บทที่279 การมาเยี่ยมเยือนอันแสนลึกลับ

บทที่279 การมาเยี่ยมเยือนอันแสนลึกลับ ไม่มีใครคาดคิดว่าจู่ๆกำชัยจะมาจากไปอย่างกะทันหันเช่นนี้ ถึงแม้ว่าทั้งสองบริษัทจะเป็นคู่แข่งกัน แต่จะว่าไปแล้วนั้น กำชัยก็เป็นบุคคลที่จิรภาสคุ้นเคยเป็นอย่างดี เมื่อคิดพิจารณาแล้วนั้น จิรภาสจึงตัดสินใจไปดูพวกเขากับจิดาภา ไม่ว่าที่ผ่านมาพวกเขาจะทำอะไรไว้ก็ตาม แต่ตอนนี้เขาได้ขึ้นไปอยู่บนสวรรค์แล้ว.... จิดาภาเดินตามจิรภาสอยู่ทางด้านหลัง เมื่อเดินเข้ามายังห้องพักผู้ป่วยของกำชัยแล้วนั้น เวลานี้เองที่บรรดาผู้ถือหุ้นของช่องบลูไลท์ต่างก็พากันเข้ามาอยู่ในห้องนี้ บรรยากาศช่างเศร้าสลดยิ่งนัก ธวัชเมื่อเห็นจิรภาสเดินเข้ามาด้านในห้องแล้วนั้นจึงรีบพุ่งตัวเข้าใส่จิรภาสในทันที แต่ถูกบอร์ดี้การ์ดขวางเอาไว้เสียก่อน เขาชี้หน้าจิรภาส “ผมจะไม่ปล่อยคุณไปแน่ๆ! ตอนนี้พ่อก็ตายแล้ว ช่องบลูไลท์ก็เป็นของคุณ พอใจรึยัง?” จิดาภานึกไม่ถึงว่าจนถึงตอนนี้แล้วธวัชจะยังไม่รู้สึกผิดและคิดที่จะปรับปรุงตัวเสียใหม่เช่นนี้ “คุณจะก่อเรื่องต่อไปแบบนี้ มีประโยชน์อะไรหรือคะ คุณต่างหากที่เป็นคนทำให้เขาต้องตาย!” “คุณพูดอะไร?” “คุณกำชัยเป็นโรคหัวใจมาตั้งนานแล้ว ช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาเขาทุ่มเทแรงกายและยอมลำบากเพื่อช่องบลูไลท์มามากขนาดนี้ ทั้งยังต้องคอยตามเก็บเรื่องราวที่คุณก่อไว้อีก แล้วคุณล่ะ? ตอนที่เขาต้องการให้คุณมาอยู่เป็นเพื่อน มาคอยดูแลเขา คุณก็เอาแต่ใช้ชีวิตสำมะเลเทเมา คุณเคยคิดจะทำอะไรเพื่อช่องบลูไลท์บ้างไหม? หากไม่ใช่เป็นเพราะคุณที่ก่อแต่เรื่องสร้างความวุ่นวายแบบนี้ เขาก็คงจะไม่ได้รับเรื่องอะไรที่มากระตุ้นให้อาการกำเริบแบบนี้หรอกค่ะ” “ทำไมพ่อของคุณถึงได้ยอมยกช่องบลูไลท์ให้กับเค.เอฟ ไม่ยอมเก็บเอาไว้ให้คุณ คุณลองคิดดูแล้วกัน!” “ไม่มีช่องบลูไลท์ ไม่มีพ่อคุณแล้ว คุณก็กลายเป็นคนที่แทบจะไม่เหลืออะไรแล้ว” พวกเพื่อนที่เป็นเหมือนสุนัขรับใช้ ใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาเช่นนั้นทั้งวันกับเขา จะยังคงสนใจเขาอยู่อีกหรือ? คำพูดของจิดาภานั้นเต็มไปด้วยความเยือกเย็น เธอเพียงแค่เล่าความจริงเรื่องนี้ซ้ำอีกครั้งหนึ่งเพียงเท่านั้น ทุกๆคำพูดราวกับเป็นเข็ม ที่ปักลงบนหัวใจของธวัช ธวัชไม่รู้ว่าควรจะพูดโต้ตอบกลับไปได้อย่างไรอีก เขานั่งลงบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง มองดูกำชัยที่หลับตาทั้งสองข้างลงแล้วนั้น จึงก้มหน้าลงอย่างรู้สึกเจ็บปวด เวลานี้เขาพยายามกลั้นความเจ็บปวดนี้ไว้ แล้วเอ่ยพูดกับจิรภาส “ผมจะเอาช่องบลูไลท์กลับคืนมาจากคุณให้ได้! และผมจะใช้วิธีที่ถูกต้องและสง่างามให้ได้มันคืนมาด้วย!” “ได้ ผมจะรอ” จิรภาสตอบกลับไปอย่างเย็นชา หลังจากนั้นจึงหันมาโค้งคำนับให้กับร่างของกำชัย แล้วจึงพาจิดาภากลับออกไป ระหว่างทางกลับนั้น ทั้งสองคนต่างก็พากันเงียบตลอดทาง “เดิมทีผมว่าจะกลับไปบอกคุณถึงเรื่องนี้ ไม่คิดเลยครับว่าเรื่องจะกลายมาเป็นแบบนี้เสียก่อน....” “คุณซื้อช่องบลูไลท์แล้วจริงๆหรือคะ?” “ผมรับซื้อหุ้นส่วนทั้งหมดที่อยู่ในมือของคุณกำชัย ตอนนี้ผมเป็นผู้ถือหุ้นที่ใหญ่ที่สุดของช่องบลูไลท์ แล้วก็มีส่วนของคุณด้วยนะ เพราะเป็นทรัพย์สินร่วมของสามีภรรยา” จิดาภาส่ายหน้า “ฉันไม่สนใจของพวกนี้หรอกค่ะ” “แต่ผมไม่ได้ลืมเรื่องที่เมื่อก่อนช่องบลูไลท์เคยแบนคุณนะครับ” นี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่จิรภาสรับซื้อหุ้นเหล่านี้ของช่องบลูไลท์ไว้ อย่างน้อย ก็สามารถจะช่วยให้ภรรยาของเขาลืมเรื่องราวที่ทำให้เธอไม่มีความสุขเหล่านั้นได้บ้าง จิดาภาพิงไปที่ไหล่ของเขาอย่างระมัดระวังไม่ให้ไปโดนแผลที่แขนของเขา พวกเขาเห็นความสำคัญของกันและกันขนาดนี้ ไม่ยอมที่จะให้อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บหรือโดนทำร้ายแม้แต่นิดเดียว ......... กลางดึก ในโรงงานร้างในเขตชานเมือง มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป อยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ด้วยใบหน้าอันเคร่งขรึม พวกเขาใช้เวลาและผ่านอะไรมามากตั้งเท่าไหร่ ไปรวบรวมข้อมูลทั้งหมดมา แต่เพียงการเคลื่อนไหวเดียวของจิรภาสทำแผนการของพวกเขาพังไปเสียหมด ตอนนี้ทุกคนต่างพากันจับตามองคู่จิ้นจิรภาสและจิดาภา อีกทั้งเค.เอฟยังควบคุมการรายงานข่าวที่เกี่ยวข้องทั้งหมดกับจิดาภาอีกด้วย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะปล่อยข่าวอะไรออกมา ก็จะต้องถูกทางเค.เอฟปกปิดไปในเพียงชั่วข้ามคืน พนักงานคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้น “พี่ตนุภัทร พวกเราจะทำอย่างไรกันดีล่ะ?” ตนุภัทรเองก็รู้สึกโมโหเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย จึงทุบลงบนโต๊ะแล้วเอ่ยว่า “จะกลัวอะไร! ไม่ใช่ว่าเปิดเผยความสัมพันธ์ออกมาแล้วหรือ? ไม่ได้แต่งงานกันเสียหน่อย พวกแกลองคิดดูนะ ฐานะทางสังคมและตำแหน่งเขาอยู่ตรงนั้น รอบๆตัวเขามีแต่ผู้หญิงสวยๆรายล้อมเต็มไปหมด แม้ว่าตอนนี้จะสนใจในตัวของจิดาภา ก็คงเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้นแหล่ะ....” “ถึงแม้จิรภาสจะไม่ชอบผู้หญิงอีก แต่ผู้ชายก็เป็นเหมือนกันหมดนั่นแหล่ะ เล่นๆไม่กี่วันเพื่อให้ได้มา เขายังจะคงรักจิดาภานี่อยู่อีกรึไง?” “รอดูแล้วกัน ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะแต่งงานกับนักแสดงคนนี้จริงๆ!” ตนุภัทรเองก็รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ของสตูดิโอของเขานั้นไม่ดีเท่าไรนัก พวกเขาจำเป็นต้องหยุดเรื่องที่คอยตามถ่ายรูปของจิดาภาไว้ก่อนชั่วคราว แล้วไปหาข่าวอื่นแทน คนอีกจำนวนมากที่ยังต้องกินข้าวเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง.... เพียงแต่ตอนนี้นอกจากข่าวของจิรภาสและจิดาภาแล้วนั้น ยังจะมีข่าวอะไรที่น่ารายงานอีกกัน? การหาข่าวนั้นง่ายอย่างที่คิดเสียที่ไหน! ในขณะที่พวกเขากำลังรู้สึกกลัดกลุ้มกันอยู่นั้น ทางสตูดิโอก็ได้รับสายจากปลายทางที่ดูลึกลับสายหนึ่ง มีคนต้องการจะพบตนุภัทร ทั้งยังบอกว่าจะให้โอกาสเขาในการได้กลับมาลืมตาอ้าปากได้อีกครั้ง ตนุภัทรเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็ไปยังร้านอาหารที่นัดไว้เพื่อไปพบกับอีกฝ่าย “คุณตนุภัทร ที่ที่จองไว้อยู่ทางด้านนี้ค่ะนี่คือสิ่งที่ทางคุณผู้ชายคนนั้นฝากให้คุณไว้ค่ะ” พนักงานต้อนรับพาเขามายังที่นั่งด้านในมุมหนึ่ง หลังจากนั้นก็ส่งเมนูเล่มหนึ่งและโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งทิ้งไว้ให้เขา ไม่นาน โทรศัพท์มีถือเครื่องนั้นก็ส่งเสียงร้องขึ้น เขากดรับสายด้วยความสงสัย “คุณเป็นใคร? ทำไมถึงไม่กล้าออกมาเจอผม!” “ผมจะเป็นใครไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือ ผมสามารถให้ในสิ่งที่คุณต้องการได้ทั้งหมด” อีกฝ่ายเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ทั้งยังมีแรงดึงดูดใจเป็นอย่างมาก “เปิดดูเมนูอาหารตรงหน้าคุณสิ” ตนุภัทรเปิดดู ด้านในมีเช็คเงินสดจำนวนสิบล้านอยู่หนึ่งใบ “พวกเรามีศัตรูคนเดียวกัน นั่นคือจิรภาส ผมต้องการให้คุณร่วมมือกับผมเพื่อแย่งเค.เอฟมา เสร็จเรื่องนี้แล้ว ผมจะให้ค่าตอบแทนที่เหมาะสมกับคุณอีกครั้งหนึ่ง” “ได้เค.เอฟมาอย่างนั้นหรือ?” ตนุภัทรพิงไปยังโซฟา แล้วส่ายหน้าออกมา “ก่อนอื่นเลย ผมเป็นเพียงแค่นักข่าวปาปารัซซี่ธรรมดาคนนึงเพียงเท่านั้น ที่ผมติดตามแอบถ่ายนั้นคือคุณจิดาภา ทำไมผมจะต้องไปเป็นศัตรูกับคุณจิรภาสด้วย? คุณต้องรู้นะว่าตอนนี้เป็นเพราะเขาเป็นคนนำพาเค.เอฟ ดังนั้นในวงการบันเทิงถึงได้สงบแบบนี้ ว่าไปแล้วจากระดับของเขาแล้วนั้น เขาเป็นนักธุรกิจที่มีความสามารถและมีความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวมากคนหนึ่ง” “ไม่นึกเลยว่าคุณจะเป็นแฟนคลับของเขาด้วย? ผมจะบอกคุณให้นะ วงการบันเทิงที่แท้จริงไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะต้องสมดุลกัน แต่ต้องมีการแก่งแย่งแข่งขันกันต่างหาก มีเพียงการแข่งขันเท่านั้นถึงจะทำให้ทุกคนได้ในสิ่งที่ควรจะได้ อย่าพูดให้ตัวเองดูสูงส่งขนาดนั้นเลย ที่คุณคอยตามถ่ายรูปจิดาภาอยู่ ก็ไม่ใช่เพราะเพื่อเงิน เพื่อชื่อเสียงหรอกหรือ?” “จิรภาสที่คุณเห็น เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของตัวเขาเท่านั้น เขามาจนถึงวันนี้ได้ คุณคิดว่าเขาจะใช้วิธีที่สะอาดในการทำธุรกิจอย่างนั้นหรือ? คุณเองก็อยู่ในวงการนี้มานาน ที่คุณพูดออกมาทำไมถึงดูไร้เดียงสาแบบนี้ล่ะ!” ตนุภัทรกำหมัดแน่น เขาต้องยอมรับว่าที่อีกฝ่ายนึงพูดมานั้นทำให้เขาไม่สามารถโต้แย้งกลับไปได้เลย อีกทั้ง เขาในตอนนี้ก็ต้องการเงินอยู่จริงๆ แต่..... “ผมขอเวลาคิดก่อนแล้วกัน เพราะถึงอย่างไรต้องตั้งตัวเป็นศัตรูกับคุณจิรภาสแล้วด้วย....” “ได้ แต่ผมขอเตือนคุณไว้นะ ว่าอย่าดึงเวลาออกไปนาน เพราะถึงแม้จิรภาสจะไม่ได้จัดการอะไรกับคุณ แต่หลังจากที่ผมได้เค.เอฟมาแล้ว คุณแล้วก็พนักงานของคุณจะต้องหายไปจากวงการนี้แน่นอน” ตนุภัทรเอาเช็คใบนั้นวางกลับเข้าไปในเมนูอาหารเล่มนั้นเหมือนเดิม แล้วคว้าเอาเสื้อคลุมเดินออกไปจากร้านอาหาร เขาไม่โง่ขนาดที่จะยังคงขุดข้อมูลด้านลบของจิดาภาต่อไปอีก เนื่องจากว่าตอนนี้เธอเป็นคนที่ทุกคนนั้นต่างยอมรับและรับรู้แล้วว่าเธอเป็นแฟนของจิรภาส มีฐานะอยู่ในระดับหนึ่ง นั่นก็เท่ากับว่าทั้งเค.เอฟนั้นก็เป็นเกราะป้องกันของเธออยู่แล้ว