บทที่ 2 ทารกตายในครรภ์

เมื่อบอดี้การ์ดสองนายได้รับคำสั่งก็รีบเดินเข้าไปใกล้ไอรีนทันที “กวินทร์ ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ เด็กในท้องของฉันเป็นลูกของคุณ คุณจะไร้ความเมตตาแบบนี้จริงๆ งั้นเหรอ?” ไอรีนมองกวินทร์ที่กำลังอุ้มผู้หญิงคนอื่นอยู่ต่อหน้าเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ “ภรรยา? สองปีก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอวางแผนขึ้นมาบนเตียงฉัน ตำแหน่งภรรยาของฉันก็จะเป็นของปรอยฝนเท่านั้น ส่วนลูกในท้องของเธอ ใครจะไปรู้ล่ะว่าเป็นลูกของฉันหรือเปล่า? ไม่แน่ว่าไปท้องกับไอ้หน้าไหนมาก็ไม่รู้!” กวินทร์เอ่ยอย่างไร้เยื่อใย สำหรับไอรีนแล้ว ทุกคำพูดของเขาเหมือนกับเข็มที่กำลังทิ่มแทงเข้ามาในดวงใจของเธอ ไอรีนก้าวถอยหลังไปอย่างหมดแรง เธอรู้ดีว่ากวินทร์ไม่รักเธอ ไม่ได้มองว่าเธอเป็นภรรยาของเขา แต่เธอไม่นึกเลยว่าเขาจะมาสงสัยในตัวเธอแบบนี้ สงสัยว่าลูกของเธอไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของเขา… ขณะนั้นเอง บอดี้การ์ดทั้งสองได้เดินมาถึงตัวไอรีนแล้ว พวกเขากำลังเตรียมประกบจับตัวเธอ “พวกนายอย่ามาแตะต้องฉัน ฉันไปโรงพยาบาลเอง” ไอรีนสูดลมหายใจเข้าปอด เธอยืดหลังตรงแล้วเดินเชิดออกไปด้านนอกคฤหาสน์ เธอถูกบอดี้การ์ด ‘เชิญ’ ให้ขึ้นไปบนรถ เธอนั่งลงที่เบาะด้านหลังทอดมองถนนหนทางที่ค่อยๆ เลื่อนถอยไปด้านหลัง เธอแอบวางแผนในใจว่าจะหนีไปอย่างไรดี เพียงแต่ไม่นานจากนั้น บริเวณท้องน้อยของเธอก็รู้สึกปวดหน่วงอย่างรุนแรง ทำให้เธอขมวดคิ้วทั้งสองอย่างทนไม่ไหว “ปวด…ลูกของฉันปวด…” เธอกอดท้องน้อยเอาไว้ พยายามที่จะขอความช่วยเหลือจากบอดี้การ์ดทั้งสองที่นั่งประกบเธอ ยาขับเลือดแก้วนั้น แม้ว่าเธอจะอาเจียนออกมาแล้วส่วนหนึ่ง แต่เธอก็ได้กลืนยาลงไปไม่น้อยเลยเหมือนกัน “ได้โปรดช่วยฉันเถอะนะ ฉันปวดท้อง…” แต่บอดี้การ์ดกลับไม่มีท่าทีต่อการร้องขอความช่วยเหลือจากเธอเลย จนกระทั่งรถแล่นมาถึงโรงพยาบาล ไอรีนปวดจนมีเหงื่อผุดซึมออกมาบริเวณใบหน้า เธอที่ไร้เรี่ยวแรงถูกบอดี้การ์ดทั้งสองลากลงมาจากรถอย่างกับร่างไร้วิญญาณไม่มีผิด ทางเดินที่เธอถูกลากให้เดินมาเต็มไปด้วยรอยเลือด น่าสะเทือนใจยิ่งนัก เมื่อนอนลงบนเตียงผ่าตัด ไอรีนได้ยินเสียงบอดี้การ์ดบอกกับหมออย่างชัดเจน “ประธานกวินทร์สั่งการมา ไม่ต้องใช้ยาชา ทำแท้งลูกขอเธอเลย แล้วก็รีบเตรียมการผ่าตัด ตัดมดลูกเธอทิ้งซะ” “ค่ะ” แพทย์หญิงที่สวมใส่ชุดฆ่าเชื้อค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ไอรีนพร้อมกับอุปกรณ์ในมือ “ฉันขอร้องล่ะค่ะ อย่าทำร้ายลูกฉันเลย ได้โปรดช่วยเขาได้ไหมคะ?” ไอรีนร้องไห้อย่างหนัก เธอได้แต่อดทนต่อความเจ็บปวดเพื่อขอความช่วยเหลือจากคุณหมอด้วยน้ำตา แพทย์หญิงขมวดคิ้วอย่างจนปัญญา “คุณไอรีน เมื่อครู่นี้ฉันได้ตรวจดูแล้ว คุณดื่มยาขับเลือดไปครึ่งแก้ว ต่อให้ตอนนี้ไม่ทำแท้งเด็กคนนี้ เมื่อคลอดมาก็เกรงว่าจะเป็นทารกที่ตายในครรภ์” ทารกตายในครรภ์… ประโยคนี้ ไม่เพียงแต่ตัดสินโทษประหารต่อลูกในท้องของเธอ ในขณะเดียวกันก็ตัดสินโทษประหารต่อตัวเธอด้วยเช่นกัน “…คุณหมอ เริ่มการผ่าตัดเถอะค่ะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างสิ้นหวัง จากนั้นก็หลับตาลงยอมรับชะตากรรม “อืม คุณไอรีน เมื่อการผ่าตัดยุติการตั้งครรภ์ของคุณเสร็จสิ้นแล้ว ร่างกายจะอ่อนแอมาก ดังนั้นการผ่าตัดตัดมดลูก ดิฉันจะเลื่อนไปให้คุณสักสองสามวันนะ” แพทย์หญิงทอดถอนใจ “ขูดมดลูกไม่ฉีดยาชาเจ็บมากเลยนะ คุณทนเอาหน่อย” เมื่อพูดจบ แพทย์หญิงก็เริ่มขั้นตอนการผ่าตัด เครื่องมือที่แหลมคมและเย็นเฉียบค่อยๆ สอดแทรกเข้ามาในร่างกาย ความเจ็บปวดที่สาหัสทำให้ไอรีนใช้แรงกำมือทั้งสองของตนเอาไว้แน่น เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าลูกของเธอที่อยู่ในท้องค่อยๆ หลุดออกมาจากร่างกายเธอทีละนิด เธอลืมตาขึ้นเล็กน้อยจ้องมองไปยังไฟในห้องผ่าตัดบริเวณศีรษะ เธอรู้สึกเหมือนว่าได้ยินเสียงภาวนาที่เศร้ารันทดของลูก ลูกกำลังร้องไห้วิงวอนต่อเธอ “แม่จ๋า อย่าฆ่าหนู แม่จ๋า หนูเจ็บ ช่วยด้วย…” เพราะว่าเธอแท้ๆ ที่ไม่มีกำลังพอ เพราะความดื้อรั้นที่เธอมีต่อกวินทร์ถึงได้ทำร้ายลูกของเธอจนต้องตายไป