ตอนที่ 5 เขายังคงเหมือนเด็ก

ตอนที่ 5 เขายังคงเหมือนเด็ก “ฉะ......ฉันไม่ได้ตั้งใจ” นาเดียกลัวเล็กน้อยแต่กลับรู้สึกผิดเสียมากกว่า เธอเลียริมฝีปากที่แห้งของตัวเองแล้วพูดว่า “เมื่อกี๊ฉันแค่ตอบโต้ด้วยสัญชาตญาณ แต่......ฉันความจริงไม่ได้เกลียดเขาเลยนะ” ถิรเจตตะคอกด่าเสียงแข็งเชิงเตือนว่า “เมื่อกี๊ คุณกรีดร้องเสียงดังขนาดนั้นทำไม คุณรู้ไหมว่าคุณทำให้เขากลัว ! ” นาเดียกัดริมฝีปากล่างของเธอด้วยความรู้สึกน้อยใจมาก เธอทำให้ภิรมณกลัวก็จริง แต่เมื่อกี๊เธอก็เสียขวัญเหมือนกันนี่นา แต่ถึงเธอพูดแบบนี้ออกไปมันจะมีประโยชน์อะไรเกิดขึ้นละ ? การที่เขาซื้อเธอมาก็เพื่ออยู่กับคนปัญญาอ่อนไม่ใช่หรอ ? แค่กอดเธอยังกลัวขนาดนี้ และถ้าอยู่นานๆ ไปมันยังมีปัญหาอีกมากมายที่เธอต้องเผชิญ นาเดียฝืนยิ้มแล้วตอบว่า “ขะ......ขอโทษนะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันแค่......ไม่อยากให้คนแปลกหน้ามาโดนตัวแบบกะทันหัน งั้น.....เริ่มจากนี้ไปฉันจะปรับตัวไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก” บางทีท่าทีของเธอก็อาจจะทำให้ถิรเจตอารมณ์ดีขึ้นอยู่บ้าง ใบหน้าอันเย็นชาและป่าเถื่อนของผู้ชายคนนั้นไม่อ่อนลงเลย คำพูดของเขาที่โพล่งออกมายังคงเย็นชาเรากับลูกเห็บในฤดูหนาวที่คนโดนสาดแล้วรู้สึกเหมือนตกนรก “เขาเป็นสามีของเธอ ไม่ใช่แค่กอด แม้ว่าเขาจะด่าเธอ ตีเธอ สัมผัสเธอ เธอไม่สามารถขัดขืนได้ เธอก็ต้องยอมรับ !” ธีรเดชพูดจบประโยคนี้สายตาอันเย็นชาเมินออก แน่นอนว่าเขามองไม่เห็นสีแดงที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของนาเดีย นาเดียเหมือนกำลังจมดิ่งลงไปในเหวลึก ตอนที่ทำสัญญา ฉันคิดว่ามันจะดูแลคนพิการทางจิตใจ ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่ง่ายอย่างที่เธอคิด มารู้ตอนนี้จะเกิดประโยชน์อะไรละ ? ความจริงก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ ไม่มีใครสามารถหนีความจริงได้หรอกนะ ! แววตาของเธอลุกขึ้นสู้ด้วยความมุ่งมั่น “ฉันจะไปขอโทษเขา” พูดจบเธอก็ก้าวเท้าเข้าไปในห้อง ถิรเจตรู้สึกอึ้งเล็กน้อย แต่ไม่นานเขาก็กลับไปไม่แยแสเช่นเดิม ผู้หญิงโลภแบบนี้จะเชื่อได้หรอ ?เพื่อเงิน ไม่ว่าจะเรื่องอะไรเธอก็สามารถทำได้ นี่มันอาจจะเป็นกลหลอกให้เขาหลงเชื่อและตายใจ ก่อนที่เธอจะหนีไปและไปทำงานสกปรกของเธองั้นหรอ ? พอคิดแบบนี้เขาก็ไม่ได้คิดต่อไปอีก จึงก้าวเท้าแล้วเดินตามไป คนรับใช้พานาเดียมายังหน้าห้องภิรมณ นาเดียยกมือขึ้นและเคาะประตู “คุณชายใหญ่คะ......คุณ”...... “ออกไปๆ......ฉันไม่ให้เธอเข้ามา !” ยังไม่ทันที่นาเดียจะพูดจบก็มีเสียงโมโหดังแทรกออกมาจากข้างใน นาเดียขมวดคิ้ว แต่ก็ยังคงพูดต่อว่า “งั้น.......เอ่อ คุณชายใหญ่เปิดประตูให้ฉันหน่อยได้ไหม ? ฉันจะมาขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรทำแบบนั้น” ...... เสียงกระแทกเท้าดังออกมาจากข้างใน จากนั้นประตูก็ถูกเปิดออกอย่างรุนแรง ใบหน้าอันขุ่นเคืองแสดงออกบนสีหน้าของภิรมณปรากฏตรงหน้าของนาเดีย เขาส่งเสียง ฮึ ใส่หนึ่งคำ เเละทำหน้ามุ่ยเบะปาก “เธอไปเลย ฉันไม่อยากเห็นเธอแล้ว เธอไม่ยอมเล่นกับฉัน” นาเดียรู้สึกขบขันจากการแสดงออกบนสีหน้าของเขา ระดับสติปัญญาของภิรมณมีอายุเพียง 6 ขวบ นั่นหมายความว่าตอนนี้เธอกำลังเผชิญหน้ากับเด็กคนหนึ่งเท่านั้น แม้ว่าเขาจะมีร่างกายที่สมบูรณ์ มีใบหน้าอันหล่อเหล่าและมีเสน่ห์ ดวงตาของเขาคมชัดและสดใสบริสุทธิ์ ข้างในไร้ซึ่งร่องรอยของความเป็นผู้ใหญ่เหมือนกับสายน้ำที่ใส จนสามารถมองเห็นได้ลึกสุดสายตา นาเดียเอื้อมมือออกมาเพื่อลูบที่หัวของเขา ภิรมณส่งเสียง ฮึ ผ่านจมูกอย่างรุนแรงอีกครั้ง รีบเบี่ยงหัวออกเเละหลบไป