ตอนที่ 11 หยุด ให้ฉันมา

ตอนที่ 11 หยุด ให้ฉันมา ตลอดมานี้ หลินหยู่นจู ไม่ใช่เด็กน้อยในตอนนั้นแล้ว เธอได้กลายเป็นสาวที่อุดมด้วยประสบการณ์ เลี้ยงลูกคนเดียวมาถึงตอนนี้ ผ่านอะไรมาเยอะจนเธอจำไม่ได้แล้ว เธอเคยนึกว่า เธอได้กลายเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งแล้ว ไม่เคยนึกว่า จะถูกผู้หญิงที่ไม่เคยเห็นมารังแกแบบนี้ ก็เป็นเพราะซูจิ่งเฉิน ? ลมพัดในตอนกลางคืน แสงไฟเหมือนพระจันทร์ที่แขวนอยู่บนหัว ส่องไปบนไหล่ของหลินหยู่นจู ทำให้เธอยิ่งอ่อนโยนขึ้น ฉีเทียนโย่วมองไปรอบๆ เห็นทางที่เธอหนีไป และหลังที่เหงาของเธอทันที ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ผู้หญิงคนนี้ทำให้เชารู้สึกคุ้นเคยมาก นับวันไปยิ่งรุนแรง เขาไม่สามารถลืมกลางคืนเมื่อห้าปีก่อน คืนที่ร้อนแรง สวยงามมาก จากคืนนั้นไป เขารอเธอมานานแสนนาน แต่ เธอหายไปเลย ฉีเทียนโย่วรู้สึกว่าเธอจะไม่ออกมาอีก จึงให้คนไปสืบข้อมูลของเธอ แต่คนที่กลับมาบอกว่า หาไม่เจอ เหมือนในเมืองGไม่เคยมีคนๆนี้มาก่อน ฉีเทียนโย่วโกรธจนเคยสาบานไว้ ถ้าชีวิตนี้จะได้เจอกับผู้หญิงคนนี้อีก เขาจะฆ่าเธอให้ตาย ทำลายเธอเป็นชิ้นๆ ไหล่ของเธอสั่น หลินหยู่นจู ยืนอยู่ข้างๆแปลงดอกไม้ ด้านหลังเป็นต้นไม้ใหญ่ ใบไม้ของต้นมีเยอะมาก เธอยกหน้าขึ้น ก็เห็นผู้ชายที่เพิ่งเคยเห็น สายตาของเธอหลีกเลี่ยงเขา รีบหันไปข้างๆ เช็ดน้ำตา ฉีเทียนโย่วเดินมาถึงหน้าเธอ ไม่ได้พูดอะไร แค่ยิ้มแล้วมองเธอ หลินหยู่นจู สงบอารมณ์ ยิ้มกลับอย่างมีมารยาท ลักยิ้มสวยๆ ดวงตาคล้ายคืนที่มีดาว ก็เป็นแบบนี้ ตาของฉีเทียนโย่วเหมือนคิดอะไรได้ เขาถอดเสื้อ แล้วปูไว้บนบันไดพื้นในสายตาที่อื้งของเธอ " นั่งสิ " ชายพยักหน้า " เอ่อ ... นี่ ... " หลินหยู่นจู ลังเล เธอจะกล้านั่งได้ยังไง ? เกรงใจเขา เห็นเธอลังเลไม่หยุด ริมฝีปากที่เซ็กซี่ฉีเทียนโย่วได้ยิ้ม ใช้มือกดบนไหล่ให้เธอนั่งลงอย่างเบาๆ หลินหยู่นจู มองเขา เธอเพิ่งจะอยากพูดอะไร ก็ได้ยินเสียงที่ต่ำ และเซ็กซี่ของเขา " เธอรอผมหน่อย " พูดจบ ไม่ให้โอกาสเธอพูด ก็เดินจากไป หลินหยู่นจู อยากจะไป แต่เห็นเสื้อของผู้ชายคนนั้นที่เธอนั่งไว้ เห็นแบบนี้ ผู้ชายคนนั้นก็เป็นแค่อยากช่วยเธอ เธอจะไปได้ยังไง ไม่นานนัก ในสายตาของหลินหยู่นจู ก็เห็นชายที่ถือแก้วน้ำสองข้างเดินมาหาเธอ ฉีเทียนโย่วเดินมาหาเธออีกครั้ง ส่งแก้วให้เธอ" เลี้ยงน้ำกับเธอนะ " หลินหยู่นจู ได้ยกหน้ามองเขาใต้แสงจันทร์ ลมพัดต้นไม้ เธอยังเห็นใบหน้าที่งดงามของชายคนนี้ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน " ไม่ชอบนมหรอ ? " เสียงที่ไพเราะของเขาดึงสติของเธอกลับมา ใบหน้าแดงหมดตอนที่เธอรู้ตัว ตายจริง เธอจะเสียมารยาทได้ยังไง ? มองผู้ชายที่ไม่รู้จักแบบนี้ มองจนลืมทุกอย่าง เธอรับแก้วมาแล้วก้มหน้าดื่มไป แค่อยากใช้การดื่มนมลดความอึดอัดใจ แต่ใครรู้เพราะเร็วไป นมโรยออกมา " โอ้ย ! " ของเหลวสีขาว พร้อมด้วยความร้อน โรยลงบนคอของเธอ เธอเจ็บแล้วร้อง เธอรีบวางแก้วไว้ หันตัวอยากหยิบชิดชูออกมาจากกระเป๋า แล้วถึงจะนึกได้ว่ากระเป๋าไว้อยู่ในห้องของร้านอาหาร ตอนนี้จะทำยังไงดี ? ตอนที่เธอไม่รู้จะทำยังไงผู้ชายที่อยู่ข้างๆหยิบผ้าเช็ดหน้าลายขาวดำออกมาจากกระเป๋าเสื้อ มีลายของตระกูลชื่อดัง ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ยังไงก็ต้องหมื่นขึ้น หลินหยู่นจู รู้จักของตรานี้ ของมีค่าขนาดนี้ เธอเกรงใจที่เอามาเช็ดของสกปรก เห็นเธออื้งไม่ขยับ น่ารักจริงๆ ฉีเทียนโย่วยิ้มอยางเซ็กซี่ ใช้ผ้าเช็ดหน้านั้นเช็ดให้เธอ ผ้าเช็ดหน้าไหมจีนนุ่มมาก เช็ดบนกระดูกไหปลาร้าของเธอ ในตอนนี้ เธอหยุดหายใจ แม้กระทั่งหัวใจยังหยุดไปกี่วี " ไม่ ... ไม่ต้อง ฉัน... ฉันเช็ดเองได้ ! " เธอตื่นเต้นจนเหงื่อเต็มหน้า หูเล็กๆก็แดงอมชมพู เธอไม่รู้ ผู้ชายคนนี้ยากจะรังแกเธอ หรือจะช่วยเธอจริงๆ มือของหลินหยู่นจู สัมผัสมือของผู้ชาย ตอนที่มือทั้งสองคนสัมผัสกัน เธอก็รีบกลับมาเหมือนถูกไฟช็อต ตกใจอื้ง ตกใจมากๆอื้งมากๆ หลินหยู่นจู เอยหลินหยู่นจู เธอเป็นผู้หญิงแบบนี้เมื่อไร คิดก็มาคิดดีๆ ก็ไปจับมือผู้ชายหรอ ? ความอึดอัดและความตกใจของเธอ ฉีเทียนโย่วเห็นหมด ชายตอบในลำคอเบาๆ เสียงเรียบๆ ไม่มีอารมณ์ใดๆ แล้วพูดว่า " ได้ ! งั้นเธอทำเองนะ " เธอมองเขาอย่างประหลาดใจ ผู้ชายคนนี้งดงามมาก ถึงจะไม่ยิ้ม แต่ใบหน้านี้ก็เหมือนกับสิ่งที่พระเจ้าสร้างอย่างเต็มกำลัง ขอแค่เขายิ้ม ดอกไม้ทั่วโลกก็ไม่งดงามเท่าเขา " ขอบคุณ "เธอพยายามควบคุมสติอารมณ์ของตนเอง หยิบผ้าเช็ดหน้าในมือของเขา ก้มหน้าทำความสะอาดเสื้อผ้าของตนเอง ฉีเทียนโย่วยิ้มแล้วนั่งตัวตรง มองไปด้านหน้าของตนเอง ท่าทางนี้ หลินหยู่นจู ได้สังเกตเห็น เธอเริ่มด่าตนเองในใจ ถึงจะไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ แต่เขาก็สุภาพบุรุษมาก เธอเมื่อกี้ยัง ... เธอเป็นคนผิดเองที่คิดเขาแบบนี้ ในใจคิดเรื่องอยู่ แรงในมือก็เบาไปหนักไป ผิวหนังที่คอกับกระดูกไหปลาร้า โดดความร้อน แดงไปหมดเลย