บทที่ 2 ยั่วยวน

"พ่อกับแม่ของคุณไม่อยู่ในกรุงเทพสักหน่อย ถ้าเราเลิกกันแล้วคุณจะไปอยู่ที่ไหน อย่าดื้อเลยนะ ผมสัญญาว่าจะรักและดูแลคุณให้ดี ส่วนเรื่องคุณแม่ ผมจะคุยกับท่านให้เข้าใจ" ภานุวัฒน์จับมือเพียงขวัญเอาไว้และขอร้อง "แต่คุณทำร้ายฉันทั้งร่างกายและจิตใจ" น้ำตาเจ้ากรรมไหลลงมา ฉันเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ ทำไมต้องหวั่นไหวและเจ็บปวดกับคำพูดไม่กี่คำของเขา แต่ถึงยังฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าจะหย่ากับเขา เรื่องระหว่างฉันกับภานุวัฒน์มันไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว ฉันสามารถให้อภัยแม่ของเขาได้ แต่ฉันไม่สามารถใช้ชีวิตร่วมกับผู้ชายที่ทำร้ายฉัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความรักหรือเพราะความผูกพัน สุดท้ายฉันก็กลืนน้ำลายตัวเองแล้วกลับไปอยู่กับเขา ชีวิตยังคงดำเนินต่อไป ฉันยังคงไปทำงานและกลับมานอนที่บ้าน ภานุวัฒน์กับแม่ทะเลาะกันเพราะฉันทุกวัน แม่ของเขาจงใจที่จะพูดเสียงดังเพื่อให้ฉันได้ยิน วงจรชีวิตแบบนี้วนลูปอยู่หลายวันและมันก็ได้กระทบต่อการทำงานของฉัน เช้าวันต่อมา ฉันไปทำงานและอดไม่ได้ที่จะง่วงนอนจนทำให้เผลอหลับไป "เพียงขวัญ เวลาทำงานแต่คุณกลับนอนหลับเนี่ยนะ? งานที่สั่งทำเสร็จรึยัง? ถ้าเสร็จแล้วก็เอาไปวางบนโต๊ะท่านประธานด้วย！” ฉันรีบดึงสติตัวเองกลับมา แล้วหยิบเอกสารบนโต๊ะเดินไปที่ห้องทำงานของท่านประธาน ฉันที่ยังไม่ทันได้เคาะประตู ประตูก็ถูกเปิดออกมาจากด้านใน ทำให้ฉันที่ไม่ทันระวังจึงล้มลง เอกสารที่อยู่ในมือกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ฉันรีบพูดขอโทษและก้มหน้ารีบหยิบเอกสารขึ้นมา ขณะที่ฉันกำลังก้มเก็บเอกสารอยู่นั้นก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นมองตามต้นเสียง เขาคือผู้ชายสูงโปร่งและหน้าตาหล่อมากด้วย เรียกได้ว่าหล่อวัวตายควายล้ม โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นของเขามันช่างน่าดึงดูด แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ดูเย็นชาและไม่เป็นมิตรเลยสักนิด ฉันรีบลุกขึ้นยืน "ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ...." ยังไม่ทันพูดจบ เขาก็จับแขนของฉันและลากเข้าไปในห้องทำงานท่านประธาน "นี่คือมาตรฐานของพนักงานที่นี่หรอ? ทำไมถึงต่ำขนาดนี้ " เขามองมาที่ฉัน "เพียงขวัญ หนึ่งในทีมแผนกวางแผลกลยุทธ์ธุรกิจ?" "ใช่ค่ะ คุณคือท่านประธานพิรภพใช่ไหมคะ หัวหน้าให้ฉันเอาเอกสารนี้มาให้คุณพิจารณาค่ะ เอ่อ... ท่านประธานลองดูนะคะว่ามีปัญหาตรงไหนรึเปล่า" ฉันรีบยื่นเอกสารที่พึ่งเก็บขึ้นมาให้กับเขา "ไม่เลว" เขาแสยะยิ้ม "คะ...." "ผมพึ่งเคยถูกยั่วยวนด้วยวิธีนี้เป็นครั้งแรง" พิรภพพูดและเชยคางของฉันขึ้นมา ฉันตกใจมาก และรีบผละเขาออกในทันที "ท่านประธานพิรภพ คุณช่วยให้เกียรติกันด้วยค่ะ！” "หึ คุณกำลังยั่วผมอยู่ไม่ใช่หรอ? ผู้หญิงแบบคุณผมเจอมาเยอะแล้ว" พิรภพแสยะยิ้ม แล้วดันฉันติดกับผนังห้อง ริมฝีปากกระจับของเขาโน้มเข้ามาใกล้ ทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงไอร้อนๆที่รดอยู่ตรงหน้า ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ความรู้สึกนี้มันคุ้นมาก "ถ้ามีคราวหน้า ก็เชิญไสหัวออกไปจากบริษัทนี้" เขาพูดเสียงนิ่งเฉยที่ข้างหูของฉัน ตาบ้านี่คงประสาทแน่ๆ ฉันจะไปยั่วยวนเขาได้ยังไง "ท่านประธานพิรภพ ไม่ทราบว่าฉันไปยั่วยวนคุณตั้งแต่เมื่อไหร่? คุณต่างหากที่ลากฉันเข้ามา และดันตัวฉันไว้แบบนี้" ฉันเม้มกัดฟันกรอด เขาเลิกคิ้วขึ้น สายตาที่น่าดึงดูดคู่นั้นมองไปที่หน้าอกของฉัน ไม่รู้ว่ากระดุมเสื้อของฉันมันหลุดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำให้ตอนนี้เผยให้เห็นเนินอกขาว ถึงว่า เขาบอกว่าฉันยั่วยวนเขา "ขอโทษด้วยนะคะ มันเป็นอุบัติเหตุ....." ฉันพยายามดึงสติตัวเองกลับมาแล้วออกไปจากห้องทำงานบ้าๆนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรง..... หลังจากเลิกงานฉันก็ตรงกลับไปที่บ้านทันที เหมือนว่าวันนี้พระอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตก เพราะอยู่ดีๆ มณีจันทร์ทำอาหารเต็มโต๊ะ และตามให้ฉันไปกิน "เพียงขวัญ แม่รู้ว่าแม่ผิดเอง หนูกับตาวัฒน์ก็โตๆกันแล้ว ควรที่จะมีเวลาส่วนตัว แต่หนูก็ควรจะเข้าใจแม่ด้วย นี่ก็แต่งงานกันมาสามปีแล้ว ไม่รู้ว่าแม่ต้องรออีกกี่ปีถึงจะได้อุ้มหลาน" มณีจันทร์พูดและคีบตักกับข้าวมาให้กับฉัน เวลานี้ ภานุวัฒน์เหมือนเป็นอากาศ เขาเงียบและไม่สนใจอะไรทั้งนั้น "ขอโทษด้วยนะคะ แต่หนูไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก" ฉันลุกขึ้น แล้วมองไปที่สองแม่ลูกนี้ "ขวัญ แม่ของผมท่านยอมคุณขนาดนี้แล้ว คุณยังคิดอยากจะทำอะไรอีก?" ภานุวัฒน์วางช้อนส้อมลง และพูดขึ้นด้วยความโมโห�����