บทที่ 1 กินกันมั้ย [NC18+++]

ชายตัวเล็กหันมามองชายร่างสูงที่วางถาดอาหารไว้บนโต๊ะของเขาก่อนหย่อนตัวเองลงนั่งข้างๆเขา โลมาหันไปมองโดยรอบสลับกับมองหน้าชายคนดังกล่าว โต๊ะเก้าอี้ยังว่างอยู่เยอะแยะมากทำไมเขาต้องมานั่งข้างเรา หรือจะมาหาเรื่องไถ่เงินอะไรรึเปล่า เขาโดนมาตั้งแต่เด็กจนโต อนุบาล ประถม มัธยม หรือแม้แต่มหา’ลัย นี่พึ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นานคงไม่วายโดนแบบนั้นอีกตามเคย “อยากกิน ขอกินได้มั้ย” “เอ๊ะ?!?” ภายใต้ความตกใจนั้นชายที่อยู่ตรงหน้าคีบเอาลูกชิ้นที่อยู่ในถ้วยก๋วยเตี๋ยวของเขาเข้าปากไป พร้อมกับจ้องหน้าเขาอยู่แบบนั้น ทำไมผู้ชายคนนี้หล่อและเซ็กซี่ได้ขนาดนี้ ขนาดแค่กินลูกชิ้นยังหน้ากินได้ขนาดนี้ เขามองใบหน้าของชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างเพ่งพิจารณาก่อนหลุดไปอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง “นี่แน่ะ คิดอะไรของคุณอยู่” เขาตื่นจากภวังค์จากการที่ถูกชายร่างสูงใช้ช้อนเคาะเบาๆที่หน้าผากเล็กๆของเขา  “โอ้ย!!” หน้าเหยเกปรากฏบนใบหน้าของผู้ชายที่อยู่ด้านหน้าของเขา ผู้ชายตัวเล็กกำลังลูบหน้าผากปอยๆหลังจากที่ถูกเขาใช้ช้อนคันนั้นเคาะไปเต็มๆ ก็มันน่าหมันเขี้ยวนี่นา คนอะไรว่ะน่ากินไปซะทุกส่วนขนาดนี้ “จะจ้องผมอีกนานมั้ยครับ” “เออ คือว่า...” “แค่ขอกินแค่นี้ ทำเป็นหวง เดี๋ยวผมให้ของผมคืนให้ทั้งตัวเลย” “มะ..มะ ไม่เป็นไรครับ” ชายตัวเล็กได้ยินแบบนั้นหน้าแดงฉ่าขึ้นมาทันทีเขาลอบกลืนน้ำลายกับคำพูดของชายที่อยู่ตรงหน้า “คิดอะไรของคุณ นี่กุ้งตัวใหญ่ ให้ทั้งตัวเลย” “อะ เออ อ่อ...คะครับๆ” “น่ากินใช่มั้ยล่ะ เช็ดน้ำลายซะ หกหมดแล้ว”  “ครับ” “หมายถึงกุ้งหรือคนครับ” “คน..เอ้ย!!”  เขารีบบิดหน้าหนีจากผู้ชายตรงหน้าทันที โอยยยยยย...โลมานี่แกทำอะไรของแก พูดอะไรออกไป เจออกันไม่ถึงสิบนาทีเราหลงใบหน้าหล่อๆของเขาขนาดนี้เลย!! เราแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอว่าเราอยากกินของเขาขนาดนี้ “คิก คิก” “หยุดหัวเราะได้แล้วครับ ผมอายนะ” แล้วเราสองคนก็นั่งทานข้าวกันไปเรื่อยๆความเงียบเริ่มเข้ามาเมื่อคนที่อยู่ข้างๆเขาเงียบ ส่วนเขาเองก็ไม่กล้าชวนคุยบทสนทนาที่เคยพูดคุยทักทายคนทั่วไปหรือคุยกับเพื่อนได้ลื่นปากแต่ทำไมในเวลานี้เขาคิดอะไรไม่ออกเลยจนเมื่อคนข้างๆเอ่ยถามขึ้นมา “กินกันทุกวันมั้ย” “กินกัน?!?” “กิน ข้าว ด้วยกันทุกวันมั้ย” “กินสิ กินทุกวันเลยนะ” “หมายถึงข้าวเหรอ” “เปล่า หมายถึงคุณ” “หึ!!...ทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ เที่ยงตรงเจอกันที่เดิมนะครับ” เขาพูดไว้เท่านั้นก่อนที่เขาจะเดินออกไปและหันมายิ้มให้เขาเล็กน้อย ชายร่างเล็กสายตาละห้อยนั้นยังคงนั่งนิ่งและอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เหตุการณ์ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก จนเขาไม่ทันได้ตั้งตัว หรือนี่เขาฝันไปหรือเปล่า มันคงเป็นแค่คำพูดหยอกล้อแกล้งหยอกที่ไว้ใช้พูดกับเด็กจบใหม่พึ่งได้เข้ามาทำงานได้เพียงไม่นานคนนี้ >> วันต่อมา (วันอังคาร) << “ช้าไปสิบนาที” “...”  ผู้ชายคนนั้นจริงๆด้วย เขามานั่งรอที่โต๊ะเดิมเก้าอี้ตัวเดิม นี่เขาจะมาแกล้งอะไรเราอีก แค่เมื่อวานที่เขาพูดแบบนั้นก็ทำเรานอนไม่หลับทั้งคืนแล้ว หรือที่เขาพูดจะเอาจริงๆ นี่เขายังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่เลยนะ แต่สมองก็สั่งการให้มันหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะที่เขานั่ง จานข้าวในมือเกือบจะล่วงลงไปกับพื้นดีที่เขาจับมันไว้ก่อน และวางจานของเขาไว้กับโต๊ะ “ยังอึ้งอยู่อีก นั่งลงสิครับ” เขาพูดพร้อมกับจับแขนของคนตัวเล็กนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเขา พร้อมกับที่เขาเองขยับเลื่อนเข้าไปนั่งข้างใน “เอ๊ะ?!?” “ผมจะทดเวลา10 นาทีนะก่อนเริ่มปฏิบัติตามข้อตกลงของพวกเรา ผมขอเวลาชดเชย10นาทีของผมที่รอคุณก่อนนะครับ” ไม่พูดเปล่าชายคนนี้ก็เลื่อนมือหนาของเขาเข้ามาจับข้างนอกกางเกงตรงที่เจ้าโลมาน้อยของเค้าทันที ชายตัวเล็กถึงกับตัวสะดุ้งโหยงมือมือหนานั้นสัมผัสเข้ากับเป้าที่นูนคับกางเกงอยู่ตอนนี้ “มันตื่นเร็วจังนะครับ”  จะไม่ตื่นขนาดนั้นได้ไงล่ะครับ ไม่อยากจะบอกว่ามันเริ่มตั้งชูชันตั้งแต่คุณก้าวเข้ามาในห้องอาหารแล้ว แค่เห็นหน้าเขาร่างกายก็สั่นไปหมดทั้งตัวแล้วต่างหาก “คนเยอะครับ” “แบบนี้มันตื่นเต้นดีนะครับ” ชายคนนั้นเข้ามากระซิบที่ข้างหูของเขาเบาๆทำเอาชายตัวเล็กเสียวซ่านไปทั้งตัว “อะ อูววว แต่ผมอะ..อายครับ” เสียงที่เปล่งออกมาไม่เป็นจังหวะของชายร่างเล็ก ทำให้ชายร่างสูงที่อยู่ตรงหน้ายิ้มออกมาได้ไม่น้อยหลังจากเห็นร่างเล็กบิดตัวเป็นเกลียวแบบนั้น “ไม่มีใครเห็นใต้โต๊ะหรอกครับ” ชายร่างสูงไม่ว่าเปล่าค่อยๆรูดซิบกางเกงของร่างเล็กลง ก่อนสัมผัสมันภายใต้กางเกงในผืนบางของเขา บอกมาสิว่านี่ไม่ได้เตรียมมาเลยใช่มั้ย...กางเกงในผืนเล็กและบางขนาดนี้ เพื่อการนี้โดยเฉพาะเลยรึเปล่าเนี่ย เขาลูบถูไถอยู่กับมันพักหนึ่ง ก่อนที่คนตัวเล็กจะร้องเสียงหลงออกมา “โอะ อ่าาาาส์” “นี่ผมยังไม่ได้ทำอะไรมากเลยนะครับ คุณก็เป็นขนาดนี้แล้ว” เขาเลื่อนใบหน้ามาวางไว้ที่ไหล่ของเขา ก่อนกระซิบที่หูของเขาเบาๆ ก่อนที่ชายตัวเล็กจะสะดุ้งและผงะออกไปเล็กน้อย นี่เขาทำให้คนตัวเล็กตกใจขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย “เดี๋ยวคนมองครับ” “เอ๊ะ!?! คุณกลัวเหรอ” “กลัวคุณจะถูกมองไม่ดีนะครับที่มาอยู่ใกล้ๆผม” “ทำไมผมต้องถูกมองไม่ดีด้วย นี่แน่ะ คิดมากไปแล้ว” ชายร่างสูงใช้ช้อนเคาะที่หน้าผากเล็กๆของเขาเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้และหันกลับไปทานข้าวที่อยู่ตรงหน้าของเขา “เออ...คือ...” “หื้ม?!?” “ไม่ต่อแล้วเหรอครับ” - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -