ตอนที่ 10 แกล้งทำเป็นคนบริสุทธิ์

ตอนที่ 10 แกล้งทำเป็นคนบริสุทธิ์ หลินหยู่นจูก้มหัวลงความคิดเต็มหัวทำให้เดินหลงทาง! โรงแรมอู่โจวเป็นหนึ่งในโรงแรมห้าดาวของเมืองGสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน มีน้ำตกใสภายในร้านหลินหยู่นจูเพิ่งกลับมาในประเทศดังนั้นหลงทางก็เป็นเรื่องปกติ หลินหยู่นจูที่กำลังกอดอกหาทางเธอกลับถูกขวางทางทันใด เธอยกคิ้วมองเธอเป็นหญิงสาวสวยและแต่งตัวดีมีอารมณ์เป็นเอกลักษณ์ถ้าจำไม่ผิดเธอคนนี้เป็นผู้หญิงที่อยู่กับซูจิ่งเฉินในตอนนี้ หลินหยู่นจูแกล้งทำเป็นเงียบแล้วเดินจากไปแต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของหญิงคนนั้น “หยุดก่อน!” เสียงนั้นเฉียบคมและตั้งคำถามและมีทัศนคติก้าวร้าว หลินหยู่นจูตะลึงเธอสงสัยว่าในประโยคที่กำลังพูดกับเธอแต่แถวนั้นไม่มีใครอยู่ถ้าไม่ได้พูดกับเธอจะพูดกับใคร ความสูงของฉีเยว่นั้นไม่เตี้ยแถมยังเพิ่มเติมด้วยรองเท้าส้นสูงอีกความสูงเกินครึ่งหัวของหลินหยู่นจูท่าทางและใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มที่เหยียดหยามดวงตาเธอจ้องมองที่หลินหยู่นจูเหมือนมีดแหลมคม “เมื่อครู่เธออ่อยผู้ชายของฉันเหรอ?” ฉีเยว่รู้จักหลินหยู่นจูแต่หลินหยู่นจูไม่รู้จักตัวละครตัวนี้ หลินหยู่นจูขมวดคิ้วและอธิบายว่า“พี่สาวฉันคิดว่าคุณอาจจะเข้าใจผิดแล้ว” “เข้าใจผิดเหรอ?โอ้!”ฉีเยว่หัวเราะอย่างเยือกเย็น“คุณหลินอย่าคิดว่าฉันไม่รู้จักเรื่องที่คุณและซูจิ่งเฉินแตกหักกันอยู่ต่อหน้าฉันไม่จำเป็นต้องแกล้งทำเป็นบริสุทธิ์น่าขยะแขยง!” หลินหยู่นจูตกใจมาก! อีกฝ่ายรู้จักชื่อนามสกุลหลินของเธอ ฉีเยว่มองดูสายตาอันประหลาดใจของหลินหยู่นจูสองมือของเธอกอดออกและเดินวนไปรอบๆหลินหยู่นจูและดวงตาที่เหยียดหยามนั้นก็กวาดเธอขึ้นและลง “ซูจิ่งเฉินบอกฉันหมดแล้วว่าห้าปีก่อนเธอทรยศเขาไปมีอะไรกับชายคนอื่นจนตั้งครรภ์เขาเลยเลิกกับเธอแต่เธอยังหลงผิดอีกหรือต้องการทำร้ายเขาอีกครั้ง?” ดวงตาของหลินหยู่นจูเบิกกว้างอย่างไม่น่าเชื่อไม่ได้คาดคิดว่าผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้รู้ละเอียดขนาดนี้สิ่งที่ทำให้เหลือชื่อคือเธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพวกเขา เธออ้าปากค้างและต้องการอธิบายอะไรบางอย่างแต่สิ่งที่จะพูดก็ไร้พลังและหมดเรี่ยวแรง เธอทรยศซูจิ่งเฉินจริงๆเธอตั้งครรภ์และเธอก็ไม่รู้จริงๆจนกระทั่งตอนนี้ว่าชายคนที่เปลี่ยนเธอจากเด็กหญิงเป็นผู้หญิงคือใคร! “ทำไม?พูดไม่ออกเลยเหรอ?ฉันพูดถูกใช่ไหม!”ฉีเยว่ยิ้มอย่างภูมิใจ “ฟังนะคุณหลินฉันแนะนำคุณอย่างหนึ่งให้ออกไปจากชีวิตซูจิ่งเฉินถ้าฉันเป็นเธอฉันจะซ่อนหางของฉันไว้จะกลับมาที่นี่ให้อายทำไมตัด......” ประโยคสั้นๆแต่เหมือนคมดาบแทงทะลุหัวใจที่เปราะบางของหลินหยู่นจูในขณะที่ดวงตาของเธอชุ่มชื้นไปด้วยน้ำแต่ก็กัดฟันอย่างหนักเพื่อไม่ให้ตัวเองคร่ำครวญออกมา ฉีเยว่เป็นหญิงสาวผู้หยิ่งผยองที่ไม่เคยรู้สึกสงสารใครหากคุณไม่รู้จะทำอย่างไรให้หยุดไว้ สิ่งที่เธอรักที่จะทำในชีวิตของเธอคือเหยียบย่ำศัตรูของเธอให้จมใต้ฝ่าเท้าของเธอเพลิดเพลินไปกับความเจ็บปวดและสิ้นหวังของพวกเขายิ่งไม่ต้องพูดหญิงคนนี้หลินหยู่นจู คุณรู้ไหมว่ามันยากสำหรับเธอที่จะขโมยซูจิ่งเฉินจากข้างกายหลินหยู่นจู! เธอสูดลมหายใจลึกและต้องการอ้าปากที่จะพูดอะไรบางอย่าง หลังเธอก็มีคำพูดที่โหดร้ายดังขึ้น“ฉีเยว่เธอมาทำอะไรที่นี่?” เสียงโทนต่ำและบรรยากาศเริ่มว่างเปล่าทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเชลโลในห้องโถงใหญ่ หลินหยู่นจูมองไปรอบๆและเห็นร่างที่สูงใหญ่และแข็งแรงที่เดินอยู่ไม่ไกลเธอเห็นแสงสีทองที่อยู่ด้านหลังชายคนนั้นเหมือนแสงอาทิตย์ที่ส่องมาลงบนเงาที่เหยียดยาวของชายผู้นั้น ชายคนนี้มีใบหน้าเหมือนแกะสลักดวงตาที่ลึกราวกับสระน้ำจมูกตรงริมฝีปากเซ็กซี่ดวงตาของชายคนนี้เหมือนเหยี่ยวเขาทักทายดวงตาที่สดใสของหลินหยู่นจูอย่างนุ่มนวลราวกับน้ำ สี่ตามองกัน!คิดแยกกัน ช่างเป็นตาคู่ที่มีเสน่ห์เหมือนดวงดาวดูเหมือนว่าจะเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง หลินหยู่นจูรู้สึกแค่ว่าดวงตาของชายคนนี้พิเศษคมเกินลึกลงไปเหมือนเหวของบ่อที่ทำให้ผู้คนจมลงไปโดยไม่ตั้งใจสิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจมากยิ่งขึ้นก็คือดวงตาเหล่านี้ดูเหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง แต่ในใจของฉีเทียนโหย่วคิดอย่างนี้ ผู้หญิงคนนี้มีความงามแบบธรรมชาติและมีการรวมกันของคุณสมบัติบนใบหน้าที่สวยงามและช่างน่าอัศจรรย์สะอาดและน่าจดจำ โดยเฉพาะดวงตาที่สดใสเหล่านี้อันเป็นเหมือนความเย็นฤดูใบไม้ผลิราวกับไข่มุกและมีแสงเหมือนดังดวงจันทร์ใบหน้านี้ที่ปรากฏต่อหน้าดวงตาช่างใกล้เคียงกับภูตสาวน้อยผู้ซึ่งอยู่ในใจของเขาเมื่อหลายปีก่อนและกลายเป็นคน มันคือเธอ!หรือเป็นแค่คนหน้าคล้าย บุคคลทั้งสองยืนใกล้และจ้องมองกันและกันจนลืมไปว่ามีบุคคลอื่นยืนอยู่ ฉีเยว่ได้ยินเสียงพี่ชายก็นิ่งตะลึงและหันกลับมาใบหน้าที่ดูหมิ่นเหยียดหยามก็หายไปและถูกแทนที่ด้วยใบหน้าที่น่ารักแทน เธอวิ่งหาฉีเทียนโหย่วและพูดพร้อมกับยิ้มว่า“อ้อเหมือนฉันจะพบเจอคนคุ้นเคยก็เลยทักทายเท่านั้นเอง!” ทักทาย?คนรู้จัก? หลินหยู่นจูอดไม่ได้ที่จะยิ้มอ่อนๆ ภาษาที่ใช้ในการทักทายคนรู้จักมีความหมายแหลมคมอย่างนี้เหรอ? เธอขยับสายตาเล็กน้อยแล้วไปปะทะสายตากับฉีเยว่ดวงตาที่สวยงามเหล่านั้นช่างน่ารังเกียจนักและเธอมองเห็นได้อย่างชัดเจนพร้อมกับคำพูดที่เธอเพิ่งได้ยินดังขึ้นอีกครั้งข้างหู ในใจมีความตื่นตระหนก เธอลืมที่จะทักทายสวัสดีและรีบเดินหนีออกไปจากที่ตรงนั้น ฉีเทียนโหยว่ไม่ใช่คนโง่เขาแค่เห็นใบหน้าที่ภูมิใจของฉีเยว่เขาก็พอจะเข้าใจนอกจากนี้เขายังรู้จักน้องสาวของเขาดีเธอไม่รังแกคนทั้งวันก็เป็นเรื่องดีเท่าไรดูการแสดงออกสีหน้าของผู้หญิงคนนั้นทำไมถึงดูเหมือนว่ามันเจ็บปวดขนาดนั้น แม้ว่าเขารู้สึกว่าเธอกำลังพยายามที่จะอดทน “พี่ชายเธอไม่อยู่ที่นั่นกินข้าวเหรอออกมาทำไม?”ฉีเยว่ถามเพราะคิดว่าในใจฉีเทียนโหย่วคิดอะไรตอนนี้เธอยังคงพยายามแกล้งทำตัวเป็นน้องสาวที่เชื่อฟัง “ฉันยังมีสิ่งที่ต้องทำเธอกลับไปก่อน”ฉีเทียนโหย่วพูดแล้วหันเดินย้อนกลับไป หลินหยู่นจูไม่รู้ว่าตัวเองต้องไปทางไหนเธอวิ่งเข้าไปข้างในแต่ตอนนี้เธอไม่สามารถที่จะกลับไปที่ห้องกินข้าวกับซ่างซีและเจ่อห้าวเธอกลัวว่าจะอดไม่ได้ที่จะร้องไห้แล้วทำให้ญาติและเพื่อนของเธอกังวล หันไปหันมาก็มองไปที่ประตูใหญ่และกลั้นลมหายใจของเธอและกระโจนเข้าสู่ความมืดยามค่ำคืน