ตอนที่ 284 รับหรือไม่รับดี

ตอนที่ 284 รับหรือไม่รับดี “เพ็ญนีติ์ เขาเป็นยังไงบ้าง?” “เอากระสุนออกแล้ว” “อยู่โรงพยาบาลไหน?” นภนต์คิดถึงภาพปุริมเลือดท่วมตัว เขาเองก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นเขาเป็นอย่างไรบ้าง อันที่จริงเขายิงออกไปด้วยความโกรธจัด ตอนนี้หากปุริมเป็นอะไรไป แล้วเขาจะมีหน้าไปพบอ้อยกับส้มได้อย่างไร ความวู่วามมันคือปีศาจร้ายจริงๆ เพ็ญนีติ์สูดหายใจและกระซิบว่า “อยู่ที่บ้านของเขา” “ทำไมถึงไม่ไปโรงพยาบาลล่ะ?” มันคือกระสุน ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ปุริมทำเพื่อนภนต์ แต่คำพูดนี้เธอไม่ได้พูดมันออกไป “ไม่เป็นไร เอากระสุนออกแล้ว นภนต์ ฉันกลับไปช้าหน่อยนะ” “แล้ววันนี้จะยังไปทำ...” “เอาไว้วันอื่นแล้วกัน วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่พร้อมทำการผ่าตัด” หันมองกลับไปทางปุริมที่นอนอยู่บนเตียงริมหน้าต่างอย่างสงบ ความจริง ถ้าเธอไปจากเขาตอนนี้ก็คงไม่เป็นอะไร แต่ก่อนที่เขาจะฟื้นขึ้นมา อย่างไรเธอก็ยังไม่วางใจ “โอเค งั้นพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน ผมกลับก่อนนะ” นภนต์พูดอย่างเศร้าหมอง ถึงแม้เสียงของเขาจะราบเรียบ แต่จากน้ำเสียงของเขาเพ็ญนีติ์สามารถฟังออกว่าเขากำลังรู้สึกโดดเดี่ยว “นภนต์ นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณ และไม่ใช่ความผิดของเขา ฉันผิดเอง ขอโทษนะ” “ไม่เกี่ยวกับคุณเลย ผมเป็นคนยิงเอง คืนนี้จะรอคุณกลับมากินข้าวนะ” “อืม” เธอตอบเบาๆ ฟังเสียงวางสายในโทรศัพท์ แต่ในใจยังรู้สึกไม่ปลอดภัย เธอกลับมาที่ห้องของปุริม เขายังคงนอนหลับอยู่ เธอเฝ้าดูอยู่เงียบๆ ที่หัวเตียงของเขา ทั้งช่วงบ่ายภายในห้องก็มีแต่เพียงภาพนี้ คนหนึ่งอยู่บนเตียง ส่วนอีกคนอยู่หน้าเตียง ไม่มีใครขยับเขยื้อน แต่ฟ้ามืดลงแล้ว เธอสัญญากับนภนต์ไว้ว่าจะกลับไปกินข้าว เธอคิดแล้วคิดอีก รู้ว่ายังไงตัวเองก็ต้องกลับไปอยู่ดี เธอตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าและเสพของสิ่งนั้นบนรถ หากเธอไม่กลับไปแล้วเธอจะจัดการอย่างไรกับอาการเสี้ยนยา? เธอหากระดาษกับปากกาในห้อง เพื่อเขียนข้อความทิ้งไว้ในเขา ขอให้เขาโทรกลับหาเพ็ญภัทร์เมื่อเขาตื่นขึ้นมา เพ็ญภัทร์กำลังตามหาเขาอยู่ ยังกำชับให้เขาทานข้าว ดีที่สุดคือทานอาหารเหลว เขียนเสร็จแล้วเธอก็วางเอาไว้ใต้โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างหัวเตียงของเขา เพ็ญนีติ์ค่อยๆ เดินไปที่ประตู พลางหันกลับมามองทีละก้าว หากเขาตื่นขึ้นมาในตอนนี้ให้เธอได้พูดกับเขาไมกี่คำก็คงดีไม่น้อย แต่ว่าเขาหลับสนิทจริงๆ ทำให้อดไม่ได้ที่จะปลุกให้เขาตื่น ประตูเปิดออกดัง ‘เอี๊ยด’ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าประตูที่เงียบสงบนั้น ด้านนอกจะมีผู้คนยืนอยู่เต็ม “คุณเพ็ญนีติ์ คุณจะไปไหน?” “กลับบ้านค่ะ” เธอตอบเสียงเบา แต่เธอมีบ้านจริงๆ เหรอ? สถานที่ที่มีลูกถึงจะเป็นบ้านของเธอ เธอแตะลงบนหน้าท้องโดยไม่รู้ตัว ลูกของเธอ แต่เธอกลับจะฆ่าเขาด้วยมือของเธอเอง “คุณเพ็ญนีติ์ รอให้คุณปุริมฟื้นก่อนแล้วคอยไปได้ไหมครับ?” ถ้ารอให้เขาตื่นเธอคงจะไปไหนไม่ได้แล้ว เมื่อคิดถึงตอนที่เขาบาดเจ็บแต่ยังพยายามโอบอุ้มเธอออกมา เธอก็รู้สึกว่าเขาค่อนข้างบ้าเอาเรื่องทีเดียว “ฉันมีนัดกินข้าวเย็นกับคนอื่นแล้ว ให้ฉันไปเถอะ” เมื่อกลับมาอีกครั้ง เธอรู้ดีว่าการจะออกไปอีกครั้งมันไม่ใช่เรื่องง่าย คนที่นี่ล้วนรู้จักเธอ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเสียใจที่ส่งเขากลับมา ถ้าหากไม่มาก็ไม่ต้องออกไปอย่างยากลำบากเช่นนี้ แต่เธอจะห้ามใจไม่ให้มาได้จริงหรือ? กระสุนนัดนั้นเกือบฆ่าเขาเสียแล้ว “เพ็ญนีติ์ คุณนัดใครไว้ เลื่อนออกไปพรุ่งนี้แทนได้ไหม?” นรวรเข้ามาเกลี้ยกล่อมอย่างสุดความสามารถ เขายังไม่วางใจปุริม ตอนนี้ปุริมต้องการมีคนดูแล ถึงแม้เขาจะสามารถดูแลได้ แต่ถ้าเทียบกับเพ็ญนีติ์แล้วมันย่อมไม่เหมือนกัน “ไม่ได้” พรุ่งนี้อาการเสี้ยนยาของเธอก็จะออกฤทธิ์แล้ว “ท่านประธานยังไม่ฟื้น คุณไม่ควรกลับไปตอนนี้นะครับ” น้ำเสียงของนรวรค่อนข้างจู่โจม เขาคิดไม่ถึงว่าเพ็ญนีติ์จะไร้หัวใจแบบนี้ “คุณดูสิ พวกเราอยู่ตรงนี้ตั้งหลายคน จะมีหรือไม่มีฉันก็ไม่เห็นสำคัญอะไรเลย” เธอหัวเราะ ยังไงเธอก็ต้องไป ถ้าเขาฟื้นขึ้นมา เธอก็จะไปไหนไม่ได้แล้ว “มันไม่เหมือนกัน พวกผู้ชายอย่างเราจะคอยพยาบาลคนป่วยได้อย่างไร เพ็ญนีติ์ คุณคงไม่สามารถทนดูเขาฟื้นขึ้นมาแล้วไม่มีใครคอยดูแลใช่ไหม” “คือว่า...” เธอพูดไม่ออก นรวรข่มขู่เธอชัดๆ เหมือนถ้าเธอไม่อยู่ พวกเขาก็จะไม่มีใครสนใจปุริมเลย แต่เธอไม่กลับไปไม่ได้จริงๆ ขณะที่เพ็ญนีติ์กำลังอยู่ในสถานะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เสียงชายหนุ่มที่แผ่วเบาและอ่อนแรงดังออกมาจากภายในห้อง “ให้เธอไป...” หัวใจของเพ็ญนีติ์กระโดดขึ้นมาทันที เธอหันหลังแล้ววิ่งเข้าไปในห้อง ปุริมกำลังมองมาที่เธออย่างอ่อนแรง สีหน้าของเขายังคงย่ำแย่ แต่สายตาของเขายังดูเหมือนไฟลุกโชน เธอมองสบตากับเขา ริมฝีปากของเธอเปิดขึ้น แต่กลับพูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว ทั้งสองเผชิญหน้ากันอยู่เช่นนี้เป็นเวลานาน ปุริมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “คุณไปเถอะ” เมื่อคิดถึงนภนต์เขาก็หลับตาลงอย่างเจ็บปวด เขาเป็นหนี้บุญคุณนภนต์ คนที่แตะต้องของสิ่งนั้นแล้วจะมีสักกี่คนที่สามารถเลิกมันได้? เขาเป็นคนทำร้ายนภนต์ ส่วนเพ็ญภัทร์ เมื่อคิดถึงชื่อนี้ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดขึ้นมาอย่างกะทันหัน...