บทที่ 1 ทำไมต้องเป็นเธอ

- - - ณ แก๊งค์อินทรีย์แดง (ห้องประชุม) - - - ในตอนนี้แก๊งค์อินทรีย์แดงได้ตัวของลูกสาวหัวหน้าแก๊งค์หงส์ดำไปไว้ในครอบครอง แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยมีใครเห็นหน้ามาก่อนแม้แต่หัวหน้าแก๊งค์หงส์ดำหรือพ่อที่แท้จริงขิงผู้หญิงคนนี้เอง เพราะแม่ของเธอหนีออกจากแก๊งค์ตั้งแต่เธอยังอุ้มท้อง “จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าโฉมหน้าที่แท้จริงของคุณญาดาลูกสาวหัวหน้าแก๊งค์หงส์ดำเป็นยังไง” “ก็พอจะมีวิธีอยู่นะครับคุณสายฟ้า” “คิดอะไรได้ ไหนลองพูดมา” “เราควรให้คุณญาดาปลอมตัวเป็นคนรับใช้ แล้วเราก็หาผู้หญิงที่ไม่มีใครเคยเห็นหน้ามาก่อน ปลอมเป็นเธอ” ตะวันลูกน้องคนสนิทของสายฟ้าเสนอความเห็นระหว่างที่คุยปรึกษากันระหว่างชายทั้งสามคน ผู้ชายคนนี้เป็นทั้งลูกน้องมือขวา เพื่อนคนสนิทของเขา โดยเป็นหนึ่งในนักฆ่าของแก๊งค์อินทรีย์แดง “เห็นด้วยกับไอ้ตะวันมันนะ เพราะตอนนี้ก็มีไม่กี่คนที่เคยเห็นหน้าของเธอ แล้วเรื่องที่เราเจอเธอก็ดูเหมือนข่าวจะแพร่ไปเร็วมากเหมือนกัน ต้องรอดูปฏิกิริยาของแก๊งค์หงส์ดำกับแก๊งค์เหยี่ยวเงินต่อไป” ภูผา ลูกน้องคนสนิทอีกคนเสริมความคิดเห็นของเขา พร้อมกับเห็นด้วยกับความคิดของเพื่อนอย่างเต็มที่ ภูผาเป็นทั้งมือซ้ายของสายฟ้าและเพื่อนคนสนิท ซึ่งเขาคนนี้เป็นนักฆ่าเช่นเดียวกันกับตะวัน “ความคิดไม่เลว ว่าแต่จะไปหาผู้หญิงที่เราสามารถไว้ใจได้จากที่ไหน” “ก็ผู้หญิงที่คุณสายฟ้าเคยช่วยเธอไง เธอน่าจะเต็มใจช่วยเรานะ” ตะวันเสนอความเห็นออกมาพลางมองไปที่ภูผาที่ฟังแล้วก็ตกใจ “อื้ม ดีมาก” สายฟ้าฟังข้อเสนอของตะวันก่อนเห็นพ้องต้องกัน แต่ที่แน่ๆมีชายคนหนึ่งในห้องมีสีหน้าที่แสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจ แต่มันยิ่งทำให้ชายทั้งสองคนหันมองหน้าอย่างรู้กัน “เรื่องนี้คงต้องให้ภูผาจัดการ แกคงติดต่อได้ไม่ยากใช่มั้ย” ตะวันหันไปย้ำบอกกับเพื่อนของเขาอีกครั้ง ก่อนที่ชายทั้งสองจะแอบลอบยิ้ม เพราะเห็นภูผาแสดงออกชัดเจนถึงความรู้สึกที่มีต่อบุคคลที่สาม “ไอ้ตะวัน!! แกก็ไปเองดิ คุณหนูรามิตาเค้าไม่ว่าอะไรแกหรอก” ภูผาเอ่ยถึงบุคคลที่สาม นั่นคือรามิตาซึ่งเป็นลูกสาวของหัวหน้าแก๊งค์นกยูงทอง ที่ถูกส่งตัวมาให้กับทางแกงค์อินทรีย์แดงเมื่อประมาณสิบปีที่แล้ว และผู้ที่ทำหน้าที่ดูแลเธอตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นี่ก็คือตะวัน “ถ้าเรื่องที่ให้รับผิดชอบแค่นี้ยังจัดการไม่ได้ ก็พิจารณาตัวเองซะ” สายฟ้าพูดขู่หลังจากเห็นท่าทีคนสนิทของเขาจะไม่ยอมง่ายๆ “แล้วทำไมต้องเป็นเธอ...” “เอาตามนั้น ไปคืนนี้แหละอย่าให้ใครรู้ล่ะ ฝากด้วยนะ” ก่อนที่สายฟ้าและตะวันจะมองหน้าอย่างรู้กันอีกครั้งหนึ่ง “ครับ เจ้านายยยยยยยยย” ภูผารับคำสั่งก่อนหันไปมองตะวันอย่างไม่สบอารมณ์ ทำไมต้องเป็นผู้หญิงคนนั้นด้วยนะ แค่นึกถึงหน้าก็ไม่อยากจะร่วมวงสนทนาด้วยแล้ว ใช้เวลาไม่นานมากนักภูผาก็สามารถพาหญิงสาวมาพบสายฟ้าได้ตามคำสั่ง “ที่ฉันมาก็เพราะคุณสายฟ้าหรอกนะ” “เหอะ!!...ฉันคงอยากทำงานร่วมกับเธอ ใจจะขาดละมั้ง” เสียงของหญิงชายคู่หนึ่งกำลังปะทะคารมกันอยู่พร้อมๆกับที่เดินเข้ามารอพบสายฟ้าภายในห้อง แต่ก็ยังไม่วายทะเลาะกันไม่หยุด “ไอ้ผา!!” ตะวันปรามเพื่อนก่อนพยายามแยกหญิงชายคู่นี้ออกจากกันให้เร็วที่สุด เพราะเจอหน้ากันทีไรเป็นต้องทะเลาะกันทุกที เสียงทะเลาะของทั้งสองดังออกไป ก่อนจะถูกสงบศึกด้วยสายฟ้าที่เดินเข้ามาทีหลัง “มินตรา เธอรู้หน้าที่แล้วใช่มั้ย” “ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกค่ะ เพราะลูกน้องของคุณสายฟ้าพูดไม่รู้เรื่อง” มินตราหรือมินพูดพร้อมกับหันไปมองชายร่างสูงอย่างไม่สบอารมณ์ พอๆกับที่เขามองเธอมา “นี่!!...พูดจาหาเรื่องกันแบบนี้ เดี๋ยวจะปิดปากด้วยปากซะเลยดีมั้ย” ภูผา คนสนิทของสายฟ้าหันมองค้อนหลังจากที่เธอโทษว่าเป็นความผิดของเขาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างมาก ผู้หญิงคนนี้เอาแต่คอยหาเรื่องเขาตลอดตั้งแต่ไปพบกันครั้งแรกจนถึงตอนนี้ แต่เขาคนนี้ก็ใช่ย่อยเช่นกัน ไม้เบื่อไม่เมากันตั้งแต่เจอกัน เห็นแบบนี้พอเจอผู้หญิงแบบนี้เข้าไปถึงกับไม่เป็นตัวของตัวเองเลยเหมือนกัน “หยาบคาย” “ภูผา!!” เสียงเอ็ดเล็กน้อยของสายฟ้าที่แทรกขึ้นมาทำให้ชายคนนี้ต้องหยุดการกระทำลง “ตะวัน แกช่วยอธิบายให้มินตราเข้าใจด้วย เหนื่อยใจกับคู่นี้จริงๆ” สายฟ้าหันไปพูดกับคนสนิทอีกคน ก่อนหันมองหน้าชายหญิงทั้งสองอย่างเหนื่อยใจที่ยังจ้องหน้ากันจนตาแทบทะลักออกมา - - - หนึ่งเดือนต่อมา - - - หนึ่งเดือนผ่านไป มินตราหรือมินยังคงอยู่ในนามของคุณหนูญาดา แม้จะอยู่ในนามคุณหนูแต่เธอเองก็คอยดูแลเอาใจใส่ทุกคนโดยเฉพาะญาดาเป็นอย่างดี เธอจึงเป็นที่รักของทุกๆคนในแก๊งค์อินทรีย์แดง “แม่คะ แมมมมมมมม่ ภูผาจะแกล้งหนู” ในระหว่างที่สายฟ้า ตะวัน และกันยาหรือแม่ของภูผานั้นคุยกันอยู่นั้น หญิงสาวก็วิ่งเข้ามาสวมกอดหญิงวัยกลางคนที่เธอรักเปรียบเหมือนแม่อีกคน พร้อมกับหลบอยู่ด้านหลังของเธอ “ภูผา อย่าแกล้งลูกสาวของแม่นะ” “แม่ครับ ก็เธอ...” “ผา!!” เสียงที่ส่งตรงมาของสายฟ้า ทำให้ชายคนนี้ต้องกยุดการกระทำ “เออ...รู้แล้วๆ เข้าข้างกันเข้าไป” ชายที่วิ่งตามมายอมจำนนแต่โดยดี แต่ก็ไม่วายขบฟันแยกเขี้ยวมาทางด้านหญิงสาวที่ไปอยู่ด้านหลังแม่ของเขา หึยยยยยย...อย่าให้ถึงตาฉันนะ จะจับตีก้นซะให้เข็ด กล้ามากที่มาแกล้งปลุกเจ้าโลกของฉันขึ้นมาแล้ววิ่งมาหาแม่กับเจ้านายฉันแบบนี้ เขาต้องระงับทั้งความโกรธและแก่นกายที่มันกำลังตั้งชูชันขึ้นมา ก่อนที่แม่ของเขาและทุกคนในที่นี้จะเห็น จึงรีบหันหลังกลับเข้าไปในห้องตัวเองอย่างจำยอม หญิงสาวหลังจากที่เห็นว่าความปลอดภัยมาเยือนจึงยิ้มออกมา หันไปกอดและหอมแก้มขอบคุณให้กับกันยา หญิงสาววัยกลางคนที่อยู่ข้างๆเธอซึ่งเธอเองก็รักเหมือนแม่แท้ๆ ส่วนกันยาเองก็รักเธอเหมือนลูก ให้ความสนิทสนมราวกับเธออยู่ที่นี่มานานนับปี ก่อนที่กันยาที่มองดูเขาและเธออย่างเอ็นดูนั้นจะยิ้มออกมาได้ไม่น้อย “คุณสายฟ้าครับ” “มีเรื่องอะไร” “คนของเราแจ้งมาว่า ผู้ชายคนนั้นฟื้นแล้วครับ”