บทที่93 ออกนอกวัง（2）

บทที่93 ออกนอกวัง（2） “ช้าชื่อส้งชิง!”เขาตอบไปตามความจริง ซินเหยาก็ยิ้มในใจ “นายคนนี้แม้จะดูเซ่อๆแต่ก็เป็นคนซื่อสัตย์ดี ถ้าให้เขามาเป็นหน่วยซีลลับ เกรงว่าภารกิจคงจะไม่สำเร็จ ชีวิตตัวเองก็เอาไม่รอด ยังจะพาคนอื่นตายไปด้วย” ตอนนั้นหน่วยซีลมีคำพูดว่าอะไรนะ…… ไม่กลัวฝ่ายศัตรูที่เก่งกาจ แต่กลัวเพื่อนร่วมทีมที่โง่เคลา! ส้งชิงเป็นคนที่โง่เคลาสิ้นดี! เหอซานมองดูทั้งสองคนอย่างละเอียด รู้สึกว่าพวกเขาหน้าตาไม่คุ้นมาก แต่ก็ไม่รู้ว่าไม่คุ้นตรงไหน จากนั้นก็เห็นในมือส้งชิงถือเนื้อและเหล้าก็ถามไปว่า “เจ้าแอบอู้งานเหรอ?ยังมีหลักฐานคาตาอีก” ส้งชิงรีบตอบปฏิเสธว่า “ไม่ อันนี้คือ……” ซินเหยารีบพูดต่อว่า “นายท่านสั่งพวกเราไปซื้อมาน่ะ!” เหอซานถามต่อว่า “ทำไมนายท่านต้องสั่งพวกเจ้าไปซื้อด้วย?ในจวนก็มีอาหารกินอยู่!” ซินเหยาก็ตอบว่า “อันนี้ไม่ได้ให้นายท่านกินแต่ให้แขกพิเศษกินต่างหาก!นายท่านยังให้สั่งเหล้าชั้นดีนูเอ๋อโฮ่งมาอีกนะ!!” “ร้านยีผี่นซวน?!” “ใช่!ใช่!ท่านนี่รู้ดีเสียจริง!เหล้านี้ซื้อมาจากร้านนั้นเลย!”ซินเหยาพูดแล้วก็ยิ้ม เหอซานพอได้รับคำชมก็เริ่มทนไม่ไหว? ซินเหยาพูดแค่สองสามคำก็ปล่อยพวกเขาไปเลย ซินเหยากับส้งชิงเดินไปแล้ว ฮ่องเต้อำมหิตก็ออกมาจากหลังต้นไม้ เหอซานเห็นเขาก็ถามอย่างสงสัยว่า “คุณชายหวาง เมื่อกี้ท่านไปไหนกัน!” ฮ่องเต้อำมหิตก็ตอบไปว่า “ปวดฉี่!ไปฉี่มา” เหอซานยิ้มและพูดว่า “ท่านเป็นคุณชาย เป็นคุณชายก็ฉี่ที่ไหนก็ได้เหรอครับ?เป็นเรื่องที่แปลกจริงๆนะครับ” ฮ่องเต้อำมหิตถามต่อว่า “เมื่อกี้เห็นเจ้าพูดกับใครน่ะ?” เหอซานก็ตอบว่า “อ้อ ข้ารับใช้มาใหม่สองคน ไม่รู้มารยาทครับ” ฮ่องเต้อำมหิตถามต่อว่า “เจ้าไม่เคยเห็นเขามาก่อนงั้นเหรอ?” เหอซานส่ายหน้าและพูดว่า “ในจวนนับแล้วก็มีสามร้อยกว่าคน แค่ข้ารับใช้และคนรักษาจวนก็มีร้อยหกสิบกว่าคน จำไม่ได้หมดหรอกครับ?ยิ่งไปกว่านั้นคนที่มาใหม่ ไม่เคยเห็นหน้าก็ปกติครับ” ฮ่องเต้อำมหิตพูดต่อว่า “มาใหม่เหรอ?เสื้อผ้าพวกเขาไม่เหมือนอันใหม่ เสื้อผ้าเริ่มเก่าแล้วด้วย” เหอซานพูดต่อว่า “เสื้อผ้าของข้ารับใช้ที่มาใหม่อาจจะไม่ได้ใส่เสื้ออันใหม่ก็ได้ครับ อาจจะไม่มีเสื้อใหม่ คนจัดการก็คงให้เสื้อเก่ามาใส่” “เสื้อผ้าของพวกเขาดูแล้วก็ไม่พอดีตัว คนตัวสูงใส่แล้วเสื้อคับไปหมด คนตัวเล็กก็ใส่ไม่พอดีตัว……” “อาจจะต้องใส่เสื้อผ้าที่ไม่พอดีตัวไปก่อนครับ” “พวกเขาชื่อว่าอะไรนะ?” “คนตัวใหญ่ชื่อส้งชิง คนตัวเล็กชื่อเสี่ยวจิ่ว” “เสี่ยวจิ่ว” “นางชื่อเสี่ยวจิ่วงั้นเหรอ” “เสี่ยวจิ่ว” “เจ้าเป็นหญิงที่ข้าเฝ้ารอคิดถึงมานานเองเหรอ!” “สวรรค์โปรดให้เรามาเจอเจ้าอีกครั้ง!” “เจ้าก็อย่าคิดจะหนีจากเราได้เลย!” “เสี่ยวจิ่ว!” “ชื่อเพราะดีจัง!” “เจ้ารู้ไหมว่าเราส่งคนไปตามหาเจ้านานกว่าห้าเดือน?เกือบจะพลิกแผ่นดินหาแล้วด้วยซ้ำ!” ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มมุมปาก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์และเป็นปริศนา…… เหอซานพูดต่อว่า “คุณชายหวาง ท่านยิ้มอะไรกันครับ?” ฮ่องเต้อำมหิตหยิบเอาทองออกมา พร้อมกับหยกที่เน็บข้าเอวออกมา และพูดว่า “เหอซาน เจ้าเอาหยกนี้ไปแผนกจ่งตู่เมืองหาเหอจ้าวเทียนใต้เท้าเหอ บอกให้เขาส่งทหารมาที่จวนตระกูลเก่อ!ทองนี่ให้เจ้า!รับไปรีบกลับ!” เหอซานถามต่อว่า “องค์ชายหวาง เหอจ่งตูเป็นใต้เท้าใหญ่!เขาจะเจอข้าได้อย่างไรกัน?” ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มและพูดว่า “เจ้าเอาหยกนี่ให้เขาดู โลกนี้ไม่มีที่ไหนที่เจ้าไปไม่ได้ คนที่อยากเจอก็ต้องได้เจอ!” เหอซานทำหน้าตกใจมองดูหยกนี่ หยกนี่ไม่มีรูปตัวหนังสืออะไรเลย เชาทำหน้าสงสัยอย่างมาก ฮ่องเต้อำมหิตก็โมโหพูดว่า “รีบไปสิ!เจ้ากำลังทำให้เรา……ข้าเสียเวลาทำเรื่องที่สำคัญ เดี๋ยวนายท่านเจ้าก็ลงโทษเจ้าเอาหรอก!” “ครับ!” “ครับ!ข้าน้อยจะรีบไปจัดการครับ!” “คุณชายหวางอย่าโกรธเลยครับ!ข้าน้อยจะรีบไป!” เหอซานตกใจมาก? แม้เขาจะไม่รู้วาคุณชายหวางเป็นใครกันแน่ แต่เขารู้ดีว่าเสือเก่อเป็นคนยังไง! ถ้าเขาโกรธขึ้นมา เหอซานก็คงต้องตายแน่! โกอานแม้จะเป็นหลานของเสือเก่อ แต่ที่จริงแล้วอำนาจตำแหน่งยังใหญ่กว่าเสือเก่อด้วยซ้ำ โกอานพาคุณชายหวางคนนี้มา…… ยิ่งไม่ต้องพูดแล้ว ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร เป็นนายของโกอานได้ เช่นนั้นก็เป็นนายท่านใหญ่กว่านายท่าน! เหอซานรู้ว่าจะทำให้คนเช่นนี้โกรธไม่ได้? และ ยังได้ทองเป็นของรางวัลอีก! ทองนี่พอสำหรับค่าอาหารเขาหนึ่งปีเลย! เหอฐานไม่ลังเล รีบบอกลา และเอาหยกนี่ออกไปทันที ฮ่องเต้อำมหิตเห็นเหอซานออกไป รู้ว่าเขาเป็นผู้น้อย ไม่กล้าขัดคำสั่งเขา เขาก็วางใจแล้ว “เสี่ยวจิ่ว!” “วันนี้เราจะจับเจ้าเข้าวังไปกับเราให้ได้!” “ต่อไป เจ้าก็จะเป็นผู้หญิงของเราคนเดียว!” “ไม่ง่าเจ้าจะเป็นนางฟ้า หรือนักฆ่า หรือขโมย!” “เราก็จะกักเจ้าไว้ในวังของเราตลอดไป!” “ตั้งแต่วันนี้ไป” “เจ้ามีแค่ตำแหน่งเดียว!” “นั้นก็คือ……สนมรักของข้า!” ฮ่องเต้อำมหิตจำทางที่ซินเหยาไป และตามไปอย่างลับๆ ครั้งนี้ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาจะไม่ปล่อยนางไปแน่!