บทที่ 1 เรื่องของเด็กดื้อ

- - - ณ แก๊งค์หงส์ดำ- - - - - - ณ ที่พักของเมฆฟ้า- - - "มาแล้วค่ะคุณฟ้าาาาาาาาา” “ยี่หวา เมื่อไหร่จะเลิกเรียกฉันแบบนี้สักที” “ก็มันน่ารักนี่นา” “ฉันชื่อเมฆฟ้า เรียกเต็มๆได้มั้ย จะเรียกแค่เมฆฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร เรียกฟ้ามันจักจี้” “ไม่เอาหรอกค่ะ เรียกคุณฟ้านี่แหละ น่ารักดีออกนะคะ” “เหอะ!!..ฉันเหนื่อยใจกับเธอจริงๆเลย” “อนุญาตให้เหนื่อยใจได้แต่อย่าตัดใจนะคะ หุ หุ” “พูดเพ้อเจ้ออะไรของเธออีก” “คิก คิก คุณฟ้าหน้าแดงเชียว” “พึ่งกลับเข้ามาก็ต้องร้อนเป็นธรรมดา ไปปรับแอร์สิ” “ค่าาาาาารับทราบค่ะ ว่าแต่คุณฟ้ารู้แล้วใช่มั้ยว่านายท่านรักคุณฟ้ามากจริงๆ" "เธอนี่มันยุ่งวุ่นวายเรื่องของคนอื่นจริงๆเลยนะยี่หวา" "ไม่ปฏิเสธค่ะ" "ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเธอแล้ว" ชายรูปงามผมดำคลิปมองใบหน้าของหญิงสาวที่ทำเล่นหน้าเล่นตาแบบนั้นตลอดเวลา ไม่มีใครกล้าเล่นหูเล่นตาแบบนี้กับเขา หรือเรียกว่าไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขาเลยจะดีกว่า แต่กลับเธอต่อให้ไล่วันละร้อยๆรอบก็ไม่ยอมไป "คุณฟ้า คุณฟ้าไม่โกรธหรือเกลียดนายท่านแล้วจริงๆใช่มั้ย" หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ายังไม่หยุดเซ้าซี้ที่จะเค้นเอาคำตอบจากปากของเขา "เซ้าซี้จริงๆเลย ฉันไม่ได้เกลียดแค่ฉันไม่ชอบเวลาที่นายท่านของเธอพยายามใช้อำนาจของตัวเองมาบังคับให้ทำนู้นทำนี่มันน่าหมันไส้ น่ารำคาญ อยากจะทำอะไรที่มันตรงข้ามไปซะทุกอย่าง แล้วการที่ไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น จะยอมรับฉันเข้ามาทำไม" "ตอนนี้คุณฟ้าเข้าใจแล้วใช่มั้ย ความปลอดภัยของคุณหนูต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง เพื่อปกป้องคุณหนูทั้งสองแล้วนายท่านจำเป็นต้องทำ" "เหอะ...เอาเถอะ ยังไงฉันก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ จะให้โทษเค้าฝ่ายเดียวคงไม่ได้ ฉันจะชดเชยให้ละกัน ฝากไปบอกนายท่านของเธอด้วย คงไม่เป็นการรบกวนไปใช่มั้ยครับหัวหน้านักข่าวของนายท่าน" “ชิ!!...ช่วยไม่ได้ คุณฟ้าชอบดื้อนี่นา” “เหอะ!!” "เพราะนายท่านเป็นแบบนี้ไงคะ อย่ามองความหวังดีของนายท่านเป็นอย่างอื่นเลย นายท่านรักคุณฟ้ามากนะ" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเหมือนประหนึ่งรู้อ่านความคิดอ่านใจของใครต่อใครได้เปล่าเลยเธอไม่ได้อ่านความคิดออกขนาดนั้นแต่เพราะเธอได้รับความไว้วางใจและทำงานให้กับทุกคน และพอจะรู้ว่าแต่ละคนคิดอย่างไร “เอาเถอะ รู้แล้วๆ รู้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นรักฉันพอใจรึยัง” คุณกรกฏเองรักคุณเมฆฟ้ามาก เธอรู้ดีเพียงแค่นายท่านแสดงออกไม่เก่งและเข้มงวดในการดูแลเขา และในตอนนั้นเองก็ดูเหมือนจะมีอะไรปิดบังอยู่ตลอดเวลา นายท่านเป็นห่วงความรู้สึกของคุณเมฆฟ้ามากๆ แต่เขากลับมองข้ามมันจนมาถึงตอนนี้ ผู้ชายคนนี้ก็เอาแต่คิดว่านายท่านไม่รัก และโทษว่าเป็นความผิดของเขาที่ทำให้นายหญิงและน้องสาวของเขาหายสาบสูญไป - - - สิบเจ็ดปีที่แล้ว - - - “ออกไป!! ไม่ต้องมาสนใจฉัน” เด็กผู้ชายวัยเก้าปีย่างสิบปี ลูกชายของหัวหน้าแก๊งค์หงส์ดำกำลังอาระวาดด้วยความเอาแต่ใจ ปัดอาหารที่อยู่บนโต๊ะกระจัดกระจาย จนซุบร้อนไปหกใส่รัดเกล้า หญิงสาวไม่ได้มีอาการโกรธหรือหงุดหงิดแต่อย่างใด กลับยิ้มให้กับเด็กชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างเข้าใจ ด้วยเหตุผลหลายอย่างทำให้เด็กผู้ชายคนนี้ไม่ได้รับการเอาใจใส่จากคนในแก๊งค์ มีเพียงแต่ผู้ดูแลสาวรายนี้เท่านั้น ที่เอาใจใส่เขาอยู่ตลอดเวลา เขาเองก็สามารถเอาแต่ใจกับเธอเท่านั้นเช่นกัน เพราะถึงทำตัวอย่างไร เธอก็ไม่เคยโกรธไม่เคยดุด่า หรือทุบตีเขาและในวันนี้ก็เช่นกัน รัดเกล้าใช้มือลูบแขนที่มันเริ่มมีสีแดงมากขึ้นเด็กชายตัวเล็กวัยเก้าขวบเศษนั้นเริ่มแสดงสีหน้ารู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แววตาฉายความรู้สึกผิด เขากำลังเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า แต่แล้วก็ถูกเด็กหญิงวัยเจ็ดขวบที่วิ่งตรงเข้ามานั้นผลักล้มลงไปกับพื้น “นี่แน่ะ นายทำอะไรแม่ของฉัน” เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบที่เข้ามาเห็นเหตุการณ์นั้น ผลักเขาล้มลงและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคือง สีหน้าแววตาฉายถึงความไม่พอใจต่อชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างมากที่เขาทำกับแม่ของเธอแบบนั้น “ยี่หวา!! หยุด!! ขอโทษคุณเมฆฟ้าเดี๋ยวนี้” “แม่!!” เด็กหญิงตัวเล็กวัยเจ็ดขวบ หันกลับไปมองหน้าของหญิงสาวผู้เป็นแม่ สายตาเต็มไปด้วยความน้อยใจและผิดหวัง นี่เธอกำลังปกป้องแม่ของเธอ แต่แม่กลับปกป้องผู้ชายคนนี้ คนที่ทำให้แม่ของเธอได้รับบาดเจ็บ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกแม่สุดรักสุดหวงของเธอปฏิบัติแบบนี้ ถ้าตัดเรื่องผู้ชายคนนี้ออกไป แม่ของเธอก็เป็นคนที่ใจดีกับเธอคนหนึ่ง แต่กับเรื่องผู้ชายคนนี้แล้วเธอกับแม่มักจะทะเลาะกันทุกครั้ง และทุกๆครั้งแม่ก็จะเข้าข้างเด็กผู้ชายคนนี้ตลอด “ยี่หวา!!” “ไม่!! ยี่หวาไม่ผิด ผู้ชายคนนี้ต่างหากที่เป็นฝ่ายต้องขอโทษแม่” เด็กน้อยวัยเจ็ดขวบยังคงยืนกรานพร้อมหันไปชี้หน้าเด็กผู้ชายที่ล้มลงกองกับพื้นนั้นอย่างไม่สบอารมณ์ เธอไม่ชอบใจเลยสักนิด ที่เห็นผู้ชายคนนี้ปฏิบัติกับแม่เธอแบบนั้น ทุกๆครั้งเธอยอมได้ แต่ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมเด็ดขาด แม้เธอจะรู้ดีว่าท้ายสุดแล้วเรื่องมันจะลงเอยอย่างไร ไม่ว่าเด็กผู้ชายคนนี้จะทำตัวเกเร หรือเอาแต่ใจอย่างไร แม่ของเธอจะเข้าข้างเขาตลอด และไม่เคยโกรธเขาเลยสักครั้ง “ยี่หวา!!” “ยี่หวาไม่ผิด ยี่หวาไม่ขอโทษ ยี่หวาเกลียดผู้ชายคนนี้ที่สุด แม่ก็เอาแต่เข้าข้างผู้ชายคนนี้จนเสียนิสัยแล้ว ไม่มีใครสนใจเค้าเลยสักคนเพราะเค้าเป็นแบบนี้แหละ รู้ไว้ซะด้วย” เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบพูดกับแม่ของเธอและเมฆฟ้าอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนที่เธอจะวิ่งออกมาจากบริเวณนั้นไป โดยไม่สนใจว่าเด็กผู้ชายคนนั้นจะรู้สึกอย่างไร เด็กหญิงยี่หวา เธอรับรู้มาตลอด เธอเห็นแม่ของเธอถูกรองรับอารมณ์จากเด็กผู้ชายคนนี้มาตลอดตั้งแต่จำความได้ เธอไม่ชอบผู้ชายคนนี้เอามากๆ และในวันนี้เขาก็ทำให้เธอหมดความอดทน - - - - - - - - - - - - - - - - - - -