ตอนที่ 291 จิตใจสับสนเหลือเกิน

ปัณฑานอนอยู่บนเตียง ทุกอย่างสะอาดสอ้าน สูดดมอากาศบริสุทธิ์ที่อยู่รอบๆ ตัวเธอ ริมฝีปากของเธอเผยรอยยิ้มให้เห็นเป็นครั้งแรกหลังจากที่ตื่นขึ้นมา ดีจังเลย ดีจังเลย เธอชอบนอนบนเตียงนี้ ถึงแม้ทุกอย่างจะถูกเปลี่ยนจนสะอาดหมดจดแล้ว แต่ที่นี่ยังคงเต็มไปด้วยกลิ่นอายของนภนต์หลงเหลืออยู่ เมื่อคิดถึงสิ่งที่เขาเพื่อตนเองเมื่อครู่ เธอก็รู้สึกมีความสุขในทันที แต่ความรู้สึกเช่นนี้กลับไม่รู้จะไประบายกับใคร เธออยากจะพูดมันออกมา อยากหาใครสักคนมาร่วมแบ่งปันความสุขของเธอในนาทีนี้ เบอร์แล้วเบอร์เล่าในโทรศัพท์ แต่เธอก็ไม่กล้าบอกแม่ ในเวลานี้เธอได้แต่คิดถึงปุริม “พี่ปุริม วันนี้ฉันรู้สึกมีความสุขมากๆ เลย” เธอเคาะแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็วทีละตัว ในเวลานี้เธอช่างมีความสุขเหลือเกิน คิดไม่ถึงว่าปุริมจะตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “โอ้ มีความสุขนี้ดีจริงๆ ต้องรักษามันไว้นะ” “ค่ะพี่ปุริม พี่ชอบพี่เพ็ญนีติ์มั้ย?” ประโยคนี้พี่ปุริมของเธอไม่ตอบเธอเลย เมื่อเห็นหน้าจอนิ่งเงียบไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปัณฑาก็ส่งข้อความไปอีกครั้ง “ถ้าพี่ไม่พูดแสดงว่าชอบแล้วล่ะ” เงียบ ปุริมยังคงนิ่งเงียบ ปัณฑายิ้ม นอนบนเตียงส่งข้อความไปอีกครั้ง “พี่ไม่ตอบฉันก็รู้แล้ว พี่ปุริมต้องดีกับพี่เพ็ญนีติ์ให้มากๆ นะ แบบนี้ฉันถึงจะมีความสุขจริงๆ” ร่างกายของเธอได้มอบให้กับนภนต์ไปแล้ว แล้วเธอจะทำอย่างไรได้ ความสุขของเธอมีเพียงนภนต์เท่านั้นที่ให้เธอได้ แต่ปุริมกลับไม่ตอบเธออีกเลย ปัณฑาเล่นโทรศัพท์ในมืออย่างเบื่อหน่าย ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เสียงนั้นทำให้เธอสะดุ้งตกใจ “เข้ามาค่ะ” ประตูถูกเปิดออก นภนต์เดินถืออาหารเช้าเข้ามา ก่อนจะยื่นถาดในมือไปตรงหน้าเธอ “กินบนเตียงแล้วกัน ข้างล่างยังมีเรื่องต้องจัดการ เดี๋ยวผมขึ้นมาหาคุณใหม่ตอนเที่ยง” เขาก้มหน้าพูด เขินอายจนดูคล้ายสาวใหญ่ “นภนต์ ทำไมคุณถึงดีกับฉันแบบนี้?” เธอรับถาดมาด้วยความรู้สึกตื้นตัน ตั้งแต่เล็กจนโตแม้แต่แม่ยังไม่เคยเอาอกเอาใจเธอเช่นนี้มาก่อน ไม่เคยส่งอาหารให้เธอถึงเตียงเพื่อให้เธอพักผ่อน “ขอโทษนะ” ที่แท้ก็เพื่อเป็นการขอโทษนั่นเอง เพียงแค่เท่านี้เองเหรอ? ถ้าแค่เพื่อการขอโทษ งั้นก็หมายความว่าเขาไม่ต้องการจะรับผิดชอบเลยงั้นหรือ? ความสุขที่เพิ่งเกิดขึ้นเย็นวาบขึ้นมาทันที เธอไม่ต้องการคำขอโทษ ทันใดนั้นร่างกายก็เกิดมีแรงกำลังขึ้นมา หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเธอได้พักผ่อนมาระยะหนึ่งแล้ว ปัณฑากระโดดขึ้นมาบนพื้นอย่างคล่องแคล่ว วางถาดอาหารที่เขาให้เธอกลับลงบนมือของเขา “ฉันไม่ต้องการคำขอโทษของคุณ” พูดจบเธอก็สาวเท้าเดินออกจากห้องและปิดประตูด้านหลังเสียงดังปัง หลังจากนั้นก็หันหลังให้นภนต์อย่างไม่รู้สาเหตุ เขาไม่รู้ว่าเขาทำผิดอะไร ใครๆ ก็บอกว่าจิตใจของผู้หญิงนั้นเหมือนเข็มในมหาสมุทร คำพูดนี้ฟังแล้วถูกต้องทุกประการ ตอนนี้เขาเดาไม่ถูกเลยปัณฑากำลังคิดอะไรอยู่ เขาถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่กำลังเปิดประตูออกมา หน้าห้องของเพ็ญนีติ์ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ปัณฑากำลังออกแรงผลักประตูอยู่ แต่ประตูห้องของเพ็ญนีติ์เปิดไม่ออกเลย เหมือนถูกล็อคจากภายใน ทันใดนั้นนภนต์ก็นึกออกทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น หลายวันมานี้อาการเสี้ยนยาของเพ็ญนีติ์ล้วนเกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ ดังนั้นเขาจึงรีบบอก “ปัณฑา เพ็ญนีติ์ไม่ค่อยสบาย คุณกลับไปพักผ่อนที่ห้องของผมก่อน รอเธออาการดีขึ้นคุณค่อยกลับมาเก็บของ” หัวใจของปัณฑาสะดุ้งเฮือก ก่อนจะมอดไหม้ ในใจของนภนต์มีแต่เพ็ญนีติ์ ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางยอมรับเธอ จำได้ว่าตนเองเคยส่งข้อความให้ปุริม ทันใดนั้นเองก็รู้สึกว่าตนเองนั้นช่างน่าขัน เธอเป็นคนตลกมาก ทรุดตัวลงนั่งอยู่หน้าห้องของเพ็ญนีติ์ ในเวลานี้เธออยากจะหนีออกไปจากที่นี่ เพียงแต่ว่าก่อนที่จะไปเธอต้องการไปเอาของที่เป็นของตัวเธอเอง บัตรประชาชนของเธอก็อยู่ในห้องของเพ็ญนีติ์ ดังนั้นเธอจึงทำได้แต่รอ รอจนสามารถเปิดประตูห้องของเพ็ญนีติ์ได้ ปัณฑาขดตัวราวกับสัตว์เล็กๆ ที่ได้รับบาดเจ็บ เธอก้มหน้าลงมองกระโปรงชุดนอนของตนเอง เธอกำลังพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ร้องไห้ ต้องไม่ร้องไห้ นภนต์ยืนอยู่ข้างเธออย่างเงียบๆ กลัวว่าเธอจะวิ่งเข้าไปรบกวนการพักผ่อนของเพ็ญนีติ์ที่ห้อง มิน่าล่ะเขาถึงยอมให้เธอพักผ่อนอยู่ในห้องของตัวเอง ที่แท้ก็ไม่อยากให้เธอไปรบกวนเพ็ญนีติ์ เหนื่อยจังเลย ทันใดนั้นก็รู้สึกเหนื่อยกับการใช้ชีวิต นั่งอยู่แบบนี้ ทางเดินระหว่างห้องมันเงียบสงบจนทำให้อยากกลั้นใจตายไปเลย ไม่มีใครรู้ว่าจะทำลายกำแพงในเวลานี้ได้อย่างไร โชคดีที่มือถือของปัณฑาดังขึ้นมาพอดี เมื่อกวาดสายตามองหมายเลขที่โทรเข้ามา เธอย่นจมูกก่อนจะรับมันด้วยความยินดี “แม่ เป็นไงบ้าง?” “ปัณฑา แม่จะไปเยี่ยมเธอในอีกวันสองวันนี้ เธอสบายดีหรือเปล่า? “อืม ก็ดี” เธอพยายามทำเสียงตัวเองไม่ให้สะอื้น ปัณฑารู้สึกว่ามันแย่มากที่แม่โทรมาในเวลานี้ ตอนที่เธอกำลังอ่อนแอที่สุด เธอไม่มีความอดทนเลยแม้แต่นิดเดียว “แม่ แม่จะมายังไง? นั่งรถมาเหรอ?” ปัณฑารู้สึกเป็นห่วง แม่ไม่เคยนั่งรถไฟมาก่อน “ไม่ นั่งเครื่องบินมา”