บทที่ 3 ขโมยเด็ก

ห้องผ่าตัด ในเวลานั้น น้ำตาลเหงื่อโชยไปทั้งตัว ใบหน้าซีด ปากไม่มีคราบเลือด ผมกระจัดกระจายบนใบหน้า และรู้สึกถึงความเจ็บปวดทั้งตัว จนกระทั่งทารกร้องไห้ออกมา เธอได้ผ่อนคลายทุกอย่าง ลำบากแค่ไหนก็ไม่เป็นไร ขอแค่ลูกปลอดภัย สิ่งที่เธอคาดไม่ถึง คือ ประตูห้องผ่าตัด ใบเฟิร์นได้รับลูกไปจากมือหมอ ดีใจจนเอาหน้าตัวเองแนบหน้าทารก “ เด็กน้อย จำไว้นะ หลังจากนี้ เธอเป็นลูกของฉัน แม่ของเธอชื่อใบเฟิร์น” ไม่ทันพูดขาดคำ เด็กที่เธอกำลังอุ้มก็ร้องไห้ออกมา เมื่อได้เห็นฉากนี้ น้ำตาลก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ทนต่อความเจ็บปวด และลุกจากเตียง “ใบเฟิร์น เธอจะเอาสเปิร์ม ฉันจะไปขโมย ฉันจะไปขโมยให้อีกนะ นั่นมันลูกของฉัน ขอร้อง เอาลูกของฉันคืนมา” ใบเฟิร์นได้ขมวดคิ้วและผลักเธอออกไปอย่างน่ารังเกลียด “ออกไป” ใบเฟิร์นก็ได้ผลักเธอล้มลงไป แต่เธอก็ยังคลานไปใกล้ใบเฟิร์น บนรอยมีแค่คราบเลือด ร้องไห้และบอกว่า “เอาคืนมา นั่นเป็นลูกของฉัน เอาคืนมา หมอที่ดูอยู่ก็อดใจไม่ได้ แต่เรื่องนี้คนที่ไม่เกี่ยวข้องก็เข้ายุ่งไม่ได้ ใบเฟิร์นมองลงไปที่เด็ก ไม่ได้สนใจเธอ น้ำตาของเธอก็เปรียบเสมือนตัวตลก อย่างไรก็ตามเธอก็จัดการเสร็จทุกอย่าง เดินออกไปโดยไม่ลังเลอะไรเลย น้ำตาลก็ได้ดูจากข้างหลัง ทำไมจับเขาไม่ได้ เขาเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น จนเป็นลมไป คุณหมอได้พยุงเขาขึ้นมา ทันใดนั้นรู้สึกอะไรขึ้นมา “ไม่ได้ คุณ คุณรีบไปนอนที่ห้องผ่าตัด ตอนนี้คุณกำลังจะมีอันตราย ในท้องของคุณยังมีลูกอีกหนึ่งคน” ลูกตาลก็ไม่รู้ว่ามีแรงมาจากไหน ได้จับมือคุณหมอไว้ “ฉันจะเป็นอะไรก็ชั่ง ได้โปรดคุณช่วยชีวิตลูกฉัน” ในช่วงเวลาสุดท้าย เธอได้ยินเสียงทารกที่ร้องไห้ ใบเฟิร์นได้พาลูกไปที่บ้านของนาวิน ตระกูลนี้เป็นตระกูลที่ใหญ่ ไม่ใช่อย่างเธอที่จะมาเปรียบเขาได้ ตั้งแต่ตอนนั้นเธอก็ได้มาคุณผู้หญิงที่นี่ ห้าปีผ่านไป ห้างเซนทรัล มีคนหนึ่งใส่เสื้อลายสก๊อตสีแดง กางเกงยีนส์สีน้ำเงินและรองเท้าผ้าใบสีขาว เล่นสเก็ตบอร์ดอย่างคล่องแคล่ว ผมสั้นสีดำ มีแววตาที่น่าดึงดูด อายุเท่านี้ก็สามารถแสดงศักยภาพของตนเองออกมาได้ ในชุมชนนั้นยังสงสัยว่าเด็กบ้านไหนจะโชคดีขนาดนี้ ทันใดนั้นเห็นมีใครบางคนอยู่ข้างหลัง เธอได้ไปหาเขา และเอาสเก็ตบอร์ดไว้ตรงแขน “คุณแม่ แม่ช้ามากเลยจริงๆ” มีคนหนึ่งใส่ชุดขาวกระโปรงไว้ทั้งชุด วางกระเป๋าไว้ข้างๆ ยิ้มอยู่ตลอดเวลา ดูเด็กด้วยสายตาที่อบอุ่น “โกมอน เธอเร็วเกินไปแล้ว” โกมอนยืดคอตรงๆและจับมือเขาไว้บอกว่า “เชื่อใจฉัน ฉันจะค่อยๆเดินไปกับแม่ตลอดไปนะ” เด็กน้อยคนนี้ก็ไม่รู้ว่าเรียนจากใครมา เขาลูบหัวและบอกว่า “ไปกัน เรากลับบ้านกัน” ใบเฟิร์นและลูกของเธอได้ทำความสะอาดบ้าน โกมอนได้เห็นแม่ที่กำลังปูที่นอน เละตักน้ำมาให้ ใบเฟิร์นดีใจและจับแก้วนั้นมา เขาคิดว่าผ่านมาไม่กี่ปีนี่ไม่คิดผิดเลยที่ได้คลอดลูกคนนี้มา แต่......... สายตาของเธอนั้น ไม่สามารถดูแลลูกของคนอื่นได้ ตอนนี้ไม่ได้เป็นเธอคนเดิมแล้ว แต่เขาก็จะตามหาลูกเขากลับมา