บทที่95 ตรงๆอย่างนี้เลยเหรอ（2）

บทที่95 ตรงๆอย่างนี้เลยเหรอ（2） โกอานนั่งด้านข้างก็เป็นวิชาต่อสู้เล็กน้อย และติดตามฮ่องเต้อำมหิตมานาน พอเห็นสถานการณ์นี้ ก็ไม่รู้สึกตกใจเกรงกลัวเลย “มีคนอยู่ด้านนอกไหม!”เขารีบร้องตะโกน ข้ารับใช้ชายด้านนอกและคนอารักขาก็แห่กรู่กันเข้ามา ถือดาบชี้ไปทางซินเหยา เสือเก่อเห็นดังนั้นก็พูดว่า “วันนี้เจ้าอย่าคิดหนีออกไปจากจวนตระกูลเก่อเลย!” ซินเหยาไม่สนใจและยิ้มพูดว่า “นายท่านเก่อ ข้าให้เจ้าสองทางเลือก หนึ่งเจ้าสั่งให้ปล่อยคน สองข้าฆ่าเจ้า จากนั้นก็ฆ่าคนของเจ้าช้าๆให้หมด แต่ก็อาจจะยุ่งยากหน่อย” โกอานได้ยินก็ตะโกนเสียงแหลมว่า “เจ้าโจรชั่ว เจ้ากล้าบุกรุกบ้านคนอื่น……” “พรึบ!” มีแสงสีแดงผ่านหน้าผ่านตาไป! โกอานที่กำลังพูดอยู่ ก็หยุดพูดและก็ไม่รู้สึกอะไรอีก “ข้าเกลียดคนอย่างเจ้ายิ่งนัก!” ซินเหยามองบนใส่เขาอย่างรังเกลียด “เป็นดาบที่คบมาก!” ฮ่องเต้อำมหิตเดินฝ่าผู้คนมา! ใบหน้าชายที่ไร้อารมณ์เย็นชา…… ซินเหยาเห็นแล้วก็ต้องตกใจทันที! ทำไมถึงเป็นเขา? ทำไมสถานที่อันตรายต้องมีเขาตลอด? หรือว่าเขาเป็นมารในชีวิตนาง? เสือเก่อที่เห็นโกอานถูกฆ่าไปต่อหน้าก็ตกใจจนหน้าซีดขาว พอเห็นองค์ชายหวางเดินมา ในใจเขาก็เริ่มมีความหวัง! เขาเป็นถึงฝ่าบาท! แค่กระทืบเท้าไม่กี่ทีก็ทำให้โลกสั่นได้แล้ว! จะจัดการโจรคนเดียวก็น่าจะไม่ยาก? เสือเก่อพูดว่า “เจ้า……เจ้า……เจ้าโจรใจกล้า เจ้ารู้ไหมบุกรุกบ้านคนอื่น ยังจะพยายามฆ่าคนถือว่าผิด!แม้วันนี้เจ้าจะหนีออกไปได้ ทุกคนก็จะตามฆ่าเจ้า!ไม่ว่าเจ้าจะไปหลบอยู่ไหน ทุกคนก็จะไปตามหาเจ้าให้ได้!” ซินเหยายิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “มาเถอะ ข้าจะรอ!” “ดูแล้ว……เจ้าไม่คิดจะปล่อยคนสินะ” “อยากให้ข้าปล่อยคน มันเป็นเรื่อง……” “อ้า!” เสือเก่อยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกฟันไปที่คอทันที! “เป็นดาบที่คมและเร็วมากเลยนะ!” ซินเหยาตกใจมาก! นางมองดูชายตรงหน้าที่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งมากก่อนกลับเป็นชายที่ไม่คุ้นเคยเลย…… นางไม่ได้ฆ่าคน ทว่าคนที่ฆ่ากลับเป็นฮ่องเต้อำมหิต! “เขาฆ่านายท่านเรา!เร็ว!อย่าปล่อยมันไป!” ข้ารับใช้ชายต่างโกรธจนหน้าดำหน้าแดงถือดาบวิ่งมาทางฮ่องเต้อำมหิตทันที ฮ่องเต้อำมหิตพูดต่อว่า “นายท่านพวกเจ้าตายแล้ว!แผนกจงตู่เมืองใต้เท้าเหอกำลังส่งทหารมาล้อมที่นี่ไว้หมดแล้ว ถ้าพวกเจ้าตอนนี้วิ่งหนีไป อาจจะรอดก็ได้!ถ้ายังไม่ไป เกรงว่าพวกเจ้าจะโดนธนูตายไปก่อน!” คำพูดของเขาทั้งเย็นชาและดุร้าย ข้ารับใช้ชายที่ได้ยินก็ลังเลสักพัก พอเห็นร่างโกอานและเสือเก่อ…… นายท่านตายแล้ว จะไปตายเพื่อคนที่ตายไปแล้วทำไม? “เพี้ยง!” “คึก!” “พลั่ก!” ข้ารับใช้ชายต่างโยนอาวุธลงพื้น และรีบหนีไปทันที! “ตอนนี้เหลือเพียงแต่เราสองคนแล้ว!”ฮ่องเต้อำมหิตมองนางไม่ละสายตาเลย! “เจ้าเป็นใคร?”ซินเหยาถาม “เจ้าต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักข้าด้วยเหรอ?”ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ที่แท้เจ้าก็ยังจำข้าได้งั้นเหรอ!”ซินเหยายิ้มเย็นชา อารมณ์ของทั้งสองตอนนี้ต่างกัน ฮ่องเต้อำมหิตพูดเย็นชาว่า “ไม่เพียงแต่จำได้เท่านั้น?แม้เจ้าจะกลายเป็นผลขี้เถ้า เราก็ยังจำเจ้าได้ดี!ทั้งเมืองคงมีแต่เจ้าที่สั่งให้เราเป็นคนรับใช้เจ้าแทน พอใช้เราเสร็จก็ให้เงินจากนั้นก็ไปทันที” ซินเหยาฟังออกคำพูดของเขา เขาพูดอย่างโมโห นั้นเป็นอารมณ์โกรธที่ยังไม่มากนัก! ทันใดนั้น…… มีแสงผ่านวาบในหัวของซินเหยา! นางมองดูชายรูปงามตรงหน้าด้วยความตกใจและพูดว่า “เจ้า……เจ้าบอกว่าเจ้าคือ……ฝ่าบาท?” ฮ่องเต้อำมหิตพูดต่อว่า “เจ้าโง่เหรอ หรือว่าจะให้เราเป็นเจ้าโง่แทนเจ้า?เจ้าไม่รู้เหรอว่าเราเป็นใคร?” ซินเหยาส่ายหน้า “ข้าไม่รู้ว่าตัวตนของเจ้าจริงๆ!” ฮ่องเต้อำมหิตก็พูดต่อว่า “ถ้าเจ้าอยากท้าความรู้ของเรา เช่นนั้นเจ้าก็ทำผิดครั้งใหญ่แล้วล่ะ!” ซินเหยาพูดต่อว่า “เชื่อหรือไม่ตามใจเจ้า!ยังไง ข้าก็ไม่รู้มาก่อว่าเจ้าเป็นใคร!คืนนั้น……ข้าไม่ได้ตั้งใจจะ……จะข่มขืนเจ้า ข้าโดนวางยาพิษ ต้องการชาย และเจ้าก็ผ่านมาพอดี และยังหล่อเหลาอีกด้วย……” ข่มขืน? ซินเหยาพูดคำนั้นออกไปด้วยความเขิลอายเล็กน้อย! “หุบปาก!” ฮ่องเต้อำมหิตโกรธจัด! คนที่เป็นถึงฮ่องเต้กลับถูกผู้หญิงข่มขืนงั้นเหรอ? นี่เป็นเรื่องน่าอับอายครั้งใหญ่? ฮ่องเต้อำมหิตได้ยินคำพูดพวกนี้ จะไม่โกรธได้อย่างไร? ซินเหยาพูดต่อว่า “ขอโทษด้วยนะ ข้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ!” ฮ่องเต้อำมหิตพูดด้วยความโมโหว่า “อยากตายเหรอ!กล้าทำไม่ดีกับเรา แค่คำพูดไม่ได้ตั้งใจของเจ้าก็จะทำให้เราไม่ตามทวงงั้นเหรอ?” ซินเหยาพูดต่อว่า “ยังไงเจ้าก็เป็นฝ่าบาทนะ!อย่าขี้เหนียวสิ?นี่ ทำไมชายรูปหล่อถึงได้ขี้เหนียวขนาดนี้นะ?” ฮ่องเต้อำมหิตพูดต่อว่า “เจ้าพูดช้าๆก็ได้ พูดทั้งวันก็ไม่เป็นไร เจ้าฆ่าคนติดตามของเรา เราฆ่าเสือเก่อไป ตรงนี้ไม่มีคนมารบกวนหรอก ด้านนอกก็ไม่มีคนกล้าเข้ามา!ยังมีเวลาอีกมาก เจ้าก็พูดความในใจที่เจ้าคิดว่าเราเป็นคนยังไงต่อไปเลย!”