ตอนที่ 288 คุณมันผู้ชายเลวๆ

ตอนที่ 288 คุณมันผู้ชายเลวๆ รุ่งเช้า ปัณฑาถูกนาฬิกาปลุกให้ตื่น เธอบิดขี้เกียจอย่างเกียจคร้าน เอ๊ะ ข้างๆ ทำไมยังมีคนนอนอยู่อีกคนหนึ่ง แถมยังกอดเธออย่างแนบแน่น น่าอึดอัดจริงๆ เธอผลักออก ทำไมผู้หญิงอย่างเพ็ญนีติ์ถึงได้กอดเธอแน่นแบบนี้ แต่หน้าอกนั้นกว้างใหญ่ เป็นหน้าอกที่ให้ความรู้สึกปลอดภัย มือของปัณฑาเคลื่อนออก ขณะที่กำลังจะพูดจา ทันใดนั้น ปลายนิ้วของเธอก็สัมผัสเข้ากับบางอย่างที่นุ่มเหมือนกับตัวหนอน ปัณฑากลัวพวกตัวหนอนมากที่สุดมาตั้งแต่เด็ก “อ๊า...อ๊า...อ๊า...” เธอกรีดร้องติดกัน 3 ครั้งด้วยความกลัว เธอขวัญหนีดีฝ่อ หนอนตัวนี้ใหญ่เกินไปหรือเปล่า ในขณะเดียวกันเธอก็ลืมตาขึ้น แต่สิ่งนั้นมันไม่ใช่หนอน แต่มันคือ... “นภนต์ ตื่นเดี๋ยวนี้” ปัณฑาตื่นขึ้นมาทันที ภาพบนเตียงทำให้เธออกสั่นขวัญแขนอีกครั้งในยามเช้าวันนี้ เธอกับนภนต์นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน และเมื่อครู่ที่โอบกอดหน้าอกของเธอก็ไม่ใช่เพ็ญนีติ์ แต่เป็นนภนต์ เธอตกใจหน้าซีดด้วยความกลัวจริงๆ ประตูนั้นถูกผลักออกในขณะที่เธอกรีดร้องอย่างหวาดกลัว เพ็ญนีติ์เพียงแค่นึกว่าเกิดเรื่องอะไร พอได้ยินเสียงกรีดร้องนั้นก็ใส่ชุดนอนแล้ววิ่งไปที่ห้องของนภนต์ แต่เมื่อผลักประตูออกก็กลายเป็นเธอที่กรีดร้องแทน นภนต์กับปัณฑา พระเจ้า มันเป็นไปได้อย่างไร? เป็นไปได้อย่างไร? เธอตกตะลึงไปสองวินาที ก่อนจะปิดประตูห้องของนภนต์แล้วถอยออกไป ในหูมีเพียงเสียงเรียกอันร้อนรนและผิดหวังของนภนต์ “เพ็ญนีติ์ ผมเปล่านะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” ‘ผัวะ’ ฝ่ามือที่แหลมคมและดังขึ้นข้างหูของทั้งสาม ปัณฑานั่งลง เห็นรอยแดงบนผ้าปูที่นอนลายดอกไม้พื้นขาว ก่อนหน้าคืนวานเธอยังเป็นเพียงเด็กสาว เธอกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที ตั้งแต่เด็กก็สาบานว่าจะเก็บครั้งแรกของเธอให้กับเจ้าบ่าวในคืนวันแต่งงาน... นภนต์ชะงักงัน จนลืมปกปิดร่างกายชายหนุ่มของเขา ปัณฑาที่อยู่ตรงหน้านอกจากสายตาที่กระวนกระวายแล้ว ยังเป็นความรู้สึกถูกรังแกอย่างไม่ยุติธรรม เธอร้องไห้ น้ำตาแต่ละหยดหยดลงมาราวกับแก้วคริสตัล ‘แหมะ...แหมะ...’ ลงบนขาของเขาที่อยู่ใกล้ชิดกับเธอ มันเย็นเล็กน้อย ทำให้เขาได้รู้สึกถึงรสชาติความเจ็บปวดเบาๆ ภาพทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าบอกเขาว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เขาเป็นผู้ชาย ดังนั้นล้วนเป็นความผิดของเขา น่าจะเป็นเพราะเหล้า ที่เขาว่ากันว่าดื่มเหล้าแล้วชอบทำอะไรผิดพลาด “อย่า...อย่าร้องไห้เลย...” เขาเอื้อมมือออกไปเช็ดน้ำตาของปัณฑา หน้าตาของเธอเหมือนเพ็ญนีติ์มาก เมื่อวานตอนกลางวันตอนที่เขามีสติก็ยังมักจะคิดว่าเธอคือเพ็ญนีติ์ งั้นเมื่อคืนวานตอนเมาเหล้าเขาต้องคิดว่าปัณฑาคือเพ็ญนีติ์แน่ๆ ดังนั้นถึงได้เกิดเรื่องราวทุกอย่างตรงหน้านี้ ในที่สุดเขาก็มีผู้หญิงคนแรกในชีวิตของเขา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นปัณฑาที่เขาเพิ่งรู้จักกันสองวันเท่านั้น “ฮือฮือ...” ปัณฑาร้องไห้เสียงดังขึ้น เธอสะอึกสะอื้น ปากก็ตัดพ้อออกมา “ครั้งแรกของฉันต้องเก็บไว้ให้สามีของฉันนะ แต่คุณ...แต่คุณ...” ในหัวใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นแล้ว ปัณฑาไม่ได้เตรียมใจไว้เลยแม้แต่น้อย เธอทุบกำปั้นลงหน้าอกของนภนต์อย่างแรง “ไอ้คนชั่ว...ไอ้คนเลว...คุณมันไอ้ผู้ชายเลวๆ” นภนต์ยอมให้เธอทุบตีจนพอใจโดยไม่ขยับเขยื้อนราวกับรูปปั้น เขายังพูดอะไรได้อีกหรือ? ทุกอย่างล้วนเป็นความผิดของเขาทั้งหมด “นี่ คุณพูดอะไรบ้างสิ ทำไมคุณไม่พูดไม่จาล่ะ?” น้ำตาของปัณฑาหยดลงมาทั้งสองข้าง ยิ่งนภนต์ไม่พูดเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองถูกกระทำอย่างไม่มีความยุติธรรม “คุณพูดสิ คุณจะให้ฉันทำยังไงต่อไป? แล้วจะไปแต่งงานกับคนอื่นได้ยังไง?” ปัณฑาพูดไปร้องไห้ไป เธอเป็นแบบนี้อยู่นาน นานจนตัวเธอเองยังรู้สึกว่ามันวุ่นวายและเหนื่อย เพราะนภนต์ปล่อยให้เธอร้องไห้และตะโกนโดยไม่เคลื่อนไหวและพูดจาอะไรเลย ปัณฑาทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เอามือผลักหน้าอกของนภนต์ “คุณลงไปเลย” “หืม?” นภนต์สับสน จู่ๆ ปัณฑาก็ไม่พูดซ้ำคำพูดเดิม ทำให้เขาไม่รู้สึกคุ้นเคย