บทที่87 ก่อเรื่อง（2）

บทที่87 ก่อเรื่อง（2） เฉิงเสี้ยงคิดในใจว่า ใจของฮ่องเต้อำมหิตนับวันยิ่งเดาไม่ถูกแล้ว!โดยเฉพาะหลายปีมานี้ มีพลังชั่วร้ายออกมาจากตัวเขา ทำเอาคนปรับตัวแทบไม่ทัน ฮ่องเต้ที่อารมณ์ขึ้นๆลงๆอยู่แล้ว พอมาเห็นหนังสือเสี่ยวเหรินซูหนึ่งเล่มอารมณ์ก็ระเบิดออกมาทันที! ภายในวังช่วงนี้มีข่าวลือเกี่ยวกับเสี่ยวเหรินซูนี้มากมาย ฮ่องเต้อำมหิตเห็นโดยบังเอิญ พอเห็นตัวละครในเสี่ยวเหรินซูกลับเห็นว่าพระรูปนั้นกลับมีหน้าตาเหมือนกับเขามาก…… ตอนนั้นเขาฆ่าข้ารับใช้ไปทันทียี่สิบกว่าคน! และเรียกทหารนักโหราศาสตร์กับเฉิงเสี้ยงมาถาม รีมฝีปากเรียวบาง ยิ้มเย็นชาและพูดว่า “นักโหราศาสตร์ เฉิงเสี้ยง ขุนนางที่รักของเรา พวกเจ้าทั้งสองควบคุมเรื่องภายในวังทั้งด้านนอกและใน หนังสือเล่มนี้พวกเจ้าจะอธิบายอย่างไร?ข้าอยากฟังว่าพวกเจ้าพูดยังไง!” นักโหราศาสตร์รู้สึกกลัวและพูดว่า “อันนี้……ฝ่าบาท กระหม่อมไม่เคยเห็นหนังสือเล่มนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้อำมหิตก็พูดต่อว่า “ไร้ประโยชน์!หนังสือเล่มนี้ถูกคนเปิดอ่านจนด้านข้างเสียทรง อย่างน้อยก็มีคนอ่านมาแล้วร้อยกว่าคน!เจ้ากลับบอกว่าไม่เคยเห็นงั้นเหรอ?เจ้าเป็นโก่ซือภาษาอะไรกัน?” นักโหราศาสตร์ตกใจและรีบพูดว่า “ฝ่าบาท……ฝ่าบาท……ขออภัย กระหม่อม……” “เจ้าหุบปากไป!” ฮ่องเต้อำมหิตมองไปทางเฉิงเสี้ยงทันทีและพูดว่า “ใต้เท้าเฉิงเสี้ยง!เจ้าก็คงจะบอกเราว่าเจ้าไม่เคยเห็นหนังสือเล่มนี้มาก่อนหรอกนะ?” เฉิงเสี้ยงพูดอย่างกล้าๆกลัวๆว่า “กระหม่อม……กระหม่อมเคยได้ยินพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้อำมหิตก็พูดขึ้นต่อว่า “เฉิงเสี้ยงเคยได้ยินมาก่อน?งั้นก็ดี พูดมาฟังหน่อยสิ” เฉิงเสี้ยงก็พูดต่อว่า “ได้ยินว่าในเมืองหลวงมีร้านหนึ่งที่ขายเสี่ยวเหรินซูเล่มนี้ ช่วงนี้ก็มีคนพูดถึงอยู่มาก ได้ยินว่าเรื่องนี้ดึงดูดคนทั้งเมืองเลย!” ฮ่องเต้อำมหิตพูดต่อว่า “หนังสือเล่มนี้ดึงดูดคนทั้งเมืองงั้นเหรอ?เฉิงเสี้ยงคิดไหมว่าเป็นเพราะอะไร?” เฉิงเสี้ยงพูดต่อว่า “อันนี้……กระหม่อมก็สงสัยมากเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมยังไม่ทันได้อ่านเนื้อเรื่อง ก็เลยไม่รู้มากพ่ะย่ะค่ะ เรื่องด้านในอาจจะสนุกก็ได้พ่ะย่ะค่ะ” ที่จริงเขาได้ยินจากข้ารับใช้พูดเกี่ยวกับเรื่องไซอิ๋วตั้งนานแล้ว หนังสือเล่มเดียวกับดึงดูดผู้คนได้ เขาที่เป็นเฉิงเสี้ยงจะไม่สนใจได้ยังไง? อย่างน้อยก็ต้องเข้าใจเนื้อหาในเรื่องก่อนแล้วทำไมถึงดึงดูดผู้คนได้มากเพียงนี้ เขามีหน้าที่ตรวจสอบข่าวคราวของประชาชนอยู่แล้ว แต่เขาพึ่งเสียลูกชายไป…… ถางเปิ้นเป้าถูกคนลอบฆ่าในฉองเทียนโหล! ขนาดคนที่เขาสั่งไปเงียบให้ไปหาหวู่ซื่อมี่ซูมือเก่งที่สุดนายท่านช่ายยังตายดับคาที่เลย! หวู่ซื่อมี่ซูที่เขาอยากได้มานานก็หายไปในพริบตา! ขนาดลูกชายของเขายังต้องตายไปเพราะเรื่องนี้ด้วย! หลายวันมานี้เขานอนไม่หลับเลย เขาก็แอบส่งคนในตระกูลถางเปิ้นไปสืบหาสาเหตุของเรื่อง…… ถ้าหานักฆ่าเจอ! เขาจะฆ่าทรมานคนๆนั้นกับมือเลย! เพื่อแก้แค้นแทนลูกชายสุดที่รักของเขา! เขาจะประกาศให้ทั่วโลกรู้ว่า ตระกูลถางเปิ้นไม่ยอมถูกทำร้ายฝ่ายเดียว! เขาจัดงานศพลูกชายอย่างสงบไม่จัดใหญ่ และแอบสืบหาตัวฆาตกรไปด้วย…… เขาคงไม่มีกระจิตกระใจไปสืบหาว่าใครเป็นคนปล่อยเสี่ยวเหรินซูหรอก? หนังสือเล่มเดียว จะสนุกยังไงก็เป็นเพียงแค่หนังสือรื่นรมย์คลายความเบื่อหน่าย…… จะสำคัญเท่าการแก้แค้นของลูกชายเขาเหรอ? แต่ว่าเขาไม่คิดเลยว่า หนังสือเล่มนี้จะทำให้ในวังของแตกตื่น และยังทำให้ฮ่องเต้อำมหิตโกรธอีก! ฮ่องเต้อำมหิตมองดูถางเปิ้นและพูดว่า “ใต้เท้าเฉิงเสี้ยง เราเข้าใจว่าท่านพึ่งเสียลูกชายไป แต่หน้าที่ของเฉิงเสี้ยงก็คือหน้าที่ ทำไมถึงล่ะหน้าที่การอ่านได้!” เฉิงเสี้ยงพูดต่อว่า “ฝ่าบาท!กระหม่อมผิดไปแล้ว!” ฮ่องเต้อำมหิตโยนหนังสือเล่มนั้นทิ้งลงพื้น “เจ้าก็ดูเถอะ เรื่องนี้อยู่ภายใต้การดูแลของเจ้า เจ้าควรจะตรวจสอบตัวเองดีๆ!” “พ่ะย่ะค่ะ!ฝ่าบาท” เฉิงเสี้ยงหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นดูเปิดไปไม่กี่หน้าสีหน้าเขาก็เริ่มเปลี่ยนทันที! “ใครมันเป็นคนทำกัน!” “นี้มันไม่สมควรอย่างยิ่ง!” เฉิงเสี้ยงโกรธขึ้นมาทันที! “ไม่ควรเลย!เรื่องนี้มันมากเกินไปแล้ว!”เฉิงเสี้ยงดูเนื้อหาด้านในก็ด่าไม่หยุด ที่จริงแล้ว…… ด้านในหนังสือพระที่ชื่อว่าถางเซิง กลับเป็นฝ่าบาท! ใครมันช่างทำกัน กล้าวาดพระรูปฝ่าบาทลงไปได้อย่างไรกัน? และยังสร้างเรื่องตัวละครพระเป็นฝ่าบาท ทำให้ฝ่าบาทต้องอับอาย! “เรื่องนี้ต้องมีการลงโทษขั้นหนัก!” เฉิงเสี้ยงโมโหแทนฝ่าบาทมากๆ! ฮ่องเต้อำมหิตก็พูดต่อว่า “ใต้เท้าเฉิงเสี้ยง เรื่องนี้เราให้เจ้าจัดการแล้วกัน?” เฉิงเสี้ยงพูดต่อว่า “เรื่องนี้……เรื่องนี้……ค้องตรวจสอบให้ละเอียดพ่ะย่ะค่ะ!ต้องปิดร้านหนังสือพี่สี่ก่อน จากนั้นก็ดูว่าใครเป็นเบื้องหลัง และเราก็จะจับมาทั้งหมด!” ฮ่องเต้อำมหิตพูดต่อว่า “จับมาทั้งหมด?” เฉิงเสี้ยงพูดต่อว่า “พ่ะย่ะค่ะ!” ฮ่องเต้อำมหิตก็ถามไปว่า “จะรวบจับมาทั้งหมดอย่างไร?” เฉิงเสี้ยงพูดต่อว่า “เรื่องนี้……ต้องจับคนในร้านหนังสือพี่สี่ก่อน จากนั้นก็ลงโทษอย่างหนักให้พูดออกมาว่าใครอยู่เบื้องหลัง!” ฮ่องเต้อำมหิตพูดต่อว่า “คนที่อยู่เบื้องหลังอาจจะเป็นคนในร้านหนังสือพี่สี่ก็ได้?”