已经是第一章了
บทที่ 4 ไม่อยากจะเชื่อ
ฉันนิ่งค้าง แล้วมองดูหน้าด้านข้างของพิรภพ ตอนนี้ฉันมั่นใจว่าริตาและฤดีคงไม่รู้ว่าจะทำสีหน้ายังไงแล้ว
เพียงแต่ ทำไมอยู่ดีๆพิรภพถึงเข้ามาช่วยฉันได้?
"ท่าน...ท่านประธาน" ริตาเดินขึ้นหน้า แล้วยิ้มแห้งๆ "ท่านประธานพิรภพเป็นอะไรรึเปล่าคะ? พอดีพวกฉันแค่ล้อเล่นกันเท่านั้น"
"หืม?"
พิรภพสะบัดเสื้อผ้าของตนเอง "แล้ว?"
ตอนนี้ฉันอยู่ด้านหลังของเขาก็เลยไม่รู้ว่าสีหน้าของเขาเป็นยังไง
แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ริตาและฤดีหน้าซีดเผือก พวกเธอสองคนสบตากัน "ท่านประธานคะ พวกฉันผิดไปแล้วค่ะ พวกฉันแค่ล้อเล่นกันเท่านั้น"
"ไปรับเงินเดือนที่แผนกบัญชี แล้วไสหัวออกไปจากบริษัท"
ฤดีหน้าถอดสี "ท่านประธาน....."
"รปภ. พาตัวสองคนนี้ออกไปที"
พิรภพพูดออกคำสั่ง ฉันเงยหน้าขึ้นมองริตา ตอนนี้เธอมองมาที่ฉันด้วยสายตาอาฆาต
"ท่านประธานคะ ไล่พวกเธอออกแบบนี้มันเกินไปรึเปล่าคะ..."
ฉันไม่ได้เป็นแม่พระ และไม่ได้สงสารสองคนนี้ แต่แค่กลัวคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างริตาจะสร้างปัญหาให้ในภายหลัง
ตอนนี้ชีวิตของฉันวุ่นวายพอแล้ว
พิรภพไม่สนใจฉัน เขาเดินไปข้างหน้าและลากฉันไปที่หน้าห้องทำงานของเขา
"คุณ เข้าไปด้านใน"
ยังไม่รอให้ฉันดึงสติกลับมา ประตูก็ปิดดังปั้ง ฉันได้ยินเสียงซุบซิบดังไล่หลัง ภายในใจของฉันรู้สึกกระอักกระอ่วนมาก
ฉันยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องของเขา และพูดขึ้นเสียงเบา "ขอบคุณนะคะ"
พิรภพยังคงไม่สนใจฉัน มือของเขาจับโต๊ะทำงานเอาไว้ สายตาคู่นั้นจับจ้องมาที่ฉันและแสยะยิ้มออกมา
เหมือนฉันจะเห็นซาตานในคราบคน
ฉันขอบคุณอีกครั้งและพยายามที่จะออกไป แต่เขากลับพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นเฉียบ "รีบมากหรอ?"
ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาของเขาที่มองมานั้นทำให้ฉันแทบจะหยุดหายใจ
"ท่านประธานค่ะ ฉันขอบคุณท่านมากนะคะ แต่ว่าเรื่องเมื่อคราวที่แล้วเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดจริงๆค่ะ"
เขาเดินสาวเท้ามาที่ฉัน ฉันก้าวถอยหลังด้วยความตกใจจนสุดท้ายก็ชนเข้ากับผนังห้อง
เขาแสยะยิ้ม "คุณกลัวหรอ? ผมยังไม่ทำอะไรนักหน่อย คุณอยากจะเล่นไล่จับกับผมไหม?"
ขณะที่พูด เขาก็จับที่คอของฉัน ความร้อนของชายหนุ่มทำให้ตัวของฉันสั่นเท่า ตอนนี้ฉันตกใจและกลัวเขาไม่ต่างกับลูกกวางตัวน้อยที่จะถูกสิงโตจับกิน
"ท่านประธานคะ ถ้าไม่มีธุระอะไรฉันขอตัวก่อนค่ะ ฉันต้องกลับไปทำงาน" ฉันพูดแล้วสะบัดมือของเขาทิ้ง
ทันใดนั้นเอง เขาก็คว้าจับมือของฉันเอาไว้ ทำให้ฉันเสียการทรงตัวแล้วล้มลงซบแผ่นอกกว้างของเขา แต่ที่น่าแปลกกว่านั้นก็คือฉันรู้สึกคุ้นกับความรู้สึกนี้
เป็นไปได้ยังไง
ฉันเงยหน้าขึ้น สบตากับพิรภพ
พิรภพหรี่ตาลง แล้วกระชับกอดฉันเอาไว้
"คุณบ้าไปแล้วรึเปล่า！”
ฉันพยายามที่จะขัดขืน แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันจะเอาชนะผู้ชายตัวใหญ่อย่างเขาได้ยังไง มือของเขาจับข้อมือของฉันแน่น
"คุณรนหาที่เอง"
พิรภพพูดจบก็ขยี้บดปากริมฝีปากบางของฉัน
วินาทีนั้น ฉันสั่นสะท้านไปทั้งตัวพร้อมกับถลึงตาโตมองดูพิรภพด้วยความตกใจ
ตอนที่ออกซิเจนกำลังจะหมดไปนั้น ในที่สุดพิรภพก็ละออกมา ฉันตบหน้าเขาอย่างแรงและตกใจกับการกระทำของตนเองในเวลาเดียวกัน
ใบหน้าขาวเนียนของเขามีรอยแดงแผ่ซ่านขึ้นมา เขาแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
ฉันถลึงตามองดูเขาด้วยความไม่พอใจ
ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกไปนั้น พิรภพก็โยนรูปถ่ายบางอย่างมาตรงหน้า
"ดูสิ ว่านี่คืออะไร"
ฉันนิ่งค้าง มองดูภาพถ่ายเหล่านั้น คิ้วของฉันขมวดเป็นปม มองดูร่างกายที่แสนจะคุ้นตา
"ก็แค่หน้าหันข้างของคนหน้าตาคล้ายกันก็เท่านั้น" ฉันปรายตามองเขา "บนโลกใบนี้มีคนหน้าตาเหมือนกันเยอะแยะไป รูปพวกนี้คุณเอามาให้ฉันดูทำไมคะ?"
พิรภพโมโหแล้วหัวเราะในลำคอ
ฉันไม่อยากจะอยู่ใกล้กับเขาอีกแล้ว จึงโยนรูปถ่ายใส่หน้าเขาแล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน
已经是最新一章了
加载中
