ตอนที่ 290ไม่ได้ตั้งใจ

ตอนที่ 290 ไม่ได้ตั้งใจ “แต่ว่า คุณชอบเพ็ญนีติ์ คุณต้องรีบไปตามหาเธอ อธิบายให้เธอฟังสักหน่อย...” “ฮ่าฮ่า ไม่จำเป็นแล้วล่ะ” เรื่องบางเรื่องบางครั้งยิ่งอธิบายมากเท่าไรก็ยิ่งแย่มากขึ้นเท่านั้น เขาไม่ต้องการแล้ว เขามองดูสายตาของปัณฑาก่อนจะพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “ยังเจ็บอยู่ใช่ไหม?” เธอสะอื้น พูดออกมาอย่างเขินอายเล็กน้อย “ใช่ก็พยักหน้า ไม่ใช่ให้ส่ายหน้า” เขาขมวดคิ้ว ผู้หญิงเป็นแบบนี้เหมือนกันทุกคนเลยหรือ? นภนต์พบว่าตัวเองนั้นไม่เข้าใจผู้หญิงเลยสักนิด ปัณฑาได้แต่พยักหน้า เธอรู้สึกว่าขาของเธออ่อนแรงจนเหมือนไม่ใช่ขาของเธอ นภนต์โน้มตัวลงมา เขาอุ้มปัณฑาเดินเข้าไปในห้องน้ำ เอาขาถีบประตู ก่อนจะวางเธอลงบนพื้นเบาๆ รีบชิงพูดขึ้นก่อนโดยไม่รอให้เธอพูด “คุณอาบก่อน เดี๋ยวผมค่อยเอาชุดนอนของคุณมาให้” ประตูปิดลงตรงหน้าปัณฑา เสียงฝีเท้าเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็วของเขาดังแว่วเข้ามาในหู ปัณฑามองดูตัวเองในกระจก ใบหน้าอันอ่อนโยนน่ารักของเธอแดงราวกับลูกแอ๊ปเปิ้ล พระเจ้า เธออายมากจริงๆ เมื่อครู่เขาได้กอดเธอ แขนของเขามีกำลังมาก ร่างกายอันสูงใหญ่ของเขาห่อหุ้มเธอจนหายใจเกือบไม่ออก ขณะที่เขากำลังอุ้มเธอไปที่ห้องอาบน้ำ เธอที่อยู่ในวงแขนของเขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษมากจริงๆ เป็นสุภาพบุรุษมากจริงๆ นะ และในเวลานี้ เธอรู้สึกว่าเขาหล่อกว่าพี่ปุริมของเธอเสียอีก แว่นตาบนสันจมูกทำให้เขาดูสุภาพ แต่เขาไม่สุภาพเลยแม้แต่นิดเดียว ตอนที่อุ้มเธอขึ้น เขาเหมือนกับเสือดาวที่ป่าเถื่อน เพิ่งจะใส่เสื้อผ้าเสร็จ ตอนนี้ต้องออกแรงถอดมันออกอีกแล้ว ทั้งร่างกายของเธอมีแต่รอยแดง คงเป็นนภนต์ที่เป็นคนฝากรอยประทับไว้บนร่างกายของเธอ เมื่อคืนน่าจะดุเดือดมากแน่ๆ เธอเปิดน้ำจากฝักบัว สายน้ำเบาๆ ค่อยๆ ไหลลงมาตามร่างกาย ให้ความรู้สึกสบายแก่เธอ ค่อยๆ ทำความสะอาดร่างกายตัวเองทีละจุด ทันใดนั้นเธอก็เริ่มคิดถึงรสชาติของนภนต์ที่หลงเหลืออยู่บนร่างกายของเธอ ความจริง ตั้งแต่เล็กจนโตก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีคนตามจีบเธอมาก่อน คนที่จีบเธอล้วนดูดี ก็เธอสวยนี่นา เธอรู้ตัวว่าเธอสวยมาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่ว่าไม่เคยมีใครถูกใจเธอ เธอจึงปฏิเสธไปทีละคน มีรอยแดงเล็กๆ อยู่บนขาของเธอ เธอเหมือนจะเจ็บปวดจริงๆ แต่หลังจากความเจ็บนั้น เธอก็มีความสุขแบบไร้ความรู้สึก สุดท้ายเธอก็นึกขึ้นได้นิดหน่อย ใบหน้าของปัณฑาแดงขึ้นเรื่อยๆ มองดูฝักบัวชำระล้างร่ายกายของตัวเอง ไม่ใช่แค่เพียงใบหน้า แต่ทั่วทั้งร่างกายนั้นปกคลุมไปด้วยรอยแดง และในเวลานี้เอง เธอก็ได้เห็นเงาร่างด้านหลังที่สะท้อนจากในกระจกโมเสก ชายหนุ่มยืนอยู่หน้าห้องอาบน้ำ รูปร่างของเขาคือนภนต์ ไม่รู้ว่าเขามายืนอยู่นานแค่ไหนแล้ว ถึงแม้ว่าทั้งสองจะเห็นรูปร่างของอีกฝ่ายไม่ชัดเจน แต่เธอยังคงรู้สึกว่าเขาเห็นเธอจนหมดเปลือกแล้ว เธอรีบอาบให้เสร็จก่อนจะหยิบครีมอาบน้ำมาชโลมทั่วตัวให้หอม รีบล้างจนสะอาดแล้วรีบกดปุ่มปิดฝักบัว น้ำหยุดไหล ที่ด้านนอก ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่หน้าประตูกระจกโมเสก เพียงชั่วพริบตาเดียว แม้กระทั่งหัวแม่เท้าของปัณฑาก็แดงไปด้วย เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี? แต่หากเขายังไม่เอาชุดนอนให้เธอ เธอคงต้องห่อผ้าเช็ดตัวเดินออกไปแล้ว ไม่นะ เธอยังไม่เข้าใจในตัวเขาเลย ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะเผชิญหน้ากับเขาต่อไปอย่างไรดี เมื่อครู่ยังคิดว่าตัวเองอาจจะต้องลาออกเสียด้วยซ้ำ ในเวลานี้ประตูถูกแง้มออกเป็นช่องเล็กๆ มือของชายหนุ่มยื่นเข้ามาพร้อมกับชุดนอนของเธอ “นี่ให้คุณ” เป็นเสียงกระซิบของผู้ชาย เมื่อก่อนเธอนึกว่าเขาจะทำแบบนี้เฉพาะกับเพ็ญนีติ์ แต่ในตอนนี้ เขาทำเสียงแบบนี้กับเธอ “ขอบคุณค่ะ” เธอยื่นมือออกไปรับและเอ่ยขอบคุณอย่างเกรงใจ ระหว่างพวกเขาน่าจะเรียกว่าคนแปลกหน้า แต่เขากลับมองเห็นร่างกายของเธอหมดแล้ว เวลาผ่านไปนานเธอจึงสามารถใส่ชุดนอนเรียบร้อย เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง เงาร่างของชายหนุ่มนอกประตูกระจกก็ไม่อยู่แล้ว เมื่อเห็นดังนั้นทำให้เธอรู้สึกผิดหวัง ที่แท้เขาก็แค่เอาชุดนอนมาให้เธอเท่านั้น นอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีอะไรเลย เธอผลักประตูออก เขากำลังจัดเตียงอยู่ในห้อง และกำลังหอบผ้าปูที่นอนลายดอกไม้ที่มีรอยเปื้อนสีแดงของเธอ เขาดึงผ้าปูที่นอนที่ปูใหม่เสร็จแล้วที่มุมด้านหนึ่ง บนเตียงดูใหม่ขึ้นทันตา นภนต์หอบผ้าปูที่นอนหันหลังกลับมาราวกับว่าสัมผัสได้ถึงลมหายใจขอเธอ “ถ้ายังเจ็บอยู่ก็นอนพักสักครู่เถอะ คุณพักอยู่ในห้องผมก่อน เดี๋ยวผมจะไปเอาอาหารเช้าขึ้นมาให้” เขาเหมือนรู้ว่าตอนนี้เธออับอายที่จะพบหน้าผู้คน จึงจัดการทุกอย่างให้กับเธอเป็นอย่างดี ปัณฑาเงียบไม่พูดจา ยืนกำชายเสื้ออยู่ที่เดิม ในเวลานี้เธออับอายจริงๆ “นภนต์ วางผ้าปูที่นอนลงเถอะ คุณไม่ต้องไปซักหรอก” มีผู้ชายที่ไหนกันจะถือผ้าปูที่นอนเดินไปเดินมา เธอรู้สึกว่ามันแปลกๆ มันควรจะเป็นธุระของผู้หญิงไม่ใช่หรือ