ตอนที่ 287คุณมันผู้ชายเลวๆ

ตอนที่ 287คุณมันผู้ชายเลวๆ เสียงหญิงสาวทำให้เขาชะงักไป ลุกขึ้นเดินไปทางบาร์เล็กๆ ด้านข้าง เขาหยิบเหล้าขวดหนึ่งออกมาโดยไม่ดูว่าเป็นเหล้าอะไรแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ เหล้าใสไม่มีสีถูกเทลงลงในถ้วยที่ยังมีเศษข้าวหลงเหลืออยู่ของเขา แล้วเขาก็เริ่มดื่มเหล้า ถ้วยแล้วถ้วยเล่าราวกับดื่มน้ำ ปัณฑามองอย่างงุนงง เห็นเขาดื่มเหล้าอย่างลื่นไหล เธอเองก็คว้าถ้วยมาหนึ่งใบ เธอเองก็ผิดหวังเช่นกัน เธอเทเหล้าอย่างสบายใจแล้วชนแก้วกับเขา “มา ผู้จัดการ ฉันจะดื่มเป็นเพื่อนคุณ” เพ็ญนีติ์นอนลง นอนอยู่นิ่งๆ แต่นอนไม่หลับ ราวกับกำลังอยู่เฝ้าชายคนที่มองไม่เห็น ในล็อบบี้ชั้นล่าง ปัณฑากับนภนต์ดื่มเหล้าเปล่าๆ ขวดแล้วขวดเล่า “นภนต์ กินข้าวแล้วกินเหล้าไม่เป็นอันตรายกับกระเพาะหรอก มา เรามาดื่มกัน” หญิงสาวหัวเราะ ใบหน้าอันแดงก่ำของเธอด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์มันช่างยั่วยวน ทำให้นภนต์ที่กำลังอยู่ในอาการเมาเริ่มเข้ามาพัวพันด้วย “เพ็ญนีติ์...เพ็ญนีติ์...” เขาเรียกด้วยเสียงอันเบา ดวงตากระพริบไม่หยุด ราวกับเมื่อลืมตาขึ้นเธอจะหายไปจากสายตาของเขาทันที “นภนต์ ดื่มอีกแก้วสิ ไม่เมาไม่เลิก...” “เอ๊ะ นภนต์ทำไมคุณมีสองคนล่ะ?” ปัณฑาโบกมือไปทางนภนต์ ท่าทางซุกซนเกเรของเธอทำให้มือของชายหนุ่มยื่นออกมาและจับเธอไว้ ทำท่าขึงขัง “ผมมีคนเดียว” ในเวลานี้เขาเหมือนตื่นแล้ว “นภนต์ ฉันง่วงมาก ฉันอยากนอนแล้ว” เธอยั่วยวนและต่อมาก็ไม่ได้ดื่มอะไรมา ร่างกายที่โงนเงนพิงอยู่บนร่างกายของนภนต์ บนร่างกายของเขามีกลิ่นชายหนุ่มจางๆ ทำให้รูขุมขนของเธอเต็มไปด้วยความขี้เกียจและความมึนเมา นภนต์โน้มตัวเข้ามากอด แม้จะดื่มไปมาก แต่เขาก็โอบอุ้มปัณฑาได้อย่างมั่นคง แม้จะเดินโซเซ แต่ปัณฑาก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะลื่นล้มเลย เธออิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของเขาหลับตาอันแสนงัวเงียของเธอ ฤทธิ์แอลกอฮอลล์ทำให้ความคิดของเธอสับสน เธอมาที่นี่เพื่อหาพี่ปุริมของเธอ ต้องการแต่งงานกับพี่ปุริม สุดท้ายเหมือนเธอจะแต่งไม่ได้แล้ว นภนต์เปิดประตู ประคองหญิงสาวในอ้อมแขนล้มลงบนเตียงด้วยกัน “เพ็ญนีติ์...” เขาพึมพำเรียกชื่อที่ชวนให้เขาหลงเสน่ห์ รักมากแต่ก็ไม่อาจทำให้เป็นจริงได้ ในเวลานี้ เธอกำลังอิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของเขา ในลมหายใจล้วนเป็นกลิ่นหอมของเธอ “เพ็ญนีติ์...” ริมฝีปากของนภนต์ค่อยๆ เข้ามาใกล้ ท่ามกลางความมืดมิด มองไม่เห็นอะไรชัดเจน แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงร่างกายของหญิงสาว ริมฝีปากของเขาประกบเข้าริมฝีปากที่อ่อนนุ่มราวกับสายน้ำ อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมที่ไม่มีวันจาง “เพ็ญนีติ์...” เสียงพึงพำของเขาถูกกลบด้วยความใกล้ชิดของทั้งสอง หญิงสาว ไม่ได้หลบหลีก ในเวลานี้ไม่รู้ว่าใครหลงเสน่ห์ใคร หรือทั้งสองอาจจะหลงเสน่ห์ซึ่งกันและกัน บนโต๊ะอาหารข้างล่าง ขวดเหล้าล้มระเนระนาดอยู่หลายต่อหลายขวด ในห้องของนภนต์ เสื้อผ้ากระจัดกระจายเต็มพื้น ไม่รู้ว่าใครถอดของใคร ในบรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าและลมหายใจของทั้งสอง “เพ็ญ...” “เพ็ญนีติ์...” เขายังคงเรียกชื่ออยู่ ล่องลอยอย่างเลือนรางในยามค่ำคืน ท่ามกลางความมืดมิดบนเตียง เป็นภาพที่งดงามเหลือเกิน เมื่อลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ และค่อยๆ ทำความคุ้นเคยกับเงาร่างและรูปร่างที่อยู่ในความมืด ปัณฑาตกใจในทันที “นภนต์ คุณกำลังทำอะไรน่ะ?” มือน้อยๆ ของเธอทุบหน้าอกของชายหนุ่ม นั่นก็คือนภนต์ ต้องใช่เขาแน่ๆ เธอรู้จักกลิ่นกายของเขาดี เพ็ญนีติ์เธอไม่เต็มใจเหรอ? น้ำเสียงนั้นทำให้หัวใจของนภนต์จมดิ่ง แต่หลังจากนั้น ความโกรธที่สุดจะพรรณนาได้ถ่าโถมเข้าสู่ตัวเขาทันที ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ในตอนนี้เขาแค่อยากได้หญิงสาวที่อยู่ด้านล่างมาเป็นของเขา เขาโน้มศีรษะลงมา ริมฝีปากของเขาประกบเข้ากับริมฝีปากของหญิงสาวทันที เขาจูบโดยไม่ยอมให้เธอได้พูดจาหรือขัดขืนใดๆ... ไม่นานนัก ปัณฑาก็นอนนิ่งอยู่ใต้ร่างกายของชายหนุ่ม เหมือนหงส์ขาวที่ได้รับบาดเจ็บ พักผ่อนอยู่อย่างสงบในดินแดนที่ไม่คุ้นเคย แค่อยากนอนหลับไปเท่านั้น เธอเหนื่อยแล้ว ผ่านไปครู่ใหญ่ เสียบหอบหายใจจางหายไป ไม่รู้ว่าใครกอดใคร ทั้งสองนอนอยู่บนเตียงอันมืดมิดนั้นตลอดคืน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเตียงนั้นช่างกว้างใหญ่ นอนสองคนก็ยังเหลือที่ว่างอีกนิดหน่อย... เพ็ญนีติ์นอนไปครู่หนึ่งก็ตื่นขึ้นมา เธอยืนอยู่ริมหน้าต่าง เหม่อมองแสงไฟจากบ้านเรือนนับพันด้านนอก ส่องประกายแวววาวราวกับแก้ว เธอนอนไม่หลับ ยังคงคิดถึงปุริม ตอนนี้เขายังโอเคอยู่หรือเปล่า? มือถือที่อยู่ในมือเริ่มร้อน เธอถือเอาไว้นานเกินไป อยากจะโทรหาเขาจริงๆ แต่ก็ถูกความรู้สึกผิดชอบชั่วดีปฏิเสธทุกที เธอยืนอยู่เป็นเวลานานจนขาทั้งสองข้างเป็นเหน็บชา เธอขยับตัวเล็กน้อยและเพิ่งเห็นว่าแสงสว่างจากบ้านเรือนนับพันได้มืดลงเป็นจำนวนมาก บรรดาผู้คนนอนหลับกันหมดแล้ว เมื่อหันกลับมา บนเตียงของเธอว่างเปล่า ปัณฑายังไม่ขึ้นมา ลองขยับดู ขาที่เป็นเหน็บชาทำให้แต่ละก้าวของเธอเป็นไปอย่างยากลำบาก ผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยจึงรีบวิ่งออกไปจากห้อง ถึงแม้เธอกับปัณฑาถือได้ว่าเป็นคนแปลกหน้ากัน แต่เธอก็เป็นห่วงปัณฑา เพราะเธอบอกว่าจะมานอนด้วยกัน หน้าโต๊ะอาหารชั้นล่าง ว่างเปล่าไม่คนอยู่ มีเพียงขวดเหล้าวางกระจัดกระจายอยู่ ประตูยังแง้มไว้ โชคดีที่ไม่มีใครเข้ามา ถ้าไม่เช่นนั้น นี่จะไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลย พวกเขาออกไปกันแล้วหรือ? เพ็ญนีติ์ปิดประตู ก่อนจะยืนพิงประตูแล้วส่งข้อความให้นภนต์ กลับมาแล้วโทรหาฉันด้วย ฉันจะเปิดประตูให้คุณ เธอนึกว่านภนต์กับปัณฑาออกไปข้างนอกแล้วจริงๆ เพราะตอนที่เธอเดินลงมาชั้นล่าง ห้องของนภนต์นั้นเงียบมาก แต่เธอก็ยังเป็นห่วงพวกเขามาก บนโต๊ะมีแต่เหล้าเต็มไปหมดเลยและก็ไม่รู้ว่าใครดื่มกันแน่ จะเป็นนภนต์หรือปัณฑา ดูท่าคงดื่มไปมากเดียว นภนต์ไม่ได้ตอบข้อความ เขากำลังโกรธที่เธอไปส่งปุริมหรือ? แต่เธอไม่สามารถทนเห็นปุริมบาดเจ็บได้โดยไม่สนใจเลย และเธอก็ยิ่งไม่อยากให้นภนต์ติดคุกเพราะกระสุนนัดเดียว เพ็ญนีติ์กลับมาที่ห้องอีกครั้ง ดวงตาจ้องมองอยู่ที่โทรศัพท์ แม้แต่ตัวเธอเองยังไมรู้ว่ากำลังรอข้อความของนภนต์หรือปุริมอยู่ แต่ผู้ชายทั้งสองคนไม่มีใครเลยที่ส่งข้อความหาเธอในคืนนี้ ในที่สุดเพ็ญนีติ์ก็หลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน ...