บทที่ 246 เซอร์ไพรส์สุดพิเศษสำหรับคุณ

บทที่ 246 เซอร์ไพรส์สุดพิเศษสำหรับคุณ นมิดาตรงขึ้นรถพี่เลี้ยงของเธอไป ก้มหน้าร้องไห้ในอ้อมแขน เธอแพ้ให้กับจิดาภาแล้วรึ แต่เบญญาที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย มันน่าแปลกที่เธอไม่รู้สึกโกรธ แต่กลับสบายใจ ที่จิดาภาทำร้ายนมิดา “ฉันจะฆ่ามัน ฉันทนแบบนี้ต่อไปไม่ได้” นมิดาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง เบญญาเคลื่อนรถออกไปอย่างเงียบๆ เธอไม่คิดว่านมิดาจะมีโอกาสได้แก้แค้นอีก เพราะเลี้ยงที่เกิดขึ้นทั้งหมดในงานเลี้ยง จิรภาสได้โทรศัพท์ ให้เค.เอฟเริ่มลงมือแล้ว ตอนนี้นมิดาไม่ได้รับการสนับสนุนอีกต่อไปแล้ว วันนี้คือวันแรกที่เธอถูกพักงาน แต่ยังคงมีเรื่องอีกมากมายที่รอคอยเธออยู่ ..... เมื่อเห็นท่าทางหึงหวงของจิรภาส จิดาภาจึงเข้าเปลี่ยนไปใส่เดรสสีน้ำเงินกระโปรงยาวที่ห้องแต่งตัวแทน “รุ่นน้องโดนนายหน้าว่าหรือ” “จะไม่ได้ใส่ชุดนี้อีกแล้วหรือ รุ่นลิมิเต็ดเชียวนะ ฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว...” ทุกคนเริ่มหยอกล้อกับจิดาภา จิรภาสจึงดึงเธอมาไว้ข้างกาย เมื่อทำเช่นนี้ ใครหน้าไหนมันยังจะกล้าคุยอีกกัน งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป อาศัยแสงไฟ จิดาภาเงยหน้ามองชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ และเขาที่เพิ่งจะหันหน้าไปหาเธอพอดี... สายตาสบประสาน ราวกับทั้งโลกนั้นมีเพียงแค่เขาสองคน สายตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นและความชื่นชม ทำให้ใจของจิดาภาเต้นระรัว “ค่ำคืนนี้ยังมีอีกหนึ่งเซอร์ไพรส์สุดพิเศษ...” “อะไรคะ” จิดาภากะพริบตาปริบๆ อย่างสงสัย “Henry Kenchผู้กำกับภาพยนตร์ชื่อดังได้เชิญคุณไปเป็นนางเอกให้กับภาพยนตร์เรื่องหน้าของเขา เป็นครั้งแรกของเขาเหมือนกันที่ถ่ายดาราหญิงสัญชาติเอเชีย...” Henry Kenchอย่างนั้นรึ จิดาภารู้สึกตกใจจนพูดไม่ออก นี่มันน่าประหลาดใจมาก “ก่อนหน้านี้ผมได้ส่งเอกสารของคุณไปให้กับกองภาพยนตร์ และก็ได้รับการตอบกลับมาจากผู้กำกับHenryอย่างรวดเร็ว” จิรภาสหยิบแก้วแชมเปญแล้วส่งมันให้กับจิดาภา “มันคงน่าเสียดายหากพลาดรางวัลใหญ่ของภาพยนตร์ประจำปีไปเพราะภาพยนตร์เรื่องนี้” “ยังมีโอกาส...” จิดาภากล่าวด้วยรอยยิ้มบางเบา “ไม่มีใครรู้ว่าหลังจากนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น ถึงแม้จะเป็นโอกาสที่ดี แต่ก็ต้องแย่งชิงเช่นกัน” จิรภาสชนแก้วกับเธอ และพูดให้กำลังใจ “เวลาไม่กี่เดือนเท่านั้น คุณทำมันได้ดีมากขึ้นแล้ว” “เข้าร่วมเมื่อไหร่คะ” “สัปดาห์หน้า ผมจะอยู่ข้างๆ คุณ และไปภาพยนตร์นานาชาติร่วมกันกับคุณ” ดวงตาของจิดาภาเริ่มแดงระรื่น เธอสามารถวางมือลงบนมือของเขาได้อย่างไว้สบายใจ ไม่ว่าจะระหกระเหินขนาดไหน คนคนนี้ก็ยังคงยืนอยู่ข้างๆ เธอ รักแท้เช่นนี้ หาได้ยากนัก “คุณรุ่นน้อง ครั้งที่แล้วที่คุณและจาริณีได้ร้องเพลงคู่กันมันยอดเยี่ยมมาก ไม่ทราบว่าวันนี้จะได้มีโอกาสฟังคุณร้องเพลงให้ฟังอีกหรือไม่” เมื่อมีคนพูดขึ้นมา ทุกคนก็เริ่มเร่งเร้า เพียงแค่จิดาภาไม่ใช่นักร้อง และวันนี้นักร้องมืออาชีพก็มาร่วมงานกันอย่างมากมาย จิดาภาส่ายหัวอย่างลังเล และกล่าวอย่างอุบอิบ “วันนั้นฉันร้องเพื่อความสนุกเท่านั้นค่ะ ไม่ได้ร้องดีอะไรเลย...” “ไม่เป็นไร มาสักเพลงเถอะ” “คุณรุ่นน้อง มาเถอะ...” จิดาภาหันมองจิรภาสด้วยความยุ่งยากใจ หวังให้เขาช่วยแก้ปัญหาให้เธอ แต่จิรภาสกลับไม่ช่วย แถมยัง “ทุกคนเขาอยากฟังขนาดนี้ ก็ร้องสักเพลงเถอะ” จิดาภาหมดทางเลือกกับเสียงเรียกร้องจากทุกๆ คน หันมองจิรภาส มองอย่างมีเลศนัย เธอลุกขึ้นยืนแต่ไม่ได้ปล่อยจิรภาสไป และยังพาเข้าขึ้นเวทีมาด้วยกัน “ว้าว... ท่านประธานจิรภาสก็จะร่วมด้วยอย่างนั้นหรือ” “ฉันไม่เคยได้ยินท่านประธานร้องเพลงมาก่อนเลย” “ท่านประธานที่สง่างามจะร้องเพลงเป็นอย่างไรกันนะ” จิรภาสเดินตามหญิงสาวข้างกายขึ้นเวทีไป ทุกคนต่างรู้สึกสนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จึงเดินมายังหน้าเวที จิดาภาถือไมโครโฟนไว้ในมือหนึ่งอัน และส่งต่อไปยังจิรภาสอีกหนึ่ง พวกเธอเพียงสายตาในการสื่อสาร หากจิรภาสไม่อยากร้องเพลงกับเธอ ก็คงไม่ตามเธอขึ้นเวทีมา หากเขาไม่ชอบ เธอก็จะไม่ดึงดัน ตั้งแต่ที่พวกเธอแต่งงานกันจนถึงตอนนี้ เหมือนว่าจิดาภาจะไม่เคยถาม ว่าเขามีงานอดิเรกอะไร หรือเก่งอะไร... “ร้องเพลง...” จิรภาสยิ้มบางๆ พร้อมรับไมโครโฟนจากจิดาภา แต่วางมันไว้อีกทาง เขาดึงมือของเธอ และเดินไปทางเปียโน “วันนี้ผมจะเป็นคอรัสให้คุณ ร้องคลอไปพร้อมกับคุณ” “คุณร้องเพลงไม่เพราะหรือคะ” “ผมจะกลับบ้านไปร้องให้คุณฟังเพียงคนเดียว...” จิรภาสนั่งลงที่หน้าเปียโนด้วยใบหน้ายิ้มๆ เขายื่นมือออกไป วางลงบนคีย์บอร์ด จากทักษะทั้งหมดของเขา เปียโนนั้นไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด ทุกคนต่างรอคอย ไม่รู้ว่าการแสดงในครั้งนี้จะเป็นเช่นไรกัน ไม่มีใครเดาได้ถูก ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับจิรภาส ทุกคนต่างมองจิรภาสที่เริ่มบรรเลงอย่างช้าๆ และประจวบเหมาะกับจิดาภาที่ถือไมโครโฟนอยู่เริ่มร้อง... ถึงแม้ทักษะการร้องของเธอจะไม่สมบูรณ์แบบ แต่ก็เป็นน้ำเสียงที่มีเสน่ห์มาก ตั้งแต่ต้นจนจบ การแสดงที่ไหลลื่นของจิรภาสช่วยเพิ่มสีสันให้กับการแสดงนี้ โดยเฉพาะช่วงตรงกลาง มันสร้างความตื่นตะลึงให้แก่ผู้คนเป็นอย่างมาก จิดาภาถือไมโครโฟนไว้ ร้องเพลง พร้อมกับมองชายหนุ่มที่คอยติดตามเธออย่างหลงใหล เธอเห็นท่าทางเย็นชายามเขาอยู่ในวงการธุรกิจหลายครั้งหลายครา วันนี้เธอได้รู้จักเขามากขึ้นอีกหนึ่งขั้น จิดาภาเมื่อร้องได้ถึงครึ่ง เธอก็ลืมไปว่าตัวเองจะต้องร้องต่อ จิรภาสส่งสายตาให้เธอ แต่จิดาภาส่ายหน้า เพื่อบอกว่าต้องการฟังเขาเพียงคนเดียว จิรภาสเลือกทำตามเธอ และร้องเพลงจนจบอย่างสวยงาม จากนั้นลุกขึ้นยืนและพาจิดาภาลงจากเวทีมาด้วยกัน ทุกคนต่างปรบมือให้กับการมาถึงของจิดาภา พวกเขาไม่เพียงแต่ได้เข้าไปคุยกับจิรภาสอย่างใกล้ชิด แต่ยังมีโอกาสได้เห็นเขาขึ้นเวทีแสดงอีกด้วย หากเป็นงานเลี้ยงวันครบรอบเมื่อปีที่แล้ว นี่คือเรื่องที่ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะคิดว่ามันจะเกิดขึ้น ที่จิรภาสทำเช่นนี้นอกจากเพื่ออยู่กับจิดาภา ยังเป็นการปกป้องเธอไปในตัวด้วย เพื่อเป็นการไม่ให้ใครในเค.เอฟมารังแกเธอ ช่วงสุดท้ายก่อนที่งานจะเลิก จิดาภาเองก็เริ่มเหนื่อย คืนเดียวเปลี่ยนสามชุด และยังต้องขึ้นแสดงบนเวทีอีก ทั้งยังต้องยืนโดยที่สวมรองเท้าส้นเข็มอยู่หลายชั่วโมง... จิรภาสสัมผัสได้ว่าเธอเริ่มไม่ปกติ ดึงเธอไว้ และยื่นมือไปอุ้มเธอมา “...ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินเองได้” จิดาภากระซิบ “ข้างนอกมีคน” “ผมมองคุณกลับไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้” จิรภาสตอบตามตรง “คุณวางใจเถอะ หากผมไม่อนุญาต พวกเขาก็เผยแพร่ไม่ได้เด็ดขาด” ในเค.เอฟ เรื่องทั้งหมดต่างอยู่ในกำมือของจิรภาส รวมถึงรูปภาพการแข่งขันที่หลุดไปเมื่อครู่ หากจิรภาสไม่อนุญาต ใครจะกล้าส่งกัน ในตอนนี้จิดาภายังคงไม่รู้เรื่องรูปภาพนั้น เมื่อได้ยินจิรภาสกล่าวเช่นนั้น ก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ลำบากคุณนายหน้าแล้วนะคะ” อีกด้านหนึ่ง นมิดาที่เพิ่งถึงบ้านกลับถูกตีโดยชายคนหนึ่งที่ใส่ชุดสูทสีดำ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายเป็นใคร และก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลทันที... เบญญาหลังจากที่ส่งนมิดา ก็เริ่มไม่ไว้วางใจ เธอตัดสินใจ ต้องรีบออกจากเค.เอฟให้เร็วที่สุด ขายความลับของเค.เอฟให้กับช่องบลูไลท์ และเธอจะได้ไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับแฟนหนุ่ม