ตอนที่ 281 ศัตรูที่เขาไม่สามารถเอาชนะได้

ตอนที่ 281 ศัตรูที่เขาไม่สามารถเอาชนะได้ ปุริมขมวดคิ้วและผลักเธอออก “หลบไป” ตอนนี้เขาเพียงแค่อยากออกจากโรงพยาบาล แค่อยากกลับบ้าน แล้วค่อยหาคนช่วยเอากระสุนออก กระสุนนัดนี้เพื่อเพ็ญนีติ์ เขาสูญเสียการควบคุมตนเองเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียวอีกแล้ว เมื่อก่อนเป็นเพ็ญภัทร์ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเพ็ญนีติ์ ผู้หญิง เป็นศัตรูที่เขาไม่สามารถเอาชนะได้จริงๆ “ไม่ ฉันจะอยู่กับคุณ ปุริม ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอากระสุนออก” น้ำตาเธอไหลออกมา เธอเป็นห่วงเขาจริงๆ เธอรู้สึกว่าตัวเองแย่มาก ทุกอย่างก็เพื่อเธอทั้งหมด ถ้าเป็นไปได้ เธออยากตายไปเลย แบบนี้ไม่เพียงแต่ช่วยแก้ปัญหาทุกอย่าง แต่ยังช่วยสลายความขัดแย้งระหว่างผู้ชายทั้งสองอีกด้วย “ไม่ต้อง คุณจะเอาเด็กออกไม่ใช่เหรอ? คุณไปเถอะ มันไม่คุ้มค่าหรอกที่จะทำเพื่อผม ฮ่าฮ่า ผมเป็นคนทำร้ายเขา เป็นเพราะผมคนเดียว...” ลิฟต์อยู่ไม่ไกลออกไป แต่ปุริมรู้สึกว่ามันอยู่ห่างจากเขามากเหลือเกิน เขาเหนื่อยมาก ร่างกายของเขาเหมือนไม่ใช่ของเขาเลย ใบหน้าที่ซีดเผือดเริ่มไร้สีเลือด ทำให้เพ็ญนีติ์เป็นห่วงว่าเขาจะเสียเลือดมากเกินไปจนเสียชีวิต ไม่สนใจแล้ว ไม่สนอะไรทั้งนั้น เพ็ญนีติ์พยุงปุริมไว้ “ให้ฉันแบกคุณนะ” “ไม่ต้อง คุณไปให้พ้น” สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เธออย่างล่อกแล่ก สติก็เริ่มเลอะเลือนเล็กน้อย เขากำลังจะฝืนไม่อยู่จริงๆ แล้ว นรวรรีบมาหน่อยเถอะ นภนต์ตามมาถึงแล้ว “เพ็ญนีติ์ มอบเขาให้เป็นหน้าที่ของผม” ว่าแล้วนภนต์เอาปุริมขึ้นพาดบ่าโดยไม่อธิบายใดๆ ทั้งสิ้น ก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์ ปุริมพยายามดิ้นรน แต่กระสุนลูกนั้นในร่างกายของเขาทำให้เขาทำอะไรไม่ได้ เขาไม่เคยหมดแรงเช่นนี้มานาน เขาเห็นนภนต์ เห็นใบหน้าที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นของเพ็ญนีติ์ ก็รู้สึกเสียใจมาก เขารู้สึกผิดต่อนภนต์กับเพ็ญนีติ์ ทั้งสองต่างก็ทำเพื่อเขาเหมือนกัน เขาถูกวางลงในรถ เอนตัวพิงเบาะด้านหลัง “เพ็ญนีติ์ ให้นภนต์กลับไปได้ไหม?” เขาขอร้องเบาๆ ไม่มีความเกลียดชังอีกแล้ว เพียงแต่ไม่อยากเห็นนภนต์เท่านั้นเอง ไม่ใช่เพราะถูกยิง แต่เพราะยิ่งเขาเห็นนภนต์มากเท่าไร ก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเท่านั้น ทำไมเขาไม่คิดถึงเหตุผลที่นภนต์อยู่ที่อูข่านให้เร็วกว่านี้นะ? เขานี่มันโง่จริงๆ เสียงของเขาอ่อนแรงและแผ่วเบา มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่ได้ยิน เธอหันไปมองนภนต์ที่กำลังจะขึ้นมานั่งในรถ “นภนต์ คุณกลับบริษัทเพ็ญภนต์ไปก่อน เดี๋ยวฉันจะส่งเขากลับเอง ถ้ามีอะไรคืบหน้าจะรีบบอกคุณ” เธอพูดแล้วก็เหยียบคันเร่ง ไม่รอให้นภนต์ตอบก็บึ่งรถออกไปทันที “เพ็ญนีติ์...” นภนต์ตะโกนเรียก คิดว่าปุริมไม่อยากอยู่โรงพยาบาลนี้จึงจะไปรักษาที่โรงพยาบาลออื่น บวกกับปืนนั้นเขาเป็นคนยิง ในเวลานี้เขาเองก็สับสนเช่นกัน แต่รถที่อยู่ข้างหน้ากลับบึ่งออกไปไกลโดยไม่สนใจเขาเลย คนเจ็บสำคัญกว่า เพ็ญนีติ์แค่อยากจะพาปุริมออกไปโดยเร็ว ไม่อยากให้เขาตาย แค่ไม่อยากให้เขาตายเท่านั้น... ปุริมชายตามองหญิงสาวที่นั่งอยู่บนที่นั่งคนขับ เธอขับอย่างเร็วเหมือนบ้าคลั่ง ฝ่าไฟแดงไปหลายจุด “ช้า...ช้าลงหน่อย...” เขาไม่อยากให้เธอเป็นอะไรไป ไม่อยากจริงๆ “หุบปาก ห้ามพูด ปุริม ฉันอยากให้คุณมีชีวิตอยู่ต่อไป ได้ยินมั้ย?” “ฮ่าฮ่า...” เขาหัวเราะ สองคำแรกเธอบอกให้เขาหุบปาก แต่หลังจากนั้นกลับถามว่าเขาได้ยินไหม เขาต้องหุบปากหรือว่าตอบคำถามของเธอกันแน่ “คุณบอกฉันได้ไหม?” เพ็ญนีติ์ไม่อยากให้เขาสลบไป ดังนั้นจึงต้องการพูดคุยกับเขาเพื่อเรียกให้เขามีสติ “คุณให้ผมหุบปากหรือว่าให้ผมตอบคำถามคุณกันแน่?” เธอพูดไม่ออก รู้สึกเขินเล็กน้อย “ปุริม ไม่มีใครอนุญาตให้คุณพูด ฉันแค่ต้องการให้คุณพยักหน้าเพื่อบอกว่าคุณได้ยินก็พอแล้ว ฉันอยากให้คุณมีชีวิตอยู่เพื่อฉัน” ปุริมฟังเงียบๆ และยิ้มออกมา “ถ้าคุณเป็นอะไรไป อ้อยกับส้มต้องไม่ปล่อยคุณไปแน่ ปุริม ลืมตาขึ้นสิ ห้ามหลับตานะ” เธอขับรถไปและพูดคุยกับเขาอยู่ตลอดเวลา แค่มีเธออยู่ตรงนี้ ก็ไม่อยากขออะไรอีกแล้ว ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกคุ้มค่ามากที่โดนยิงนัดนี้ เขายินดีรับมัน เพ็ญนีติ์เห็นรถของนรวรสวนเข้ามา นรวรรู้จักรถของปุริม เมื่อเห็นว่าเพ็ญนีติ์เป็นคนขับรถ เขาก็ชะงักไปและรีบโทรหาปุริม “ท่านประธาน เกิดอะไรขึ้นครับ?” เพ็ญนีติ์ไปโรงพยาบาลแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ถึงได้ขับรถแทนท่านประธาน? เหตุการณ์นี้มันดูแปลกเกินไป “นำทาง กลับไป กลับ...” พูดจบปุริมก็คอพับไป เขาทนต่อไปไม่ไหว ทนต่อไปไม่ไหวจริงๆ เขาอดทนมานานมากแล้ว “ปุริม...” เพ็ญนีติ์ตะโกนเรียก เธอเห็นสีหน้าของปุริมไม่สู้ดีแล้ว “กลับไป...” ถึงแม้ว่าปุริมจะสลบไปแล้ว แต่เขาก็ยังพึมพำออกมาโดยจิตใต้สำนึก เพ็ญนีติ์เหยียบคันเร่งขึ้นอีก ไม่สนใจกฎจราจรของเมืองแห่งนี้อีกแล้ว เธอต้องการช่วยเขา ต้องช่วยเขาให้ได้ ในที่สุด บ้านพักของเขาก็ปรากฏขึ้นในสายตา นั่นคือสถานที่ที่เขาพาเธอมา รถยังไม่ทันถึง เธอก็ตะโกนเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ไม่ไกลออกไป “รีบเปิดประตูแล้วตามหมอเร็ว”