ตอนที่ 286 อ้วนยิ่งกว่าหมูเสียอีก

ตอนที่ 286 อ้วนยิ่งกว่าหมูเสียอีก อะไรถึงเรียกว่าพร้อม ทำมาตั้งนานแล้ว มันเย็นหมดแล้ว ปัณฑาบุ้ยปาก ไม่เคยเห็นผู้ชายที่ลุ่มหลงอะไรอย่างนี้มาก่อน แต่เธอค่อนข้างสับสนเล็กน้อย เหมือนพี่ปุริมกับนภนต์จะชอบผู้หญิงคนนี้เหมือนกัน แล้วผู้หญิงคนนี้ชอบใครกันแน่นะ? คงไม่ได้เหยียบเรือสองแคมหรอกนะ มันมากเกินไป... เพ็ญนีติ์นั่งลงอย่างนิ่มนวล เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารใส่ปาก แต่ก็กินไม่รู้รสชาติ ในหัวสมองมีแต่เรื่องปุริม เขากินข้าวหรือเปล่า? ตอนนี้เขายังโอเคอยู่หรือเปล่า? บาดแผลของเขายังเจ็บมากหรือเปล่า? “เพ็ญนีติ์ กินน่องไก่สิ” นภนต์ยังไม่ได้กิน แต่กลับคีบน่องไก่วางลงในถ้วยของเพ็ญนีติ์แล้ว นภนต์ดีกับเพ็ญนีติ์เหลือเกิน ถ้าเธอเจอแฟนหนุ่มที่ดีกับตัวเองแบบนี้ก็คงจะดีมากนะ ปัณฑาแอบมองคู่ชายหญิงที่อยู่ข้างๆ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าพวกเขาช่างเหมาะสมกันจัง สายตาของเธอจับจ้องที่เพ็ญนีติ์ เธอกระซิบบอก “ความจริงผู้จัดการนภนต์ก็ไม่เลวนะ ถ้าคุณชอบเขาก็อย่าไปยั่วพี่ปุริมของฉันอีกเลย” ผู้ชายทั้งสองคนล้วนดีเหมือนกันหมด ทันใดนั้นปัณฑาก็คิดว่า ถ้าไม่ต้องการนภนต์ งั้นก็กลับไปพี่ปุริมของเธอเถอะ แบบนี้เธอถึงกล้ากลับไปหาแม่ของเธอได้ ยังไงเธอก็ต้องแต่งงานกับคนใดคนหนึ่งอยู่แล้ว คำพูดของปัณฑาทำให้เพ็ญนีติ์ชะงักไปและเงยหน้าขึ้นมาสบสายตาที่กำลังค้นหาคำตอบของปัณฑา “คุณกับปุริมมีความสัมพันธ์อะไรกัน?” ถ้าเรียก ‘พี่ปุริม’ ได้อย่างสนิทสนมก็แสดงว่าย่อมไม่ใช่ความสัมพันธ์ธรรมดาๆ แน่ แต่ตอนที่อยู่ที่ร้านอาหาร ปุริมก็ไม่เคยสนใจปัณฑามาก่อน แค่เดินออกไปพร้อมเธอเท่านั้น “เป็นคู่หมั้นคู่หมายของฉันตั้งแต่เด็กๆ แม่บอกว่าถ้าโตขึ้นจะต้องแต่งงานกับเขา และตอนนี้ฉันก็โตแล้ว” แต่ขนาดงานยังหาไม่ได้ ดูแลตัวเองยังลำบากเลย หรือว่าเธอต้องให้ผู้ชายเลี้ยงดูเธอในอนาคตงั้นหรือ? ปัณฑารู้สึกหงุดหงิดใจ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง เพ็ญนีติ์อมยิ้ม กระซิบบอกปัณฑาว่า “คุณไม่เหมาะกับเขาหรอก” เพ็ญภัทร์กลับมาแล้ว ปัณฑาจะเดินเข้าไปอยู่ในโลกของปุริมได้อย่างไร? มันยากแสนยาก “อะไรที่เรียกว่าเหมาะสม? อะไรที่เรียกว่าไม่เหมาะสม? แค่รักกันก็เพียงพอแล้ว แบบนี้สิถึงจะถูก” ปัณฑาบุ้ยปาก ออกแรงเคี้ยวเนื้อชิ้นนั้นที่อยู่ในปาก กัดฟันเล็กน้อย ร่างกายของเพ็ญนีติ์สั่นไหว ดูเหมือนปัณฑาจะอ่อนกว่าเธอเล็กน้อย แต่สิ่งที่เธอพูดออกมาช่างมีเหตุผล “ฮ่าฮ่า คุณพูดถูก” แต่บนโลกนี้แค่รักกันก็สามารถการันตีว่าจะได้อยู่ด้วยกันเหรอ? เธอเงยหน้าขึ้นมองนภนต์ เขากำลังก้มหน้ากินข้าวอย่างไม่พูดไม่จา เหมือนไม่ได้ยินการสนทนาระหว่างเธอกับปัณฑา แต่เธอสามารถสัมผัสได้ถึงความเศร้าของเขา เขาไม่มีความสุข ข้าวในถ้วยกินแค่สองสามคำก็หมดแล้วและกินต่อไม่ไหวแล้ว ตั้งแต่ต้นจนจบเธอกินแต่ข้าวกับน่องไก่ที่นภนต์คีบให้เธอเท่านั้น ไม่ได้กินอย่างอื่นเลย “นภนต์ ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันจะขึ้นไปพักข้างบน” แต่ปัณฑากลับกินต่ออย่างไม่เกรงใจ เมื่อเห็นนภนต์ไม่ว่าอะไร เธอจึงพูดเสียงเบา “โอเค งั้นฉันจะนอนโซฟา” ใครให้เธอเป็นแค่พนักงานระดับล่างล่ะ เพ็ญนีติ์หยุดแล้วหันกลับมา “ถ้ากินเสร็จแล้วเธอก็ขึ้นมานอนกับฉันก็ได้” “จริงเหรอ?” ดวงตาปัณฑาเป็นประกาย เธอไม่อยากนอนโซฟาจริงๆ มันทำให้เธอนอนไม่หลับและอาจมีผลกระทบต่อคุณภาพการนอนของเธอ “จริงสิ” เด็กผู้หญิงคนนี้อ่อนโยนและสวย ตรงหว่างคิ้วช่างเหมือนเธอเหลือเกิน ทำให้เธอพูดไปโดยไม่รู้ตัว “คุณรู้จักเพ็ญภัทร์ไหม?” “รู้จักค่ะ” ปัณฑาตอบโดยที่ไม่ต้องคิด “รู้จักเหรอ?” “อืม เพ็ญภัทร์คือลูกสาวของคุณน้าของฉัน พวกเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน” ก่อนที่เพ็ญนีติ์จะถามอะไร ปัณฑาก็ชิงหัวเราะก่อน มิน่าล่ะถึงได้เหมือนกันแบบนี้ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง เพียงแต่ว่าเธอรู้สึกสงสารปัณฑาที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาคู่หนึ่งที่ใสซื่อบริสุทธิ์ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใคร ถ้าหากเธอรู้ว่าคนที่ปุริมชอบคือเพ็ญภัทร์ เธอจะต้องรู้สึกถูกทำร้ายแน่ เธอถอนหายใจ “คุณอยู่ห่างจากปุริมหน่อยดีกว่า” “ฉันรู้” ปัณฑาบุ้ยปาก รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ในแววตาของเพ็ญนีติ์เป็นผู้ชายคนหนึ่ง แต่ในใจกลับเป็นอีกคนหนึ่ง ผู้หญิงแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกดูถูก เพ็ญนีติ์ไม่พูดอะไรอีก หันหลังกลับไปยังห้องของตัวเองเงียบๆ นภนต์เอาแต่กินข้าวอยู่ตลอด ไม่สนใจว่าเพ็ญนีติ์จะไปแล้วหรือยัง เขากินอย่างช้าๆ เหมือนไม่รู้ว่าตนเองกำลังกินอะไรด้วยซ้ำ ข้าวหมดหนึ่งถ้วยก็เติมอีกหนึ่งถ้วย เขากินหมดถ้วยหนึ่งปัณฑาก็ตักให้เขาอีกถ้วยหนึ่ง เมื่อเห็นในถ้วยมีข้าวเขาก็ยกขึ้นมากิน ไม่พูดจาใดๆ ทั้งสิ้น เหมือนรูปปั้นยังไงยังงั้นเลย ปัณฑากินอิ่มแล้ว เธอก็นั่งมองเขาอยู่หน้าโต๊ะ ข้าวในถ้วยของเขาถูกกินหมดแล้ว ถ้วยก็วางลงแล้ว แต่เธอกลับไม่ตักให้แล้ว ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาก็ยกถ้วยว่างเปล่ายื่นให้เธอ “ตักข้าวสิ” “นี่ ฉันเป็นพนักงานของคุณ แต่ไม่ใช่คนรับใช้ของคุณนะ ไม่ตัก” นภนต์เหมือนจะฟังเข้าใจแล้ว แต่ก็เหมือนฟังไม่เข้าใจอีกนั่นแหละ เขาถือถ้วยยืนขึ้น ก่อนจะตักข้าวให้ตัวเองหนึ่งถ้วย เมล็ดข้าวกระจัดกระจายอยู่ตามขอบถ้วย เลอะเทอะไปหมด มันช่างขัดกับภาพลักษณ์สะอาดสอ้านของเขาเหลือเกิน จิตวิญญาณของเขาเหมือนหลุดออกจากร่างกายของเขาไปแล้ว เมื่อเห็นเขากินข้าวหมดอีกถ้วย ปัณฑาก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงแย่งถ้วยข้าวในมือของเขามา “นี่ คุณเป็นคนหรือว่าเป็นหมู ถ้าคุณยังกินต่อคุณจะอ้วนกว่าหมูแล้วนะ”