บทที่ 1 ฉันไม่กินยาทำแท้ง

“กวินทร์ ฉันไม่กินยาทำแท้ง ได้โปรดปล่อยลูกในท้องฉันไปเถอะนะ…” ไอรีนประคองครรภ์อายุสามเดือนของเธอพร้อมกับคุกเข่าลงที่พื้นอย่างต่ำต้อย เธอคำนับจนศีรษะกระแทกพื้นที่แข็งกร้าวอย่างไม่หยุด ขอบตาของเธอแดงก่ำจากการร้องห่มร้องไห้ หมอบอกว่าร่างกายเธอไม่แข็งแรง หากยุติการตั้งครรภ์ครั้งนี้ มีความเป็นไปได้สูงที่จะไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก เพราะฉะนั้นเธอจะต้องรักษาเด็กคนนี้เอาไว้ให้ได้ “ดื่มยาขับเลือดแก้วนี้ซะ นอกจากปรอยฝนแล้ว ใครที่ไหนก็ไม่คู่ควรที่จะมีลูกของฉัน! โดยเฉพาะผู้หญิงที่อำมหิตอย่างเธอ ไอรีน!” กวินทร์เอ่ยด้วยท่าทางที่เย็นชา เขาไม่มีท่าทีใจอ่อนเพราะคำขอร้องที่น่าเวทนาของเธอเลย ในมือของเขาถือแก้วยาที่มีสีดำขลับและเต็มไปด้วยกลิ่นไม่พึงประสงค์เอาไว้อยู่ “ไม่ กวินทร์ ตอนนั้นฉันไม่ได้เป็นคนผลักปรอยฝนให้ตกบันใดจนแท้งนะ เธอตกลงไปเองต่างหาก คุณเชื่อฉันนะ…” ไอรีนตะเบ็งเสียงพูดพลางคลานเข่าไปกอดขาของชายหนุ่มไว้ด้วยน้ำตา “มาถึงตอนนี้แล้วเธอยังจะแก้ตัวอีกเหรอ เธอนั่นแหละที่เป็นคนทำร้ายลูกของฉันกับปรายฝน!” วินาทีต่อมา ฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มยื่นไปเชยคางหญิงสาวอย่างแรงเพื่อบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมา ในขณะที่สบตากับดวงตาอันแดงก่ำของเธอนั้น หัวใจของกวินทร์กระตุกวาบอย่างแรง แต่สุดท้ายเขาก็ยังคงดันแก้วยาใส่ปากเธออย่างเหี้ยมโหด “ดื่มลงไปซะ!” “ไม่… ไม่เอา กวินทร์ นี่ก็เป็นลูกของคุณเหมือนกัน…” เธอยังพูดไม่ทันจบ กวินทร์ก็ได้กรอกยาเข้าปากเธอไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว รสขมเฝื่อนแผ่ซ่านเต็มปาก แม้ว่าไอรีนจะต่อต้าน แต่เธอก็กลืนยาลงไปไม่น้อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “พี่วิน…พี่ทำอะไรน่ะ พี่อย่าทำแบบนี้กับไอรีนนะ…” ขณะนั้นเอง เงาของคนหนึ่งเดินเข้ามาในคฤหาสน์ หญิงสาวที่สวมใส่กระโปรงผ้าชิฟฟอนสีขาวกล่าวขึ้น ปรายฝนนั่นเอง “ปรายฝน เธอใจดีเกินไป อย่าไปถูกผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้หลอกเอา ตอนนี้เธอแสร้งทำเป็นน่าสงสาร แต่ก็ไม่สามารถปิดบังความดุร้ายในสายเลือดเธอได้หรอก!” กวินทร์สะบัดคางของไอรีนทิ้งด้วยท่าทีรังเกียจ เขาวางแก้วยาลงข้างๆ “พี่วิน พี่อย่าว่าไอรีนแบบนี้สิคะ…ฉันก็เคยสูญเสียลูกไปเหมือนกัน ฉันรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดนี้ดี มันไม่จำเป็นเลยที่จะต้องให้ไอรีนมาแบกรับเหมือนกันอีกครั้ง” ปรายฝนพูดพร้อมกับดวงตาที่มีประกายของหยาดน้ำตาเริ่มผุดขึ้นมา ท่าทางน่าสงสารอย่างจับใจ เพียงแต่ ไอรีนที่คุกเข่าอยู่กับพื้นไม่มีกะจิตกะใจมาชื่นชมท่าทีเสแสร้งของปรายฝนหรอก เธอหันหลังให้แล้วเอามือล้วงคอพยายามอาเจียนให้ยาออกมา จนกระทั่งเธอรู้สึกคลื่นไส้ จากนั้นก็อาเจียนออกมา แม้ว่าจะทรมานและเจ็บปวดมากเพียงไร แต่ก็อาเจียนจนยาขับเลือดออกมาจนได้ เธอรู้สึกดีใจเหลือเกิน กวินทร์ไม่ต้องการเด็กคนนี้ แต่เธอต้องการ ไอรีนพยายามลุกขึ้นจากพื้น เธอวิ่งออกไปข้างนอกอย่างร้อนรน เธอต้องการจะหนี… ปรายฝนที่ยืนอยู่ข้างๆ อ่านใจเธอออก รีบเดินไปขวางทางไอรีนไว้อย่างรวดเร็ว “ไอรีน เธอไม่เป็นไรใช่ไหม ดึกขนาดนี้แล้วเธอจะออกไปไหน?” “อย่ามายุ่ง!” ไอรีนไม่อยากจะเสียเวลากับเธอ ตอนนี้แค่อยากจะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เธอผลักปรายฝนที่ขวางทางเธอออกไปอย่างไม่ลังเล ก็แค่ผลักเบาๆ เท่านั้นเอง แต่วินาทีต่อมากลับได้ยินเสียงร้องดังขึ้น “โอ๊ย เจ็บนะ…” ไอรีนหันกลับไปดูด้วยความตกใจ มองเห็นปรายฝนล้มลงไปข้างๆ อย่างไร้เรี่ยวแรง ศีรษะของเธอกระแทกกับขอบโต๊ะ เลือดสีแดงสดไหลออกมาอย่างรวดเร็ว “ปรายฝน เธอนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ เธอจะใส่ร้ายฉันอีกแล้วงั้นเหรอ? ครั้งแล้วครั้งเล่า เธอไม่เหนื่อยหรือไง?” ไอรีนวีนใส่ปรายฝนพลางขมวดคิ้ว “ไอรีน เธอหุบปากไปเลยนะ คนที่หน้าไม่อายคือเธอต่างหาก!” กวินทร์ตะคอกอย่างเยือกเย็น จากนั้นเขาก็รีบพุ่งเข้าไปประคองปรายฝนเอาไว้ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ปรายฝน เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? พี่พาเธอไปโรงพยาบาลนะ!” “กวินทร์ คุณคิดว่าฉันจงใจผลักเธออีกแล้วงั้นเหรอ?” ไอรีนสูดหายใจเข้าไปอย่างลึกๆ หัวใจของเธอช่างเจ็บปวดเหลือเกิน “ไอรีน เสียแรงที่เมื่อกี๊ปรายฝนยังช่วยพูดเข้าข้างเธอ ให้ฉันปล่อยเธอไป เธอไม่คู่ควรแม้แต่น้อย” กวินทร์โน้มตัวลงมาอุ้มปรายฝนที่มีเลือดไหลจากหน้าผาก จากนั้นก็ก้าวขาเดินออกไป “ก็ใช่น่ะสิ คุณเชื่อแต่เธอมาตลอด ไม่เชื่อฉัน ต่อให้…” ต่อให้เธอเป็นคนที่ช่วยเขาจากอุบัติเหตุรถยนต์ในตอนนั้น เป็นเธอที่ผ่าตัดเอาไตข้างหนึ่งของตัวเองไปเปลี่ยนให้เขา เขาก็ยังไม่เชื่อ เขาคิดมาตลอดว่าปรายฝนเป็นคนช่วยเขาเอาไว้ กวินทร์เดินไปถึงหน้าประตูคฤหาสน์แล้ว เขาเอ่ยสั่งการบอดี้การ์ดอย่างใจไม้ไส้ระกำ “ไปจับผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ พาตัวเธอไปโรงพยาบาล ตัดมดลูกเธอทิ้งซะ แล้วฉันจะคอยดูว่าต่อไปเธอจะท้องได้อีกไหม!”