ตอนที่ 292จิตใจสับสนเหลือเกิน

ตอนที่ 292จิตใจสับสนเหลือเกิน “เครื่องบินเหรอ? แม่นั่งมาคนเดียวเหรอ?” ปัณฑารู้สึกแปลกใจ เท่าที่เธอจำความได้แม่ของเธอคือคนที่ตระหนี่ที่สุด เงินไม่กี่บาทยังแบ่งใช้เป็นหลายส่วนแล้วจะยอมนั่งเครื่องบินได้อย่างไร “ไม่ใช่ แม่จะไปกับน้าและพี่สาวของเธอ” “พี่สาวเหรอ?” พี่สาวของปัณฑา นอกจากเพ็ญภัทร์แล้วก็ไม่มีใครอีกแล้ว “พี่เพ็ญภัทร์เหรอแม่?” “อืม เดี๋ยวเธอมารับที่สนามบินด้วยล่ะ” “ก็ได้ เดี๋ยวแม่ก็บอกเวลาที่เครื่องมาถึงแล้วกัน” คุยกันอีกไม่กี่ประโยค แม่ของปัณฑาก็วางสายแล้ว ไม่นานนัก ก็มีข้อความส่งเข้ามา เมื่อมองดูเวลา ก็รู้ว่าเพราะเครื่องบินมันเร็วถึงได้ตัดสินใจมา พรุ่งนี้บ่ายสี่โมงก็จะถึงแล้ว ปัณฑารู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย หากเธอลาออกจากงานและไม่มีอะไรทำในเวลานี้ พอแม่มาถึงจะต้องไม่มีความสุขและเป็นห่วงเธอ แต่หากไม่ลาออก ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าจะสู้หน้าเพ็ญนีติ์กับนภนต์ได้อย่างไรจริงๆ “แม่ของคุณจะมาเหรอ?” นภนต์ถามอย่างห่วงใย เขาเป็นห่วงจริงๆ เขาเองก็รอ รอให้เพ็ญนีติ์ออกมาเอง ซึ่งหมายความว่าเธอได้ผ่านอาการเสี้ยนยาในตอนเช้าไปแล้ว ส่วนของเขามักจะเกิดขึ้นในเวลากลางคืน ดังนั้นจึงไม่กลัว “อืม เพ็ญภัทร์ พี่สาวของฉันก็จะมาด้วย” ผ่านไปครู่หนึ่ง ปัณฑาก็ลืมไปว่าตนเองไม่มีความสุข เธอเป็นคนไร้เดียงสาเช่นนี้แหละ พอได้ยินว่านภนต์เป็นห่วงเธอ เธอก็คิดว่าเขาเป็นเพื่อนรู้ใจของเธออีกครั้ง ‘เพ็ญภัทร์’ ชื่อนี้ดังเข้าไปในหูของเพ็ญนีติ์ที่เปิดประตูออกมาพอดี เธอรู้ถึงความสัมพันธ์ของปัณฑากับเพ็ญภัทร์แล้ว ดังนั้นในเวลานี้เมื่อปัณฑาพูดถึงเพ็ญภัทร์มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพียงแต่ว่าการมาของเพ็ญภัทร์นั้นทำให้หัวใจของเธอสะดุ้ง เหตุผลในการมาของเพ็ญภัทร์น่าจะเป็นเพราะปุริม นอกจากเรื่องนี้แล้วก็ไม่มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นเรื่องอื่นเลย พวกเขาจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งหรือ? ในวินาทีนั้นสีหน้าของเธอก็ซีดเผือด ท้องไส้ปั่นป่วน ความเศร้านั้นทำให้เธอลืมไปเลยว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างนภนต์กับปัณฑา เพ็ญนีติ์ถอยหลังออกไป เธอสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดในหัวใจ ในเวลานี้เธอได้ตระหนักถึงหัวใจของตนเอง หัวใจของเธอไม่เคยตัดใจจากปุริม ไม่ว่าจะโกรธแค่ไหนก็หายไปเมื่อได้เห็นวินาทีที่เขาได้รับบาดเจ็บ ในเวลานี้เธอแค่อยากจะหาสถานที่สงบเพื่อเลียแผลใจของตนเองตามลำพัง “เพ็ญนีติ์ คุณจะไปไหน?” เมื่อเห็นท่าทางของเพ็ญนีติ์ นภนต์ก็ร้อนใจ ทางหนึ่งก็ปัณฑา อีกทางหนึ่งก็เพ็ญนีติ์ ในเวลานี้เขาทิ้งใครไม่ลงจริงๆ “ฉันจะออกไปเดินเล่นข้างนอก อีกประเดี๋ยวจะกลับมา” ก่อนจะวิ่งลงบันไดไป เธอวิ่งเร็วมาก เร็วจนตัวเองยังไม่รู้ตัว เธอไม่ทันระวังบวกกับได้เสพของสิ่งนั้นเข้าไป ตัวเธอลอยหวือลงไปกระแทกเข้ากับบันไดอย่างแรงดังตุ้บ เธอรู้สึกว่าอวัยวะภายในของเธอกำลังปั่นป่วน สิ้นเสียง ‘อ๊อก’ เธอก็อาเจียนออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ “เพ็ญนีติ์ คุณไม่เป็นไรนะ?” นภนต์วิ่งมาถึงตัวของเพ็ญนีติ์ พอเห็นเธออาเจียนเขาก็ลูบหลังของเธออย่างเอาใจใส่ “ทำไมถึงไม่ระวังตัวเลย มีตรงไหนเจ็บหรือเปล่า? หรือจะไปตรวจที่โรงพยาบาลดีกว่า” เขาพูดอย่างร้อนรน ในท้องของเพ็ญนีติ์คือเด็ก การล้มครั้งนี้อาจจะแท้งได้ ถึงแม้เพ็ญนีติ์จะไม่ต้องการเด็กคนนี้ แต่หากตกลงมาแบบนี้ยังไงก็น่าเป็นห่วงอยู่ดี เพ็ญนีติ์เอามือกุมหน้าท้อง ตกตะลึงอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างไม่เร่งรีบ “เด็กปลอดภัย หรือว่า...” แต่สุดท้ายเธอก็ยังคิดจะเอาเด็กคนนี้ไว้ คำว่า ‘เด็ก’ ทำให้ปัณฑาที่ยังคงนั่งอยู่หน้าห้องลุกขึ้นทันที “พี่เพ็ญนีติ์ พี่ท้องเหรอคะ?” น่าจะเป็นของนภนต์ ไม่อย่างนั้นเขาจะตื่นเต้นแบบนั้นหรือ เพ็ญนีติ์ยิ้มอย่างขมขื่น เด็กคนนี้... “เฮ้อ...” เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเพ็ญภัทร์กำลังจะมา เธอก็ถอนหายใจด้วยความหนักใจ “นภนต์ คุณไปเป็นเพื่อนฉันดีกว่า” เอาออกเถอะ ช้าเร็วอย่างไรก็ต้องเอาออก ตอนนี้ปุริมคงจะไม่ขัดขวางเธอแล้ว หนึ่งเพราะเขากำลังบาดเจ็บ สองเพราะเพ็ญภัทร์กำลังจะมา เขาคงไม่มีเวลามาคอยยุ่งกับเธอหรอก “โอเค คุณจะไปเมื่อไรก็เมื่อนั้น” ทั้งสองต่างเข้าใจว่าการไปโรงพยาบาลก็เพื่อทำแท้ง แต่ปัณฑาที่อยู่บนทางเดินบันไดกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย เธอยังนึกว่าเพ็ญนีติ์ให้นภนต์พาเธอไปตรวจครรภ์ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกโลกหมุน เธอพูดไม่ออกจริงๆ เธอเดินเข้าไปที่ห้องของเพ็ญนีติ์ ปัณฑาเริ่มเก็บข้าวของของตัวเอง เธอต้องไปแล้ว เธอทนอยู่ที่นี่ต่อไปอีกไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว นภนต์นึกว่าเธอโกรธและต้องการกลับไปพักผ่อนที่ห้องของเธอ ไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นจริงๆ เขาพาเพ็ญนีติ์ลงมาข้างล่าง ก่อนจะขึ้นรถไปยังโรงพยาบาลอีกครั้ง เขาขับรถไปพร้อมกับโทรนัดหมอ หวังเพียงว่าทุกอย่างจะยังไม่สายจนเกินไป หวังว่าเมื่อเพ็ญนีติ์ไปถึงโรงพยาบาลก็จะสามารถเข้าไปทำแท้งในห้องได้ทันที เพ็ญนีติ์ฟังนภนต์จัดการทุกอย่างอย่างเงียบๆ หัวใจของเธอสับสนเหลือเกิน ในหัวมีแต่เรื่องเพ็ญภัทร์กำลังจะมา เพ็ญภัทร์กำลังจะมา