已经是第一章了
ตอนที่57 ผมรักเธอ
ตอนที่57 ผมรักเธอ
นภันต์รีบปฏิกิริยา เขาวิ่งถึงรั้ว คิดว่าจะมองเห็นสภาพที่น่ากลัวมาก ไม่น่าคิดว่าได้เห็นเป็นเบาะลมที่สีเหลืองๆ
เขาเห็นคนที่ใส่เสื้อสีส้มแดงเดินไปเดินมาอยู่ข้างล่าง เห็นแคร่หามสีขาว และรถตำรวจ
ร่างกายไร้แรงทันที นภันต์นั่นบนพื้น พึ่งรั้วที่สกปรกเต็มไปด้วยฝุ่น“เธอไม่เป็นไร เธอไม่เป็นไร”
นภันต์เงยหน้ามองเตชิต มองเห็นดวงตาแดงๆของเตชิตด้วยประหลาดใจ
ไม่เคยได้เจอท่าทางแบบนี้ของเตชิตเลย นภันต์ตลึงมาก “คุณเตชิต”
ใบหน้าของผู้ชายคนนี้ขยาบไปเล็กน้อย ราวกับกัดฟันพูดว่า“คนละ”
นภันต์หายใจลึกๆ “ตำรวจกับนักดับเพลิงแล้ว ข้างล่างมีเบาะลม นัชชาไม่เป็นไร”
พูดจบ ผู้ชายคนนี้หายตัวไปไม่อยู่ต่อแม้แต่หนึ่งวินาที รวมถึงไม่มองลงข้างล่างเลย เหมอนกับว่ากำลังจะหนีไป ถึงแม้ว่ารู้แล้วเธอไม่เป็นไร แต่ว่าเขาก็ยังปฏิเสธเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นความจริง
...........
นัชชาตกลงจากตึกสูงๆ ถึงแม้ว่ามีเบาะลง แต่แรงกระแทกและแรงโน้มถ่วงก็ใหญ่อยู่ ตอนที่ตกลงบนเบาะลม เธออาการโคม่าไป ส่งเข้าโรงพยาบาลธาริม
เตชิตมาถึงโรงพยาบาล เธอถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉิน
ปรัณทำศัลยกรรมด้วยตนเอง ยังมีแพทย์หลายคนอยู่ในห้องฉุกเฉิน
มองเห็นไฟแดงของห้องฉุกเฉินสว่างขึ้น หัวใจของเตชิตเครียดมาก ดึงบุหรี่ออกจุด ควันขาวๆลอยขึ้น ใบหน้าซีเรียสมาก เจ้าหน้าที่การแพทย์ผ่านไปผ่านมาไม่มีใครกล้าพูดอะไร
ใครก้รู้ว่า คุณเตชิตเป็นเพื่อนของคุณปรัณ ผู้หญิงที่ถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินเป็นผู้หญิงที่อายุใคร้ๆกัน ความสัมพันธ์ของพวกเขาน่าจะไม่ง่ายๆหรอ
ในเวลานี้ ไม่มีใครกล้าไปตีปากกระบอกของปืน
แต่ผู้ชายคนนี้แขวงตา มือที่ถือบุหรี่ไว้ก็สั่นขึ้นเล็กน้อย เหมือนกับงว่าอารมณ์เสียแย่สุดๆเลย
สายตาของเขามองไปมุมผนัง จ้องมองอยู่นิ่งๆ เหมือนกับว่าสภาพที่เกิดขึ้นบนชั้นดาดฟ้าพึ่งเกิดขึ้นเมื่อกี๊นี้
มีชีวิตอยู่มานานถึงสามสิบสองปี ตั้งแต่คุณพ่อหย่ากับคุณแม่แล้ว เขาไม่เคยร้องไห้เพื่อใครเลย ไม่ว่าจะเจ็บและลำบากแค่ไหน เขาก็ผ่านมาได้ โดยไลหเลือดไม่ไหลน้ำตา แต่ว่าวันนี้ เขามองเห็นเธอตกลงไปในหน้าเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยหมอกควัน
ถ้าเธอเป็นอะไรไป เขาจะเองไงดี
เตชิตถามตัวเอง แต่ว่าไม่มีคำตอบ เขารู้ว่าเขาจะใม่ปล่อยผู้ชายคนนั้นแน่ เขาจะทำให้ผู้ชายคนนั้นรู้สึกว่าผิดที่มาถึงโลกนี้
ความกระวนกระวายแบบนี้มาจากความรักเกี่ยวกับผู้หญิงที่อยู่ในห้องฉุกเฉิน
รุนแรง เชี่ยว ควบคุมไม่ได้
ก็เพื่อร่างกายที่เขาน่าสนใจ แต่ว่าตอนนี้เขาเริ่มสนใจคนนี้ด้วย
เวลานี้ เตชิตพบเจอว่า เขามีความรู้สึกเริ่มรักเธอนอกจากชอบร่างกายตัวนี้
อ้าปากเล็กน้อย สูบบุหรี่อย่างหนักๆ กลิ่นบุหรี่ฉุนมากกระจายภายในจมูก แต่สามารถทำให้คนมีสติอยู่
หลังจากหนึ่งชั่วโมง ประตูของห้องฉุกเฉินถูกเปิดมาอีกครั้ง ปรัณแก่หน้ากากเดินมาและพูดด้วยว่า“เธอปลอดภัยแล้ว การถูกกระทบกระแทกเล็กน้อย และตกใจไม่หน้อย เราจัดให้มีการรักษาในโรงพยาบาล แม้ว่าอาการไม่หนักมาก ถ้าพักอยู่ที่บ้านก็ไม่สะดวกในการรักษา”
ผู้ชายคนนี้พยักหน้า ดับบุหรี่บนฝาถังขยะที่อยู่ข้างๆ แล้วทิ้งเข้าถังขยะ
ปรัณมองเห็นหมอกควันของบุหรี่แล้ว ถอนหายใจพูดว่า“ยังไงที่นี่ก็เป็นโรงพยาบาล คุณจะสูบบุหรี่คุณควรจะไปมุมที่ข้างๆ”
ผู้ชายคนนี้ไม่ตอบ แค่ถามว่า “เธอฝืนยัง”
“ยังเลย แต่ว่าคุณสามารถเข้าไปเยี่ยมได้”ปรัณหันกลับตัวหลีกทางให้เขา
เตชิตยืนนิ่งไม่ย้ายตัว มองเข้าไป รวมกับว่าข้ามประตูจะได้เห็นคนที่นอนอยู่บนเตียงข้างภายในห้องฉุกเฉิน
ปรัณเขย่าแขนให้พยาบาลออกไปจากห้องฉุกเฉิน ตบไหล่เขาอย่างเบาๆ เดินเข้าใกล้ๆเขา “นี่คุณสองคนยังทะเลาะกันอยู่หรื่อ”
“ไม่ใช่”
ปรัณรู้ว่าเขาปากแข็งใจอ่อน “คุณ อย่าแต๊ะจุ๊ยแล้วนะ เธอแค่เป็นผู้หญิง คุณควรจะใจกว้างหน่อย.......”
“ผมรักเธอแล้ว”
ปรัณจบเสียงเลิกพูด ใบหน้าตลึง คำพูดที่เหลือยังไม่ทันพูดออกจากปาก เขาหันหน้ามองไปทางห้องฉุกฉิน “คุณพูดอะไรวะ”
เตชิตจ้องมองเขา “ผมคงจะรักเธอแล้ว”
ได้ยินว่าเขายอมรับ ปรัณก็ยังรู้สึกตกใจมาก อุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้เตชิตรับรู้ความรักของเขา ก็เห็นว่ายังมีผลดีอยู่ แต่ว่า.....
“คุณชอบเธอจริงๆหรือ”
“ไม่รู้เหมือนกัน แค่มองเห็นเธอตกลงมา ผมก็รู้สึกว่าควบคุมตัวไม่ได้”
เหนือการควบคุม
ปรัณกลืนน้ำลาย ครั้งที่แล้วเขาเหนือการควบคุม.......โทษที ไม่เคยเห็นเลย
แล้วตอนนี้มีคนทำให้เตชิตคนที่เยือดเย็นเหมือนภูเขาที่คลุมหิมะอยู่ เริ่มเปิดใจรัก
“หรือว่ารอเธอฝืนมาค่อยคุยกันดีๆ”
“ไม่ต้อง อย่าบอกเธอว่าผมเคยมาที่นี่ ถ้าผมคิดดีๆแล้วค่อยว่ากัน”
ปรัณยังไม่ทันจะถามเขาว่าอยากได้อะไร เขาก็หันตัวเดินจากไป มองตัวสูงๆนั้นหายไปในปลายทางของระเบียง เขาส่ายหัวเล็กน้อย นึกขึ้นภาพที่เตชิตเร่งวิ่งมาโรงพยาบาล
รีบเร่งมาก ใบหน้าซีดมาก ถึงแม้ว่าเขาอยากจะทำให้คนอื่นเห็นเขาใจเย็นอยู่ หลอกใครก็ได้ แต่ก็ไม่สามารถหลอกปรัณไม่ได้ทั้งๆที่พวกเขาเป็นเพื่อนกันมาหลายปีแล้ว
ผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างใน เขาใส่ใจมาเกินไป แต่ว่าคนที่อยู่ในสถานะการณ์เขามองไม่ชัดความจริง
.......................
เวลาที่นัชชาฝืนขึ้นมา ลืมตาเจอใบหน้าของณัชชนม์กับเมทนี เธอพยายามเคลื่นตัว แต่ยังไม่ได้เคลื่อนไปนิดเดียวก็รู้สึกเวียนกัวมากภายในสมองของเธอ
ได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากห้องข้างใน ณัชชนม์รีบเดินมาข้างๆเตียง “นัชชา เธอตื่นมาแล้ว”
นัชชาอยากอ้วกมากเพราะเวียนหัว แต่เธออดทนไว้ ถามด้วยเสียงเบาๆ “แม่คะ ที่นี่ที่ไหนคะ”
“โรงพยาบาลค่ะ ลูก”เมทนีเดินเข้ามา มองเห็นใบหน้าซีดของเธอ รู้สึกหัวใจเจ็บป่วยมาก “พ่อเคยบอกเธอหลายครั้งแล้ว คนเราทำงานอยู่ข้างนอกก็อย่าไปยุ่งเรื่องของคนอื่น ทำไมเธอไม่ฟังเลย สถานะการณ์อันตรายขนาดนี้ เธอไปยุ่งทำไม ถ้าเธอเป็นอะไรไป พ่อกับแม่จะอยู่ต่อยังไง”
ได้รู้ว่านัชชาตกลงจากตึกสูง เมทนีกับณัชชนม์ประตกใจมาก โชคดีที่สุด นัชชาไม่เป็นไร แต่ก็ทำไห้พวกสองคนนี้ตกตะลึงในใจ
“พ่อคะ แม่คะ หนูไม่เป็นไร”
“ยังพูดว่าไม่เป็นไร การถูกกระทบกระแทกเล็กน้อย ถ้าหนักกว่านี้ เธอจะกลายเป็นเด็กบ้าแล้ว” ด่าแต่ก็ยังรักเธอมาก คิดแล้วก้ยังรู้สึกว่าน่ากลัว
นัชชารู้ว่าพ่อกับแม่เป็นห่วง พูดเอาใจเบา ๆ “ไม่ต้องห่วงนะคะ คราวหน้าเจอเรื่องแบบนี้อีก หนูจะวิ่งหนีไปไกลๆ”
ได้คำสัญญา สองคนนี้จึงไว้ใจบ้าง
นัชชามองไปทั่วห้อง เป็นห้องเดี่ยว ตกแต่งระดับสูง นอกจากห้องน้ำยังมีห้องล๊อบบี้ใหญ่อีก
เธอหลับตา ถามว่า“แม่คะ เพื่อนหนูตามมาหรือเปล่าคะ”
“เขากลับไปแล้ว เขาจัดการเรื่องห้อง แล้วบอกว่าไม่ต้องกังวลเรื่องค่าห้อง บริษัทจะจ่ายให้ แม่เห็นชายคนนั้นใจดีหน้าตาก็ดี”
นัชชาคิดอยู่ในใจ“เขาละ”
“หลังจากจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้ว เขาก็กลับไปแล้ว บอกว่ามีธุระอยู่ที่บริษัท เขาเป็นผู้จัดการฝ่ายดูแลความปลอดภัย ตำรวจก็จะมาสอบถามเรื่องนี้”
ผู้จัดการฝ่ายดูแลความปลอดภัย?
ความหวังเกิดขึ้นภายในหัวใจของนัชชาถูกเย็นชามากโดยประโยคนี้ เธอหัวเราะตัวเอง ไม่ใช่เขา
已经是最新一章了
加载中
