ตอนที่3 เบื่อหน่าย

ตอนที่3 เบื่อหน่าย หลังจากทานอาหารหลินหยู่นจูส่งซูจิ่งเฉินออกจากประตูบ้าน ที่รถBMWหลินหยู่นจูในที่สุดก็พูดออกมา “พี่จิ่งเฉินเมื่อคืนตอนที่ฉันออกมาแล้วหลังจากนั้นพี่ไปไหนเหรอคะ?” คำพูดประโยคนี้ทำให้ซูจิ่งเฉินสีหน้าเปลี่ยนไปในทันทีแต่ผู้ชายก็สามารถควบคุมอารมณ์ได้ดีแทบไม่มองไม่เห็น“เมื่อคืนพอคุณออกไปแล้วฉันก็ไปตามเธอแต่โทรหาหลายรอบก็ไม่รับสายเลยต้องกลับบ้านก่อน” “อ่อ”หลินหยู่นจูทำเป็นพยักหน้าและจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก เธอเองก็กลัวมากที่เขาจะถามกลับมาอย่างกะทันหันว่าเมื่อคืนเธอออกไปทำไมไม่รับสาย...ยังดีที่พี่จิ่งเฉินเชื่อเธอ ถอนหายใจอย่างนิ่งๆแล้วให้ปล่อยเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนถูกฝังเอาไว้ “พี่จิ่งเฉิน.....” มันเย็นและเสียงของหลินเอินฮู่ยก็มาจากด้านหลังของซูจิ่งเฉินที่อยู่บนรถ ซูจิ่งเฉินที่อยู่ในรถเงยหน้าขึ้นมองและเห็นเธอก้าวออกมาจากประตู หลินหยู่นจูยิ้มโดยแกล้งทำเป็นถามแบบไม่ตั้งใจว่า“พี่จิ่งเฉินเมื่อคืนวานคุณอยู่กับหลินหยู่นจูทั้งคืนจริงหรือ?” “แน่นอน”ซูจิ่งเฉินตอบอย่างหนักแน่น “แต่ว่าเมื่อคืนเหมือนฉันจะเห็นคุณอยู่กับผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งนะหลังจากนั้นคุณก็เข้าไปอยู่ในรถหรูของเธอ”หลินเอินฮู่ยหันเบิกตากว้างและพูดทุกอย่างที่เห็นเมื่อคืนออกมา ทันใดนั้นซูจิ่งเฉินก็ตื่นตระหนกดวงตาที่คล้ำเหมือนหมึกของเขาก็ตกใจแต่ไม่นานเขาก็สงบลงยิ้มเบาๆแล้วมองไปทางหลินหยู่นจูหลังจากนั้นก็พูดว่า“เอินฮุ่ยคุณน่าจะมองผิดแล้วเมื่อคืนฉันอยู่กับหลินหยู่นจูตลอดจะไปขึ้นรถคนอื่นได้อย่างไร?” หลินเอินฮู่ยหยุดพูด เมื่อคืนเธอเห็นชายคนหนึ่งที่เหมือนซูจิ่งเฉินอยู่กับผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งจริงๆแต่ว่าตอนที่เห็นเธออยู่ฝั่งตรงข้ามถนนก็ไม่ได้เห็นหน้าผู้ชายคนนั้นอย่างชัดเจนแล้วท่าทางของซูจิ่งเฉินปฏิเสธอย่างแน่วแน่ทำให้การพิสูจน์ของเธอนั้นฟังไม่ขึ้น หลินเอินฮู่ยก็รีบออกไปซูจิ่งเฉินก็พูดกับหลินหยู่นจูว่า“ฉันจะกลับก่อนค่ำๆคุณเลิกเรียนแล้วจะไปรับ” “อืม”หลินหยู่นจูพยักหน้า บริษัทตระกูลฉี ฉีเทียนโย่วใส่ชุดสูทนักธุรกิจที่ดูสง่างามคอปกเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนสว่างไสวไปด้วยแสงที่เหนือศีรษะรูปร่างใบหน้าของชายคนนั้นคมเหมือนมีดและขวานใบหน้าประณีตและสมบูรณ์แบบและมีเสน่ห์ผิวดูละเอียด ในขณะนี้กำลังที่เขากำลังนั่งอยู่ในเก้าอี้ผู้บริหารตรงข้ามกับแล็ปท็อปบนโต๊ะทำงานของเขา สองมือของเขาเรียวและมีความสวยงามของข้อต่อผิวก็เป็นสีบรอนอ่อนปลายนิ้วสัมผัสแป้นพิมพ์อย่างแรงทำให้ส่งเสียงเป็นจังหวะ ไม่รู้ว่าใครเคยพูดเขาเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดที่ตั้งใจทำงานเช่นเดียวกับฉีเทียนโย่วที่ในเวลานี้เขาอยู่ในอารมณ์อันสูงส่งตามธรรมชาติการยกมือขึ้นและการวางเท้าของเขาเป็นไปในรูปแบบจักรพรรดิ เสียงคีย์บอร์ดหยุดลงครู่หนึ่งชายคนนั้นนั่งตัวตรงแล้วคิ้วของเขาก็บิดตัวเล็กน้อยทันใดนั้นในใจก็โผล่คิดออกมาเรื่องเมื่อคืนที่บ้าคลั่งแค่คิดถึงความป่าเถื่อนพยายามทุกวิถีทางเพื่อปล้นความสวยงามของเธอ ตอนเช้าที่เขาออกมาหญิงคนนั้นยังนอนอยู่เพื่อเป็น‘การปลอบใจ’เธอกับเรื่องทั้งคืนเขาได้ทิ้งเช็คไว้ใบหนึ่งจำนวน10ล้านและฝากหมายเลขโทรศัพท์ไว้ด้านหลัง สำหรับฉีเทียนโย่วผู้ที่เป็นเหมือนนักพรตมันเป็นช่วงเวลาที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ปกติแล้วเขาไม่ชอบที่จะทำ ‘ธุรกรรม’เหล่านี้แม้ว่าอีกฝ่ายจะยินยอมไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบผู้หญิงเพียงแต่เขาไม่ชอบเปลี่ยนผู้หญิงพูดอีกครั้งก็คือมีผู้หญิงไม่กี่คนที่เข้าตาฉีเทียนโหย่วตัวอย่างเช่นหญิงคนเมื่อคืนเป็นหนึ่งในไม่กี่คน ใครให้หญิงคนนั้นน่ารักน่าอร่อยหละทำให้เขาทำผิดกฎของเขาแทนที่จะขายมันออกไป.... เย็นชาทันใดนั้นเขาสังเกตช่วงตรงกลางของกางเกงสูทไม่รู้ว่ามีการเกิดปฏิกิริยาขึ้น สมควรตาย! ฉีเทียนโหย่ว ความอับอายของใบหน้าเหมือนภูเขาน้ำแข็งหมื่นปีที่ค่อยเปลี่ยนแปลงเขาสูดหายใจเข้าลึกๆหยิบกาแฟจากถ้วยขึ้นมาดื่มคำหนึ่งในใจเขาก็กด“ความคิดชั่วร้าย”ให้สงบลงหลังจากนั้นก็หยิบกระดาษขึ้นมาแผ่นหนึ่งและเช็ดเหงื่อที่หน้าผากอย่างเบามือ เด็กหญิงตัวเล็กๆคนนั้นทำให้เขาเสียมารยาทได้ เป็นการที่ดีกว่าที่เธอจะไม่ติดต่อกลับมาไม่อย่างนั้นเขาอาจจะต้องฆ่าเธอ “ก๊อก ก๊อก ก๊อก....”เสียงเคาะประตูดังจากข้างนอก “เข้ามา”ฉีเทียนโหย่วพูดในขณะกลืนน้ำลายและเสียงสั่นเบาๆมือใหญ่เรียวจับเอกสารวางบนโต๊ะพลิกอ่านตามอย่างสนใจเพื่อลดความอับอายของสิ่งที่ลุกชันตรงท้องน้อย “ท่านประธานนี่เป็นเช็คจากโรงแรมดี้ตู” คนที่เข้ามาคือลู่เหยียนผู้ช่วยของฉีเทียนโหย่วเขาได้ยื่นเช็คให้กับฉีเทีนโหย่ว“คนที่นั่นโทรมาเมื่อสองสามวันก่อนและบอกว่าคุณทำมันหล่นไว้ที่นั่นมันเป็นของคุณจริงๆผู้จัดการของโรงแรมดี้ตูเป็นคนนำมาส่งให้ด้วยตัวเอง” ตาของฉีเทียนโหย่วกวาดดูรอบหนึ่งนี่คือเช็คที่เขาทิ้งให้หญิงคนนั้นก่อนออกมาในตอนเช้าเธอ...ไม่ยอมรับเหรอ? หมายความว่าอย่างไร? น่าสนใจมาก! ฉีเทียนโหย่วจ้องมองที่เช็คสิบล้านด้วยรอยยิ้มที่น่าสนใจ ลู่เหยียนประหลาดใจเกิดอะไรขึ้นเหรอท่านประธาน? เขาต้องการที่จะทดสอบโรงแรมดี้ตูเหรอ?หรือว่ามีใครบางคนที่รุกรานท่านประธาน? “....ท่านประธาน?” เสียงของลู่เหยียนดังขึ้นข้างหูฉีเทียนโหย่วดึงความคิดออกมาได้ ฉีเทียนโหย่วดึงสติกลับมาแล้วใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็กลับมานิ่งๆแล้วพูดว่า“โอเคฉันรู้แล้ว”เปิดริมฝีปากของเขา“บางทีฉันอาจจะลืมเอาไว้” ลู่เหยียนก็พยักหน้าแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร “ออกไปทำงานได้แล้วฉันอยากคิดอะไรคนเดียวเงียบๆ” ได้ยินดังนั้นลู่แหยียนก็เดินกลับออกไป ฉีเทียนโหย่วหยิบเช็คขึ้นมาข้าหน้าเขาและจ้องมองด้วยสายตานกอินทรีของเขาเขาเหมือนถูกล้อเล่น เมื่อคืนนางฟ้าตัวน้อยดึงเขาให้ต่อสู้ตลอดทั้งคืนจนกระทั่งเธอหมดสติในภายหลังเขาเองก็หมดแรงเหมือนทำงานหนักมาทั้งคืนได้นั่งมองเช็คแล้วเธอต้องการอะไรกันแน่ ฉีเทียนโหย่วคิดไปมาเขารู้สึกว่าผู้หญิงที่มีเสน่ห์จะขึ้นมาหาแล้วมาวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของเธอดังนั้นแทนที่เขาจะส่งคนออกไปตามหาเขาเลือกที่จะรออยู่เงียบๆ....... หลินหยู่นจูยังคิดเสมอว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อนเป็นตอนเล็กๆตอนหนึ่งของชีวิตผ่านไปแล้วก็ควรลืมไม่ควรมีคนกล่าวถึงอีกยิ่งมีควรมีคนค้นพบจนกระทั่งหนึ่งวันหลังจากนั้นหนึ่งเดือน.....