บทที่ 4 บันทึก

ตระกูลนาวิน มีเด็กคนหนึ่งใส่เสื้อกั๊กสีขาว เขากำลังจริงจัง และนั่งอยู่ตรงนั้น จนกว่าเขาจะมีเป้าหมาย ถึงจะหยุด ยื่นมือออกมาเอาผ้าเช็ดตัว เช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเธอ “ภาษาฝรั่งเศสเริ่มเรียนกี่โมง” “คุณหนู อีกสิบนาทีก็เริ่มแล้ว” เขายิ้มอ่อนๆและพูดว่า “โอเค ฉันจะรีบไป” เขาลุกขึ้นมา เพราะออกกำลังกายวันนี้หนักหน่วงไปหน่อย ทำให้อ่อนเพลีย และนั่งลงไป แม่บ้านเอามือพยุงไว้ และเป็นห่วงเขา “คุณหนู วันนี้ที่เรียนก็ยกเลิกเลยนะคะ โอเค” นาวินได้เดินเข้ามาขัดทันที บอกว่า”ไม่ได้ ฉันบอกเธอหลายรอบแล้ว โกมิน ต้องรู้จักอดทน” “โอเค พ่อ ฉันจะพยายามอดทนต่อไป” ตั้งแต่โกมินอายุสองขวบ ลูกคนอื่นยังอยู่ในการดูแลของผู้ปกครอง แต่เขาเริ่มที่จะเรียนรู้และฝึก เป็นเพราะเขาเป็นตระกูลนาวิน ทายาทคนเดียวของตระกูล หลังจากน้ำตาลส่งลูกไปโรงเรียนแล้ว เธอรีบปกปิดหน้าตามใส่แว่นสีดำ สวยเสื้อคลุมสีดำ เหมือนผู้ใหญ่ วันนี้เป็นวันที่เธอต้องทำงานวันแรก หลังจากการตรวจสอบ ใบเฟิร์นได้ทำงานที่นี่ เขาเป็นได้แค่พนักงานที่แฝงอยู่ที่นี่ ตรวจสอบว่าเด็กที่เคยถูกขโมยไปอยู่ที่ไหน เธอไม่เคยคิดที่จะหาผู้ชายที่ทำกับเธอในอดีต แต่ใบเฟิร์นแค่ให้เธอไปขโมยสเปิร์ม ยาอะไรทุกอย่างใบเฟิร์นเป็นคนวางแผน และวันนั้นไม่ได้เปิดไฟ เธอไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร ดังนั้น เธอต้องลงมือเอง เพราะเขาเอาลูกของเธอไป น้ำตาลไปรายงานไปยังแผนกการวางแผน โดนพนักงานทุกคนกำลังดูหัวหน้าคนใหม่ ได้ยินมาว่าโดนเอาเข้ามา คิดถึงตอนนี้ ทุกคนทำหน้าหยิ่งกันทุกคน น้ำตาลไม่ได้ตระหนักถึงบริษัท ถูกส่งไปจัดนิทรรศการ ทุกคนอยากดูความตลกของเขา เพราะคุณชิงเป็นคนที่เรื่องมากคนหนึ่งเลยว่าได้ บางครั้งแม้ว่าคุณทำดี แต่เธอก็จะโมโห ไม่ได้รับคำชม ครั้งนี้มีคนทำแทนหน้าที่นี้และแค่รอดูการแสดงตลกของเขา หรืออาจจะรีบเปลี่ยนคนได้ น้ำตาลยืนอยู่บนถนนเเละทำความเข้าใจกับนักออกแบบครั้งนี้ พอถึงงานก็รีบติดต่อคนรับผิดชอบทางนั้น เรียบเรียงสิ่งที่ตัวเองต้องแสดงออกเป็นลำดับ แล้วไปบอกคนจัดไฟ เพราะถ้าไฟเลิศก็จะทำให้เสื้อผ้าออกมาดี น้ำตาลจัดเตรียมทุกอย่างเสร็จ พอดูเวลา ก็ไม่สามารถพาโกมอนกลับบ้านได้ ทำได้แค่ส่งข้อความไปให้ หลังจากนั้นเธอก็ได้กินข้าวเย็น รองานเสร็จก็รีบกลับบ้านอ่านนิทานให้ลูกฟังก่อนนอน คุณน้ำตาล เกิดเรื่องแล้ว หลังเวทีคนดูแลเขาได้บอกกัน สีหน้าของน้ำตาลก็เปลี่ยนไป ยิ้มต่อหน้าผู้อื่นด้วยมารยาท และรีบเดินออกไปหลังเวที เพราะชุดได้รับความเสียหาย และมีชุดเดียวในงานครั้งนี้ ไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับนักออกแบบหรือแค่อยากให้งานนี้มันพังกันแน่ อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องพยายามต่อไป เธอเอาเสื้อขึ้นมา และคิดว่า “ยังมีให้ช่วย กรรไกร และยังมีด้ายหลายสี” ทุกคนไม่รู้ว่าจะทำยังไงเวลานี้ เวลานี้นาวินได้ออกมา มีคนบอกเรื่องไปยังเขา เขามาเพื่อแก้ไข แต่มองไปที่ผู้หญิงด้วยความมั่นใจ เขาค่อยๆเงยคางขึ้น และเอาสิ่งที่เขาต้องการให้เขา “ ซือออ” น้ำตาลจับกรรไกรขึ้นมาและตัดชายกระโปรง นางแบบและนักแต่งหน้าที่อยู่ข้างๆก็ใจชื้น สูดลมหายใจ และใจเย็น