ตอนที่ 280 ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

ตอนที่280 ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี 1...1... เพ็ญนีติ์ทนดูต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ในใจร้อนรน ริมฝีปากของเธอประกบอยู่ข้างหูของเขา “เขาไปอูข่านก็เพื่อคุณ ปุริม คุณนี่มันโง่จริงๆ คุณรู้หรือเปล่า?” มือที่ถือโทรศัพท์สั่นเทา จากนั้นมือถือก็ตกลงบนพื้น สายตาของปุริมมองแต่ผนังฝั่งตรงข้ามเหมือนไร้โฟกัส เหมือนเขากำลังทำความเข้าใจคำพูดเมื่อครู่ของเพ็ญนีติ์ ผ่านไปครู่หนึ่งถึงพูดตอบโต้กลับมา “คุณว่าอะไรนะ คุณช่วยพูดอีกครั้งซิ” เขาฟังไม่ค่อยเข้าใจ ทำไมเพ็ญนีติ์ถึงบอกว่านภนต์ไปอู่ข่านเพื่อเขา “เพ็ญภัทร์เอาเงินของคุณไป นภนต์ก็ออกเงินทุนให้คุณก่อนสามวัน ถึงแม้คุณจะคืนเขาแล้ว แต่คุณรู้หรือเปล่า? เงินเหล่านั้นเขายืมมาจากณภัทร ผู้ชายคนนั้นไม่ต้องการให้เขาคืนเงินเลย ข้อเรียกร้องของเขาเมื่อให้นภนต์ยืมเงินก็มี เขาต้องการให้นภนต์ขายของสิ่งนั้นให้เขาเป็นเวลาสามปี” ในที่สุดเธอก็พูดออกมาอย่างชัดเจน ไม่ว่าจะถูกหรือผิด เธอก็ไม่อยากให้ปุริมเข้าใจนภนต์ผิดอีกต่อไป มือของเขาอ่อนแรง ในที่สุดปุริมก็ยอมปล่อยเพ็ญนีติ์ เขานั่งอยู่บนพื้นด้วยความสิ้นหวัง เขาคิดไม่ถึงเลยว่านภนต์จะมาอูข่านเพราะเขา เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ เขาถึงเงยหน้าขึ้นมา แต่กลับมองเห็นพยาบาลอยู่รายล้อมตัวเขา “คุณคะ คุณเลือดไหล ขอเขาตรวจดูบาดแผลของคุณหน่อย” “ฮ่าฮ่า...” เขาหัวเราะเบาๆ มิน่าล่ะช่วงนี้นภนต์ถึงชอบพูดกับเขาว่าเขาไม่ติดหนี้บุญคุณแล้ว ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง ถ้าหากเป็นเช่นนี้จริงๆ นภนต์ก็ไม่ติดหนี้เขาอีก แต่กลับเป็นตัวเขาเองที่ติดหนี้บุญคุณนภนต์มากมาย เขาเป็นคนทำให้นภนต์ต้องถูกบังคับให้เสพยา เขาทำให้นภนต์ต้องตกอยู่ในมือของณภัทรมาแสนนาน เขานี่มันช่างโง่จริงๆ “เพ็ญนีติ์ เพราะเขาทำเพื่อผม ดังนั้นคุณจึงต้องการไปที่อูข่านเพื่อเกลี้ยกล่อมเขาใช่ไหม?” เขายิ้ม ยิ้มอย่างอ่อนโยน ทันใดนั้นเองก็เข้าใจจิตใจของเพ็ญนีติ์ มันต้องเป็นเช่นนี้แน่นอน เพราะความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นในตัวเขา ดังนั้นเพ็ญนีติ์จึงพยายามช่วยนภนต์ จนไม่คิดถึงชีวิตของตัวเอง “คุณคะ กรุณาขึ้นเตียง เราจะพาคุณไปตรวจบาดแผล” พยาบาลเร่งรัดปุริม ตอนนี้อยู่ในโรงพยาบาลจริงๆ “ปุริม เขาทำเพื่อฉัน ถ้าหากไม่ใช่เพื่อฉัน แล้วเขาจะตอบตกลงณภัทรไปทำไม?” หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจและเจ็บปวด ตอนที่กระซิบบอกปุริม เธอมองดูบาดแผลของเขาแล้วรู้สึกบาดตานัก ถ้าเขาบาดเจ็บ เธอเองก็เจ็บปวดเช่นกัน “ปุริม ไปตรวจเถอะ คุณบาดเจ็บ” “เขาทำเพื่อคุณ แต่เพราะผมคุณกลับ… ฮ่าฮ่า ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง...ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง...” ปุริมพึมพำ ก่อนจะผลักพยาบาลที่ต้องการจะพยุงเขาขึ้นเตียงเคลื่อนที่ “อย่ามาแตะต้องผม แผลผมไม่เป็นอะไร ผมจัดการเองได้ ผมไม่ต้องการรับการตรวจอะไรจากที่นี่” หากนภนต์ไปที่อูข่านเพื่อเขา ถ้าอย่างนั้น กระสุนนัดนี้คืออะไร? ไม่มีความหมายอะไรเลย เขายกมือถือขึ้นมาโทรหานรวร อาการบาดเจ็บที่บั้นเอวทำให้เขาเจ็บจนหาที่เปรียบไม่ได้ เขาก็เป็นผู้ชายที่มีเลือดเนื้อเหมือนกัน “นรวร มารับผมที่โรงพยาบาลด่วน” “ครับท่านประธาน” นรวรวางสายโทรศัพท์ทันที นภนต์เดินเข้ามา เมื่อครู่เขาเองก็ไม่ได้ยินว่าเพ็ญนีติ์คุยอะไรกับปุริม แต่เมื่อเห็นปฏิกิริยาของปุริมเขาก็รู้สึกแปลกๆ “ทำไมถึงไม่ไปตรวจ?” “ไม่จำเป็น” ปุริมพูดพร้อมกับยันกำแพงขึ้นมา เขาต้องการออกไปจากที่นี่ ไม่มีแรงที่จะโอบอุ้มเพ็ญนีติ์แล้ว เมื่อรู้ว่านภนต์ถูกณภัทรข่มขู่ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดมาก เพ็ญภัทร์ เพ็ญภัทร์ เธออยู่ที่ไหนกันแน่? หลังจากที่ตามหาเธอมาแสนนาน เขาก็ไม่เคยได้รับข่าวคราวของเธอเลย เพ็ญภัทร์ทำร้ายเขาไม่น้อยและยังทำร้ายนภนต์อีกด้วย เขาพยุงตัวกับกำแพงและเดินไปทางลิฟต์ เลือดจากบั้นเอวของเขายังคงไหลออกมา ภาพนั้นเป็นที่น่าตกใจของผู้คนที่พบเห็น “ปุริม คุณอยากตายหรือไง?” เพ็ญนีติ์วิ่งตามไป อยากจะเอากำปั้นทุบปุริมเพื่อให้เขาได้สติ แต่ว่าเขาได้รับบาดเจ็บ ในเวลาแบบนี้ เธอทุบไม่ลง ปุริมไม่ได้หันกลับมา เมื่อได้รู้ทุกอย่างโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้เขาสับสน แม้กระทั่งเด็กในท้องของเพ็ญนีติ์ตอนนี้เขาก็ไม่อยากจะถามไถ่ให้มากความ เพ็ญนีติ์จับหัวไหล่ของเขา “คุณอยากตายหรือไง?” ในที่สุดเธอก็เร็วกว่าเขาและไปอยู่ตรงหน้าเขาได้ แต่ก็เพราะเขาได้รับบาดเจ็บ ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่มีทางวิ่งนำหน้าเขาได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ ปุริมส่ายหน้า “เพ็ญนีติ์ คุณไม่รู้เหรอว่าผมบาดเจ็บเพราะอะไร? ถ้าหากมีใครรู้เข้า คุณคิดว่าเขาจะยังยืนเฉยๆ ตรงนั้นได้ไหม?” เพียงแค่ประโยคเดียวก็ทำให้เพ็ญนีติ์พูดไม่ออก เธอเพียงแค่เป็นห่วงอาการบาดเจ็บของเขา ไม่ได้คิดถึงผลลัพธ์ต่อไปว่าจะจบลงแบบไหน ส่วนปุริมยังต้องการให้นภนต์พ้นผิดจากการยิงในขณะที่เขายังบาดเจ็บ ร่างกายของเธอสั่นไหว ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรจริงๆ