บทที่ 282 ถูกคนเกลียดเข้าแล้ว

บทที่ 282 ถูกคนเกลียดเข้าแล้ว เนื่องจากสตูดิโอไม่สามารถจ่ายเงินเดือนให้กับพนักงานได้ ตนุภัทรที่เห็นท่าทางของพนักงานแต่ละคนดูหดหู่ไม่มีชีวิตชีวาเช่นนี้ ในใจเขาเองรู้สึกร้อนรนกว่าใคร เพื่อข่าวลือแย่ๆต้องคอยตามถ่ายรูปจิดาภา เขาได้เอาทรัพย์สินในบ้านออกมาทั้งหมดแล้ว สองเดือนก่อนหลังจากจ่ายเงินเดือนไปแล้วนั้น บ้านของเขาก็เอาไปจำนองแล้ว ตอนนี้เดินมาถึงจุดที่ไม่มีทางจะไปเข้าเสียแล้ว “พี่ตนุภัทร เงินของผมจะพอใช้ได้ถึงสิ้นเดือนนี้แล้วนะ ถ้าเงินเดือนยังไม่ออกอีกล่ะก็ ผมคงต้องไปจริงๆแล้ว” “หัวหน้าครับ พวกเราไม่ได้จะบีบคุณ เพียงแต่ใครๆก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อกันทั้งนั้น” ตนุภัทรรู้ว่าคนเหล่านี้ที่อยู่กับเขามาผ่านความลำบากกันมาไม่น้อย เขากำหมัดแน่น แล้วเอ่ยบอกกับทุกคน “ให้เวลาผมอีกนิดนะ ไม่นานสถานการณ์เราจะมีการเปลี่ยนแปลงแล้ว!” ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ พนักงานก็ทำได้แค่เพียงรอกันต่อไปเท่านั้น ตนุภัทรนั่งอยู่ด้านหน้าออฟฟิศของตัวเอง ครุ่นคิดพิจารณาอีกครั้งหนึ่ง แล้วหยิบกระเป๋าตัวเองรีบออกไป เขาไปยังร้านอาหารในคืนนั้น แล้วหาพนักงานเพื่อจะขอช่องทางการติดต่อกับบุคคลลึกลับคนนั้น เพียงแต่เขายังไม่ทันได้เอ่ยปากพูดอะไร พนักงานคนนั้นก็ยื่นโทรศัพท์เครื่องหนึ่งให้เขา คนนั้นรู้อยู่ก่อนแล้วว่าจะเขาจะต้องยอมรับข้อเสนอนี้! ฝ่ามือของเขามีเหงื่อออกเล็กน้อย เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังติดกับดักของบุคคลนั้น หรือนี่เขากำลังทำข้อตกลงกับปีศาจร้ายอยู่กันแน่! “ฮัลโหล? เรื่องที่คุณบอก ผมรับปากว่าจะทำงานนี้ให้คุณ” “ราคานั้นเหมือนเดิมนะ ถ้าคุณมีอะไรเพิ่มเติมก็บอกได้” บุคคลนั้นหัวเราะออกมา น้ำเสียงของเขาฟังดูช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก “ผมอยากเจอคุณ!” ตนุภัทรรู้สึกว่าอย่างน้อยเขาควรจะได้รู้สถานะของอีกฝ่ายด้วยถึงจะถูก “ได้สิ เอาข้อมูลของคุณทั้งหมดมาด้วย ผมจะให้คนไปรับคุณ” ตนุภัทรได้ยินเสียงสัญญาณตัดสายไปแล้วนั้น จึงกลับมาเก็บรวบรวมข้อมูลหลักฐานและรูปถ่ายทั้งหมดเพื่อเตรียมส่งให้อีกฝ่าย เขาไม่มีความหวังและแรงที่จะเปิดเผยโฉมหน้าที่แท้จริงของจิดาภาได้แล้ว ในเมื่อต้องคุยธุรกิจ แน่นอนว่าจะต้องแสดงความสามารถของเขาออกมา เพียงแค่ยอมปล่อยจิดาภาไปก่อนชั่วคราวทำให้เขาเองรู้สึกไม่พอใจอยู่เช่นกัน แต่เพียงไม่นาน จิดาภากับจิรภาสก็จะพังพินาศไปด้วยกัน ......... ในขณะที่จิดาภากำลังเตรียมตัวงานเลี้ยงแฟชั่นEUROอยู่นั้น พี่นัฎได้ลางานไปสองสามชั่วโมง ซึ่งจิดาภาก็ไม่ได้ถามอะไร ช่วงสองสามวันนี้จิรภาสยังคงมีการประชุมอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับช่องบลูไลท์ จิดาภาไม่อยากเพียงเพราะเรื่องนี้แล้วต้องไปรบกวนเวลาของเขา จึงเพียงแค่โทรไปคุยกับเขาไว้เสียก่อน “พี่นัฎไปกับฉัน คุณวางใจได้นะคะ ทำงานของคุณต่อ ถ้าหากเป็นไปได้ คุณจะจัดคนอื่นให้มาเป็นผู้จัดการส่วนตัวของฉันก็ได้นะคะ?” “ไม่ได้ครับ ผมไม่วางใจ” จิดาภาจึงยอมอ่อนให้เขา “ก็ได้ค่ะ ฉันฟังคุณ” “งานกลางคืนผมจะให้คนขับรถไปส่งคน ผมเสร็จงานทางนี้แล้ว ผมจะไปรับคุณนะครับ” “ได้ค่ะ ฉันจะรอคุณนะคะ” จิดาภารู้สึกว่าเป็นเพียงแค่งานเลี้ยงงานหนึ่งเพียงเท่านั้น ไม่น่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นอยู่แล้ว อีกอย่าง ตำแหน่งของเธออยู่ตรงนั้นแล้ว คงไม่น่าจะมีใครมาหาเรื่องเธอหรอก แต่ สถานการณ์ในงานนั้นแตกต่างออกไปบ้างเล็กน้อย พี่นัฎจอดรถเรียบร้อยแล้ว จึงเดินขึ้นลิฟต์ไปกับจิดาภา “คนที่มาร่วมงานคืนนี้ล้วนเป็นผู้นำแฟชั่นทั้งนั้น แล้วก็ยังมีดารานักแสดงในวงการด้วย แต่ เธอก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าพวกเขาเหล่านั้นเลยนะ” พี่นัฎช่วยจิดาภาจัดแจงชุดเสื้อผ้าที่ใส่ พลางพูดกับเธอไปด้วย เวลานี้เอง จิดาภาก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าวันนี้พี่นัฎแต่งหน้า ทั้งยังสวมชุดที่ดูสง่างามมากด้วย “พี่แต่งหน้าแบบนี้แล้วดูดีมากเลยนะคะ เหมาะกับพี่มากเลย” จิดาภามองพี่นัฎแล้วเอ่ยพูดกับเธอ “แต่งหน้าแบบนี้เพื่อคุณตฤณหรือเปล่า?” “อืม...” พี่นัฎหัวเราะออกมา หลังจากประตูลิฟต์เปิดออกแล้วนั้น ทั้งสองคนเดินมายังทางเข้าทางเดินพรหมแดง “พี่ไปรอตรงห้องโถงเล็กข้างๆนะ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ ถ้ามีนัดกับคุณตฤณล่ะก็ พี่กลับไปก่อนได้เลย เดี๋ยวคุณจิรภาสจะมารับฉันดึกๆหน่อยค่ะ” “ถ้าอย่างนั้น....มีอะไรก็โทรหาพี่นะ” พี่นัฎยิ้มแล้วโบกมือให้เธอ สำรวจมองรอบๆแล้วไม่เห็นมีนักข่าวที่น่าสงสัย จึงมองจิดาภาที่เดินเข้างานไปอย่างวางใจ จิดาภาสวมใส่ชุดกระโปรงยาวสีม่วงอ่อน แสดงถึงความสง่างามแบบย้อนยุคให้ได้เห็น เธอคุ้นเคยกับแสงไฟที่สาดส่องมาที่เธออีกทั้งเลนส์กล้องที่จับจ้องมาที่เธอของบรรดานักข่าว ถึงแม้ว่าวันนี้เธอจะไม่ได้มีจิรภาสอยู่ด้วยข้างๆ แต่แสงออร่าจากตัวเธอนั้นก็สามารถส่องไปถึงคนทั่วทั้งงานได้ “ทุกท่านคะ ยินดีต้อนรับ คุณจิดาภาค่ะ!” สถานที่จัดงานได้ถูกจัดขึ้นในแบบสไตล์ยุโรปสุดหรู เปิดเสียงดนตรีคลาสิคคลอ จิดาภาเดินมายังบอร์ดเซ็นชื่อ เธอเซ็นชื่อของตัวเองลงไปบนบอร์ดนั้น หลังจากนั้นจึงหันกลับมาส่งยิ้มให้กล้อง “ยินดีต้อนรับคุณจิดาภาค่ะ เชิญด้านในงานเลยนะคะ!” เนื่องจากคนที่มาร่วมงานนั้นมีสถานะที่แตกต่างกันไป ดังนั้นทางผู้จัดจึงจัดตำแหน่งที่นั่งตามประเภทสาขาของผู้ร่วมงาน ทั้งยังวางกล่องของขวัญและดอกไม้สวยงามอยู่บนโต๊ะด้วย ที่นั่งของจิดาภานั้นอยู่ตรงโซนกลางทางฝั่งตะวันออก ขณะที่เธอกำลังจะนั่งลงนั้น โต๊ะด้านข้างมีผู้หญิงสองคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว หนึ่งในนั้นมีนักแสดงหญิงที่เคยโด่งดังและได้รับความนิยมคนหนึ่ง ฉันท์สินี ที่มีรสนิยมไม่ติดประเพณีเก่าๆ สองปีก่อนเธอแต่งงานกับผู้ใจบุญชาวออสเตรเลีย หลังจากนั้นก็ไม่ค่อยมีผลงานออกมาซักเท่าไหร่ แต่มนุษยสัมพันธ์ในวงการของเธอนั้นถือว่าไม่เลวเลย ทำให้ในบางครั้งได้มาร่วมงานและกิจกรรมเช่นนี้อยู่บ้าง เธอมองมายังจิดาภา แล้วพยักหน้าให้เป็นการทักทาย จิดาภาจึงส่งยิ้มตอบกลับไป ส่วนอีกคนหนึ่งนั้นจิดาภาไม่รู้จัก ดูแล้วเหมือนจะไม่ใช่คนในวงการบันเทิง ป้ายชื่อที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนชื่อของเธอไว้ จันทนี จิดาภานั่งลงตรงตำแหน่งทางด้านซ้ายของพวกเธอทั้งสองคน จิดาภารับรู้ได้ว่าสายตาที่จันทนีมองเธอนั้นไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไรนัก ทั้งยังแฝงความเหยียดหยามและเกลียดชังเสียด้วย จิดาภาถามตัวเอง เธอไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้ แต่ทำไมเธอถึงได้ส่งสายตาที่เป็นศัตรูมาเช่นนั้นกัน? ในขณะที่จิดาภายังคงไม่เข้าใจนั้น จันทนีก็เอ่ยคุยกับเธอขึ้นเสียก่อน “ไม่นึกว่าตอนนี้คุณจะยังสามารถมาร่วมงานแบบนี้ได้อีก ดูแล้วฉันคงจะต้องถามไปทางผู้จัดงานแล้วล่ะ ว่าพวกเขามีเกณฑ์ในการเชิญแขกมางานนี้ต่ำเกินไปหรือเปล่า” “ละครที่คุณเล่นก็พอได้อยู่ แต่ดูเหมือนเรื่องที่จะทำให้คุณเป็นที่น่าจับตามองคงจะเป็นเรื่องข่าวชู้สาวพวกนั้นมากกว่าสินะ” เสียงของจันทนีนั้นไม่เบานัก เธอหัวเราะแล้วมองไปยังจิดาภา สายตาราวกับเธอกำลังแสดงละครอยู่อย่างไรอย่างนั้น เพียงแต่จิดาภาไม่ได้ต่อปากต่อคำกับเธอ เห็นเธอเป็นอากาศไปเสียอย่างนั้น คนรอบๆข้างเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรน่าดูแล้ว จึงพากันละสายตาออกไปจากพวกเขา แต่ปฏิกิริยาของจิดาภาเช่นนี้ ทำให้ฉันท์สินีต้องมองไปที่เธอ งานแบบนี้ คนที่กล้าจะไม่ไว้หน้าตระกูลนุ่นแก้วเช่นนี้ มีน้อยมาก จะว่าจิดาภามีความกล้าหาญ หรือว่า..... จันทนีฮึดฮัดขึ้นมาเล็กน้อย พลางมองไปยังชุดกระโปรงที่จิดาภาสวมใส่ในคืนนี้ รับรู้ได้ทันทีว่าชุดนี้เป็นชุดแบรนด์เนมที่สั่งทำพิเศษ เธอเห็นชุดนี้ที่ร้านแห่งหนึ่ง แต่ตอนนั้นทางร้านบอกเธอว่ามีเพียงชุดเดียวและได้มีคนจองเอาไว้แล้ว ไม่นึกเลยว่าที่แท้จะเป็นจิดาภา! และเวลานั้นเอง ที่เธอรู้สึกไม่ชอบใจที่ทางผู้จัดงาน จัดที่นั่งให้เธอมานั่งตรงนี้