บทที่ 256 หากคุณเหนื่อย เราก็กลับบ้านกัน

บทที่ 256 หากคุณเหนื่อย เราก็กลับบ้านกัน “พระเจ้า ทำไมถึงมีคนที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้อยู่บนโลกได้กัน” “จากสายตาคนเป็นสาววายมาหลายปีของฉัน เขาไม่มีทางชอบผู้ชายแน่นอน เพราะกล้ามเนื้อที่เห็นชัดขนาดนั้น มันเท่มาก เขาเป็นผู้ชายอย่างแท้จริง” คำวิจารณ์บนโซเชียลตอนนี้เกินหนึ่งหมื่นข้อความไปแล้ว ทั้งหมดต่างเป็นคำชื่นชมรูปร่างของจิรภาส ข้อความที่เกี่ยวกับธวัชได้ถูกกลบไปหมดแล้ว พี่นัฎและตฤณเองก็ได้เห็นการรายงานข่าวออนไลน์ เป็นครั้งแรกที่พี่นัฎได้เห็นรูปร่างของจิรภาสเช่นกัน ถึงแม้จะเป็นพนักงานที่ได้เข้าพบจิรภาสบ่อยคนหนึ่ง แต่เมื่อได้เห็นกับตาของตัวเอง ก็ยังรู้สึกตื่นตาตื่นใจอยู่ดี “ว้าว จิดาภานอนกับคนที่มีรูปร่างแบบนี้ทุกคืนเลยหรือ” จะโชคดีเกินไปแล้ว พี่นัฎถอนหายใจ พร้อมมองตฤณที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน และนึกฝันถึงรูปร่างของเขา... “ไม่ต้องคิด ถึงผมจะสู้ท่านประธานไม่ได้ แต่มากกว่าธวัชแน่นอน” พี่นัฎหัวเราะคิกคัก “แน่นอนสิ คุณคือคนที่ฉันเลือกเลยนะ” เธอยังคงตามอ่านต่อ เมื่อเห็นรูปของจิดาภาที่ยืนอยู่ข้างล่างเวทีโดยที่ช่วยถือเสื้อของจิรภาสไปด้วย พี่นัฎก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ “ได้เห็นจิดาภาในวันนี้ ฉันมีความสุขแทนเธอจริงๆ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถมารังแกสามีภรรยาคู่นี้ได้” เพราะหากคนหนึ่งในพวกเขาโดนรังแก อีกคนก็พร้อมจะกระโจนเข้าใส่ทันที “แล้วคุณกับผมล่ะ” ตฤณวางหนังสือพิมพ์ลง และเอ่ยถาม พี่นัฎนึกคิดก่อนจะเอ่ย “ไม่มีใครมารังแกพวกเราได้หรอก...” วินาทีต่อมา ตฤณก็ดึงเธอเข้ามากอด “อือ มีแค่คุณนี่แหละที่รังแกผม...” พี่นัฎยิ้มอย่างขัดเขิน ซบลงในอ้อมกอดของเขา ความรู้สึกของทุกคนมันไม่เหมือนกัน ท่ามกลางทะเลคน โชคดีที่พวกเขาต่างหาคนที่เป็นอีกครึ่งหนึ่งของตัวเองเจอ ..... ความจริงนักข่าวทุกคนค่อนข้างเสียดายกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เพราะไม่มีโอกาสได้เห็นการปล่อยหมัดอันแข็งแกร่งของประธานจิรภาส นึกๆ ไปแล้วนี่ถือเป็นเหตุการณ์ที่พบเจอได้ยากทีเดียว จิดาภากลับมายังห้องเปลี่ยนชุดพร้อมกับจิรภาส และส่งชุดคลุมคืนให้กับเขา “ฉันเสียใจ ตอนนี้ทุกคนก็ได้เห็นรูปร่างของคุณกันหมดแล้ว ต่อจากนี้พวกเขาต้องเอาแต่จ้องมาที่คุณแน่ๆ” “แต่พวกเขาก็ทำได้แค่มอง คนที่สัมผัสได้มีแค่คุณคนเดียว” จิรภาสกุมมือของเธอ พร้อมกับหันมองเวลา “เหนื่อยหรือยัง ผมสามารถล้มเขาในตอนนี้ได้นะ แล้วหลังจากนั้นเราก็จะกลับบ้านกันทันที” จิดาภาแย้มยิ้ม ส่ายหน้าและกล่าว “ไม่เหนื่อยค่ะ ฉันรู้สึกว่าในตอนนี้นั้นมีความหมายมาก” ค่ำคืนนี้เธอต้องการเป็นไม้ประดับให้กับเขา เพื่อให้เขาได้โดดเด่นเยี่ยงราชา รูปส่วนใหญ่ที่นักข่าวถ่ายได้ จิดาภาจะติดอยู่ที่ข้างหลัง ทั้งถือชุดให้กับจิรภาส ทั้งยืนอยู่ข้างเขาอย่างเงียบๆ พยายามทำตัวให้กลมกลืนที่สุดเพื่อจิรภาส แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ก็ยังคงทำให้นักข่าวทุกคนที่เห็นเขาเดินออกมาด้วยกันอิจฉาตาร้อนกันเป็นแถว เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ พวกเขาก็กลับเข้าไปที่ห้องโถงอีกครั้ง ณ ตอนนี้นักข่าวทุกคนต่างถูกไล่ออกไปข้างนอกจนหมดแล้ว นี่เป็นการจัดการของตระกูลพุกรัตน์ พวกเขาต้องการเวลาผ่อนคลายการปะทะเมื่อครู่ เมื่อไม่มีนักข่าวคอยถ่ายรูปแล้ว จิดาภาจึงผ่อนคลายมากขึ้น เพราะตอนนี้เธอสามารถแสดงความชื่นชมและความนับถือที่มีต่อจิรภาสได้แล้ว ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาสังเกตเห็นความรักในดวงตาของเธอหรือไม่แล้ว ยิ่งเข้าใกล้จิรภาส ก็ยิ่งเข้าใจเขา จนเธอควบคุมความรักที่มีให้แก่เขาไม่ได้เลย ความชอบที่ยากจะถอนตัว ยากที่จะควบคุมมันได้... ในความจริง เป็นจิดาภาเองที่ไม่คิดจะควบคุมมัน “ตอนนี้จะแข่งอะไร” จำรูญถามผู้เป็นพ่อของตระกูลพุกรัตน์ ธวัชกระแอมไอ ก่อนจะยื่นมือไปรับสำรับไพ่ที่พนักงานส่งมาให้ “ตอนนี้ก็ไม่มีนักข่าวแล้ว พวกเรามาเล่นไพ่กันดีกว่า เล่นกันง่ายๆ แต่เดิมพันด้วยของที่ใหญ่ขึ้น” จิรภาสเงยหน้ามองด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก “ใหญ่ขึ้นอะไร” ธวัชผายมือไปทางจิดาภาแล้วกล่าว “เธอ หากผมชนะ ศิลปินของคุณจะต้องไปกับผม” นี่คือจงใจหาเรื่องใช่หรือไม่ ธวัชยิ้มอย่างถือดี “แน่นอน ว่าคุณก็สามารถเพิ่มของรางวัลได้” สายตาของจิรภาสคมปลาบ “เธอไม่ใช่ของรางวัล” “ก็แค่ศิลปินคนหนึ่ง... ตอนนี้จะให้ผมโทรเรียกศิลปินหญิงของช่องบลูไลท์มาเลยก็ได้ คุณชอบคนไหน ก็เลือกเอาเลย” ใบหน้าของจิรภาสทะมึนครึ้ม จนกำชัยต้องรีบเข้าไปคว้าตัวลูกชายไว้ “พอแล้ว มันมากไปแล้ว” “ไม่กล้ารึ กลัวแพ้หรือไง” ธวัชคิดไปว่าจิรภาสกำลังกลัว จึงรู้สึกภูมิใจขึ้นมา จิรภาสนึกอยากจะสั่งสอนไอ้สารเลวนี่ให้รู้จักสงบปากสงบคำเสียเดี๋ยวนี้ แต่จิดาภาที่อยู่ข้างๆ เขาก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน “ได้ค่ะ ฉันจะพนันกับคุณเอง หากคุณแพ้ ก็ช่วยพูดกับนักข่าวด้วย ว่าเพราะคุณสู้เขาไม่ได้ ดังนั้นเลยจงใจใส่ร้ายคุณจิรภาส” สีหน้าของกำชัยเริ่มเปลี่ยนไป เริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมาอย่างกะทันหัน แต่ธวัชดันชิงรับปากไปเสียก่อนแล้ว “ได้ ตกลงตามนี้ แต่หากให้คุณลงแข่งกับผมคนเดียว คนอื่นคงคิดว่าผมกำลังรังแกผู้หญิงอยู่ พวกคุณมาพร้อมกันเลย นับเป็นหนึ่งทีม” จิรภาสลอบมองจิดาภา และไม่ได้ขัดขวางอะไร หากธวัชจะรนหาที่ตาย ก็ไม่ต้องไปสนเขา ถือว่าเป็นเพื่อนเล่นไพ่ของภรรยาเขาก็แล้วกัน จำรูญเริ่มรู้สึกค่ำคืนนี้ของเขาคงจะผ่านไปอย่างไร้ค่า ผลลัพธ์มันชัดเจนเสียขนาดนี้ เขาก็ไม่รู้ว่าจะสนใจไปเพื่ออะไร หากเป็นคนอื่นในตระกูลปรีดาอัครกุล ก็คงยังพอเทียบได้ แต่พวกเขาดันเลือกจิรภาสมา... เขาเดินออกไปสูดรับอากาศข้างนอกก่อนได้หรือไม่ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะกลั้นขำไว้ไม่ไหว และจะทำให้ตระกูลพุกรัตน์เสียหน้าเอา ตอนที่ผู้เป็นพ่อของตระกูลพุกรัตน์ออกไปเข้าห้องน้ำ จิรภาสก็หันข้าง และดึงจิดาภามาอย่างรักใคร่ “ทำไมถึงเชื่อผมกัน” “ฉันเล่นได้” จิดาภาตอบกลับ “ครั้งนี้ฉันจะชนะแทนคุณเอง คุณคอยเชียร์ฉันพอค่ะ” “คนคนนั้นถนัดดื่มเที่ยวเล่นอยู่แล้วนะ คุณเข้าใจใช่ไหม” จิดาภาก้มหน้านึกคิดก่อนจะกล่าว “ฉันจะบอกคุณภายหลัง ว่าทำไมฉันถึงเลือกพนันด้วยไพ่นี้ แต่ค่ำคืนนี้ฉันจะเอาชนะเพื่อคุณหนึ่งครั้ง” เขาไม่เคยปฏิเสธความต้องการของเธอได้ เขาก้มหน้ามองมือที่ดึงชายเสื้อของเขาไว้ ใบหน้าหล่อเหลาเผยยิ้มทรงเสน่ห์ “ครับ ฝากคุณด้วย” “แล้วถ้าฉัน...” “ไม่มีทางเป็นเช่นนั้น” จิรภาสกล่าวอย่างมั่นใจ ไม่ว่าทักษะไพ่ของจิดาภาจะเป็นเช่นไร หากมีเขาอยู่ ย่อมไม่มีคำว่าแพ้ และเขาก็เชื่อในตัวของจิดาภาหมดใจ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่จะพึ่งพาผู้ชายเพื่อความสำเร็จของตัวเอง ระหว่างพวกเขายังคงมีเรื่องราวอีกมากมายที่ยังต้องทำความเข้าใจ ในตอนนี้ เขารู้แค่ไซส์เสื้อกับไซส์รองเท้าของจิดาภาเท่านั้น จดจำรสชาติที่เธอชอบได้ แต่ในเรื่องอื่นนั้นเขาก็ยังต้องคอยสังเกตต่อไป “ครั้งนี้ต้องพึ่งคุณแล้ว ผมเล่นไม่เก่งจริงๆ” จิรภาสกล่าว “จริงหรือคะ” เธอเอียงหน้าไปมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ จิรภาสยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะกุมมือของเธอไว้ โต๊ะพนันถูกจัดเตรียมขึ้นอย่างรวดเร็ว ธวัชแทบจะไม่ต้องเตรียมความพร้อมอะไรเลย เพราะเขาเล่นไพ่มันแทบจะทุกวัน การเดิมพันคือสิ่งที่ชอบที่สุด เมื่อนั่งลง เขาก็เริ่มตื่นเต้นขึ้นมาทันที นี่คือความสามารถพิเศษของเขา ดูสิว่ายังจะแพ้ให้กับจิรภาสอีกหรือไม่ หลังจากนั้น จิรภาสก็ดึงจิดาภามาทางเขาก่อนที่เธอจะนั่งลง ดึงเก้าอี้ออก ตัวเขานั่งลงก่อน แล้วจึงให้จิดาภานั่งบนขาของเขาอีกที