บทที่ 1 หน้าที่

โรงแรมลานนา ลูกตาลแอบเข้ามาที่ชั้นบนสุด ภายใต้แสงจันทร์ที่มืดครึม มีชายคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงที่หรูหรา ไม่ต้องตื่นเต้น ไม่ต้องตื่นเต้น เขาทบทวนในใจสองสามรอบ ได้วางยาไว้เรียบร้อยแล้ว แค่ได้เอาสเปิร์มของคนๆนี้ได้สำเร็จ ทุกอย่างจะผ่านไป มาคิดได้ตอนนี้ เขารีบขึ้นไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว หลังจากถอดเข็มขัดออก เขาหน้าแดงและเอามือแนบเข้าไว้ด้วยกัน ในขณะนั้นก็มีเสียงฮืดๆดังขึ้นมาข้างหู เรื่องนี้เกือบได้จบลง เหลือเพียงแค่ก้าวเดียว ลูกตาลได้เตรียมหลอดทดลองออกมา ทันใดนั้นตัวของเขาหนักไปหมด ผู้ชายที่กำลังนอนอยู่ อยู่ดีๆก็ได้ทับลงบนตัวของเธอ “อ๊า!” ลูกตาลได้ใจวูบ อดใจไม่ได้และได้อุทานออกมา อยู่ดีๆเขาตื่นขึ้นมาได้ยังไง ไม่ใช่ว่าวางยาไปแล้วหรอ? กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของผู้หญิงก็ได้ติดอยู่ที่จมูกของนาวิน ทำให้ทั้งเนื้อทั้งตัวของเขาเหมือนจะระเบิดออกมา แต่กลับเห็นผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างของเขาไม่กล้าโต้ตอบ เหมือนเขาจะเข้าใจทุกอย่างแล้ว ยังเป็นผู้หญิงอีกคนที่คิดจะขึ้นไปบนเตียงของเขา ดี ขอให้เธอยอมสิ่งที่ฉันทำให้กับเธอ ฉันจะทำให้เธอมีความสุข “ดีที่สุดเธอควรเป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์ เพราะฉันสกปรก” “ไม่ใช่ ฉัน......” ยังไม่ทันได้ฟังจากผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างของเธอว่าพูดอะไรบ้าง นาวินก็ก้มตัวลงไปจูบปากของเธอ เพื่อปิดปาก แล้วถอดเสื้อผ้าของเขา ถ่างขาของเขาออก โดยไม่มีการเตรียมอะไรก็เข้าหาตัวเขาเลย “อ๊า……….” นอกจากจะเจ็บแล้ว ทั้งเนื้อทั้งตัวก็โดนถอดเป็นสองชิ้น แม้แต่คำพูดคำเดียวลูกตาลก็พูดไม่ออก ทนไม่ไหวจนต้องกรี๊ดออกมา แต่เสียงที่เธอกรี๊ดออกมานั้นยิ่งกระตุ้นเขามีอารมณ์ ทำให้เขาทำแรงขึ้น ตลอดเวลาเขารังเกลียดผู้หญิงมาก คิดว่าผู้หญิงบนโลกเลยใบนี้หลอกลวงเหมือนแม่เขา แต่ไม่รู้ทำไม ตัวเองกลับไม่รู้สึกรังเกลียดรูปร่างของผู้หญิงคนนี้ แตมันก็แค่นั้นเอง นาวินไม่รู้ว่าเขามีอะไรกับผู้หญิงคนนี้ไปกี่รอบ บนรูปร่างันสวยงามของเธอก็เต็มไปด้วยเหงื่อ จนเขาได้ปลดปล่อยออกมาทั้งหมด ใบหน้าที่สวยงามของเธอก็ได้ดึงดูดเขาอย่างพึงพอใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยา หรือว่ากลิ่นที่มาจากตัวเขาทำให้สงบและหลับไป ลูกตาลได้เปิดตา ทำให้รู้สึกปวดหัวไปหมด ทั้งตัวเหมือนโดนรถบรรทุกทับ โดนฉีกเสื้อออกจนเปลือย มีรอยช้ำตามตัว และไม่ได้บอกเขาว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง การไปเอาสเปิร์มก็ไม่สำเร็จ ตอนนี้ก็ยังต้องโดนข่มขืนอีก...... เสื้อของเขาโดนฉีกขาดหมด เหลือแค่ความเจ็บปวดที่ต้องสวมเสื้อของชายคนนี้ วิ่งออกไปและนั่งรถกลับบ้าน “ว้าวววว” น้ำตาลมองตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาปล่อยตัวเองที่เป็นแบบนี้ แต่นี่ก็เป็นเรื่องที่ตัวเองทำ มันก็ควรได้รับสิ่งที่ตามมา ไม่สามารถไปโทษคนอื่นได้ ความบริสุทธิ์ของเธอนั้นได้ไปให้กับคนแปลกหน้า เธอจะไม่ต้องความรักที่หรูหราอีก เพราะมันไม่เหมาะกับเธอ ในตอนนี้เธอไม่สามารถแยกได้ว่าบนใบหน้าของเธอนั้นเป็นน้ำ หรือน้ำตาของเธอ เธอกอดตัวเองแล้วบอกว่าทุกอย่างเป็นแค่ฝันร้าย ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน รอตื่นขึ้นมาทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง จะไม่เหมือนเมื่อก่อน และจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง กี่ปีๆน้ำตาลไม่เคยได้นอนหลับสบายแบบนี้มาก่อน ในอากาศยังมีกลิ่นจางๆ บนเตียงยังมีเสื้อผ้าของเธอ เขาได้ยิ้มอ่อนๆ และโทรหาเลขาเจมส์ อธิบายให้สั้นๆหนึ่งรอบ และย้ำตอนท้ายด้วยคำว่า “ตรวจสอบ” เก้าเดือนผ่านไป “ ติ๊งตอง” น้ำตาลกำลังทำกับข้าวอยู่ในห้องครัว เสียงกดกริ่งก็ดังเข้าหู ทำให้เธอตกใจมาก เธอไม่เข้าใจว่าตัวเองก็แอบหลบซ่อนอยู่ที่นี่แล้ว ทำไมยังมีคนมาหาเธอ คิดมาถึงตอนนี้ เธอเดินเข้าประตูทีละก้าว และแอบมองออกไป มองเห็นคนๆนั้นที่อยู่นอกประตู น้ำตาลทำหน้าตาอึ้ง เพราะคนที่มาชื่อใบเฟิร์น เป็นศัตรูกับเธอเอง