บทที่284 คุณจันทนีกรุณาระวังคำพูดและการกระทำของตัวเองด้วย

บทที่284 คุณจันทนีกรุณาระวังคำพูดและการกระทำของตัวเองด้วย จันทนีเพียงแค่อยากจะพุ่งประเด็นมายังจิดาภาเพียงเท่านั้น แต่หารู้ไม่ว่าเพราะคำพูดนี้ของเธอทำให้เป็นการหาเรื่องใส่ตัวไปไม่น้อย นักแสดงหญิงที่อยู่รอบข้างพากันกระหน่ำวิพากษ์วิจารณ์เธอ ทั้งยังมีคนที่ไม่ระวังเอาไวน์สาดใส่กระโปรงของเธอด้วย ทำให้เธอกลายเป็นตัวตลกไปเสียแล้ว “ขอโทษด้วยนะคะ คุณจันทนี ฉันไม่ทันได้ระวัง....” “ไปให้ไกลๆจากฉัน!” จันทนีลุกขึ้นยืนทันที แล้วหลบออกจากมือของนักแสดงหญิงคนหนึ่งที่เอื้อมมือมาเพื่อจะเช็ดให้เธอ แล้วรีบเดินไปยังห้องน้ำทันที หลังจากนั้น นักแสดงหญิงเหล่านั้นต่างก็พากันสงเสียงขึ้นมา แล้วกลับไปยังที่นั่งของตัวเอง ผู้คนรอบๆตัวเธอนั้นต่างมีรอยยิ้มแห่งความเยาะเย้ยปรากฏออกมา อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา “น่าจะสั่งสอนคนแบบนั้นหน่อย พูดจาได้ไม่น่าฟังเอาเสียเลย!” “คุณจิดาภา คุณทำได้อย่างไรกันคะ? คุณจันทนียั่วยุคุณขนาดนั้นแล้ว คุณกลับไม่ทำอะไรเลย” จิดาภายิ้มออกมา แล้วหยิบแก้วไวน์ขึ้น เพื่อเป็นการขอบคุณบุคคลเหล่านี้ที่ช่วยสั่งสอนจันทนีให้เธอ บางครั้งมักจะมีคนที่ไม่ชอบคำพูดเหล่านั้นของผู้หญิงคนนั้นมากกว่าเธอ ทำไมเธอจะต้องลงมือเองกัน? เวลานี้เองที่ฉันท์สินีรับรู้ได้ว่าจิดาภาเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมากคนหนึ่ง “ไม่แปลกใจเลย ในวงการมีศิลปินหญิงตั้งมากมาย แต่คุณจิรภาสกลับต้องตาคุณ” จิดาภาส่งยิ้มบางๆกลับไป “อย่าเอาสายตาของคุณมาคาดเดาความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคุณจิรภาสเลยค่ะ” “ถึงแม้ว่าคำพูดของคุณจันทนีจะฟังดูแล้วไม่น่าฟังเท่าไหร่นัก แต่ที่เธอพูดก็ไม่ผิดนะคะ ในวงการนี้ จะมีซักกี่คนที่สะอาดแบบนั้น?” อยากจะแต่งงานเข้าบ้านเศรษฐี คงจะเป็นความฝันของนักแสดงหญิงแทบทุกคน แต่จะมีซักกี่คนที่ความฝันนี้จะเป็นจริงขึ้นมาได้? “ฉันมีกฎเกณฑ์อยู่ข้อนึงค่ะ ใครที่ไม่ทำร้ายฉัน ฉันก็จะไม่ทำร้ายเขา ฉันไม่เคยบอกว่าตัวเองเป็นคนดี แต่....บางขอบเขตที่มีขีดจำกัด ฉันจะไม่ไปสัมผัสโดนมันเด็ดขาด” พูดจบแล้ว จิดาภาก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกับพวกเขาอีกเลย กิจกรรมแลกเปลี่ยนทางสังคมที่ไม่มีประโยชน์เช่นนี้ เธอไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวด้วยอีก หลังจากที่จันทนีออกมาจากห้องน้ำแล้วนั้น ผู้รับผิดชอบทางผู้จัดคนนั้นได้จัดที่นั่งใหม่ให้กับเธอเรียบร้อยแล้ว เธอมองมายังจิดาภาด้วยความเย่อหยิ่ง แล้วเดินไปนั่งอีกทางด้านหนึ่ง ไม่นาน กิจกรรมก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ หลังจากนั้นสองชั่วโมง กิจกรรมดำเนินไปจนถึงช่วงท้าย สายของจิรภาสก็โทรเข้ามา “ผมถึงแล้วนะครับ” เวลานั้นเองที่ทุกคนก็พากันลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวทยอยออกมจากงาน และเมื่อจิดาภาเดินมาตรงหน้าประตูใหญ่แล้วนั้น เห็นจิรภาสจอดรถอยู่ตรงหน้าประตูในจุดที่สะดุดตาเข้าพอดี หลายๆคนรู้ว่าเป็นรถของเขา เวลานั้น มีผู้คนมากมายรายล้อมเพื่อมองดูเขาอยู่ เพียงแต่จิดาภายังไม่ทันได้เดินไปหาเขานั้น จันทนีก็รีบเดินเข้าไปหาเขาตัดหน้าเธอเสียก่อน “คุณจิรภาส ไม่เจอกันนานเลยนะคะ!” บทสนทนาแบบนี้..... จิดาภายืนอยู่ทางด้านหลังห่างจากตำแหน่งที่เธอยืนอยู่ประมาณสามก้าว แล้วมองดูอย่างเงียบๆ จิรภาสที่กำลังลงจากรถมาเพื่อเตรียมเปิดประตูรถให้จิดาภา แต่ดันเห็นจันทนีที่วิ่งเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาเข้าเสียก่อน เขาตะลึงไปอย่างเห็นได้ชัด อาการนั้นราวกับต้องการจะพูดออกมาว่า คุณเป็นใคร? แล้วสายตาของเขาก็มองข้ามจันทนีไปหยุดอยู่ที่จิดาภา จิดาภายืนอยู่ด้านหลังแล้วเอ่ยบอกกับเขา “เธอคือคุณจันทนีค่ะ” จิรภาสรับรู้และเข้าใจความหมายนี้ของจิดาภาดี จึงเอ่ยถามเขาไปด้วยน้ำเสียงเย็นชาทันที “คุณจันทนี มีธุระอะไรหรือครับ? เท่าที่ผมทราบ นี่คือการพบกันครั้งแรกนี่ครับ” สีหน้าของจันทนีดูไม่ดีเอาเสียเลย เนื่องจากว่าจิรภาสราวกับเจตนาที่จะเพิ่มเสียงของตัวเองให้ดังขึ้น ทำให้คนที่อยู่รอบๆพวกเขานั้นได้ยินในสิ่งที่เขาพูดออกมา แย่ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อจิรภาสเดินอ้อมเธอไป เพื่อไปเปิดประตูรถให้กับจิดาภา “ไปกันเถอะครับ อากาศเย็นแล้ว” จันทนีไม่ยอมที่จะให้พวกเขามองเธอเป็นอากาศราวกับมองไม่เห็นเธอเช่นนี้ และเพื่อทำให้จิดาภาโกรธ เธอจึงพูดออกไปว่า “วันนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจจะไม่ไปที่สำนักงานราชการนั่นนะคะ เพียงแต่ฉันมีธุระที่ต้องทำเสียก่อน” “ถ้าหากคุณจันทนีต้องการจะขอโทษล่ะก็ ไม่จำเป็นหรอกครับ เพราะตอนนี้ผมเปลี่ยนคนแล้วล่ะครับ” “หรือบางที ผมควรจะบอกให้ผู้ช่วยของผมแจ้งคุณเสียหน่อย เพราะสำหรับผมแล้ว คุณเป็นเพียงแค่รูปถ่ายใบหนึ่งที่ดึงออกมาจากรูปถ่ายที่มีอยู่เป็นกองเพียงแค่นั้นแหล่ะครับ” “หวังว่าคุณจันทนีจะเคารพตัวเองบ้างนะครับ” เมื่อพูดจบ จิรภาสก็ประครองจิดาภาขึ้นรถไป หลังจากนั้นเขาก็ปิดประตูรถ แล้วไม่ได้สนใจจันทนีอีก แล้วขับรถออกไปทันที การกระทำทั้งหมด ไม่มีแม้แต่ความลังเลและหยุดชะงักเลยซักนิดเดียว จันทนียืนอยู่ที่เดิมแล้วกำหมัดด้วยความโมโห เดิมทีแผนการที่จะทำให้จิดาภาอับอายขายหน้านั้นยังไม่ทันได้เริ่มก็พังลงเสียก่อนแล้ว! ทั้งยังเป็นเธอที่รู้สึกอับอายแทนต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้อีกต่างหาก ผู้คนที่ยืนดูอยู่รอบๆไม่เพียงแค่ได้เห็นเธอที่ถูกทำให้อับอายเพียงเท่านั้น แต่พวกเขาได้เห็นมุมที่รักภรรยาเช่นนั้นของจิรภาสกันด้วยอีกต่างหาก “เมื่อครู่จันทนีเยาะเย้ยว่าจิดาภาเป็นนักแสดงที่ต่ำต้อย” “แน่ล่ะว่าสาวผู้สูงส่งอย่างเธอคงจะไม่ถูกชะตากับนักแสดงที่ต่ำต้อยอย่างพวกเรา....” “เห็นเธอถูกคุณจิรภาสมองผ่านไปแบบนั้น รู้สึกมีความสุขเสียจริงๆ!” “เอาล่ะ ไปกันเถอะ ถึงจะหล่อแต่ก็มีเจ้าของแล้วนะ” การกระทำของจิรภาสเมื่อครู่นี้ทำให้อาการหึงหวงของจิดาภาสงบลงไปบ้างแล้ว แต่เธอไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆหรอก “ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะครับ?” จิดาภาไม่มองหน้าเขา แล้วทำเป็นไม่สนใจเขา “หึงหรือครับ?” จิรภาสรีบอธิบาย “ตอนนั้นทางบ้านผมเร่งรัดให้ผมแต่งงาน ผมก็เลยเลือกใครก็ได้ขึ้นมาคนนึงจากรายชื่อที่เขาเตรียมไว้ให้ แม้แต่เจอหน้ากันก็ยังไม่เคยได้เจอกันเลยครับ ก่อนที่จะมาพบคุณ การแต่งงานสำหรับผมแล้วก็เป็นเหมือนการทำธุรกิจอย่างหนึ่ง อีกฝ่ายหนึ่งจะเป็นใคร มันก็เหมือนกัน” เวลานี้เองที่จิดาภาหันกลับมาหาเขา แล้วเอ่ยพูดกับเขา “คุณจันทนีบอกว่าคนมีอิทธิพลอย่างคุณ ไม่มีทางแต่งงานกับฉันอย่างเด็ดขาด” “ต่อไปเอาเอกสารแต่งงานมาพกติดตัวไว้นะครับ ใครพูดอะไรมั่วๆอีก ก็เอาขึ้นมาตีหน้าพวกเขาไปได้เลย” “เธอยังบอกอีกว่า ฉันเป็นเพียงแค่นักแสดงที่ต่ำต้อยคนหนึ่ง....” “คุณผู้หญิงครับ เมื่อครู่นี้ผมก็ช่วยคุณตอบโต้เขากลับไปแล้วไงครับ อย่าต้องมาโมโหเพราะคนแปลกหน้าเลยนะ ดีไหมครับ?” จิรภาสรู้ว่าจิดาภาตั้งใจจะพูดออกมาเช่นนี้ ท่าทางที่กำลังดูฟ้องของเธอแบบนี้นั้นช่างน่ารักมากเสียจริงๆ “แต่ ฉันทำให้หญิงสวยผู้สูงส่งคนนั้นไม่พอใจ ต่อไปถ้าถูกเธอแกล้งจะทำอย่างไรล่ะคะ?” จิรภาสไอออกมาเล็กน้อย จะมีวันที่จิดาภาถูกพวกเขาแกล้งอย่างนั้นหรือ? “ถ้าหากเธอกล้าแกล้งคุณ คุณก็กลับบ้านมาหาผม ผมจะออกหน้ารับแทนคุณเอง....”เวลานี้จิรภาสเองก็รู้สึกถึงอารมณ์บางอย่าง โชคดีที่วันนั้นเขาได้พบกับจิดาภา มิเช่นนั้นตอนนี้เขาควรจะได้หย่าไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จริงๆแล้ว จิดาภาไม่ได้รู้สึกโมโหเรื่องนี้ เลย เธอกับจิรภาสจะไม่ทะเลาะกันเพราะคนที่ไม่สำคัญกับพวกเขาแบบนั้น เพียงแต่.... จิรภาสขับรถอย่างสงบนิ่ง เมื่อถึงประตูบ้านแล้ว เขาจับมือของจิดาภาไว้ “ขอบคุณคุณจิดาภาที่มาปรากฏตัวอยู่ในชีวิตผมนะครับ เพราะคุณ ชีวิตของผมถึงได้สวยงามแบบนี้” จิดาภาได้ยินดังนั้นแล้ว จึงจับมือเขากลับ “ฉันต่างหากค่ะที่ต้องขอบคุณคุณ” สามีภรรยา จะต้องกลายเป็นที่พึ่งพิงของกันและกัน ในโลกอันแสนโหดร้ายนี้ จิรภาสโอบไหล่ของเธอเอาไว้ แล้วลงจากรถเข้าบ้านไปด้วยกัน เขามองคนที่อยูในอ้อมกอดของตัวเอง แล้วเอ่ยพูดกับเธออีกหนึ่งประโยค “คุณสำหรับผมแล้ว มีเพียงแค่คนเดียวในโลกนี้นะครับ” จันทนีในคืนนี้ได้รับความอัปยศอันแสนหนักหนายิ่งนัก เมื่อกลับบ้านมาแล้ว เธอจึงรีบไปยังห้องหนังสือชั้นสอง “พ่อ!” “เป็นอะไรอีกล่ะ?รีบร้อนแบบนี้” คารมมองลูกสาวตัวเองอย่างประหลาดใจ จันทนีพยายามกลั้นน้ำตาและความทุกข์ใจนี้ไว้ แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ให้ผู้เป็นบิดาฟัง และหลังจากที่คารมได้ฟังแล้วนั้น ก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ “นายจิรภาสคนนี้ กล้าดียังไงมาทำให้ลูกสาวของพ่อต้องอับอายขายหน้าแบบนี้กัน?”