บทที่ 5 ช่วยให้เกียรติกันด้วย

เวลานี้ ในหัวของฉันเต็มไปด้วยรูปถ่ายนั้น ด้านบนคือภานุวัฒน์กับผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง ซึ่งในรูปถ่ายนั้นถ่ายด้วยมุมภาพแปลกๆ ต่อให้ฉันจะผิดหวังในตัวเขามากเท่าไหร่ แต่ฉันก็ไม่อยากจะไปเชื่อว่าเขาจะมีคนอื่น หลังจากเลิกเงิน ฉันรีบกลับไปที่บ้านทันที เมื่อมณีจันทร์เห็นฉันกลับมาก็รีบวางเมล็ดทานตะวันในมือลง "เพียงขวัญ กลับมาแล้วหรอลูก แม่ทำอาหารเอาไว้ในห้องครัวไปอุ่นแล้วกินนะลูก" ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันคงจะตกใจกับท่าทีของแม่สามีในตอนนี้มาก แต่เวลานี้ฉันไม่มีใจไปคิดเรื่องพวกนั้น ฉันอยากจะคุยกับภานุวัฒน์ให้รู้เรื่อง อยากจะถามเขาให้แน่ใจ ฉันเดินเข้าไปในห้องครัว ไม่นานหลังจากนั้นก็มีเสียงเปิดประตูบ้านเข้ามา ภานุวัฒน์เดินเข้ามาหาฉัน "ทำไมวันนี้คุณกลับมาเร็วจัง?" กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงลอยฟุ้งมาตรงหน้า "คุณภานุวัฒน์ หอมจังเลยนะคะ" ฉันแสยะยิ้มขึ้น ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกของตนเองในตอนนี้ยังไงดี ฉันมีคำถามอยากจะถามเขามากมาย แต่กลับไม่รู้ว่าจะเริ่มถามจากตรงไหน เพราะมันคงไม่สำคัญแล้ว เหมือนว่าภานุวัฒน์จะคิดไม่ถึงว่าฉันจะถามอะไรแบบนี้ขึ้นมา สีหน้าของเขาดูประหม่าเล็กน้อย "ขวัญ วันนี้ผมไปลองน้ำหอมมา อยากจะซื้อให้คุณสักขวดแต่ผมเลือกไม่ถูกเลย ถ้าคุณชอบกลิ่นนี้พรุ่งนี้ผมซื้อกลิ่นนี้ให้คุณดีไหมครับ?" ซื้อให้ฉัน? จู่ๆฉันก็สังเกตว่าตลอดสามปีที่ผ่านมานี้เขาแทบจะไม่เคยซื้ออะไรให้ฉันเลย "คุณภานุวัฒน์ คุณทำแบบนี้เหนื่อยไหมคะ?" เขารีบพูดอย่างร้อนตัว "เปล่านะครับ ผมแค่อยากจะซื้อน้ำหอมให้ขวัญก็เท่านั้น คุณอย่าทำแบบนี้ได้ไหม วันนี้ผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้วและยังไม่ได้กินข้าวเลย" "ไปเลือกซื้อน้ำหอมให้ฉัน? แล้วคุณไปเลือกซื้อแบรนด์อะไรคะ? รุ่นไหนเอ่ย? คุณจำได้ไหมคะ?" ฉันพยายามควบคุมอารมณ์ของตนเองแล้วพูดเสียงเรียบเฉย "คุณภานุวัฒน์ เราเลิกกันเถอะค่ะ เชิญคุณไปรักกับคนอื่นให้ตามสบาย" "คุณพูดแบบนี้หมายความว่าไง? หลายวันมานี้แม่ของผมท่านก็ทำดีกับคุณมาตลอด แต่ยังต้องทนกับนิสัยเสียๆของคุณอีกหรอ คุณจะเอายังไงห๊ะ?" "ใครกันแน่คะที่จะเอายังไง?" ฉันมองไปที่เขาแล้วมองไปที่แม่สามี สีหน้าของมณีจันทร์ที่เคยใจดีเมื่อก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นโมโหขึ้นมาในทันที "เพียงขวัญ ทำไมเธอต้องตะคอกลูกชายฉันด้วย！ " ภานุวัฒน์รีบเข้าไปห้ามแม่ของตนเอง แล้วบอกให้ฉันกลับที่ห้อง แต่ฉันเหนื่อยแล้วจริงๆ ฉันเข้าไปในห้องสงบสติตนเองและเข้านอน ซึ่งนอนแค่เปลือกตาเท่านั้นเพราะฉันนอนไม่หลับสักนิด จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉันหันไปมองดูโทรศัพท์และมองดูข้างๆเตียง ที่ไม่มีภานุวัฒน์อยู่ ฉันมองดูหน้าจอโทรศัพท์ จากนั้นก็รับสาย เสียงเย็นชาและทุ้มต่ำของชายหนุ่ม ไม่ต้องเดาฉันก็รู้ว่านี่คือเสียงของพิรภพ "ให้เวลาคุณสิบนาที มาที่ห้อง303 ของโรงแรมแอมพริเรียล ฉันนิ่งค้าง อยากจะถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ปลายสายกลับวาดไปแล้ว ฉันไม่รู้ว่ากลางดึกแบบนี้พิรภพโทรมามีเรื่องอะไรรึเปล่า ฉันกลัวว่าจะเป็นเรื่องงาน แต่พอคิดถึงสีหน้าของเขาเวลาที่มองมานั้น ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรง เขาคงไม่ทำอะไรฉันหรอกใช่ไหม ณ โรงแรมแอมพริเรียล ฉันมาถึงโรงแรมที่พิรภพบอกแล้วและตอนนี้ฉันก็อยู่หน้าห้อง303 ฉันผลักประตูเข้าไป ด้านในมืดมาก ฉันจึงตัดสินใจที่จะไม่เข้าไป แต่ทันใดนั้นเองฉันก็ถูกมือหนึ่งคว้าจับเอาไว้ ฉันที่ไม่ทันตั้งตัวจึงเซล้มลงซบกับแผ่นอกกว้าง ไออุ่นที่คุ้นเคยและกลิ่นหอมอ่อนๆนั้น ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขาคือพิรภพ ฉันพยายามที่จะขัดขืนแต่เขากลับพูดขึ้นเสียงเรียบ "เงียบ" ฉันตัวแข็งทื่อ สัมผัสได้ว่าลมหายใจของเขารดอยู่ที่หน้าของฉัน จากนั้นก็ยัดตัวฉันเข้าไปในตู้เสื้อผ้า ฉันพยายามที่จะขัดขืน แต่กลับต้องถลึงตาโตเพราะมือหนาของเขาเลื่อนจับเข้าไปด้านในเสื้อของฉัน นิ้วมือเย็นเฉียบทำให้ฉันตัวแข็งทื่อ เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่เข้าใจ พิรภพมองมาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เขาเอามือปิดปากฉันเอาไว้ บอกให้ฉันมองผ่านช่องเล็กๆของตู้เสื้อผ้าและให้ฉันเบาเสียง เสียงปรบมือดังขึ้นทำให้ไฟในห้องเปิดสว่าง ฉันเห็นผู้หญิงแต่งตัวเซ็กซี่นอนอยู่บนเตียง ฉันคิดไม่ถึงว่าพิรภพจะให้ฉันมาทำเรื่องทุเรศๆแบบนี้กับเขา ฉันรับไม่ได้กับเรื่องนี้จึงยกเท้าขึ้นเพื่อที่จะเตะเขา แต่เขากลับเร็วกว่า เขาจับมือของฉันเอาไว้และเอามันไปไว้ข้างหลัง พิรภพพูดเสียงเรียบ "ผมไม่ได้จะทำอะไรคุณ คุณช่วยเงียบหน่อยได้ไหม" "คุณบ้ารึเปล่าคะ ถึงพาฉันมาทำเรื่องทุเรศๆแบบนี้！” เขาทำเกินไปแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเจ้านายแต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์สั่งให้ฉันทำเรื่องบ้าๆพวกนี้ ขณะที่ฉันกำลังจะด่ากราดเขาอีกครั้ง ก็มีเสียงของผู้ชายที่แสนจะคุ้นหูดังขึ้น จากนั้นภาพที่ฉันเห็นก็คือ ภานุวัฒน์เดินไปบนเตียงและจูบผู้หญิงคนนั้นอย่างอ่อนโยน เวลานี้ สมองของฉันว่างเปล่า ทุกอย่างมันว่างเปล่าไปหมด และน้ำใสๆก็ไหลมารวมกันที่ตา "ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง" เขาพูด จากนั้นมือหนาก็เลื่อนมาใต้กระโปรงของฉัน ความร้อนในตัวของเขาอยู่ใกล้จนฉันสัมผัสได้ ฉันรีบเอามือไปหยุดมือของเขาที่กำลังเลื่อนขึ้นมา แล้วพูดเสียงค่อย "คุณช่วยให้เกียรติกันหน่อย！” พิรภพหัวเราะอยู่ข้างหู เสียงและความร้อนของเขาทำให้ฉันสั่นเทาไปทั้งตัว