ตอนที่5 ไล่ออกจากบ้าน

ตอนที่5 ไล่ออกจากบ้าน ในเวลานี้เหอหย่งเม๋ยไม่รอช้า สองคนแม่ลูกผลัดกัน เธอเดินไปข้างซูจิ่เฉินแล้วพูดว่า“จิ่งเฉินขอโทษด้วยนะที่ต้องให้เธอมาเห็นด้านที่ไม่ดีของบ้านเรา.....ฉัน....โอ้!ทำไมปากของเด็กคนนี้ถึงได้ดื้อรั้นพูดแบบนี้ก็ยิ่งทำร้ายจิตใจซูจิ่เฉิน” เหอหย่งเม๋ยและหลินเอินฮู่ยสองแม่ลูกนี้เรียกว่ายอดเยี่ยมสามารถพูดกลับผิดเป็นถูกถูกเป็นผิดได้ “พี่จิ่งเฉินไม่ใช่อย่างนั้นนะฟังฉันอธิบายก่อน”หลินหยู่นจูอยากที่จะอธิบายอะไรบ้างแต่สิ่งที่เธอเห็นคือดวงตาที่ดูเศร้าหมองและเยาะเย้ย ซูจิ่งเฉินก้าวไปข้างหน้าโค้งคำนับให้กับหลินเฟิงหานเล็กน้อยแล้วพูดอย่างสุภาพว่า “คุณลุงคืนนี้ดึกแล้วฉันยังมีธุระต่องั้นขอตัวกลับก่อน”พูดเสร็จก็หันตัวเดินกลับไปและไม่แม้แต่จะมองหลินหยู่นจูและยังเพิกเฉยต่อเหอหย่งเม๋ยที่ยืนข้างหลัง ซูจิ่งเฉินพอกลับไปท่าทีค่อนข้างชัดเจนว่าหลินหยู่นจูและเขาจะไม่กลับมาคบกันอีก หลินเฟิงหานโกรธอีกครั้งขณะที่กำลังต่อโทรศัพท์ขณะนี้ “เสี่ยวหลิวเธอมาที่นี่แล้วพาคุณหนูไปส่งที่ชนบท.....ใช่เดี๋ยวนี้!” หลินหยู่นจูตกใจมาก“พ่อขอร้องหละอย่าไล่ฉันไปเลย...ได้หรือไม่ท่านพ่อฉัน......” ดวงตาที่มีน้ำตาไหลของลูกสาวทำให้หลินเฟิงหานเกิดความรักขึ้นมาเล็กน้อยแต่เขาเกลียดเธอและทำให้ความสัมพันธ์อันดีกับซูจิ่งเฉินหลุดลอยไป เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า“เธอไปอยู่ที่ชนบทก่อนผ่านเรื่องนี้ไปแล้วค่อยว่ากัน”เหอหย่งเม๋ยสนับสนุนเขาแล้วสองแม่ลูกก็เดินขึ้นบ้านไป หลินเอินฮู่ยยิ้มแย้มแจ่มใสบริเวณรอบๆที่หลินหยู่นจูนั่งอยู่จากนั้นถอนหายใจ“พี่สาวปล่อยวางเถอะนะหลังจากที่พี่ไปแล้วฉันจะดูแลพ่อเองแล้วยังมีอีกถ้าฉันเป็นเธอฉันจะไม่กลับมาอีกเพื่อให้มัวหมองชื่อเสียงของตระกูลหลินเข้าใจไหม?” เธอยิ้มแบบเย็นชาและหันหลังกลับพร้อมกับถอนหายใจพี่น้องที่อยู่ข้างหน้ามีความรักและตั้งใจทำให้คนดู หลังจากความตายพี่สาวก็เหมือนคนแปลกหน้าเอินฮู่ยเห็นเธอเป็นศัตรู เธออิจฉาความงามและการศึกษาและเธอยังถูกห้อมล้อมด้วยผู้คนมากมายที่สำคัญไปกว่านั้นคืออิจฉาที่เธอมีผู้ชายอย่างซูจิ่งเฉิน........... เมื่อคิดถึงว่าคนที่น่ารำคาญที่สุดของเธอจะถูกขับไล่หลินเอินฮู่ยอุทานฮัมเพลงดังกระหึ่มและกลับไปที่ห้องของเธอ ลุงหลิวเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่ซื่อสัตย์ที่สุดของหลินเฟิงหานเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาก็รีบมาถึงคฤหาสน์ตระกูลหลินเมื่อถึงตอนนี้หลินหยู่นจูก็อยู่ในห้องเก็บของอยู่หนังสือมากมายที่เธอไม่ได้อยากที่จะทิ้งไว้เสื้อผ้าตั้งมากมายเธอก็พยายามละทิ้งในที่สุดเธอก็เอาไปแค่เพียงรูปถ่ายของแม่ของเธอตอนมีชีวิตอยู่...... หน้าประตูใหญ่ลุงหลิวเดินมาก้าวหนึ่งและพูดด้วยความเคารพ“คุณหนูใหญ่เตรียมตัวพร้อมหรือยัง?”หลินหยุ่นจุพยักหน้าสีหน้านิ่งๆหลังจากนั้นก็หันหน้ากลับไปมองบ้านที่ตัวเองอาศัยอยู่มา18ปีหลังจากตอนนี้ก็จะไม่เกี่ยวข้องกับเธอแล้ว พ่อเคยบอกว่าให้เธอไปอยู่ชนบทสักสองสามวันบางทีอาจจะมีห้องพักอย่างไรก็ตามเธอรู้ดีว่าเหอหย่งเม๋ยที่อยู่ข้างพ่อแล้วยังน้องสาวที่ไม่เคยต้องการเธอกลับไป เมื่อคิดถึงเรื่องนี้น้ำตาแห่งความอยุติธรรมก็ไหลลงมา เธอจะจดจำการตบครั้งนี้ไปวันนี้ไปถ้าเจอกันอีกเธอจะคืนให้คนนั้น! ลุงหลิวมองดูหญิงสาวที่เติบโตขึ้นมาและรู้ถึงการปฏิบัติแบบไม่เป็นธรรมและความคับข้องใจที่บ้านของเธอ แต่นี่เป็นเรื่องของครอบครัวหลินเฟิงหานเขาเป็นคนนอกไม่ควรยุ่ง “คุณหนูใหญ่พวกเราไปกันเถอะ” หลินหยู่นจูก้มหัวและเสียงในลำคอก็สั่นเกือบจะร้องไห้หันหลังมาตามลุงหลิวและเดินออกจากสนาม รถBMWสีขาวจอดอยู่ใต้ไฟถนนไม่ไกลเหมือนคนที่ยืนอยู่ข้างหนึ่งใส่ชุดสีขาวซูจิ่งเฉินเขายังไม่ได้ไปไหน? สิ่งนี้ทำให้หลินหยู่นจูที่สิ้นชีวิตมีรังสีแห่งความหวังขึ้นมาในทันใด “คุณหนูใหญ่พวกคุณคุยกันก่อนฉันจะไปรอในรถ”ลุงหลิวก็มองไปทางซูจิ่งเฉินถึงพูดอย่างนั้น หลินหยู่นจูมองเขาอย่างซาบซึ้งจากนั้นก็ยืนหยุดนิ่งอยู่ที่เดิมเธออยากจะวิ่งเข้าไปหาเขาเข้าไปในอ้อมแขนเขาเหมือนในอดีต แต่ว่าสองขาเหมือนหยั่งรากไม่ก้าวขาแต่ซูจิ่งเฉินก็เป็นฝ่ายเดินเข้ามาด้วยตัวเอง เขาเดินทีละก้าวทีละก้าวอย่างใจเย็นไปที่หน้าของเธอซูจิ่งเฉินสูง1.83เมตรสูงกว่าหลินหยู่นจูเขายืนอยู่หน้าเธอแล้วก้มหัวลงมาตรงหน้าผากสายตาของเขาลดลงหัวใจก็หลินหยู่นจูก็เต้นแรงขึ้น! ความรู้สึกนี้ทำให้เธอตกใจพูดไม่ออกถึงแม้เขาจะยืนอยู่ข้างหน้าเธอแต่รัศมีที่เปล่งออกมาจากตัวเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้า“พี่จิ่งเฉิน.....” ผ่านไปครึ่งทางหลินหยู่นจูก็หยุดชะงักเปล่งเสียงเล็กๆอ้าปากเบาๆแล้วถามว่า“หยุ่นจูบอกฉันมาพ่อของเด็กคนนี้เป็นใคร?แล้วพวกคุณเริ่มต้นตอนไหน?ทำไมถึงได้ปิดบังฉัน!” หลินหยู่นจูได้ยินความหวังในใจของเธอก็ถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิงเขาดิ้นรนกับเรื่องนี้เธอทำเป็นหูหนวกและไม่แยแสต่อความเห็นแก่ตัวของเขา! ความภาคภูมิใจในตัวเอง?น่าหัวเราะในความน่านับถือตัวเองของผู้ชายไม่ไถ่ถามความโศกเศร้าของผู้หญิงตัวเองเอาแต่จะถามว่าตกลงเป็นใคร! ความผิดหวังจากสายตาของเธอนั้นส่งไปสู่ดวงตาของซูจิ่งเฉิน บางทีที่เหอหย่งเม๋ยกับหลินเอินฮู่ยบอกน่าจะจริงหลินหยู่นจูไปอยู่ในอ้อมแขนของคนอื่นแล้ว...... “พี่จิ่งเฉินเรื่องนี้ฉันเป็นคนผิดแต่.......ฉันกล้าสาบานความรักที่ฉันมีต่อพี่ไม่เคยเปลี่ยนไปฉัน.....” “หยุดไม่ต้องพูด!”ซูจิ่งเฉินตะโกนเสียงดัง!ใบหน้าของเขาความอบอุ่นหายไปทันทีมันถูกแทนที่ไปด้วยความรังเกียจและการดูถูก “หลินหยู่นจูคิดว่าฉันดูผิดไปฉันได้รับการดูแลอย่างดีจากคุณเสมอและไม่เคยแตะต้องคุณเลยคุณเป็นอย่างไรเห็นฉันเป็นคนโง่เง่าเหรอ?ลับหลังฉันไปทำเรื่องชั่วร้ายแต่ต่อหน้าก็มาทำเป็นน่าสงสารคุณทำให้ฉันป่วยใจจริงๆ”ซูจิ่งเฉินพูดอย่างไม่มีอารมณ์แล้วเดินไปที่รถของตัวเอง หลินหยู่นจูรู้สึกแสงแฟลชเข้าตารถของซูจิ่งเฉินพุ่งไปข้างหน้าเหมือนจรวดที่ไวแล้วหายไปในที่สุด