บทที่ 4 ยอม

หลังจากทำให้เมฆฟ้าถูกกักบริเวณแล้ว คนที่ต้องรับผิดชอบก็กลายเป็นเธอเอง เธอรู้ตัวดีว่าเรื่องนี้เธอก็ทำไม่ถูก ที่เอาเรื่องนี้ไปฟ้องนายท่าน แต่จะให้ทำยังไงได้เพราะผู้ชายคนนั้นก็ผิดเหมือนกัน เธอไม่ได้หายโกรธหรอกนะ แต่ครั้นจะปล่อยให้เขาถูกกักบริเวณ ไม่ได้กินข้าวกินน้ำก็คงไม่ดี เพราะไม่มีใครในแก๊งค์หงส์ดำกล้าเอาอาหารพวกนี้ไปให้คุณหนูเจ้าอารมณ์คนนี้แน่นอน อย่าว่าแต่เอาอาหารยกไปถึงโต๊ะเลย แค่ก้าวเดินเข้าไปมีหวังถูกไล่ตะเพิดออกมา แต่สำหรับเธอแล้ว เธอไม่เคยกลัวผู้ชายคนนี้ เขาจะดุ ด่า ว่าร้าย หรือไล่ตะเพิดมายังไง เธอก็ไม่เคยสนใจ และครั้งนี้ก็เช่นกัน เธอจะต้องทำให้คุณหนูเอาแต่ใจอย่างเมฆฟ้าทานอาหารพวกนี้ให้หมดจนได้ เพื่อให้แม่ของเธอสบายใจ ยี่หวาตัดสินใจที่จะรับผิดชอบเรื่องนี้ เพราะเธอรู้ว่ารัดเกล้า แม่ของเธอรักและเป็นห่วงคุณหนูเมฆฟ้าของเธอมากที่สุด บางทีก็แอบมีน้อยใจบ้างที่แม่เอาแต่เข้าข้างคุณฟ้ามากกว่าเธอที่เป็นลูกสาว แต่เธอไม่ได้โกรธหรอกนะที่แม่จะรักและเอาใจใส่เขา เพราะเขาเองก็ไม่มีคนสนใจดูแลเขาอย่างจริงใจสักคน ใครที่เข้าไปก็เพื่อผลประโยชน์ทั้งสิ้น - - - ณ ที่พักของเมฆฟ้า - - - ก๊อก ก๊อก ก๊อก เด็กหญิงตัวเล็กเคาะประตูห้องอยู่พักใหญ่ก็ไม่มีใครเปิดประตู จึงตะโกนเข้าไปภายในห้อง “คุณฟ้า เปิดประตู” สิ่งที่ได้รับกลับมานั่นคือความเงียบ เธอรู้ว่าเมฆฟ้าอยู่ภายในห้องอย่างแน่นอน เพราะได้ยินเสียงของสิ่งมีชีวิตที่อยู่ภายในห้อง เพียงแต่เขาไม่ยอมตอบรับการสื่อสารนี้ของเธอ หึ!!...แล้วคิดเหรอคนอย่างยี่หวาจะยอมง่ายๆ การเคาะประตูของเธอนั้น ยังคงเป็นไปอย่างต่อเนื่อง จนคนภายในห้องไม่สามารถทนกับเสียงเคาะที่น่ารำคาญนั้นของเธอได้ มันไม่เป็นจังหวะแต่มันยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ “เปิดประตู” “ออกไป!!” “คุณฟ้า คุณฟ้า คุณฟ้า ออกมาเปิดประตูเดี๋ยวนี้” “โอยยยยยยยยยย หยุดเคาะ แล้วก็หยุดตะโกนด้วย หนวกหู!!” เด็กชายวัยเก้าขวบตัดสินใจจบความน่ารำคาญนั้นด้วยการเดินมาเปิดประตูให้กับเด็กหญิงตัวเล็กคนนี้ ก่อนเดินไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้องอย่างไม่สบอารมณ์ “แม่ให้เอาข้าวมาให้” “เอาวางไว้ตรงนั้นแหละ” “ไม่ได้!! คุณฟ้าต้องกินให้หมด” “ไม่กิน” “คุณฟ้าต้องกิน ถ้าไม่กิน ฉันก็จะนั่งเฝ้าอยู่แบบนี้แหละ” เด็กหญิงไม่ว่าเปล่า ถือวิสาสะเดินยกสำรับอาหารหลายต่อหลายอย่างเข้ามาวางไว้ภายในห้องของเมฆฟ้าทันที “น่ารำคาญ ออกไป!!” “ไม่!! ถ้าจะให้ฉันออกไปก็ต้องกิน” “ยี่หวา!! เธอนี่มันยังไงนะ” “ก็บอกให้กินไง” “ก็ฉันไม่หิว” “ฉันก็จะนั่งรอจนกว่าคุณฟ้าจะหิว แล้วกินมันจนหมดนี่แหละ” “แล้วแต่ละกัน อยากนั่งก็นั่งไป” ชายตัวเล็กเดินกลับไปนั่งอยู่ตรงโซฟาหยิบมือถือขึ้นมานั่งเล่นอย่างไม่สนใจเด็กหญิงตัวเล็กเลย เธอนั่งกอดอกจ้องมองตาเขม็งรอให้คนที่อยู่ตรงหน้ามาทานอาหารให้หมด ไม่อย่างนั้นเธอจะกลับไปที่พักไม่ได้ แต่ความจริงเธอจะเทอาหารทิ้งแล้วกลับไปก็คงไม่มีใครรู้ แต่ถ้าเขาไม่ได้กินอะไรเลยก็คงไม่ดีแน่ๆ เอาเถอะ...ยังไงเธอก็มีส่วนทำเรื่องมันเป็นแบบนี้ เธอจะรับผิดชอบเอง “คุณฟ้า” “หืม?!? เธอเรียกฉันว่ายังไงนะ” “ก็คุณฟ้าไง” “ฉันเป็นผู้ชาย อย่าเรียกฉันแบบนั้น ฉันไม่ชอบ” “ผู้ชายงั้นเหรอ ลูกผู้ชายเค้าไม่ทำแบบนี้หรอก ไม่พอใจก็เตะนู้นเตะนี่ โกรธก็ทำร้ายข้าวของ ไม่สบอารมณ์ก็โวกเวกโวยวาย” “แล้วมันเรื่องอะไรของเธอ คิดว่าเป็นลูกของคุณน้าแล้วจะว่าจะด่าใครก็ได้งั้นเหรอ” “คุณฟ้าจะทำอะไรมันก็เรื่องของคุณฟ้า แต่คุณฟ้าจะมาทำร้ายแม่รัดเกล้าของฉันไม่ได้ ฉันจะโกรธและเกลียดทุกคนที่ทำร้ายนางฟ้าที่แสนดีของฉัน” “รวมถึงฉันด้วยใช่มั้ย เกลียดฉันแล้วจะยกอาหารพวกนี้มาให้ฉันทำไม ปล่อยให้ฉันตายไปสิ” “ถ้าคุณฟ้าจะตาย ฉันก็ไม่แคร์ แต่คนที่เสียใจมากที่สุดคือแม่รัดเกล้าของฉัน แม่ทั้งรักและดูแลคุณฟ้ามาตลอด ฉันจะไม่ให้แม่เสียน้ำตาเพราะคนห่วยๆอย่างคุณฟ้าแน่นอน” “ฉันมันแย่มากเลยใช่มั้ย” “ใช่!! แย่มากๆด้วย รีบกินจะได้รีบเก็บ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้ายอย่างคุณฟ้าสักเท่าไหร่” “เพราะแบบนี้สินะ ถ้ากินเสร็จเธอจะเลิกยุ่งวุ่นวายกับฉันใช่มั้ย” “ใช่!! ไม่อยากจะสนใจนักหรอก” “ดี งั้นเอาอาหารมา” “ก็วางอยู่บนโต๊ะอาหารนี่ไง มากินเองสิ” “คุณน้ายังเอามาให้ฉันถึงที่เลย ทำไมเธอไม่ทำ” “เหอะ!!...จำไว้นะคุณฟ้า ทุกคนในแก๊งค์เป็นคนไม่ใช่ทาสของคุณ รวมถึงฉันด้วย ฉันไม่ทำ แม่ฉันตามใจคุณฟ้ามากไปแล้ว” “หยุดเรียกฉันแบบนั้นสักทีได้มั้ย ฉันไม่ชอบ” “ไม่หยุด คุณฟ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” “พอสักที ฉันเดินไปกินเองก็ได้” เด็กชายวัยเก้าขวบเศษเดินออกจากโซฟาไปนั่งที่โต๊ะอาหารอย่างจำยอม เขาแสดงสีหน้าท่าทางออกชัดเจนว่าไม่พอใจเธอ ส่วนยี่หวาเองก็เช่นกัน ทั้งสองคนจ้องกันตาเขม็ง ก่อนที่เขาจะทานอาหารจนหมดในที่สุด - - - - - - - - - - - - - - - - - - -