ตอนที่ 285 อ้วนยิ่งกว่าหมูเสียอีก

ตอนที่ 285 อ้วนยิ่งกว่าหมูเสียอีก เขาไม่มองเพ็ญนีติ์อีก แต่คำพูดสามคำนั้นมันแฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยว เธอมองเขาอย่างเงียบๆ เป็นเวลานานถึงพบว่า ความจริงเขาได้ฝังอยู่ในก้นบึ้งจิตใจของเธอตั้งนานแล้ว อย่างไรก็ตามเขาก็เป็นพ่อของเด็กๆ เพ็ญนีติ์กัดฟันพูด “เพ็ญภัทร์โทรมาตอนที่คุณผ่าตัดอยู่ ปุริม ในเมื่อคุณฟื้นแล้วก็โทรกลับหาเธอสิ อ้ออีกอย่าง โจ๊กในครัวน่าจะเสร็จแล้ว เดี๋ยวทานเสียหน่อย ค่อยๆ ทาน ไม่ต้องรีบร้อน ฉันไปแล้วนะ” เธอพูดจบก็เดินออกไปจากสายตาของเขา ถ้ายังไม่ไป เธอรู้สึกว่าตนเองเหมือนถูกเขามองจนอึดอัด “ฮ่าฮ่า ผมขยับไม่ได้ คุณช่วยหยิบโทรศัพท์ให้ผมที กดเบอร์โทรแล้วเอามันวางแนบหูของผมก่อนค่อยไป” เสียงของเขาอ่อนโยนคล้ายกำลังรอคอยด้วยความหวัง เขาคงคิดถึงเพ็ญภัทร์ เธอหยุดเดิน หันกลับมาอย่างช้าๆ ก่อนจะหยิบมือถือของเขาขึ้นมา กดเบอร์โทรของเพ็ญภัทร์ โทรศัพท์กำลังต่อสายอยู่ แต่เธอวางมันแนบที่ข้างหูของเขาโดยไม่รีรอ ก่อนจะจับมือของเขามาวางบนโทรศัพท์ มือของทั้งสองต่างสัมผัสกันและกันโดยธรรมชาติ ทำให้จิตใจของเธอว้าวุ่นขึ้นมาทันทีจึงรีบปล่อยมือ ก่อนจะเดินหนีออกไปทางประตูอย่างรวดเร็ว เสียงของเพ็ญภัทร์ด้านหลังดังออกมาจากมือถือ เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะกดปุ่มเปิดลำโพงอย่างคล่องแคล่ว “ปุริม คุณ...” เพ็ญนีติ์ไม่ได้ยินแล้ว เธอวิ่งออกมาจากห้องของเขา ในหูของเธอมีเพียงเสียงเพ็ญภัทร์ตะโกนเรียก : ปุริม เพ็ญภัทร์กลับมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นในหัวใจของเขาก็คงเต็มไปด้วยเพ็ญภัทร์อีกครั้ง เพราะคำสั่งของเขาจึงไม่มีใครคอยขัดขวางการไปของเธอตลอดทาง เธอไม่รู้ว่าจะเดินไปทางสนามด้านหน้าได้อย่างไร ฟ้าก็มืดแล้ว อากาศที่ร้อนอบอ้าวก็เย็นสบายขึ้น เพ็ญนีติ์วิ่งตรงไปทางประตูใหญ่ แต่ทันใดนั้นก็มีรถคันหนึ่งวิ่งเข้ามาทางด้านหลัง นรวรค่อยๆ เปิดกระจกรถลงมา “เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง” เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่ห้องปุริมก่อนจะพูดอย่างใจเย็นว่า “เขาเหรอ?” “ไม่ใช่ครับ แถวนี้เป็นบ้านหรู เรียกรถลำบาก ผมไปส่งคุณดีกว่า” “ไม่ต้องค่ะ คุณกลับไปดูแลเขาดีกว่า ฉันไม่เป็นอะไร” เธอกลับบ้านเองได้สบายมาก นรวรเปิดประตูรถ “ขึ้นรถมาเถอะครับ ไม่งั้น...” เสียงสูงแบบนี้เพ็ญนีติ์เข้าใจแล้ว ต้องเป็นเขาแน่นอน “ก็ได้ค่ะ ฉันจะขึ้น” เพื่อไม่ให้นรวรต้องถูกลงโทษและเพื่อไม่ให้คนที่อยู่ข้างบนนั่นเป็นห่วงด้วย ฮ่าฮ่า เพ็ญภัทร์กลับมาแล้ว เขายังมีเวลามาเป็นห่วงเธอเหรอ? ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าเมื่อครู่ตนเองคิดฝันมากไป？ ก็เพราะว่าเธออยู่ตัวคนเดียวล่ะมั้ง เพราะว่ามันมืดแล้วล่ะมั้ง ดังนั้นเขาจึงไม่วางใจ เมื่อกลับมาถึงบริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูป ประตูใหญ่นั้นเปิดกว้างอยู่ และแสงไฟส่องสะท้อนให้เห็นทั้งอาคารเต็มไปด้วยดวงไฟ ทันใดนั้นนรวรที่อยู่ด้านหลังก็โพล่งขึ้นมา “เด็กคนนั้นเอาไว้ไม่ได้เหรอครับ?” นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เพ็ญนีติ์จึงเม้มปากแล้วตอบว่า “ไม่ได้ค่ะ” “เฮ้อ!” นรวรถอนหายใจออกมา ก่อนจะขับรถออกไปโดยไม่พูดจาใดๆ เพ็ญนีติ์ก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปอย่างเงียบๆ มีคนสองคนกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะทานอาหารชั่วคราวทางด้านหนึ่งของล็อบบี้ ฉาราไม่อยู่ คนหนึ่งคือนภนต์ อีกคนหนึ่งก็คือปัณฑ ถึงแม้บนโต๊ะจะเต็มไปด้วยอาหาร แต่ทั้งสองก็ไม่ได้แตะตะเกียบเลย สายตาของนภนต์จับจ้องอยู่ที่เก้าอี้ว่างเปล่าฝั่งตรงข้ามเขา ส่วนปัณฑาก็กำลังเล่นช้อนตักน้ำแกงที่อยู่ในมือ ตอนที่เธอเข้าไป ก็ได้ยินปัณฑาพูดพอดีว่า “นี่ คุณจะรอเธอถึงเมื่อไรกัน? อาหารเย็นหมดแล้ว นี่ฉันตั้งใจทำมากเลยนะ” ที่แท้ก็เป็นอาหารที่ปัณฑาทำ “นี่ หรือไม่คุณก็บอกฉันสิว่าเธออยู่ที่ไหน? ฉันจะไปตามหาเธอเอง” ปัณฑายื่นหน้ามองนภนต์ ก่อนจะโบกมือข้างหนึ่งไปมาตรงหน้านภนต์อย่างเบื่อหน่าย “คุณอย่าเหม่อลอยแบบนี้สิ คุณกะพริบตาหน่อยก็ได้” นภนต์ยังคงไม่ขยับเขยื้อน เอาเหม่อมองตำแหน่งที่เพ็ญนีติ์เคยนั่ง บางที คืนนี้เธออาจจะไม่กลับมาแล้วล่ะ เด็กคนนั้นก็ไม่เอาออกแล้ว แต่ว่า เด็กคนนั้นจะเอาไว้ได้อย่างไร? ไม่ใช่ว่าเขาโหดร้าย แต่เพราะเธอเสพรอยยิ้มของนางฟ้าเข้าไปแล้ว ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถเก็บไว้ได้ ‘ตึง’ ปัณฑาลุกขึ้นยืน “นภนต์ ฉันต้องทำอย่างไรกันแน่?” เธอไม่เอางานนี้ก็ได้ แต่เมื่อเธอคิดขึ้นมาแบบนี้ เธอก็คิดถึงกระเป๋าสตางค์ของเธอที่ว่างเปล่าทันที ตอนนี้เธอสิ้นเนื้อประดาตัว “นภนต์ ฉันกลับมาแล้ว” เพ็ญนีติ์เดินมาที่หน้าโต๊ะอย่างเงียบๆ ไม่อยากให้ ปัณฑาพูดอีกต่อไป เธอพูดเสียงเบา ทั้งๆ ที่เป็นเพียงเสียงเบาๆ แต่ก็ทำให้ปัณฑาสะดุ้งตกใจ เธอหันกลับมาอย่างรวดเร็ว “นี่ คุณเข้ามาไม่คิดจะทักทายกันก่อนเหรอ มาถึงโต๊ะแล้วเพิ่งจะพูดจา คุณตั้งใจทำให้คนอื่นตกใจใช่หรือเปล่า?” ปัณฑาพูดไปมากมาย แต่นภนต์ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ราวกับรูปปั้น แต่เพ็ญนีติ์พูดเพียงไม่กี่คำก็ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมา พอเห็นเพ็ญนีติ์ ใบหน้าที่ขาวซีดก็ปรากฏรอยยิ้มอันอ่อนโยนขึ้นมาทันที จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นชี้ไปที่เก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับเข้าแล้วพูดว่า “รีบนั่งเร็ว อาหารพร้อมแล้ว กำลังรอคุณกลับมากิน”