已经是第一章了
ตอนที่56 ตายด้วยกัน
ตอนที่56 ตายด้วยกัน
นภันต์แฟลชความคิด “คุณก็มาที่นี่เพราะเรื่องฟ้องร้องหรือ”
ผู้ชายคนนั้นท่าทีปฏิเสธมาก คำพูดที่เขาพูดออกมาเต็มไปด้วยความโกรธและไม่พอใจ “ใช่ แล้วไง”
“พี่ พอดีเลย ผมก็มาเพื่อเรื่องนี้ คุณหาสำนักงานไหน”คำพูดของนภันต์หยุดไปสักพัก แล้วพูดต่อ “ผมกำลังออกมาจากเตนัทลอว์เฟิร์ม การฟ้องร้องผมกำลังกังวลอยู่ว่า อยากจะขึ้นมาที่นี่หายใจ ไม่คิดว่าจะพบเจอพวกคุณ”
คำพูดของนภันต์ไม่รีบไม่เร่ง เหมือนกับว่ากำลังเล่าความจริงอยู่ ไม่รู้จากเธอ บังเอิญผ่านมาที่นี่ นัชชาได้ยินแล้วเกือบเชื่อไปหมด
ผู้ชายคนนั้นได้ยินว่าเขาก็แพ้การฟ้องร้อง ตรึงสักครู่แล้ว “คุณหาทนายคนไหน”
นภันต์พูดตามแค่ใช้หนึ่งวินาที “คุณทนายดรณ์ของเตนัทลอว์เฟิร์ม ณาศิส คุณรู้จักหรอ”
“ณาศิส”ความสนใจของผู้ชายนั้นถูกเบี่ยงเบนไป
นัชชามองมือที่จับแน่ๆของเขา ถ้าเธอพยายามทำลายฟรี เธอคงจะหนีให้ได้ แต่.....แต่ก็คงจะหนีไม่รอด
นภันต์เหมือนดูออกว่าความหมายของนัชชา เขาส่ายหัวไปยังนัชชา แสดงให้เธอรู้ว่าอย่าเพิ่ง
“ผมเหมือนจำได้ว่า เวทิดารับผิดชอบการฟ้องร้องของผม คุณรู้จักเธอไหม” น่าจะเป็นพวกเขาเจอปัญหาเดียวกันเลทำไห้เขาไว้ใจบ้าง ถามอีกว่า
เวทิดา
ได้ยินชื่อนี้แล้ว นัชชากับนภันต์มองตากันตรงๆ สองคนนี่ตกใจมากภายในหัวใจ
นึกไม่ออกเลยว่า เป็นเวทิดา
นภันต์เปลี่ยนสีหน้ามองกลับ พูดต่อ “เวทิดา ผมรู้จัก เธอก็เคยรับผิดชอบการฟ้องร้องของผม แต่ว่าผมไม่พอใจเธอ เลยเปลี่ยนเป็นณาศิส”
ผู้ชายนั้นออกเสียงต่ำๆ “ คุณเปลี่ยนคนไป เพราะว่าเวทิดา.....”
“เธอไม่มีความสามารภ”นภันต์จ้องมองใบหน้าของผู้ชายนั้น ไม่ผิดพลาดความเปลี่ยนแปลงของเขา เมหมือนกับว่าจะเข้าใจอารมณ์ทั้งหมดของเขา “คนนี้ฟ้องร้องมีปัญหามาก ไม่เกรงว่าจะบอกคุณ ตอนนี้ผมกำลังจะฟ้องเธอ”
“คุณฟ้องเธอ คุณบ้าแล้วหรอ เธอเป็นทนายที่ทำงานอยู่เตนัทลอว์เฟิร์ม คุณสู้เธอไม่ได้หรอก”
“ตอนนี้ถ้าผมฟ้องแพ้ ผมก็ไม่มีอะไรที่จะต้องกลัว ผมไม่ดี ผมก็ไม่ยอมปล่อยให้เธออยู่สบายใจ”นภันต์ดึงกล่องบุหรี่ออกจากประเป๋ากางเกง “พี่ ถ้าคุณมีข้อมูลอะไรที่เกี่ยวกับเวทิดา สามารถบอกผมได้”
พูดถึงที่นี่ ผู้ชายนั้น เชื่อคำพูดของนภันต์หมด ความคิดของผู้ชายคนนั้นคิดไปตามคำพูดของเขา
ขนาดเดียวกัน นภันต์ดึงออกบุหรี่สองมวน หนึ่งมวนใส่บนริมฝีปาก หนึ่งมวนยื่นไปข้างหน้า “สูบไหม”
ไม่มีผู้ชายคนไหนที่ไม่ชอบสูบบุหรี่ โดยฉะเพาะในเวลาที่เครียดอยู่ มีแต่บุหรี่ทำให้สบายใจ
มองเห็นมือของนภันต์ยื่นมา ผู้ชายคนนั้นไม่ปฏิเธสก็ไม่รับไว้ นภันต์เดินไปข้างหน้าสองก้าว พอเข้าใกล้สายตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นขอบคมมากขึ้น
ใกล้แล้ว
บุหรี่กำลังจะแตกต้องถึงนิ้วมือของผู้ชายคนนั้น นัชชาจับแขนของผู้ชายคนนั้นนิ่วไปข้างหลัง การโจมตีอย่างฉูกเฉิน เขาคิดไม่ทันเวลา แค่รู้สึกว่าเจ็บแขนมาก
มือของผู้ชายคนนั้นปล่อยไป นัชชารีบวิ่งหนีไปข้างหน้า
แต่ทว่าพอเดินไปสองก้าว เส้นผมของเธอเหมือนถูกแขวนไว้ ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย แอบพูดว่าดวงจู๋ เธอกำลังจะไม่สนใจเส้นผมที่ถูกดึงไว้ ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังรับดึงผมที่ถูกลมเป่าขึ้น
นัชชาถอยหลังไปสองก้าว เกือบจะหกล้ม
ผู้ชายคนนั้นดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าน่ากลัวมาก กำลังมองนัชชากับนภันต์ “กล้าแกล้งผม ดีมาก พวกแกกล้าแกล้งผม”
นภันต์มองนิ่งๆ “คุณอย่ากระตุ้น”
“พวกแกเป็นฝ่ายเดียวกัยน พวกทนายใจดำ ควรจะตายไปหมด” อารมณ์ของผู้ชายคนนั้นร้ายแรงกว่าเมื่อกี๊ มือก็จับแรงขึ้น อยากจะดึงเส้นผมของนัชชาออกด้วยความเกลียดของเขา
ในขนาดเวลานี้ เสียงผลักประตูดังขึ้นอีก เงาสูงๆเข้าสู่สายตา
ผู้ชายนี้สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ข้างหนึ่งของมุมเสื้อที่เย็บอยู่ในกางเกงหลุดออกมา ดูแล้วก็รู้ว่าเขารีบวิ่งมาใจร้อนขนาดไหน
เตชิตมองไปริมรั้ว สองคนนั้นยืนอยู่ตรงนั้นใกล้จะถูกลมเป่าลง หัวใจของเขาเหมือนกับว่าถูกทิ้งไว้ในอากาศ เลอืดของร่างกายกลายเป็นเลือดเย็นชา ไหลไปทั้งร่างกายไปยังหัวใจเขา
“ปล่อยเธอไป”
เสียงของผู้ชายคนนี้ดังขึ้นราบเรียบอย่างปกติ ทำให้คนอื่นฟังไม่ออกว่าเขากำลังกังวลมาก ด้วยความสง่าผ่าเผยที่มีตั้งแต่เล็กจนโตอยากจะทำให้คนอื่นเชื่อฟังคำสั่ง
นัชชาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงปรากฏตัวอยู่ที่นี่ รู้แต่ว่าตอนที่เธอเห็นเงาตัวที่คุ้นๆของคนนี้ หูได้ยินเสียงต่ำๆของเขา เธอรู้สึกดีใจมากและหายใจเข้าลึก ๆ
เขามาแล้ว
เขาไม่ใช่ว่าไม่สนใจความอันตรายของเธอ ในขนาดที่อันตราย เขามาถึงข้างๆเธอ
ความรู้สึกนี้ทำให้ความอำพรางทั้งหมดของนัชชาพังหมด สายตาของเธอรู้สึกร้อนมาก เธอลืมตากว้างขึ้น พยายามทำให้น้ำตาไม่ตกลงจากดวงตาของเธอ เธอเป็นคนที่ไม่ขี้ร้องไห้ แต่ว่าตอนที่เผชิญหน้าเตชิต เธอกลายเป็นอ่อนแอมาก
“เป็นไปไม่ได้หรอก ผมไม่คิดว่าจะอยู่ต่อในโลกนี้” ผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนท่าทาง ตะขอคอของนัชชาตรงๆ
เธอถูกเงยหน้าขึ้น มองไปท้องฟ้าสีน้ำเงินบนหัว เวียนหัวมาก
“มึงอยากตาย มึงก็ รีบตายสิ ไม่มีใครจะขาดขวางมึง ”เสียงของเตชิตเยือดเย็นและเหี้ยม ไม่มีความหมายที่คิดจะชักชวนผู้ชายนั้น แม้แต่นิดเดียว
เขาไม่สนใจคนนั้นจะอยู่หรืออยากตาย เขาสนใจผู้หญิงคนนั้นที่ถูกตะขอไว้
เหมือนกับว่าคิดไม่ถึงเตชิตจะพูดแบบนี้เลย ผู้ชายนั้นตลึงไปหมด
นภันต์ประหลาดใจน้อย เขากลัวว่าพูดแบบนี้จะทำให้คนนั้นเสียสติ แล้วพูดถึงว่า“ผมสัญญาคุณ การฟ้องร้องของคุณจะได้ฟ้องใหม่อีกที จนถึงคุณพอใจ คุณนั่งลงก่อน เราคุยกันดีๆ”
“หึ ”ฟังแล้ว ผู้ชายคนนั้นหัวเราะเสียงดังขึ้น ยื่นแขนชี้ใบหน้าของนภันต์ตื่นเต้นมาก“แกคิดว่ากูจะเชื่อพวกแกอีกหรอ รีบตายไปสิ”
ในขนาดเดียวกัน ผู้ชายคนนั้นเหมือนกับง่าถูกกดปุ่ม ไม่ลังเล ตะขอร่างกายของนัชชากระโดดลงไป
ผู้ชายคนนั้นหายตัวในสายตา รวมตัวเล็กๆของนัชชาที่อยู่ในอ้อมแขนเขา
“นัชชา”
“นัชชา”
เสียงผู้ชายสองคนดังขึ้นในขนาดเดียวกัน ความเงียบของบนชั้นดาดฟ้าพัง เหลือความเบีบยสงบ
ดวงตาของเตชิตเกือบจะแตก เขามองเห็นเธอตกลงไปโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้ เขาไม่ได้ยินเสียงในรอบๆ ลมแรงมากเป่าหน้าเขา หนามดวงตาเขาแดงเหมือนถูกแช่เข้าเลือด
มองไปที่ว่างเปล่าข้างนอกรั้ว หัวใจเขาเหมือนกับว่างไปหมดในขนาดนี้ ตามไปด้วยเงาตัวเล็กๆของเธอตอนที่ตกจากรั้วไป
พ่นออกความเศร้าหลังจากบุกเป็นชิ้น ๆแล้ว
เขาเหมือนถูกเล็บอยู่ที่เดิม ยืนนิ่งๆอยู่ ร่างกายสูงๆของเขาค่อยๆหมอบลง ราวกับต้นไม้เหี่ยวยืนในลมแรงๆ
已经是最新一章了
加载中
