ตอนที่ 293 ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว

ตอนที่ 293 ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว หญิงสาวที่เหมือนดั่งนางฟ้าเป็นแบบที่ผู้ชายชอบมากที่สุด เธอรู้ว่าปุริมไม่มีสติทันทีที่เขาเห็นเพ็ญภัทร์ เธอไม่รู้ว่ามาถึงโรงพยาบาลได้อย่างไร และไม่รู้ว่ามานั่งอยู่หน้าห้องทำแท้งได้อย่าง ทุกอย่างปล่อยให้เป็นการจัดการของนภนต์ เธอนั่งเหม่ออยู่บนม้านั่งยาว สายตาจ้องมองผนังที่อยู่ฝั่งตรงข้ามไม่ขยับ ไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น อะไรๆ ก็ไม่อยากไปคิด ทันใดนั้น เสียงเรียกเข้ามือถือของนภนต์ก็ทำให้เธอสะดุ้งตกใจ ได้ยินเพียงนภนต์พูดว่า “ฉารา มีอะไร?” “อะไรนะ? ปัณฑาจะไปเหรอ?” “ขวางเธอไว้ก่อน รอผมกลับไปแล้วค่อยคุยกัน” นภนต์พูดจบแล้วก็หันกลับมาหาเพ็ญนีติ์ เห็นเธอกำลังมองดูตนเองอยู่ก็ถือโทรศัพท์เดินออกไปยังระเบียงด้านนอกห้อง ปัณฑาจะไปแล้วเหรอ? “นภนต์ คุณกลับไป” เพ็ญนีติ์พูดเสียงเบา ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเจ็บปวดภายในใจ เต็มไปด้วยความรู้สึกขอโทษ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ นภนต์น่าจะแต่งงานมีครอบครัวและธุรกิจของตัวเองตั้งนานแล้ว ในเมื่อเขาได้พบกับปัณฑาแล้ว นอกจากนี้ยังมีความจริงที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวาน เธอก็ไม่อาจสร้างปัญหาให้เขาอีกแล้ว นภนต์ได้แต่ยืนนิ่ง “เพ็ญนีติ์ เดี๋ยวผมไปโทรศัพท์ก่อนแล้วจะกลับมา” เพ็ญนีติ์ลุกขึ้นยืน เธอเดินไปหานภนต์ สายตาที่จริงจังของเธอทำให้นภนต์กระสับกระส่าย “เพ็ญนีติ์ ผมไม่โทรศัพท์แล้ว ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณนะ” ว่าแล้วเขาก็วางสายโทรศัพท์ เพ็ญนีติ์เอื้อมมือออกไปคว้าโทรศัพท์ของเขามา เขาจะทำกับปัณฑาแบบนี้ได้อย่างไร เธอค้นหาเบอร์โทรที่เพิ่งโทรมาเมื่อครู่ “ฮัลโหล ฉารา ฉันเพ็ญนีติ์” “เพ็ญนีติ์เหรอ ทำไมคุณเอาโทรศัพท์ของพี่นภนต์โทรหาผมล่ะ?” “ฉันอยู่กับเขาเลยเอามาได้น่ะ ฉารา คุณให้ปัณฑารอก่อน บอกเธอว่านภนต์กำลังจะกลับไปเดี๋ยวนี้ ระหว่างฉันกับนภนต์ไม่มีอะไรกัน” “อ้อ โอ...เค...” ฉาราไม่รู้เลยว่าตอนรุ่งเช้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง ได้ยินเพ็ญนีติ์พูดแบบนี้จึงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่เข้าใจคำพูดในโทรศัพท์เช่นกัน “เพ็ญนีติ์ คืนนี้คุณกลับมาค่อยเล่าให้ฉันฟังแล้วกันว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันเห็นปัณฑาร้องไห้จนน่าสงสาร เกิดเรื่องอะไรกันหรือเปล่า?” “ไม่เป็นไร ให้นภนต์กลับไปได้” เธอพูดเสียงเบา ยิ้มมุมปากเล็กน้อย เจ็บมาคนหนึ่งแล้ว ก็ไม่ควรเจ็บให้อีกคนหนึ่ง อย่างไรก็เป็นน้องสาวของเพ็ญภัทร์ พวกเธอเหมือนกันมากจริงๆ เธอวางสายโทรศัพท์ หัวใจของเธอจมดิ่งราวกับเรือ คืนโทรศัพท์ให้นภนต์ “กลับไปเถอะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว อย่าทำให้ปัณฑาเสียใจ เด็กผู้หญิงคนนั้นดีมาก” หากนภนต์พลาดจากปัณฑาไปต่างหากที่น่าเสียดาย “ไม่ได้ คุณอยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้ ผมเป็นห่วง” นภนต์ไม่ยอมไป “รอคุณผ่าตัดเสร็จก่อนแล้วผมค่อยพาคุณกลับไปด้วยกัน” เพ็ญนีติ์ยิ้ม เอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ของตนเองแล้วกวาดสายตามอง เธอกดเบอร์โทรของปุริม โทรศัพท์ดังอย่างต่อเนื่อง ขณะที่เพ็ญนีติ์กำลังคิดว่าเขารับสายไม่ได้ เสียงของปุริมก็ดังออกมาอย่างช้าๆ “เพ็ญนีติ์ มีธุระอะไรเหรอ?” เพ็ญนีติ์หันกลับไปกระซิบเสียงเบา “ฉันอยู่ในโรงพยาบาล คุณส่งคนมาหน่อย นภนต์มีธุระ ฉันไม่อยากให้เขามาคอยเฝ้าฉันแล้ว” “จะทำแท้งเหรอ?” “ค่ะ” เสียงของเธอเบา เหมือนเต็มไปด้วยความท้อแท้ นิ่งเงียบอยู่เป็นเวลานาน จากนั้นก็มีเสียงชายหนุ่มดังขึ้น “ดี ในเมื่อเขาไม่มีเวลา งั้นผมก็จะส่งคนไปดูแลคุณ ลูกเป็นของผม ถึงแม้คุณจะไม่เอาเขาแล้ว ผมก็จะคอยดูแลคุณ” ทุกคำทุกประโยคเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดจากอาการบาดเจ็บ หัวใจของเขาได้รับบาดเจ็บ เขาจึงทนเรื่องลูกไม่ได้ใช่ไหม “แต่ฉันจะรอจนคนของคุณมาถึงแล้วค่อยผ่าตัด” “โอเค” เธอตอบเบาๆ รอก็รอ ขอแค่ไม่เสียเวลานภนต์ก็พอแล้ว” เพ็ญนีติ์วางสายลง เธอยื่นบันทึกการสนทนาไปให้นภนต์ตรงหน้า “เขาจะส่งคนมาแล้ว คุณไปเถอะ” คำว่าปุริมบนหน้าจอเหมือนกระแสไฟฟ้าที่ช้อตเข้าสู่หัวใจของนภนต์ เขาส่งคนมาแล้ว ตนเองก็ควรจะกลับได้แล้ว “เพ็ญนีติ์ งั้นผมไปล่ะนะ คุณดูแลตัวเองด้วย” เขาก้าวเดินออกไปอย่างโดดเดี่ยว ครั้งนี้เขาไม่ลังเลใดๆ ขณะที่เดินเฉียดไหล่ไป กลิ่นหอมของผู้หญิงล่องลอยขึ้นมา แต่กลับจางหายไปในทางเดินของโรงพยาบาล เขากับเธอไม่มีทางได้อยู่ด้วยกันอีกแล้วในชีวิตนี้ เขารู้ดี “นภนต์ ขอโทษนะ” เธอกระซิบบอกกับแผ่นหลังของเขา ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินหรือไม่ แต่เธอก็รู้สึกขอโทษจริงๆ ร่างกายของนภนต์สั่นไหว แต่จากนั้นก็สาวเท้าเดินออกไป ไม่หันกลับมาอีก ประตูห้องทำแท้งเปิดออก หมอเอ่ยขึ้นว่า “คนต่อไป” เพ็ญนีติ์ดูเวลา เธอเพิ่งโทรศัพท์ไปหาปุริมได้ไม่ถึงยี่สิบกว่านาทีเอง คนของเขายังไม่น่าจะมาถึงเร็วแบบนี้ แต่เธอไม่อยากรอแล้ว ไม่อยากรอแล้วจริงๆ การรอคอยในแต่ละนาทีมันช่างทรมานเหลือเกิน เธอก้าวข้ามประตูบานนั้น ข้างในและข้างนอก มันเหมือนโลกสองใบ ครั้งนี้ไม่มีเขาคอยอยู่กับเธอ จิตใจของเธอเริ่มตึงเครียดขึ้นมา