ตอนที่ 7 คุณลุง

ตอนที่ 7 คุณลุง หลินเจ่อห้าววิ่งเข้าห้องน้ำชายคนยังไม่ก้าวเข้าสู่ห้องน้ำเขาอดใจไม่ไหวที่จะดึงกางเกงออกมาทันทีที่ย่างก้าวเข้ามากำลังเข้าไปแก้ไขปัญหาใหญ่เย็นไว้เสื้อผ้าด้านหลังยังถูกคนดึง ใครน่ารังเกียจมากเขาแค่ต้องการจะปัสสาวะเท่านั้นแล้วยังมีหลายบล็อกกั้นไว้ หลินเจ่อห้าวทำหน้าย่นแล้วเงยหน้ามองเห็นอาที่หล่อๆเหมือนภาพวาดน้ำมันทำไมถึงเป็นเขาอีกครั้ง “เฮ้ปีศาจน้อยทำไมคุณเรียนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงที่นี่เป็นที่ปัสสาวะของผู้ชายไหม?”ช่างเป็นลุงที่หยิ่งผยองและน่ารำคาญ ปากของหลินเจ่อห้าวก็พูดว่า“ฉันอยากจะฉี่แบบนี้เกี่ยวอะไรกับคุณลุงไม่มีมารยาทเลยฉันไม่ได้ชื่อปีศาจน้อยนะฉันมีชื่อหลินเจ่อห้าวอีกอย่างฉันเป็นผู้ชายฉันยืนขึ้น” โยโย่โย่ .....เสียงของผู้ใหญ่เช่นกัน ฉีเทีนโหย่วกระตุกคิ้วสีดำแล้วตะโกนกลับว่า“ไหนเด็กชายต้องยืนขึ้น มีเพียงผู้หญิงที่นั่งลงดูให้ดีเดี๋ยวอาสอนผู้ชายแก้ปัญหานี้อย่างไร”พูดเสร็จเขาก็ปล่อยมือเดินไปที่โถปัสสาวะที่อยู่ข้างๆคลายซิปกางเกงสูท “มาดูผู้ชายจริงๆเวลาปัสสาวะจะยืน...ไม่เหมือนเธอพูดว่าตัวเองเป็นผู้ชายแต่ก็เรียนรู้แบบผู้หญิง......”คุณอาคนนี้เสียงดังจริงๆ หัวใจของหลินเจ่อห้าวถูกหมิ่นประมาทและตาโตก็หันกลับมาเรียนรู้การปรากฏตัวของลุงที่น่ารังเกียจแก้กางเกงเผยเนื้อตรงสะโพกแต่เมื่อเขาเห็นอะไรบางอย่างที่มีขนาดใหญ่ดวงตาของเขาก็สั่นไหวและอ้าปากเหมือนเห็นของที่หายากเขาก้มลงมองแล้วมองดูตัวเองปากของเขาก็แคบลง ด้วยวิธีนี้มันเป็นเหมือนกับว่ามีความทุกข์เมื่อเปรียบเทียบกับคนอื่นและทำให้อารมณ์ไม่ดี “ลุงลุงทำไมนกเขาของคุณถึงใหญ่กว่า?” คำพูดของเด็ก แต่ในหัวของเจ้าผีตัวน้อยก็มองที่ฉีเทียนโหย่วแล้วยังรอให้เขาดึงสติกลับมาตอบคำถามแล้วก็ถามอีกครั้ง “ลุงนกเขาของคุณป่วยหรือเปล่าและมันก็ยังมืด...” เขาก้มศีรษะแล้วมองสิ่งที่ตัวเองคิดว่าเป็นคำตอบในหัวข้อที่ยุ่งยากนี้ได้อย่างไรแล้วก็พบว่าเจ้าเด็กก็พุ่งมาที่เขาแล้ววิ่งมาคว้าของบางอย่างราวกับว่ากำลังศึกษาภาพสามมิติ“ให้ผมดูตกลงว่าป่วยเป็นอะไร....โอ้มีผมมามันน่าขยะแขยง!” “เฮ้...ผีตัวน้อยอย่าไปยุ่งกับมัน!”ฉีเทียนโหย่วยกมือขึ้นแล้วตบมือเล็กๆของหลินเจ่อห้าว บางทีมันอาจได้รับบาดเจ็บเด็กน้อยคลายมือแล้วย่อตัวลงถูๆมือของตัวเองแม้ในใจใบหน้าจะเต็มไปด้วยความรังเกียจ “.....ตัด!มีอะไร!ไม่ใช่ว่านกตัวเล็กกว่าฉันมันช่างน่าอัศจรรย์อะไรนกตัวน้อยของเจ้าต้องป่วยแน่ไม่เช่นนั้นทำไมใหญ่และดูสกปรกรก...เอามาให้ฉันจับฉันยังไม่ต้องการ!” ฉีเทียนโหย่วหัวเราะจนน้ำตาไหลที่บอกว่านกของคนอื่นใหญ่แล้วแปลว่าป่วย ช่างเถอะช่างเถอะยังคงมีเรื่องสำคัญ ฉีเทียนโหย่วตอบคำถามเสร็จใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วไปล้างมือที่อ้างล้างมือก่อนออกเดินทางก็เหลือบไปมอที่ปีศาจตัวน้อยอีกครั้งแล้วหัวของปีศาจตัวน้อยกำลังเงยหน้าจ้องมองเขาด้วยความภาคภูมิใจและมองด้วยความเหยียดหยาม ช่างเป็นเด็กที่แสบ หลินเจ่อห้าวรีบขจัดระเบียบกางเกงของเขาอย่างรวดเร็วแล้วพูดไปที่ฉีเทียนโหย่ว“ฮึ่ม!ฉันโตขึ้นฉันจะต้องใหญ่กว่าคุณ!”พูดจบก็รีบเดินออกไป ฉีเทียนโหย่วรู้สึกโกรธและตลกมาก หลินหยู่นจูที่รออยู่ข้างนอกเป็นกังวลมากเธอรู้สึกโล่งใจอย่างมากตอนที่เห็นหลินเจ่อห้าวออกมาแล้วก็ยื่นมือไปลูบผมเจ้าตัวน้อย“เจ่อห้าวต่อไปอย่ารีบวิ่งห่างไปจากหลินหม่ามี๊แบบนี้อีกเข้าใจไหม?” หลินเจ่อห้าวพยักหน้าอย่างฉลาด“หลินหม่ามี๊ฉันรู้แล้วฉันจะแก้ไขในครั้งต่อไป” แล้วหลินหยู่นจูก็จูงหลินเจ่อห้าวเดินไปหน้าประตู ขณะเดียวกันฉีเทียนโหย่วก็เดินออกมาจากข้างในเดินสวนทางกับสองคนที่อยู่ตรงข้ามเหมือนจะเห็นเด็กชายตัวเล็กๆและเงาของผู้หญิงออกไป รูปร่างที่ผอมบางและสวยงามดึงดูดให้เขามองลึกๆไม่นานหลังจากนั้นลู่เหยียนก็เดินเข้ามา “ท่านประธานเรารับคนเรียบร้อยพวกเขาไปรอคุณที่ลานจอดรถแล้ว” ฉีเทียนโหย่วขยับขากรรไกรเล็กน้อยและความเร็วคงที่ของเขาเปลี่ยนไปและเขาเดินไปที่ประตู มองไกลๆเห็นฉีเยว่และซูจิ่งเฉินยืนรออยู่ข้างรถ ฉีเยว่มองเห็นเงาของฉีเทียนโหย่วและเดินไปไม่กี่ก้าว“พี่ชาย พวกเรากลับกันเถอะ” ซูจิ่งเฉินก็เดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวยิ้มด้วยความกลัวฉีเทียนโหย่วมองไปที่เขานิ่งๆใบหน้าที่หล่อเหลาไม่มีการแสดงออกมากนัก หลังจากนั้นไม่นานรถยนต์หรูหราสองคันซึ่งมีมูลค่าสูงทั้งสองคันขับออกจากสนามบินอย่างช้าและขับขึ้นบนทางด่วน บนแท็กซี่หลินเจ่อห้าวดูเหมือนจะเหนื่อยและกอดอย่างนุ่มนวลในอ้อมแขนของหลินหยู่นจู รู้สึกว่าชายร่างเล็กจะเหนื่อยล้าในอ้อมแขนหลินหยู่นจูก็อุ้มแล้วตบเบาๆหลังลูกชายแล้วก็ลูบหัวเล็กน้อยหลังจากนั้นสักครู่หนึ่งชายร่างเล็กก็กลิ้งไปมาแล้วเงยหน้าขึ้นมองเธอ หลินหยู่นจูยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูดเบาๆว่า“ทำไมเหรอนอนไม่หลับหรือ?” หลินเจ่อห้าวพยักหน้าแต่อารมณ์ของเขาก็ยังไม่เพิ่มขึ้น “หม่ามี๊” “อยู่นี่ไงลูกรัก”หลินหยู่นจูรู้สึกว่าดูเหมือนเขากำลังคิดอะไรอยู่ “เวลาผู้ชายฉี่ต้องยืนฉี่ใช่ไหม?”หลินเจ่อห้าวจำฉากเมื่อตอนที่เขาอยู่ในห้องน้ำในสนามบินเขาไม่แน่ใจลุงไม่อยากฟังความข้างเดียวแล้วคนที่ไว้ใจได้มากที่สุดก็เป็นหม่ามี๊หลินหยู่นจู หลินหยู่นจูงงก่อนแล้วสงสัยว่าทำไมลูกชายถามคำถามแบบนี้แต่ไม่นานเธอก็ยิ้มในใจก็เดาบางสิ่ง หลินหยู่นจูเป็นคนที่อยู่ต่างประเทศแล้วต้องทำงานแล้วยังต้องบีบเวลาเรียนแม่และลูกอาศัยด้วยความแน่นหลินหยู่นจูไม่ได้มีเงินมากพอที่จะจ้างคนเลี้ยงชีวิตของเจ่อห้าวโดยทั่วไปก็เรียนรู้จากชีวิตประจำวันของหลินหยู่นจูดังนั้นเรื่องนี้........... เมื่อเห็นหลินหยู่นจูพยักหน้าเจ่อห้าวก็มั่นใจมากขึ้นตัวเองก็เป็นผู้ชายเหมือนคุณลุงใบหน้าเล็กๆก็แสดงถึงความอายเล็กน้อย หลินหยู่นจูจับไปที่แก้มนุ่มๆของเจ่อห้าวแล้วถามว่า“ลูกทำไมถึงถามคำถามแบบนี้?”