ตอนที่ 289 ไม่ได้ตั้งใจ

ตอนที่ 289 ไม่ได้ตั้งใจ “ฉันจะใส่เสื้อผ้า คุณออกไปให้พ้น ลงไปข้างล่างเดี๋ยวนี้” เธอตะคอกด้วยความโกรธจัด ร่างกายท่อนล่างเจ็บปวดไปหมด ครั้งแรกของเธอ เธอได้คิดฝันเอาไว้มากมาย แต่ในเวลานี้เธอจำไม่ได้แม้แต่รสชาติของมัน เมื่อคืนเธอสูญเสียให้นภนต์อย่างหมดจดอย่างไรเธอยังจำไม่ได้เลย ในที่สุดนภนต์ก็ขยับเขยื้อนแล้ว ความจริงตอนที่ลงจากเตียงใบหน้าของเขาก็แดงระเรื่อ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำมิดีมิร้ายต่อหน้าผู้หญิง เขาเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่ พระเจ้า เมื่อคืนวานเขาทำอะไรกับปัณฑากันแน่ ในหัวมีภาพรอยแดงบนผ้าปูที่นอนด้านหลังแว่บขึ้นมา ในใจอดรู้สึกผิดไม่ได้ เขาหันหลังให้ปัณฑาก่อนจะกระซิบถามว่า “ยังเจ็บอยู่ไหม?” “ไม่เจ็บไหวเหรอ ผู้จัดการนภนต์ ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว แต่นั่นมันไม่สำคัญหรอก ตอนนี้คุณไปเอาเสื้อผ้ามาให้ฉันได้ไหม?” ปัณฑายิ่งพูดยิ่งเสียงเบา เธอต้องการใส่เสื้อผ้า แต่บนเตียงไม่มีเสื้อผ้าของเธอสักชิ้น ทั้งหมดล้วนกองอยู่บนพื้น เสื้อผ้าเหล่านั้นเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันช่างดุเดือด นภนต์เพิ่งรู้สึกตัวในตอนนี้เอง เขารีบเก็บเสื้อผ้าของปัณฑาทีละชิ้น ไม่กล้าทำตกแม้แต่ชิ้นเดียว เมื่อชายหนุ่มสัมผัสชุดชั้นในของหญิงสาว ใบหน้าของเขาก็แดงระเรื่อขึ้นมา สิ่งของเหล่านี้เขายังไม่เคยแตะต้องมันสักครั้ง หลายปีมานี้เขาเปรียบเสมือนกับต้นองุ่น หลังจากที่เพ็ญนีติ์เข้ามาในโลกของเขาแล้ว ผู้หญิงในสายตาของเขาก็เหลือเพียงผู้หญิงคนนั้น ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ผู้หญิงที่เดินเข้ามาในชีวิตของเขาจริงๆ ก็คือปัณฑาที่อยู่บนเตียงด้านหลัง เขาเก็บเสื้อผ้าของเธอขึ้นมา ไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับมามอง ถอยหลังกลับไปที่เตียงแล้วโยนเสื้อผ้าของเธอขึ้นไปบนเตียง ไม่มีความกล้าแม้แต่จะพูดขอโทษสักคำ เขาทำลายชีวิตคนอื่นเป็นครั้งแรก แต่เขาไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ เขาเมา ด้านหลังมีเสียงหญิงสาวใส่เสื้อผ้าอย่างเร่งรีบ ตัดกับความเงียบสงบในห้องที่อยู่ติดกัน เพ็ญนีติ์ยังคงอยู่ด้านนอก แต่ตอนนี้เขาไม่สนอะไรอีกแล้ว เธอเห็นแล้วก็คือเห็นแล้ว ทุกอย่างไม่สามารถย้อนกลับได้ นี่คือชีวิตใช่ไหม? สุดท้ายเขาก็ไม่มีเพ็ญนีติ์อยู่ในชีวิต ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกปวดใจ แต่เมื่อคิดแบบนี้ เขากลับรู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย เพ็ญนีติ์ เธอยังคงรักปุริมใช่ไหม ตั้งแต่ที่เธอพาปุริมไปส่งโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น หัวใจของเขาก็ตกอยู่ในความหวาดกลัวตลอดเวลา แต่ตอนนี้เขาต้องรับผิดชอบปัณฑาหรือเปล่า? เขาไม่ทันได้รู้จักปัณฑาเลย เธอยังคงเป็นหญิงสาวแปลกหน้าสำหรับเขา พวกเขาเพิ่งรู้จักกันได้สองวันเอง สองวัน มันสั้นเหลือเกิน แต่พวกเขากลับได้ร่วมหลับนอนบนเตียงเดียวกันแล้ว เขาไม่ใส่ใจ เพราะเขาไม่ได้ตั้งใจ แต่ปัณฑาใส่ใจ ดูสิ แม้กระทั่งตอนที่เธอใส่เสื้อผ้า เธอก็เอาแต่ก้มหน้าสะอื้นไห้ไม่หยุด เพ็ญนีติ์ ในที่สุดเขาคงต้องปล่อยเธอไปแล้ว เมื่อก่อนเขาก็ไม่เคยได้หัวใจของเธอ ตอนนี้จากเหตุการณ์เมื่อครู่ เขาก็ยิ่งไม่มีทางได้หัวใจของเธอ... ปัณฑายันขอบเตียงเพื่อลงจากเตียง ร่างกายอ่อนปวกเปียก พยายามออกแรงเพื่อเคลื่อนไหวตัวเอง ตอนที่เท้าแตะถึงพื้น เธอเกือบจะล้มลงแล้ว เธอปวดขามาก เช็ดน้ำตาตรงหางตา “นภนต์ ฉันอยากอาบน้ำ” หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จเธอก็รู้สึกเสียใจ เธออยากถอดมันออก เธอต้องการอาบน้ำ “ได้ ผมจะไปเอาชุดนอนมาให้คุณ ชุดนอนอยู่ในห้องของเพ็ญนีติ์หรือเปล่า?” นภนต์ถามเบาๆ ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ ไม่มีช่วงเวลาไหนที่เขาจะมีสติเช่นนี้ “อืม” เสียงหญิงแผ่วเบาและอ่อนแรง ปัณฑาไม่อยากขยับเขยื้อน พอขยับก็รู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกาย เหมือนยังมีกลิ่นของนภนต์หลงเหลืออยู่ในร่างกายของเธอ มันชัดเจนมาก ทำให้เธอสูดหายใจเข้าไปอย่างไม่รู้ตัว “แต่ว่า เพ็ญนีติ์อยู่ข้างนอก คุณไม่กลัวเธอเข้าใจผิดเหรอ?” “ฮ่าฮ่า มันก็เกิดขึ้นมาแล้ว” นี่คือชีวิตของเขา โชคชะตาของเขาถูกกำหนดว่าไม่มีทางได้เพ็ญนีติ์มา เมื่อวานเขาก็เกิดความรู้สึกลึกๆ อยู่ในใจแล้ว “แต่คุณชอบเธอไม่ใช่เหรอ? ถ้าไม่เช่นนั้น คุณก็ไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวฉันไปเอง พอฉันออกไปข้างนอก ฉันจะอธิบายให้เธอฟังว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ ฉันเองก็ไม่ได้ตั้งใจเหมือนกัน ฮือฮือ วันหลังฉันจะไม่ดื่มเหล้าอีกแล้ว...” ปัณฑาร้องไห้อีกครั้ง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้ามันช่างวุ่นวาย ทำให้เธอไม่สามารเข้าใจได้ในตอนนี้ นภนต์หันกลับมา เขามองดูหญิงสาวที่อยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ยามเช้าตรู่อย่างเงียบๆ ใบหน้านั้นราวกับดอกสาลี่บาน แต่กลับดูน่าสงสาร คำพูดของเธอเมื่อครู่ช่างจับใจเขาเหลือเกิน จนถึงตอนนี้เธอก็ยังเป็นห่วงเขา เธอรู้แม้กระทั่งเขากำลังชอบเพ็ญนีติ์อยู่ และบอกว่าจะไปอธิบายทุกอย่างแทนเขาเอง แต่มันก็ไม่จำเป็นแล้วจริงๆ ไม่ว่าเขาจะพยายามมากน้อยแค่ไหน แต่หัวใจของเพ็ญนีติ์ก็ไม่ได้อยู่กับเขา รักคืออะไร? รักต้องไม่มีการฝืนใจ ช่างมันเถอะ เขาได้ตัดสินใจที่จะตัดใจแล้วจริงๆ นภนต์ค่อยๆ เดินมาอยู่ตรงหน้าปัณฑา เอื้อมมือออกไปเช็ดน้ำตาที่ขอบตาของเธออย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องร้องไห้ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณไม่ต้องเป็นกังวลใจไป เดี๋ยวผมจัดการเอง” เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว เขาก็รู้สึกว่าปัณฑาเหมือนของขวัญที่สวรรค์ส่งมาให้ เธอเหมือนเพ็ญนีติ์แปลงกายมาจริงๆ ทำให้เขารู้สึกปวดใจและเกิดความสงสารขึ้นในหัวใจ