บทที่ 249 ไม่สนใจการเป็นแม่เลี้ยง

บทที่ 249 ไม่สนใจการเป็นแม่เลี้ยง “นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องมากังวล คิดถึงเรื่องของตัวคุณดีกว่าว่าต่อจากนี้จะทำอย่างไรต่อไป” Rickรู้สึกว่าเธอในตอนนี้ได้เดินมาถึงทางตันแล้ว นอกจากตัวเธอเองก็ไม่มีใครมาช่วยเหลือเธออีกแล้ว เพราะเธอไม่มีความเห็นอกเห็นใจใครเลย นมิดากำหมัดแน่น เอ่ยถามRickเสียงเย็น “คุณเองก็หลงใหลเรือนร่างของฉัน อยากช่วยเหลือฉันในช่วงที่ฉันเจ็บปวดที่สุด เพื่อหวังครอบครองฉันในภายหลังใช่หรือไม่” “คุณโดนทุบหัวจนกลายเป็นคนโง่แล้วหรือ” Rickขี้เกียจแม้แต่จะมองเธอ นมิดาถอนหายใจอย่างอึดอัด และกล่าวกับRickว่า “ฉันไม่ต้องการความใจดีจากพวกคุณ ตอนนี้ฉันต้องการเพียงอย่างเดียว คุณพาฉันกลับบ้านที” ข้างนอกยังคงมีนักข่าวและปาปารัซซี่ สภาพเธอในตอนนี้ก็ไม่สามารถต่อกรได้เป็นแน่ เบญญาเองก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน ติดต่อก็ไม่ได้ อย่างไรเธอก็คือคนที่เค.เอฟปั้นมา Rickคิดคำนวณก่อนจะกล่าว “คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมจะรอที่ข้างนอก” นมิดาเปลี่ยนไปใส่ชุดออกกำลังกายธรรมดา และเดินออกจากโรงพยาบาลไปพร้อมRick เมื่อเธอผลักประตูอพาร์ตเมนต์เข้าไป สภาพห้องที่เละ ของมีค่าทั้งหมดได้ถูกเอาไปแล้ว นอกจากเธอแล้วก็เป็นนายหน้าของเธอที่จะถือกุญแจที่พักนี้ได้ ไม่มีคนอื่นเป็นแน่ นมิดาเข้าใจถึงความสิ้นหวังอย่างแท้จริงแล้ว เธอคุกเข่าอย่างทุกข์ระทม ร้องไห้อย่างรวดร้าว โชคยังเมตตา ที่Rickยังคงไม่ออกไป ประคองเธอขึ้นไปนั่งบนโซฟา และช่วยทำความสะอาดอย่างง่ายดายให้เธอ แต่ท่าทางที่เรียบง่ายเช่นนั้นถูกจับภาพโดยปาปารัซซี่ที่อยู่ด้านนอกอพาร์ตเมนต์ของนมิดาไว้แล้ว หลังจากนั้นก็ถูกกระจายข่าวไปบนโซเชียลว่า “Rickหัวหน้าศิลปินของเค.เอฟกอดรัดฟัดเหวี่ยง กับศิลปินที่ถูกเค.เอฟถอดถอน จาริณี นมิดากับความรักสามเส้า” ทั้งยังมีคนแซะว่าRickกำลังใช้อำนาจ ใช้กฎลับๆ กับศิลปิน... ..... ณ เวลาเดียวกัน จิดาภากำลังอยู่เคียงข้างจาริณีที่อพาร์ตเมนต์ของเธอ ทั้งสองคนต่างเห็นข่าวที่ไร้สาระนี้พร้อมกัน เมื่อเห็นภาพที่Rickกำลังโอบกอดนมิดา จาริณีก็หงุดหงิดจนกดปิดโทรทัศน์ไป “อย่าคิดเยอะ Rickไม่มีเรื่องเช่นนั้นกับนมิดาหรอก” “ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาด้วยซ้ำ พวกเขาจะเป็นอะไรกันมันไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย” จาริณีตะโกนลั่น และกล่าวกับจิดาภา “เธอก็ไม่ต้องคิดว่าฉันเกี่ยวข้องอะไรกับเขาด้วย” “อย่าคิดเยอะสิ ถึงแม้ช่วงนี้ฉันจะอยู่ในห้วงของความรักหรืออะไรก็ตาม แต่ฉันไม่สนใจการเป็นแม่เลี้ยงของเด็กหรอกนะ” จิดาภาเมื่อเห็นท่าทีแสนเดือดของเธอ ก็รับรู้ถึงสัญญาณบางอย่าง “ฉันหมายถึง พวกนักข่าวมักจะจับอะไรที่เป็นกระแสมาทำข่าวอยู่แล้ว ต้องเห็นเท่านั้นมันถึงจะเชื่อได้ ไม่อย่างนั้น ฉันโทรถามRickตอนนี้เลยดีกว่า” “อย่านะ” จาริณีที่เห็นจิดาภาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจริงๆ ก็รีบขวางเธออย่างตื่นตระหนก “เรื่องของฉันมันชัดเจนมากแล้ว ฉันที่โดนคนคนหนึ่งหลอกมาตลอดในช่วงวัยรุ่น และยังเคยทำแท้งอีกด้วย ใครจะต้องการฉันหรือ” “เหตุผลที่ฉันเชื่อในความรัก เป็นเพราะฉันเห็นมันมามาก เช่นเธอกับท่านประธาน แต่ถ้าให้ฉันรอRick... ฉันทำไม่ได้” “เขาดี แต่เขาไม่ได้ดีแค่กับฉัน เขาดีกับศิลปินในบริษัททุกคน หากชายคนหนึ่งไม่ได้ดีกับเธอเป็นพิเศษ เช่นนั้นก็ไม่ใช่ความรัก มันเป็นความประทับใจที่ดี ฉันผ่านวัยที่จะบ้าคลั่งกับความรักมาแล้วนะ ฉันเพียงต้องการหาคนที่มั่นคงและปักหลักคนหนึ่ง เช่นนั้นฉันไปฝรั่งเศสดีหรือไม่ ได้ยินมาว่าผู้ชายฝรั่งเศสโรแมนติกมาก” จิดาภาเมื่อฟังจนจบก็รู้สึกปวดใจแทนเธอ เล่าบาดแผลในอดีตให้กลายเป็นเรื่องตลก จะต้องเจ็บปวดมากเท่าไหร่กันนะ “โอเค ฉันเรื่องเยอะเอง ต่อไปจะไม่คุยเรื่องนี้ต่อหน้าเธออีกแล้ว เดี๋ยวฉันจะต้องไปร่วมกองถ่ายที่ต่างประเทศ เธอจะไปกับฉันไหม ครั้งนี้มันค่อนข้างใช้เวลานานทีเดียว” “นายหน้าของเธอคงตามติดไม่ห่างสักก้าว ฉันไม่ไปเป็นกขค.หรอก” เธอโบกมือและดันจิดาภาลงจากตึกไป รถสปอร์ตสุดหรูมารอที่ด้านล่างอพาร์ตเมนต์ของเธอได้ประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว “ภรรยาที่รัก...” “มีงานหรอก” จิดาภาอธิบายทันควัน “เช่นนั้นเธอพักผ่อนเถอะ ฉันกลับมาแล้วจะมาหาใหม่” “อือ... รู้แล้ว ไปเถอะ” จิดาภาจึงออกจากอพาร์ตเมนต์ของเธอ เมื่อลงไป จิรภาสก็ช่วยเธอเปิดประตูรถอย่างเต็มใจ หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ได้จากไปในที่สุด จาริณีนอนอยู่บนเตียงใหญ่ภายในบ้าน ไม่เข้าใจว่าทำไมใจของเธอถึงสับสนขนาดนี้ เธอโทรหาเพื่อนเก่าของตัวเอง เธอรับปากที่จะออกไปนัดบอดกับผู้ชายคนนั้น บางทีหากเริ่มออกเดิน เรื่องมันคงจะง่ายยิ่งขึ้น ..... Rickเมื่อจัดการเรื่องของนมิดาเสร็จ ก็กลับไปทำงานที่บริษัท และเจอกับตฤณบนทางเดิน “นายดีกับนมิดาแล้วรึ แล้วจาริณีล่ะ” เมื่อได้ยินประโยคลอยๆ นี้ของตฤณ Rickก็ชะงักไป “นายพูดเรื่องอะไร จาริณีอะไร เธอรักษาตัวอยู่ที่บ้านไม่ใช่รึ” “นายไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลยหรือ แล้วแบบนั้นนายจะออกรับแทนเธอทำไม” “เพื่องาน หากเป็นนาย นายก็จะทำแบบเดียวกัน” Rickตอบกลับด้วยท่าทีสงบนิ่ง “...จริงรึ แล้วนมิดาล่ะ” “เหมือนกัน” ตฤณมองเขาอย่างหมดคำจะพูด “พ่อซูปเปอร์แมนของบริษัท ภารกิจหน้าก็ยกให้นายจัดการด้วยแล้วกัน” ในตอนที่พวกเขากำลังคุยกัน ก็เห็นเบญญาโผล่มาตรงมุมที่อยู่ข้างหน้าพอดี นายหน้าที่กำลังจะถูกถอนมาทำอะไรกัน “ผมจะเอาเอกสารไปให้ท่านประธาน ขอตัวก่อน” ตฤณก้าวเข้าไปในลิฟต์ Rickมองตามทางที่เบญญาไป ขโมยที่เพิ่งจะยกเค้าอพาร์ตเมนต์ของนมิดาไปทำไมถึงยังกล้าโผล่หน้ามาที่นี่กัน ในตอนที่เขากำลังจะเดินเข้าไป ฝีเท้าก็เป็นอันต้องชะงักลง... บางทีตฤณอาจพูดถูก เขาใส่ใจมากเกินไป เป็นหัวหน้าศิลปินของบริษัท เรื่องบางเรื่องเขาก็จำเป็นจะต้องจัดการ เพราะหน้าที่ดูแลศิลปินคืองานของเขา มีเพียงเรื่องของจาริณีครั้งนั้น... ที่เขาตั้งใจทำด้วยตัวเอง Rickก้มหน้าลง มีบางคำพูดที่เขาพูดออกไปไม่ได้ เพราะแม้แต่เขาเองก็ยังไม่อาจจะเข้าใจ ทำไมหัวใจที่เงียบเหงามาหลายปีของเขา ถึงได้กลับมาร้อนรุ่มอีกครั้งเพราะจาริณีกัน แต่เดิมเขาไม่ได้สนว่านักข่าวจะเขียนข่าวไร้สาระของเขาและนมิดาไว้อย่างไร แต่ในตอนที่เขารู้เรื่องเขาก็ให้แผนกประชาสัมพันธ์ประกาศข่าวเรื่องอื่น เพื่อกลบข่าวนี้ไป ราวกับเขากำลังกังวลว่าอาจมีใครกำลังกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ใจที่ยุ่งเหยิงทำให้เขาขี้เกียจเกินกว่าจะไปคาดคั้นเบญญา เพียงสั่งการให้หน่วยรักษาความปลอดภัยจับตามองเบญญาเท่านั้น และหันหลังกลับเข้าห้องทำงานไป เขาต้องอยู่เงียบๆ เพื่อจะได้รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อเบญญากลับมาที่บริษัท หน้ามืดไปรอบด้าน เธอไม่เจอกับนายหน้าที่ตัวเองสนิทด้วยเลยสักคน แต่ยังไม่ทันจะได้ประชิดกับฝ่ายตรงข้าม ก็ถูกการ์ดขว้างทางไว้เสียก่อน