ็ญนีติ์ ว่าไง คุณจะตามเขาไปหรือว่าเอาเด็กไว้?” เขาไม่ยอมแพ้ นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เขาจะต้องต่อสู้ไขว่คว้า เขาจะไม่ยอมละทิ้งทุกโอกาสไปอีกแล้ว ถ้าหากในปีนั้นเขาไม่ยอมละทิ้งในทุกโอกาส บางที เพ็ญนีติ์ก็จะกลายเป็นผู้หญิงของเขาไปตั้งนานแล้ว เพ็ญนีติ์ดิ้นรนตะเกียกตะกายอยู่ตลอดเวลา แต่ว่าผู้ชายที่โอบอุ้มเธออยู่เหมือนหุ่นยนต์ต่อยเตะเท่าไรก็เหมือนไม่รู้สึกเจ็บ และไม่ยอมปล่อยเธอ “ฉันเอาเด็กไว้ก็ได้ ปุริม คุณปล่อยฉันลงเถอะ”